Φεστιβάλ Σύγχρονου Θεάτρου “Γαλλικό Θέατρο à la grecque”

Σχετικά

Θέατρο ελεύθερο, χωρίς ενοχές, σκληρό,

τρυφερό, αληθινό, ουτοπικό, επίκαιρο

 

Το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος και το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης συνεχίζουν το θεσμό που αγκαλιάστηκε με θέρμη από το θεατρόφιλο κοινό και παρουσιάζουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα τρία σύγχρονα γαλλικά θεατρικά έργα, σκηνοθετημένα από τρεις Έλληνες σκηνοθέτες της νεότερης γενιάς, σε τρεις νέες θεατρικές παραγωγές ειδικά για το Φεστιβάλ Σύγχρονου Θεάτρου “Γαλλικό Θέατρο à la grecque”.

Στον ειδικά διαμορφωμένο υπόγειο χώρο (-2)

 “Το Γαλλικό Θέατρο à la grecque” είναι ένας θεσμός που αγαπήθηκε ιδίως από τους νέους διότι κατάφερε να συνομιλήσει με τους προβληματισμούς της εποχής, μέσα από τα πιο σύγχρονα κείμενα της γαλλικής δραματουργίας. Όπως κάθε χρονιά, έτσι και φέτος, θα παρακολουθήσουμε ό, τι καλύτερο έχει να επιδείξει το σύγχρονο γαλλικό θέατρο.

Έργα που μας εντυπωσιάζουν όχι μόνο με την τόλμη, την πρωτοτυπία και την αλήθεια τους, αλλά και με την απενοχοποιημένη αμεσότητα με την οποία θίγουν μεγάλα ζητήματα της εποχής μας, μέσα από ένα βαθύ, ουσιαστικό και συχνά αλληγορικό λόγο.

Έργα που δεν διστάζουν να αναμετρηθούν με τους πιο μύχιους φόβους της ανθρώπινης ψυχής και να φέρουν τον θεατή ενώπιον της σκληρής πραγματικότητας σήμερα: ο πόνος του ξεριζωμού, η φυγή, η αίσθηση να μην ανήκεις πουθενά, τα πολιτικά αδιέξοδα, ο διχασμός, η ετερότητα και το δικαίωμα να είμαι Άλλος. Οι πόλεις φαντάσματα μέσα στο παγκοσμιοποιημένο τοπίο όπου χάνεται το δικαίωμα να είμαι Αυτός, η κραυγή αγωνίας που ανεβαίνει στα χείλη και μπορεί να γίνει ακόμη και γέλιο, ειρωνεία, κλάμα, ανάγκη να συμφιλιωθούμε για να υπάρξουμε.

Έργα που κατορθώνουν να φέρουν ακόμα πιο κοντά δυο διαφορετικές πολιτισμικές παραδόσεις με βαθύ και γόνιμο παρελθόν, όταν βρεθούν σε άξια χέρια νέων Ελλήνων σκηνοθετών.

Το θέατρο που παρουσιάζεται μέσα από το Φεστιβάλ είναι θέατρο ψυχής, μνήμης, επίκαιρο, θέατρο πολιτικό, θέατρο λόγου, είναι το θέατρο της εποχής μας που μιλάει για όλα όσα μας βασανίζουν χωρίς φόβο και ενοχές.

Τα τρία γαλλικά έργα μεταφράστηκαν στα ελληνικά ειδικά για την πρώτη παρουσίασή τους στη χώρα μας. Μερικά από αυτά έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά στο πλαίσιο των Εργαστηρίων Θεατρικής Μετάφρασης του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδος και περιλαμβάνονται στον 5^ο τόμο της σειράς “Νέο γαλλικό θέατρο” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ‘Αγρα.

 

ΑΝΑΛΥΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

21,22,23 Οκτωβρίου, ώρα 21:00
No man’s land της Alexandra Badea
Βασισμένο σε δύο έργα της Alexandra Badea, το “Aller-Retour” και το “Varisia, 13 juillet”

 Aller-Retour
Εκείνη θέλει να φύγει, να εγκαταλείψει την πατρίδα της που φλέγεται εξαιτίας του πολέμου. Θέλει να διασχίσει το ποτάμι μαζί του ή χωρίς αυτόν. Διστάζει. Δέκα χρόνια μετά τα σύνορα έχουν ανοίξει. Θα ξανασυναντηθούν τυχαία ακριβώς στην «άλλη πλευρά». Εκείνη δεν πήγε ποτέ πιο μακριά. Θα ξανασμίξει μαζί του;

Βαρίσεια, 13 Ιουλίου
Ήρθα εδώ για να σε ξεχάσω, δεν φοβάμαι πια να στο πω. Πήγες στον πόλεμο, πήγα σε όσα αυτός κατέστρεψε. Πώς φτάσαμε ως εδώ meine Liebe;

Η Alexandra Badea για το έργο: “Μιλάω για σύνορα ορατά και αόρατα, για τείχη φυσικά (τα ποτάμια που μας χωρίζουν), για τείχη που χτίζουν οι ίδιοι οι άνθρωποι (η πράσινη γραμμή στη Λευκωσία), τα τείχη που έχουν ανεγερθεί στη σκέψη μας.”

 Ο σκηνοθέτης Γιώργος Λύρας: “ Όλοι βλέπουμε τον ανθρώπινο πόνο σε εικόνες αλλά σπάνια τον αισθανόμαστε. Τι σημαίνει να είσαι ‘ξένος’; τι σημαίνει ‘αναγκαστική μετανάστευση’; Ποια είναι η αίσθηση του εκτοπισμού και της υπαρξιακής εκκρεμότητας; Τι σημαίνουν αυτά τα ερωτήματα στο ανθρώπινο τοπίο αισθήματος;“

Σκηνοθεσία-Δραματουργική επεξεργασία: Γιώργος Λύρας
Μετάφραση: Βένια Σταματιάδη
Σκηνικά-Κοστούμια: Απόλλωνας Παπαθεοχάρης
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Μουσική-ηχητική εγκατάσταση: Αντώνης Παπακωνσταντίνου
Βοηθός σκηνοθέτη: Γεωργία Πιερρουτσάκου
Βοηθός παραγωγής: Λιάνα Ανδρικοπούλου
Διανομή: Αρτεμης Γρύμπλα, Ηλίας Λάτσης, Βένια Σταματιάδη

ALEXANDRA BADEA

Η Alexandra Badea γεννήθηκε το 1980. Είναι συγγραφέας και σκηνοθέτης.

Τα έργα της δημοσιεύονται από το 2009 στον εκδοτικό οίκο L'Arche και παρουσιάζονται στη Γαλλία είτε από την ίδια (Le Tarmac στο Παρίσι), είτε από άλλους σκηνοθέτες όπως οι Frédéric Fisbach, Jonathan Michel, Jacques Nichet και οι Aurélia Guillet, Matthieu Roy, Cyril Teste, Anne Théron (Comédie de Reims, Théâtre National de Strasbourg, Théâtre de La Commune d'Aubervilliers, Comédie de Saint-Etienne, Les Francophonies en Limousin...)

Συνεργάζεται τακτικά με τον σκηνοθέτη Alexandre Plank για τις ηχητικές παρουσιάσεις των έργων της στο France Culture (Pulvérisés, Europe connexion, Mondes).

Το πρώτο μυθιστόρημά της Zone d'amour prioritaire κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο του 2014 στον εκδοτικό οίκο l'Arche. Το πρώτο της σενάριο Solitudes πραγματοποιήθηκε από τον Liova Jedlicki το Δεκέμβριο του 2001. Στον κινηματογράφο σκηνοθέτησε δύο ταινίες μικρού μήκους : 24 heures και Monde qui nous perd.

Την άνοιξη του 2015 δημοσιεύει τα έργα Je te regarde, Europe connexion, Extrêmophile. Τον Οκτώβριο του 2014, σκηνοθετεί την πρώτη της ταινία μικρού μήκους  Le monde qui nous perd.

Η Alexandra Badea απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο Θεατρικής γραφής το 2013 για το έργο της Pulvérisés.

No Man’s land

Η «αμνησία» ή η «λήθη» του έργου της Alexandra Badea παραμονεύει πάντα την ανθρώπινη ιστορία.  «Ξεχνάμε» τις προσφυγικές κρίσεις που ξέσπασαν κατά καιρούς στην Ευρώπη. Πρόκειται για ένα από τα  θεμελιώδη πολιτικά και υπαρξιακά ζητήματα της που δοκιμάζουν τη στάση της Ηπείρου μας ως προς τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ανοχή και την ειρηνική συνύπαρξη. Προσπαθούμε ,αντιμετωπίζοντας με σεβασμό μια από τις πιο σημαντικές ιστορικές στιγμές της σύγχρονης Ευρώπης,  και ευχόμαστε να πετύχουμε  σε μια  εν συναίσθηση. Στην  ικανότητα να σκεφτεί  κανείς «αν ήμουν εγώ» ; Όλοι βλέπουμε τον ανθρώπινο πόνο σε εικόνες αλλά σπάνια τον αισθανόμαστε. Τι σημαίνει να είσαι «ξένος», τι σημαίνει «αναγκαστική μετανάστευση»; Τι σημαίνει να ανήκεις κάπου ή και πουθενά; Τι σημαίνει να έχεις ή να μην έχεις καταγωγή και προορισμό. Πως είναι να νιώθεις  ανασφάλεια, ποια είναι η αίσθηση  του εκτοπισμού και της υπαρξιακής εκκρεμότητας.  Τι σημαίνουν αυτά τα ερωτήματα στο ανθρώπινο τοπίο αισθήματος. Για ό,τι στον δημόσιο και ιδιωτικό βίο του ανθρώπου μπορεί να σημαίνει μια ουδέτερη ζώνη (no man’s Land) . Μ’ αυτά τα ερωτήματα ερχόμαστε αντιμέτωποι σε αυτό το κείμενο. Και δημιουργώντας την παράσταση στόχος μας είναι να μοιραστούμε την εμπειρία των ζητημάτων αυτών με το κοινό.

Γιώργος Λύρας

Μεταφραστικό σημείωμα της Βένιας Σταματιάδη

Το σύνορο. Μια νοητή γραμμή που χωρίζει τον πόλεμο απ' την ειρήνη, τη σκλαβιά απ' την ελευθερία, το «εμείς» απ' το «αυτοί», το θάνατο απ' τη ζωή.

Η Alexandra Badea με λόγο σύγχρονο και μαζί ποιητικό, με ματιά φρέσκια και πένα ενθουσιώδη ερευνά την έννοια του συνόρου, του no man's land.

Μεταφερόμαστε  στη Ρουμανία της δεκαετίας του 80 και συναντάμε Εκείνον κι Εκείνη. Δύο παιδιά νέα, που έχουν εξοριστεί σ' ένα χωριό στην άκρη του Δούναβη, για να τιμωρηθούν για το επαναστατικό τους πνεύμα. Αντιστέκονται.  Θέλουν να διασχίσουν το σύνορο και ν' αγγίξουν την ελευθερία.

«Φεύγουμε ή μένουμε. Ζούμε ή πεθαίνουμε» θα πουν, θα παλέψουν το φόβο τους και θα προχωρήσουν. Μέχρι πού; Μέχρι πότε;

Μεταφερόμαστε και στα Βαρώσια, την περιοχή της Κύπρου που η εισβολή του Αττίλα μεταμόρφωσε σε φάντασμα.

Συναντάμε την Ίβα μια νεαρή γερμανίδα αρχαιολόγο που έχει πάει για να βοηθήσει στη διαδικασία αναγνώρισης των πτωμάτων της εισβολής. Ή μήπως για να θέσει ένα σύνορο ανάμεσα σ' εκείνη και έναν «ανεκπλήρωτο έρωτα»;

Συναντάμε και την Αδράστεια, μία κοπέλα που αρνείται πεισματικά να περάσει το σύνορο, θα μείνει εδώ στη no man's land και θα περιμένει τον αγαπημένο της. «Είχες πει θα ξαναγυρνούσες» θα του πει.

Οι ήρωες της Badea, είναι άνθρωποι που ακροβατούν στα όρια, ρισκάρουν και όταν χάνουν το δέχονται. Δεν έχουν δίκιο ή άδικο, δεν υπάρχουν καλοί ή κακοί. Είναι άνθρωποι που θέτουν ερωτήματα. Ερωτήματα αιώνια. Αναπάντητα.

«Κοιτάζω καμιά φορά τον ορίζοντα κι αναρωτιέμαι προς τα πού πρέπει να πάω; Πού ανήκω; Τι οφείλω ακόμα στην ανθρωπότητα; Μου μένει πια τίποτα να δώσω;»

 Ντυμένοι τα ρούχα της προσφυγιάς, του πολέμου και της καταστροφής, παλεύουν. Για τα ιδανικά τους, για τον έρωτα, για τη ζωή.

Κι αυτή είναι κι η τελευταία τους λέξη. Όμορφη λέξη. «Ζωή».

 

25,26,27 Οκτωβρίου, ώρα 21:00
To κορίτσι στο σκοτεινό δάσος του Philippe Manyana

  Μια “μουσική σύνθεση” που εμπνέεται από αρχαίους μύθους, αποτρόπαιη και εκδικητική, όπως μόνο τα παραμύθια μπορούν να είναι. Η ιστορία ενός μικρού κοριτσιού που ενηλικιώθηκε βίαια και μαρτυρικά ώσπου έγινε αηδόνι και έφυγε μακριά.

Ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Χατζής: “ Σήμερα έχει χαθεί κυρίως η δυνατότητα να εμπλέκεται κανείς, μέσω μιας συναισθηματικής εμπειρίας, με κάτι που καθορίζεται από μια προσωπική αναζήτηση, από μια βαθιά υπαρξιακή ανάγκη η ακόμα και φόβο.O Minyana με υλικά το μύθο, τη βία, το έγκλημα, την τιμωρία, καταλήγει να ανυψώσει τα σκοτεινά ένστικτα του ανθρώπου σε ποίηση. “

 Η μεταφράστρια του έργου, Δήμητρα Κονδυλάκη, σημειώνει μεταξύ άλλων: “Σ ένα κόσμο στερημένο πνευματικότητας σαν τον δικό μας, η ωμότητα νομοθετεί ανεμπόδιστα και η γλώσσα του Minyana, αποστασιοποιημένη και τολμηρή, με μια ευδιάκριτη επίγευση μπαρόκ, αντανακλά ακριβώς αυτή την απουσία ορίου που αποδίδει τη σύγχρονη έννοια του ανθρώπινου.“

Σκηνοθεσία:-Σκηνική εγκατάσταση-Φωτισμοί: Κωνσταντίνος Χατζής
Μετάφραση: Εργαστήρια μετάφρασης Γαλλικού Ινστιτούτου 2015-2016
Διεύθυνση και επιμέλεια μετάφρασης: Δήμητρα Κονδυλάκη
Επιμέλεια κίνησης: Χριστίνα Βασιλοπούλου
Διανομή:Πασχάλης Καραντζάς, Μαρία Μαλλούχου, Αγλαϊα Παππά και Γεράσιμος Δημοβασίλης
Συμμετέχει ο Γιώργος Παπαδάκης

 

Philippe MINYANA

Ο Philippe Minyana, θεατρικός συγγραφέας, γεννημένος το 1946, μετράει πάνω από 40 θεατρικά έργα, λιμπρέτα όπερας και ραδιοφωνικά έργα. Συνεργάζεται με το θέατρο Dijon-Bourgogne από το 2001 έως το 2006 και σκηνοθετεί ο ίδιος κάποια από τα έργα του. Τα έργα του έχουν παιχτεί στη Γαλλία, την Ευρώπη (Γερμανία, Αγγλία) και σε όλο τον κόσμο (Ινδία, Αργεντινή, Βραζιλία, Κεμπέκ). Σημαντικοί σκηνοθέτες έχουν σκηνοθετήσει τα έργα του, μεταξύ των οποίων οι Carlos Wittig, Alain Francon, Stéphanie Loïk, Michel Didym, Edith Scob, Catherine Hiegel, Philippe Sireuil, Laurent Javaloyes, Monica Espina και Pierre Maètes, σε διάφορους χώρους (Comédie de Metz, Théâtre Ouvert, Festival d’Avignon, Théâtre du Lucernaire, Théâtre de l’Athénée, Théâtre de la Bastille, Théâtre National de la Colline, Théâtre de Nanterre-Amandiers, Théâtre du Vieux Colombier – Comédie Française). Το 2006, το έργο του La Maison des morts  παρουσιάστηκε στην Comédie-Française (Théâtre du Vieux-Colombier) σε σκηνοθεσία του Robert Cantarella. Το 2008, η Comédie Française και το Théâtre de Gennevilliers (T2G) του αναθέτουν τη δημιουργία ενός έργου εμπνευσμένου από τις Μεταμορφώσεις του Οβιδίου, με σκοπό την έναρξη ενός κύκλου που επανεξετάζει τους κλασικούς.  Ο Philippe Minyana γράφει το έργο La Petite dans la forêt profonde για την Catherine Hiegel, που σκηνοθετεί η Marcial di Fonzo Bo.

Ο Philippe Minyana έγραψε επίσης το σενάριο και τους διαλόγους της τηλεταινίας Papa est monté au ciel και συμμετείχε στη βίντεο-εγκατάσταση Habitants.

Από τον Ιανουάριο του 2008, ο Philippe Minyana δημοσιεύει τα κείμενά του στις εκδόσεις Arche Éditeur.

Δυσκολεύομαι πολύ να γράψω για ένα έργο όταν ακόμα βρίσκομαι σε ανοιχτή αναμέτρηση μαζί του. Και το σκηνοθετικό σημείωμα δυστυχώς πάντα προηγείται της παράστασης.

Για το μόνο που μπορώ να μιλήσω με σιγουριά είναι γιατί  με ενδιέφερε να σκηνοθετήσω αυτό το έργο.  Είναι η μόνη βεβαιότητα που μπορώ να έχω αυτή τη στιγμή.

 

Σκηνοθετικό σημείωμα από τον Κωνσταντίνο Χατζή

"Το κορίτσι μέσα στο σκοτεινό δάσος" μου δίνει τη δυνατότητα να αναζητήσω τα όρια της αφήγησης και το κατά πόσο μπορώ, μέσω αυτής, να ενεργοποιήσω την φαντασία μου και την φαντασία του θεατή, με μόνο μέσο το λόγο και την ποίηση, σε μια εποχή που η εικόνα είναι παντοδύναμη. Όλα διαμορφώνονται μέσω της εικόνας: αυτό είναι έτσι και μοιάζει ακριβώς έτσι. Σα να μην υπάρχει διαφυγή ή η επιλογή μιας άλλης ερμηνείας της πραγματικότητας. Έτσι καταλήγουμε να αναζητούμε σε υποκατάστατα συγκινήσεις της αληθινής ζωής. Υποκατάστατα που μας πουλάνε παντού. Κουλτούρα πια είναι η μόδα και τα προϊόντα που μας επιβάλλονται μέσω του διαδικτύου, της τηλεόρασης και των περιοδικών.  Όσο κι αν η  δυτική σκέψη βοήθησε τον άνθρωπο να εξειδικεύει, όσο κι αν οι επιστήμες έδωσαν εν μέρει τη δυνατότητα μιας ποιοτικής ζωής, όσο και αν παρατείνεται το όριο της ζωής, όσο κι αν η τεχνολογία άνοιξε καινούριους δρόμους, έχω την αίσθηση πως σήμερα είναι  "στεγνή" μια άλλη περιοχή των ανθρώπινων δυνατοτήτων. Αυτή της δύναμης της φαντασίας, του φανταστικού.  Έχει χαθεί κυρίως  η δυνατότητα του να εμπλέκεται κανείς μέσω μιας συναισθηματικής εμπειρίας με κάτι που καθορίζεται από μια προσωπική αναζήτηση, από μια βαθιά υπαρξιακή ανάγκη ή ακόμη και φόβο. Ο Minyana με υλικά τον μύθο, τη βία, το έγκλημα, την τιμωρία, καταλήγει να ανυψώσει τα σκοτεινά ένστικτα του ανθρώπου σε ποίηση. Εκείνοι που διαπράττουν φριχτά εγκλήματα στο τέλος μεταμορφώνονται σε πουλιά που πετάνε πάνω από κάθε ανθρώπινο πάθος που τα κράταγε καθηλωμένα  στη γη.

 

 

Μεταφραστικό σημείωμα από τη Δήμητρα Κονδυλάκη

Γραμμένο σαν μουσική σύνθεση, με τον ρυθμό και την επανάληψη να οδηγούν την ανάπτυξη της δραματικής γλώσσας, το έργο του Φιλίπ Μινιανά Το κορίτσι στο σκοτεινό δάσος εμπνέεται από τον αρχαίο μύθο της Πρόκνης και της Φιλομήλας που μεταγράφει ο Οβίδιος στις Μεταμορφώσεις του. Παρά την ελλειπτικότητα στη φόρμα, το σύγχρονο έργο δεν είναι λιγότερο αποτρόπαιο στο περιεχόμενό του από τον αρχαίο μύθο, αντίθετα, φωτίζει στη λεπτομέρειά τους τις αποκρουστικές πράξεις του βασιλικού ζεύγους. «Τα εγκλήματα γεννούν εγκλήματα» λέει απολογητικά η Βασίλισσα που έσφαξε και πρόσφερε το γιο της σε δείπνο στον Βασιλιά για να εκδικηθεί τον βιασμό της ανήλικης αδερφής της από εκείνον.

Μπορεί να υπάρξει συμμετρία στην ωμότητα και στη βία; Πόσο ισχυρό είναι το ελαφρυντικό του πόθου; Μέχρι ποιο σημείο νομιμοποιείται η εκδίκηση; Εκτονώνοντας το πάθος στη μεταμόρφωση – αφού όλοι, θύτες και θύματα, μεταμορφώνονται στο τέλος σε πουλιά, ο μύθος της Πρόκνης και της Φιλομήλας θυμίζει στωικά πως μόνο η Θεία Δίκη μπορεί να κατευνάσει και να βάλει το όριο στην, κατά τα άλλα απεριόριστη και απείρως επινοητική, ανθρώπινη μανία. Αυτό, σ’ ένα κόσμο που η πίστη στο Θείο είναι ζωντανή. Σ’ ένα κόσμο όμως στερημένο πνευματικότητας σαν τον δικό μας, η ωμότητα νομοθετεί ανεμπόδιστα και η γλώσσα του Μινιανά, αποστασιοποιημένη και τολμηρή με μια ευδιάκριτη επίγευση μπαρόκ, αντανακλά ακριβώς αυτή την απουσία ορίου που αποδίδει τη σύγχρονη έννοια του ανθρώπινου. Η οποία τείνει να ταυτίζεται μ’ αυτήν του απάνθρωπου όλο  και περισσότερο.

Μετάφραση: Ατελιέ Θεατρικής Μετάφρασης Γαλλικού Ινστιτούτου 2015-2016

Συμμετείχαν οι σπουδάστριες:Λεμονιά Γιαννοπούλου, Άννα Γιαννάτου, Παναγιώτα Δρυ, Βασιλεία Μακρή, Κατερίνα Πανέ, Σέβυ Σπυριδογιαννάκη, Χρύσα Τσαρτσαφλή

Διεύθυνση και επιμέλεια μετάφρασης: Δήμητρα Κονδυλάκη

 

 

29,30,31 Οκτωβρίου,ώρα 21:00
Diktat του Enzo Cormann

Δυο αδέλφια συναντιούνται μετά από 25 χρόνια. Βρίσκονται μαζί επί 15 ώρες σε ένα εγκαταλειμμένο κτίριο. Γύρω τους τα ερείπια του εμφύλιου σπαραγμού. Μια πολιτική αλληγορία με φόντο στιγμές της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας των τελευταίων 50 χρόνων που οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο.

Ο σκηνοθέτης Μάνος Καρατζογιάννης για το έργο: “Δυο στρατόπεδα. Οι Γαλάζιοι και οι Κόκκινοι. Μια ιστορία. Η ίδια. Πάντα. Παντού. Σ’ όλες τις χώρες. Σ’ όλες τις εποχές. Καθεστώς ο Διχασμός στην πόλη. Όπως στην οικογένεια του Βάλ και του Πιετ. Δυο αδέλφια από την ίδια μάνα. Ο πατέρας… Ποιος θα επικρατήσει; Τι θα επικρατήσει; Τι μπορεί να ανατρέψει το καθεστώς;”

Από το σημείωμα του μεταφραστή Ανδρέα Στάικου:“ Η ιστορία ενός μοιραίου ραντεβού-απολογισμού, στο τέλος ενός εμφύλιου πολέμου. Τα δυο αδέλφια της ιστορίας μας, είχαν βρεθεί σε αντίπαλες παρατάξεις. Το μίσος του ενός προς τον άλλον ήταν τόσο τρομακτικό και αδυσώπητο, ένα μίσος που μόνο τα αδέλφια μπορούν να τρέφουν μεταξύ τους.“

Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Μετάφραση: Εργαστήριο μετάφρασης Γαλλικού Ινστιτούτου 2015-2016
Διεύθυνση και επιμέλεια μετάφρασης: Ανδρέας Στάικος
Σκηνικός χώρος: Γιάννης Αρβανίτης
Επιμέλεια κοστουμιών: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Δημήτρης Μπαλτάς
Μουσική: Γιώργος Πούλιος
Video art: COM.ODD.OR
Βοηθός σκηνοθέτη: Ανδρέας Ανδρέου
Διανομή: Μάξιμος Μουμούρης, Μάνος Καρατζογιάννης

 

Enzo CORMANN

Ως Θεατρικός συγγραφέας παρουσίασε πολλά έργα: Credo, Sade, Concert d'Enfer, Diktat, Toujours l'orage, Cairn, που δημοσιεύονται στη Γαλλία από τις Éditions de Minuit, και άλλους εκδότες, και έχουν μεταφραστεί σε δεκάδες γλώσσες.

Σκηνοθέτης: W.F., διασκευή του Tandis que j'agonise του W. Faulkner, Palais Mascotte, La machine à décerveler, διασκευή του έργου του A.Jarry, La Sibérie του Félix Mitterer.

Ως ερμηνευτής έχει ηχογραφήσει και δημιουργήσει επί σκηνής με διάφορα τζαζ γκρουπ και τον σαξοφωνίστα Jean-Marc Padovani, με τον οποίο δημιούργησε το  έργο La Grande Ritournelle.

Ήταν προσκεκλημένος συγγραφέας του Εθνικού Θέατρου του Στρασβούργου (1995/1998), και στη συνέχεια του Centre Dramatique de Valence (1998/2000), λογοτεχνικός σύμβουλος του Célestins-Théâtre de Lyon (2000-2002).
Διετέλεσε μέλος της καλλιτεχνικής κολεκτίβας της Grenoble TROISIÈME BUREAU ; καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Δραματικής Τέχνης του Στρασβούργου (1995-2000), αναπληρωτής καθηγητής στην École Normale Supérieure της Λυών (1999-2001), καθηγητής από το 2000, και τώρα υπεύθυνος δραματουργίας στην Ανώτατη Εθνική Σχολή Τεχνών και Παραστατικών Τεχνών (ENSATT).

 

Σκηνοθετικό σημείωμα από το Μάνο Καρατζογιάννη

Δύο στρατόπεδα.
Οι Γαλάζιοι και οι Κόκκινοι.
Μια ιστορία. Η ίδια.
Πάντα. Παντού.
Σ’ όλες τις χώρες. Σ’ όλες τις εποχές.
Καθεστώς ο Διχασμός στην πόλη.
Όπως και στην οικογένεια του Βαλ και του Πιετ.
Δυο αδέλφια από την ίδια μάνα.
Ο πατέρας…
Ποιος θα επικρατήσει;
Τι θα επικρατήσει;
Τι μπορεί να ανατρέψει το καθεστώς;

 

Μεταφραστικό σημείωμα Ανδρέα Στάικου

Η ιστορία ενός μοιραίου ραντεβού – απολογισμού, στο τέλος ενός εμφύλιου πολέμου. Τα δύο αδέλφια της ιστορίας μας, είχαν βρεθεί στις αντίπαλες παρατάξεις.

Το μίσος του ενός προς τον άλλον ήταν τόσο τρομακτικό και αδυσώπητο, ένα μίσος που μόνο τα αδέλφια μπορούν να τρέφουν ανάμεσά τους.

Ένα μίσος, υποδαυλιζόμενο από ανομολόγητα απωθημένα της παιδικής ηλικίας και από το δηλητήριο των πατριωτικών και πολιτικών ιδεοληψιών.

Θα συμφιλιωθούν μόνο με τον κοινό θάνατό τους και την παραδοχή ότι « οι ζωντανοί είναι φτιαγμένοι από τις ιστορίες των νεκρών».

Νεκροί πλέον, οι δύο αδελφοί, δίκην λιπάσματος, θα γονιμοποιήσουν νέους μελλοντικούς ζωντανούς, νέους μελλοντικούς νεκρούς.

 

 

Υποστηρικτής των παραστάσεων
SACD (Société des Auteurs et Compositeurs Dramatiques)

 Φωτογράφοι παραστάσεων
No man’s land: Φώτης Φωτόπουλος
Το κορίτσι στο σκοτεινό δάσος: Χάρης Γερμανίδης
Diktat: Πάτροκλος Σκαφίδας
Βίντεο παράστασης: Πάτροκλος Σκαφίδας

Εισιτήρια: Γενική είσοδος 10 €
Προπώληση: Στα ταμεία του Ιδρύματος (Πειραιώς 206, Ταύρος) Δευ-Παρ 11:00 - 14:00 και τα απογεύματα μία ώρα πριν την παράσταση.

Αγορά με πιστωτική κάρτα: Τηλεφωνικά στο 210 3418579 Δευ-Παρ 11:00 - 14:00 και στην ιστοσελίδα του Ιδρύματος www.mcf.gr.

Εισιτήρια προπωλούνται επίσης και στα παρακάτω σημεία:
Ticket Services Πανεπιστημίου 39 (Στοά Πεσματζόγλου)
Ώρες λειτουργίας: Δευ. & Τετ. 09:00 - 17:00, Τρ., Πεμ. & Παρ. 09:00 - 20:00, Σαβ. 10:00 - 14:00.

Καταστήματα Forthnet
Seretis travel Πανεπιστημίου 61, Αθήνα, τηλ. 210 3251295.