Συγγραφέας: Λουίτζι Πιραντέλλο
Σκηνοθέτης: Αγγελική Πουλημά
Ερμηνεύουν: Κωσταντίνος Μητροβγένης, Δέσποινα Χρυσικού, Βάσια Καλαιτζόγλου, Νικόλας Μυλωνάς, Κατερίνα Μαυρογιαννάκη, Ανδριανός Γκιζέλης, Χρήστος Γιαννάκενας
Περιγραφή
Έξι θεατρικά πρόσωπα εισβάλλουν σε μια θεατρική σκηνή με το αίτημα να ολοκληρωθεί η ιστορία τους. Έρχονται σε σύγκρουση με τον φιλοχρήματο Σκηνοθέτη και τους εκκεντρικούς ηθοποιούς του.Όταν όμως το δράμα των προσώπων αρχίζει να εκτυλίσσεται, μπερδεύεται η πραγματικότητα του θιάσου με την ψευδαίσθηση των θεατρικών προσώπων. Η σύγκρουση αυτή αμφισβητεί την πραγματικότητα και δίνει αληθινή υπόσταση στην τέχνη. Ένας πίνακας ζωγραφικής είναι εφάμιλλα αληθινός με έναν άνθρωπο.
Περισσότερα
Όταν μιλάμε για Πιραντέλλο πλέον εννοούμε το μοτίβο ψευδαίσθησης-πραγματικότητας που διεισδύει μέσα από την μεταθεατρικότητα. Παιχνίδι ρόλων. «Η ψευδαίσθηση της πραγματικότητας» όπως λέει και ο Πατέρας στο έργο είναι το θεμέλιο που έχτισε ο Πιραντέλλο στο έργο αυτό. Η πραγματικότητα είναι μια πράξη μίμησης, που δεν είναι απαραίτητα αληθινή. Αντίθετα η ψευδαίσθηση ,όχι τόσο με την έννοια του illusion ή το fantasy, αλλά σαν μια κατασκευή του μυαλού .Όπως για παράδειγμα η ίδια η φύση της Τέχνης .Η τέχνη να είναι εφάμιλλα ζωντανή /αληθινή με έναν άνθρωπο.
Ο αληθινός εαυτός δεν μπορεί να βρει ενσάρκωση, πρόκειται για μια ανθρώπινη πολυσημία. Απόληξη αυτού είναι η σχιζοειδής συμπεριφορά. Οι πρωταγωνιστές είναι η εικόνα αυτής της σκέψης. Το σώμα μας δεν παραλληλίζεται με αυτό που είμαστε ,αλλά με τον αισθητό κόσμο, όπως ακριβώς τον κόσμο των αντικειμένων. Και αυτό ακριβώς είναι το παράλογο.
Αρχικός στόχος είναι να ξεφύγει το έργο του Πιραντέλλο από ένα ενδοοικογενειακό αστικό δράμα. Οι χαρακτήρες είναι λαϊκοί, απλοί άνθρωποι, που πολλές φορές φτάνουν στα όρια της περιθωριοποίησης. ο καθένας έχει τα δικά του κίνητρα για να βρεθεί στην σκηνή. Ο Πατέρας επιζητεί την εξιλέωση, η Μάνα μετά από μια σειρά από λανθασμένες αποφάσεις ζητάει δικαίωση. Ενώ ο Γιος νιώθει την ανάγκη να γνωρίσει την μητέρα που δεν τον μεγάλωσε, η δυσκολία όμως είναι ο δισταγμός που το προκαλεί η εκλεκτική αλαλία ,όταν μαθαίνει για την ύπαρξη της μητέρας του. Η Κόρη από την άλλη επιθυμεί να ξεντροπιάσει και να εκδικηθεί τον Πατέρα, καθώς τον θεωρεί υπεύθυνο για την τύχη της. Επομένως οι σχέσεις μεταξύ των θεατρικών προσώπων είναι αυτό που αναφέρει ο Θιασάρχη «τα πρόσωπα φοβούνται τον λύκο, αλλά στο τέλος ο βοσκός τους πάει στο σφαγείο» .
Καθρέπτης των 6 προσώπων είναι ο χαρακτήρας που εκφράζει την ζωική πλευρά τους ,τα ζωικά τους ένστικτα. Βέβαια ο βοσκός που έχει και την εξουσία, προσπαθεί να ελέγξει τα θεατρικά πρόσωπα ,άλλα στο τέλος δείχνει να χάνει την ισορροπία που έχει ΄δημιουργήσει.
"ένα θεατρικό πρόσωπο έχει το δικαίωμα να ρωτήσει έναν άνθρωπο ποιος είναι"
Το δράμα τους παραλληλίζεται με την πάθηση του πόνου μέλους-φάντασμα. Όπως ο άνθρωπος που έχει χειρουργηθεί, νιώθει το κολόβωμα να πονά και ο πόνος αυτός είναι αληθινός ,έτσι και τα πρόσωπα που δεν είναι πραγματικά νιώθουν τον ψυχικό τους πόνο τους αληθινό.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία –Σύλληψη : Αγγελική Πουλημά
Βοηθός Σκηνοθέτη : Ευφροσύνη Γιαννάκενα
Σκηνογραφία / Φωτογραφία : Δημήτρης Βεκόπουλος
Ενδυματολογία : Αγγελική Πουλημά & Κωσταντίνος Μητροβγένης
Μουσική : Json
Σχεδιασμός φωτισμού : Βαγγέλης Τζιφάκης
Εκτέλεση φωτισμού: Ευφροσύνη Γιαννάκενα
Τeaser : Χρήστος Γιαννάκενας
Πατέρας : Κωσταντίνος Μητροβγένης
Μητέρα : Δέσποινα Χρυσικού
Κόρη : Βάσια Καλαιτζόγλου
Γιός : Νικόλας Μυλωνάς
Μαντάμ Πάτσε : Κατερίνα Μαυρογιαννάκη
Θιασάρχης :Ανδριανός Γκιζέλης
