Συγγραφέας: Δώρα Τσόγια
Σκηνοθέτης: Τατιάνα Λύγαρη
Ερμηνεύουν: Ανατολή Αθανασιάδου, Άρης Τσαμπαλίκας
Περιγραφή
Tο καινούργιο θεατρικό έργο της Δώρας Τσόγια «Κουλούρι για δύο» από το βιβλίο «20 αστικά μονόπρακτα» (Εκδόσεις Άγρα) της ίδιας της συγγραφέως, ανεβαίνει σε σκηνοθεσία της Τατιάνας Λύγαρη στο Θεατρικό Βαγόνι της Αμαξοστοιχίας-Θεάτρου Το Τρένο στο Ρουφ. Πρόκειται για ένα «σπονδυλωτό» έργο, που αποτελείται από είκοσι σκηνικές μικροακολουθίες, με χαρακτήρες που κινούνται σε διαφορετικούς χώρους της δημόσιας και ιδιωτικής καθημερινότητας της μεγαλούπολής μας: σε βαγόνια του μετρό, στην αποβάθρα, τα εκδοτήρια εισιτηρίων, σε μια στάση λεωφορείου, σε ένα παγκάκι πάρκου, σε ένα υπαίθριο καφέ, σε ένα δωμάτιο ή γραφείο, στο σούπερ μάρκετ, μέσα σε ένα αυτοκίνητο. Το πολύπτυχο αυτό έργο προσφέρει –με την κινηματογραφική κατασκευή του— μια επισκόπηση των πιο συνηθισμένων τόπων και τοπίων της καθημερινότητάς μας.
Περισσότερα
θεατρικά στιγμιότυπα του αθηναϊκού τοπίου
Στους διαφορετικούς τόπους της πολύχρωμης και πολυφωνικής μεγαλούπολης κινούνται άνθρωποι νέοι, μεσήλικες και ηλικιωμένοι, άντρες και γυναίκες, παντρεμένοι και ελεύθεροι, γονείς και άτεκνοι, εργαζόμενοι και άνεργοι, εύποροι και άποροι, υγιείς και ασθενείς, γνωστοί και άγνωστοι μεταξύ τους, όλοι όμως, γνώριμοί μας. Πάντα σε διάλογο, τα πρόσωπα ανασύρουν στην επιφάνεια θέματα όπως ο έρωτας, η κατάκτηση και η απώλεια, η αίσθηση της πραγματικότητας και η παραίσθηση, η οικογενειακή θαλπωρή και το οικογενειακό χάσμα, η βία της απρόσωπης εξουσίας και η απρόσμενη τρυφερότητα των εκπροσώπων της, η ανέχεια, η ευμάρεια και τα αδιέξοδά τους, τα επικοινωνιακά αδιέξοδα, η δύναμη της ζωής και η δύναμη της παραίτησης, η διαρκής αναζήτηση της ευτυχίας και οι ματαιώσεις της, το γονεϊκό ένστικτο και η παιδική κακοποίηση, η μετανάστευση και η υποδοχή της. Κοινός ιστός όλων η αναζήτηση της επικοινωνίας και της ζεστής ανθρώπινης επαφής.
Πρόκειται για ένα θετικό κάλεσμα ζωής, που διαγράφει μια αισιόδοξη ανθρωποκεντρική προοπτική στην Ελλάδα της «κρίσης». Ο κόσμος αλλάζει μέσα από τις μικρές καθημερινές αλλαγές της ζωής του καθενός μας. Μια μεγάλη επανάσταση μπορεί να ξεκινήσει από την καθημερινή μικρο-πρακτική του καθενός μας. Το έργο μας καλεί –παραφράζοντας τον Ψυχοθεραπευτή από το μονόπρακτο «Ο ήχος του φερμουάρ»- όχι μόνο «να νιώσουμε το ανθρώπινο χάδι», αλλά να «δούμε και το χέρι που μας χαϊδεύει» και, γιατί όχι, να επιστρέψουμε αυτό το χάδι.
Δραματολογική υποστήριξη: Πόπη Διαμαντάκου
