Όταν ξυπνήσουμε εμείς οι νεκροί

Αρχείο Παίχτηκε από 26/02/2016 έως 29/05/2016
στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν - Υπόγειο
Κείμενο: Ερρίκος Ίψεν
Μετάφραση: Έρι Κύργια
Σκηνοθέτης: Δημήτρης Καραντζάς
Ερμηνεύουν: Αλεξία Καλτσίκη, Μαρία Κεχαγιόγλου, Περικλής Μουστάκης, Ρένη Πιττακή, Μιχάλης Σαράντης, Μενέλαος Χαζαράκης

Περιγραφή

Το Θέατρο Τέχνης παρουσιάζει το αριστούργημα του Ερρίκου Ίψεν «Όταν ξυπνήσουμε εμείς οι νεκροί» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά. Το κύκνειο άσμα του μεγάλου Νορβηγού, «ένας δραματικός επίλογος» όπως προφητικά τον χαρακτήρισε ο ίδιος, σε μια παράσταση που σηματοδοτεί την επιστροφή της Ρένης Πιττακή στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης ύστερα από 15 χρόνια και την συμπλήρωση 50 χρόνων από την πρώτη της εμφάνιση στον ίδιο χώρο.

Περισσότερα

- Δεν μπορείς να αντιληφθείς πως είναι μια καλλιτεχνική φύση μέσα της.
- Θεέ μου... δεν μπορώ καν να αντιληφθώ, πως είμαι εγώ η ίδια μέσα μου.

Ένας δραματικός επίλογος σε τρείς πράξεις

Ο Ίψεν στο τελευταίο του έργο επιχειρεί να αναδομήσει μια ολόκληρη θέση και θέαση της ζωής και του έργου του, με ένα κείμενο, που διαρκώς ακροβατεί ανάμεσα στο ρεαλιστικό και το μεταφυσικό. Σε έναν τόπο παραθερισμού πέντε άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με το ‘θάνατο’ (το θάνατο του εαυτού, το θάνατο των ιδιοτήτων, το θάνατο της νιότης) και προσπαθούν να ξαναβγούν στη ζωή, απαλλαγμένοι από ‘μεγάλες ιδέες’, από εμπόδια, από τρόμους και αγκυλώσεις. Η παράσταση επιχειρεί μέσα από πέντε διαφορετικές οπτικές και πέντε διαφορετικές γενιές ηθοποιών να θέσει το ζήτημα της συνέχειας και της αποδοχής της ‘φύσης’ της ανθρώπινης ύπαρξης και την απαλλαγή από εγκλωβιστικούς και εθελούσιους ‘προσωπικούς θανάτους’. Στην αιώνια μάχη ανάμεσα στην τέχνη και τη ζωή, ο Ίψεν θέτει ως σκοπό το ζήτημα της εκπλήρωσης, μιλώντας για τη σκληρή συνειδητοποίηση της στιγμής εκείνης που το «όταν» καθίσταται επείγον και κρίσιμο και το «κάποτε» γίνεται επιτακτικά «τώρα». «Το να γράφει κανείς είναι σαν να δικάζει τον εαυτό του» είπε κάποτε ο συγγραφέας. Εδώ το πραγματοποιεί στον ύψιστο βαθμό.

Κίνηση: Ζωή Χατζηαντωνίου
Ηχητική Δραματουργία: Δημήτρης Καμαρωτός
Σκηνικά: Πουλχερία Τζόβα
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κέλλυ Παπαδοπούλου
Βοηθός Ενδυματολόγου: Βασιλική Σουρρή
Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου

3 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Η συγκεκριμένη παράσταση ερχόταν αντιμέτωπη με τελευταίο και πιο φιλοσοφικό κείμενο του 'Ιψεν. Ο καταπληκτικός αυτός θεατρικός συγγραφέας εδώ παρουσιάζει ένα έντονο ψυχογράφημα πάνω στους ανθρώπους και τις προσωπικότητές τους. Αυτό το έργο κλήθηκε να σκηνοθετήσει ο Δημήτρης Καραντζάς στου υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Η συγκεκριμένη παράσταση είναι γεμάτη από σκηνοθετικά ευρήματα τα οποία άλλες φορές ταίριαζαν και άλλες φορές ήταν υπερβολικά. Πολύ καλός ο Περικλής Μουστάκης και εξαιρετικός ο Μιχάλης Σαραντής. Η σκηνοθεσία του Καραντζά σε ορισμένα σημεία κούραζε όπως πχ οι χορογραφίες μπαλέτου ή η κίνηση όλων των ηθοποιών σε πολλά σημεία της σκηνής με αποτέλεσμα να χάνεις σημεία από το υπέροχο κείμενο του Ίψεν. Μία άνω του μετρίου παράσταση η οποία αξίζει να παρακολουθηθεί από το θεατρόφιλο κοινό της Αθήνας.

  2. ο κείμενο είναι εξόχως ποιητικό, ίσως το ποιητικοτερο όλων του δραματουργού και γι αυτό κάποιες φορές δυσνόητο αφού ακροβατεί ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό.
    Ένα τέτοιο "δύσκολο" κείμενο, θεωρώ πως η σκηνοθεσία του Δημήτρη Καραντζά, το έκανε ακόμα δυσκολότερο για το κοινό: μεγάλες παύσεις,αίσθηση μόνιμης ακινησίας, κινησιολογία μπαλέτου (από τη Ζωή Χατζηαντωνίου) σε όλη τη διάρκεια του έργο, απουσία μουσικής επένδυσης, δημιουργούμενοι τεχνικοί θόρυβοι ώς ήχοι της εξοχής. Οι ηθοποοί ερμηνεύουν ισάξια τους ρόλους (πολύ καλοί είναι η αλήθεια), αλλά δυστυχώς η ερμηνεία τους χάνεται σε όλη αυτή τη θεατρική "αγγελοπουλική" διάσταση.
    Δεν είναι κακή η παράσταση. Πρέπει όμως να είσαι ξεκούραστος,με καθαρό μυαλό, και κάπως προετοιμασμένος και υποψιασμένος: διαφορετικά ένα γλάρωμα ακούσιο θα σε επισκεφθεί....

  3. Πήγα με την παρέα μου εχθές το βράδυ (εγώ τους παρότρυνα) οι οποιοι δεν είναι καν θεατρόφιλοι!Τι να τους εξηγήσεις για αυτό που ειδαμε.
    Πολυ κακή παρασταση ,υπ οψιν το εργο το εχω ξαναδει και περιμενα κατι ανάλογο.