Σκηνοθέτης: Μάρθα Φριντζήλα
Ερμηνεύουν: Ελένη Κοκκίδου, Τάσος Γιαννόπουλος, Κώστας Μπερικόπουλος, Βαγγέλης Χατζηνικολάου, Μενέλαος Χαζαράκης, Γιώργος Γιαννακάκος, Γιώργος Οικονόμου, Αγγελος Παπαδημητρίου
Περιγραφή
Η ιδιόρρυθμη «τραγωδία» του Μέντη Μποσταντζόγλου, σε μια ευφρόσυνη μουσική προσέγγιση του έργου, ανεβαίνει στο ανακαινισμένο θέατρο Προσκήνιο από τις θεατρικές επιχειρήσεις των Αφοί Τάγαρη, στις 20 Οκτωβρίου 2016, σε σκηνοθεσία της Μάρθας Φριντζήλα.
Περισσότερα
Ζούμε σε μια μαγική εποχή: Ροζ φλαμίνγκο κατακλύζουν το Ναύπλιο, πλαστικές παντούφλες βγαίνουν σε ιερό προσκύνημα, δισεκατομμυριούχοι καναλάρχες κοιμούνται σε ράντζα, παλλόμενα πέη συγκλονίζουν το πανελλήνιο, δημοφιλής τραγουδιστής βραβεύεται για την προσφορά του στο αρχαίο δράμα και φυσικά, το Όχι γίνεται Ναι.
Η Φαύστα του Μποστ είναι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσουμε την σουρεαλιστική καθημερινότητα που δεν σταματά να μας εκπλήσσει. Η Φαύστα δεν είναι μία γυναίκα ή ένας ρόλος. Δεν είναι τραγωδία ή κωμωδία. Δεν είναι παρωχημένη ή επίκαιρη. Επιφανειακή ή βαθιά. Είναι η καταγραφή της ελληνικής πραγματικότητας σε μία γλώσσα κακοπαθημένη που τόσο αριστοτεχνικά χειρίζεται και ταλαιπωρεί ο συγγραφέας.
Ταυτότητα παράστασης
Συγγραφέας: Μέντης Μποσταντζόγλου “Μποστ”
Σκηνοθεσία: Μάρθα Φριντζήλα
Σκηνογραφική, ενδυματολογική σύλληψη: Άγγελος Παπαδημητρίου
Πρωτότυπη μουσική: Βασίλης Μαντζούκης
Χορογραφίες: Άννα Αθανασιάδη
Σχεδιασμός Φωτισμού: Περικλής Μαθιέλλης
Μουσική διδασκαλία: Παναγιώτης Τσεβάς
Βοηθοί σκηνοθέτη: Σμαράγδα Κάκκινου, Φένια Τσάμη
Διανομή
ΦΑΥΣΤΑ Ελένη Κοκκίδου
ΓΙΑΝΝΗΣ Τάσος Γιαννόπουλος
ΜΑΡΙΑΝΘΗ Κώστας Μπερικόπουλος
ΡΙΤΣΑΚΙ Βαγγέλης Χατζηνικολάου
Κος ΙΑΤΡΟΥ Μενέλαος Χαζαράκης
Κα ΙΑΤΡΟΥ Γιώργος Γιαννακάκος
ΓΙΟΣ Γιώργος Οικονόμου
ΦΩΝΗ ΑΓΓΕΛΟΥ Αγγελος Παπαδημητρίου
Παραγωγή: Αφοι Τάγαρη
Πριν δω την παράσταση πίστευα πως δε μπορούσε να υπάρξει κάτι χειρότερο από την παρασταση 'τα χάπια του Καρλ Γιουγκ' . Πλέον δεν είμαι και τόσο σίγουρος για ποια από τις δύο είναι! Πήγα με μεγάλο καλάθι και έφυγα...χωρις καλάθι!
"Η Φαύστα" του Μποστ, είναι ένα έργο, που για την εποχή που γράφτηκε, στα μέσα της ταραγμένης δεκαετίας του 60, αποτέλεσε μεγάλη τομή στα θεατρικά και λογοτεχνικά πράγματα της χώρας. Δημιούργησε σχολή: λόγος έμμετρος, με στοιχεία λαθεμένης (ή επιτηδευμένα λανθασμένης αν θέλετε) δημοτικής και καθαρεύουσας, ύφος παράλογο, αναχρονισμοί. Αυτά ως προς τη τεχνική του μοναδικού συγγραφέα. Ως προς το περιεχόμενο, σατιρίζονται, τα βαρύγδουπα μελό της εποχής, η καθημερινότητα, η πολιτική και με το μοναδικό γλωσσικό ύφος θίγονται η μικροαστική υποκρισία, η "ευτυχισμένη ελληνική οικογένεια". Το τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια δέχεται σοβαρό πλήγμα από το σουρεαλίσμό του συγγραφέα.
Αυτόν τον σουρεαλισμό, προσπάθησε η Μάρθα Φριτζήλα, να μεταφέρει στο σήμερα, με μια καλοκουρδισμένη, ρυθμική παράσταση που έστησε στο θέατρο ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ, και το πέτυχε!
Με εξαίρεση την πρώτη σκηνή όπου (κακώς κατά τη γνώμη μου) "έκοψε" το κομβικό για το "μπάσιμο" του κοινού στην υπόθεση του έργου, ρόλο της Ελένης, φίλης της Φαύστας, βαζοντάς τον να παίζεται από την ίδια την ηρωίδα, η υπόλοιπη παράσταση "ρέει" σαν χείμαρρος που σαρώνει ό,τι ηθικοπλαστικό και σοβαροφανές έχουμε όλοι μας σαν προσωπείο.
Πολύ έξυπνες οι ανττιστροφές ρόλων, τόσο ως προς το φύλο των ηρώων, όσο και ως προς τα ενδυματολογικά κλισέ και τις ιδιότητες των χαρακτήρων, και το "στήσιμο" των ηθοποιών στη σκηνή.
Η Ελένη Κοκκίδου, στον ομώνυμο ρόλο, αλλά και ο Κώστας Μπερικόπουλος στο ρόλο της υπηρέτριας Μαριάνθης, στην κυριολεξία είναι απολαυστικοί: ξετυλίγουν το ταλέντο τους, ξεφεύγοντας από κοινές νόρμες και μας κλείνουν πονηρά το μάτι για τη σύγχρονη ζωή μας.
Μαζί τους και ο Τάσος Γιαννόπουλος, ως σύζυγος της Φαύστας και ο Βαγγέλης Χατζηνικολάου ως το Ριτσάκι, η "απωλεσθής' κόρη τους. Στον μεταξύ τους διάλογο, σαν αστείο συναντάμε την πιο σοβαρή και κατανοητή εξήγηση για τον τρόπο λειτουργίας του οικονομικού συστήματος που ακόμη και τώρα ζούμε.
Τη σουρεαλιστική ατμόσφαιρα έρχονται στο δεύτερο μέρος να ενισχύσουν οι Μενέλαος Χαζαράκης, Γιώργος Γιαννακάκος και Γιώργος Οικονόμου, ως επίδοξοι συμπέθεροι και υποψήφιος γαμπρός αντίστοιχα, δημιουργώντας έναν υπέροχο πανζουρλισμό επί σκηνής.
Τα σκηνικά και τα κοστουμια, δημιουργικά και έξυπνα, οφείλονται στη σύλληψη του Άγγελου Παπαδημητρίου, ενώ τα αξεσουάρ που χρησιμοποιούνται είναι εικαστικά κομψοτεχνήματα.
Η πρωτότυπη μουσική του Βασίλη Μαντζούκη, καταφέρνει να σταθεί επάξια και να "ντύσει" το λόγο του Μποστ (μην ξεχνάμε πως είχε να συναγωνιστεί τη κλασσική πλέον μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, που έχει γράψει για το έργο), ενώ και οι χορογραφίες της Άννας Αθανασιάδη δημιουργούν ένα μοναδικό κλίμα ευφροσύνης και ιλαρότητας.
Ο Περικλής Μαθιέλλης, είναι "υπεύθυνος" για το "ζεστό" φωτισμό της παράστασης.
Για δύο ώρες, ξεχνιέσαι από τον παραλογισμό της καθημερινότητάς σου, εισβάλλοντας στον παραλογισμό του Μποστ και της μοναδικής ηρωίδας του, της Φαύστας.
Ένα μπράβο, σε όλους τους συντελεστές!