Καζιμίρ και Καρολίνα

Ο Καζιμίρ κι η Καρολίνα ζουν σε κάποιον τόπο, σε κάποια εποχή, στα χρόνια της Κρίσης. Ξεκινάνε να πάνε στη γιορτή, δεν θα φτάσουν όμως ποτέ, καθώς πολύ γρήγορα θ' ανακαλύψουν ότι η αγάπη τους ήταν μέχρι ενός σημείου. Ενώ ο Καζιμίρ έχει μείνει άνεργος και βουλιάζει στο θυμό και την αυτολύπηση, η Καρολίνα ονειρεύεται να βελτιώσει τη ζωή της και ν' ανέβει μερικά σκαλοπάτια στη σκάλα της κοινωνικής ανέλιξης. Γύρω της, σαν καρουζέλ του λούνα παρκ, περιστρέφονται φιλόδοξοι υπάλληλοι, διευθυντές και σύμβουλοι, κορίτσια που πουλάνε την συντροφιά τους για να βγάλουν το ενοίκιο, ένας μικροκακοποιός και η καταθλιπτική φίλη του. Ανάμεσα στο όνειρο και την ωμή πραγματικότητα, η Καρολίνα θα αναρριχηθεί κι ύστερα θα κατρακυλήσει πίσω στην όχθη των ηττημένων της καθημερινότητας. Ποιος φταίει; Οι άνθρωποι που είναι κακοί; Όχι, οι άνθρωποι δεν είναι ούτε καλοί, ούτε κακοί, λέει ο Χόρβατ. Απλώς με την οικονομική κρίση αναγκάζονται να γίνουν λίγο περισσότερο εγωιστές.

Ένα έργο, που ενώ γράφτηκε για την οικονομική κρίση του '30, αντικατοπτρίζει την κρίση του σήμερα. Ο συγγραφέας δίνει τη δυνατότητα στους ήρωες του, να αναπτυχθούν στο μέγιστο ως κοινωνικά όντα και όχι απλά να τους ορίσει εξ αρχής, χωρίς να διάκειται θετικά απέναντι τους, αλλά έχοντας μάλλον σκεπτικιστική διάθεση. Αυτό το πετυχαίνει με τον καλύτερο τρόπο, ισορροπώντας ανάμεσα στη σοβαρότητα και την ειρωνεία.

Η κρίση του κραχ 1929

Ο αριθμός της ανεργίας έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Αγρότες, εργάτες, υπάλληλοι, φοιτητές, τεχνικοί πληρώνουν το μερίδιό τους στην κρίση. Πολιτικό χάος, οικονομική κρίση οδηγούν τον κόσμο σε αδιέξοδο και πανικό και στη συνέχεια στον αγκυλωτό σταυρό. Ένα αληθινό όργιο μίσους κοχλάζει πίσω από όλο αυτό. Η δημοκρατία αδύναμη να αντιδράσει.

Όλα προετοιμάζουν την έκρηξη.  Αυτό είναι το κοινωνικοπολιτικό κλίμα της εποχής που γράφτηκε το έργο και αυτό το κλίμα που διατρέχει την ιστορία του Καζιμίρ και της Καρολίνας. Μια καθημερινή απλή ιστορία αγάπης που τελειώνει σε ένα βράδυ.  Αφορά τον άνεργο Καζιμίρ της εποχής του μεγάλου κραχ αλλά και τον σημερινό εργάτη της αυτοματοποιημένης παραγωγής μέσα στην ακραία μορφή καπιταλισμού που ζούμε. Μία ιστορία με φόντο ένα πανηγύρι και όλους αυτούς τους ανθρώπους που για να ξεχάσουν την αφραγκιά τους βρίσκουν παρηγοριά στη μουσική, το παιχνίδι, τη χαρά, το αλκοόλ και τα βεγγαλικά που δεν παίρνουν τα μάτια τους από πάνω τους, ξυπνώντας όνειρα και ψευδαισθήσεις σε όλους αυτούς που η ζωή τους κορόιδεψε.

Στόχος του συγγραφέα είναι το ξεμασκάρισμα της συνείδησης της πλατιάς μάζας που ακολούθησε με τόση ευκολία και ανακούφιση το φασισμό, μία μάζα που στην πλειοψηφία αποτελείται από μικροαστούς. Με όλο το φορτίο από φόβο, ανασφάλεια, υποκρισία και νόθες αξίες που τους χαρακτηρίζει σε πλήρη ιδεολογική σύγχυση. Η τραγωδία μιας αγάπης ή μάλλον η τραγωδία της ανεργίας.

Βασίλης Μπισμπίκης, από τις σημειώσεις της Σωτηρίας Ματζίρη

Συντελεστές:
Μετάφραση, Σκηνοθεσία: Δημοσθένης Παπαδόπουλος
Σκηνικά – Κοστούμια: Kenny MacLellan
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Στεφανία Βλάχου