Η αναγνώριση

Αρχείο Παίχτηκε από έως
στο Από Μηχανής
Διάρκεια: 60'
Συγγραφέας: Άκης Δήμου
Σκηνοθέτης: Φρόσω Μαστρόκαλου, Γιώτα Φέστα
Ερμηνεύουν: Γιώτα Φέστα

Περιγραφή

Μια ερωτική ιστορία σαν κι αυτές που περνούν πάνω απ' τις ζωές και τις σαρώνουν. Τις αφήνουν γυμνές και έρημες... Από την Πέμπτη 7 Ιανουαρίου και κάθε Πέμπτη, στο Από Μηχανής Θέατρο, παρουσιάζεται ο αποκαλυπτικός μονόλογος του Άκη Δήμου «Η αναγνώριση» με πρωταγωνίστρια την Γιώτα Φέστα.

Περισσότερα

Η Γιώτα Φέστα σ' έναν αποκαλυπτικό μονόλογο.

"... Ήθελα να γράψω αυτή την ιστορία γι αυτή τη γυναίκα και γι αυτόν τον άντρα, που είναι ανυπόφορα παρών σ' αυτό το έργο, κι ας μη μπορεί να αρθρώσει ούτε λέξη..."  Άκης Δήμου.

Μια γυναίκα περιμένει, κάθε Πέμπτη απόγευμα, έναν άντρα. «Ερωτευμένος είναι αυτός που περιμένει» της ψιθυρίζει στο αυτί ο Μπαρτ. «Να επιμένεις. Μια ψυχή μετριέται με το μέγεθος της επιθυμίας της» τη συμβουλεύει ο Φλομπέρ. Ξαφνικά την καλούν για αναγνώριση. Ξαφνικά, επιστροφή στην πραγματικότητα.

Αναγνωρίζει τα σημάδια ενός ανεκπλήρωτου έρωτα. Ανεκπλήρωτος έρωτας: δεν είναι στην παρακαταθήκη όλων, ίσως (να) είναι το ιδεατό βίωμα μόνο εκείνων που ζουν σε μεγάλα ύψη. «Τι θα πει θα σε σκέφτομαι πάντα»; Αρκεί η σκέψη για να διογκωθεί ο έρωτας, που είναι άδειος από αφή, όσφρηση και γεύση;

Η ευγένεια της ποίησης συναντιέται σ” έναν τρυφερό ραντεβού με την καθημερινότητα. Δεν είναι αξίωμα ότι η μηχανική πραγματικότητα δεν έχει καμία τρύπα για να περάσει αέρας και μαγεία. Η ποίηση παραμονεύει.

Μια ερωτική ιστορία σαν κι αυτές που περνούν πάνω απ” τις ζωές και τις σαρώνουν. Τις αφήνουν γυμνές και έρημες. Αλλά, ωστόσο, η επέλασή της ιστορίας αυτής αφήνει (και) αποτύπωμα και ακονίζει την ικανότητα του ανθρώπου να δέχεται το συναίσθημα σε όλο του το μεγαλείο.

"Πρέπει να είναι χειμώνας, για να μπορώ να φανταστώ μιαν Άνοιξη".

Συντελεστές:
Μουσική Επιμέλεια: Σοφία Καμαγιαννη
Σκηνικά: Βαρβάρα Μαυρακάκη
Φωτογραφίες: Anna Kei

13 ΣΧΟΛΙΑ

  1. ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΧΘΕΣ ΒΡΑΔΥ...ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΤΗΚΑ ΑΛΛΑ ΠΩΣ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΑΡΚΕΤΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ...ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΛΟ Κ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΑΛΛΑ Κ "ΒΑΡΥ" Κ Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ Κ.ΦΕΣΤΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ...ΣΤΑ ΜΕΙΟΝ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΜΠΙΡΩ ΝΑ ΠΩ ΠΩΣ ΗΤΑΝ Ο ΦΩΤΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΣΕ ΚΟΥΡΑΖΕ Κ ΤΟ ΚΡΥΟ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΑΙΘΟΥΣΑΣ ΛΟΓΩ ΕΛΛΕΙΨΗΣ ΘΕΡΜΑΝΣΗΣ.

  3. Παρακολούθησα την παράσταση μετά από πρόσκληση του theatromania.gr την Πέμπτή 21-01-16.
    Η Κυρία Φέστα έχει δουλέψει καιρό το ρόλο και αυτό φαίνεται στην απόδοσή του. Καταφέρνει να προβάλλει έναν έσωθεν πόνο, χωρίς υπερβολές.
    Θα προτιμούσα να την δω πιο «ραγισμένη», σε διάφορα σημεία του κειμένου, ίσως και πιο χαμηλότονη σε σημείο να ψιθυρίζει, καθότι η θεματική του κειμένου μοιάζει να απευθύνεται περισσότερο στο γυναικείο κοινό και δεν με έκανε συμμέτοχο πέραν του πλαισίου της πλοκής.
    Το κείμενο το κ. Δήμου παρουσιάζει κάποια ποιητικά αποσπάσματα, αλλά θα μπορούσε να αποδώσει την ποίηση του περισσότερο υποδόρια, σε μια εφαπτομενική αντίληψη αυτής και του πόνου.
    Πάντως οι κυρίες που καθόντουσαν μπροστά μου ενθουσιάστηκαν, οπότε μάλλον κάτι μου ξέφευγε εμένα, λόγω φύλου πιθανότατα.

    Ευχαριστώ Θεατρομάνια!
    Νικήτας Μ.

  5. Το μονόλογο του Άκη Δήμου «Η Αναγνώριση» με τη Γιώτα Φέστα παρακολουθήσαμε την Πέμπτη 14 Ιανουαρίου στο «Από Μηχανής θέατρο», χάρη σε προσκλήσεις από τη Θεατρομάνια.
    Ερμηνεύοντας ένα από τα πιο ποιητικά θεατρικά κείμενα του Άκη Δήμου – το θεατρικό μονόλογο «Η αναγνώριση» - η Γιώτα Φέστα κατόρθωσε να ενσαρκώσει πειστικότατα το ρόλο μιας γυναίκας που λόγω μιας τραγικής αφορμής αναπολεί το μεγάλο έρωτα της ζωή της, δημιουργώντας μια ιδιαίτερα εσωτερική, άκρως «θεατρική» ατμόσφαιρα, από αυτές που μας κάνουν να μαγευόμαστε κάθε φορά που παρακολουθούμε μια καλή θεατρική παράσταση και, κυρίως, το θεατρικό ανέβασμα ενός ποιητικού κειμένου. Σε ένα απολύτως μινιμαλιστικό «σκηνικό» (μία και μόνο καρέκλα) και με υποκριτικά μέσα αναλόγως εσωτερικά, μετρημένα και απαλλαγμένα από οτιδήποτε περιττό, η Γιώτα Φέστα (που συνυπογράφει τη σκηνοθεσία μαζί με τη Φρόσω Μαστρόκαλου) κατορθώνει να δώσει μια ερμηνεία καίρια και μεστή, ισορροπώντας έτσι την πολύ χαμηλών τόνων κινησιολογία και το σχεδόν ανύπαρκτο σκηνικό με το μεγάλο συναισθηματικό βάθος και τη μεστότητα που απαιτεί ένα τόσο ποιητικό κείμενο. Όταν μιλάει η ίδια η ποίηση, το οποιοδήποτε άλλο σκηνοθετικό ή σκηνογραφικό «κόλπο» είναι απολύτως περιττό. Και αυτό η Γιώτα Φέστα έδειξε να το γνωρίζει καλά με την ιδιαιτέρως μεστή και ώριμη ερμηνεία της, αλλά και με την αναλόγως καίρια σκηνοθετική της ματιά.
    Πρόκειται για ένα θεατρικό μονόλογο που συστήνω σε όλους και ιδιαιτέρως σε όλους όσοι, όπως εγώ, λατρεύουν την επί σκηνής συνάντηση του θεάτρου με την ποίηση.

    Ευχαριστούμε Θεατρομάνια!

  6. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ. Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑ ΕΠΙΠΕΔΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ. Η κ.ΦΕΣΤΑ ΔΙΑΒΑΖΕ ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ/ΑΠΛΑ ΣΥΜΠΑΘΗΤΙΚΟ (ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΡΑΤΑΕΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΤΟ ΧΕΡΙ), ΟΠΩΣ ΚΑΝΟΥΝ ΣΤΙΣ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ. ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ.
    ΙΣΩΣ ΕΙΜΑΙ ΑΠΑΙΔΕΥΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΒΡΗΚΑ ΤΙΠΟΤΑ ΑΞΙΟΛΟΓΟ.

  10. Κυρίως μου έκανε εντύπωση το κείμενο και το πως ένας άνδρας έγραψε τόσο όμορφα για την ψυχή μιας γυναίκας. Αν δεν το ήξερα θα υπέθετα πως το έχει γράψει γυναίκα.
    Η κ.Φέστα θαυμάσια και με την ωραία της φωνή μας ταξίδευσε.
    Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση.

  12. Το πιο δυνατό στοιχείο του έργου νομίζω ήταν το κείμενο. Εντυπωσιακό, τρομερά πλούσιο λογοτεχνικά, με δυνατές παρομοιώσεις και εικόνες, εξυπηρέτησε άψογα το σκοπό του, την περιγραφή μιας κατάστασης.
    Εύστοχα μινιμαλιστικό και μουντό σκηνικό, όπως αρμόζει στο νεκρό, είτε μιλάμε για σώμα είτε για ψυχή ή απλά την κοινωνική ζωή ενός ατόμου. Αψεγάδιαστη ερμηνεία, απόλυτα επαγγελματική-στιβαρή, ενώ και η ηθοποιός έδενε αποτελεσματικά με τη «βασική υποψήφια» γυναίκα που μπορεί να βρεθεί σε ανάλογη κατάσταση.
    Ως προς την υπόθεση αυτή καθαυτή, παρότι αρχικά φαντάζει τετριμμένη, στεγνή και σε απελπιστικά στενά-ρηχά πλαίσια, ως προς τα περιθώρια αναλύσεων, θα έλεγα ότι μάλλον κρύβει κάτι παραπάνω και σηκώνει πολλή κουβέντα. Υπόκειται φυσικά στο υποκειμενικό στοιχείο η όποια ερμηνεία, η όποια αξιοποίησή της για προσωπικό όφελος, ώστε να εξυπηρετήσει και το ρόλο της η τέχνη, να μείνει κάτι στον θεατή, πέρα από μια απογοητευμένη-νευρωτική παρουσία.
    Προσωπικά, καταλήγω πως επρόκειτο περισσότερο για την αναγνώριση του «πτώματος» της πρωταγωνίστριας, μέσα από ένα είδος εξομολόγησης, ίσως και χαμηλού επιπέδου ψυχανάλυσης. Κρατάω, λοιπόν, την ανάγκη για τέτοιες προσωπικές αναγνωρίσεις, προσώπων ή καταστάσεων που μας φέρνουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στο νεκροτομείο, το οποίο ίσως, όσο μακάβριο κι αν ακούγεται, να είναι και ο ιδανικός χώρος για ένα εσωτερικό ψάξιμο και τη γέννηση μιας νέας,
    πιο αισιόδοξης προοπτικής για τη ζωή μας. Όπως λέει και ο συγγραφέας, πρέπει να 'ναι χειμώνας για να φανταστείς μια άνοιξη.
    Αν είναι άνοιξη, βέβαια, καλό είναι απλά τη βιώνεις, χωρίς... παλτό, θα συμπληρώσω εγώ!
    Όμορφη εμπειρία, ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση!!