Ο Μαγιακόφσκη στους αιώνες

“Θα πρέπει να δηλωθεί από την πρώτη στιγμή, πόσο άχαρο και σχεδόν ακατόρθωτο είναι, μια ψύχραιμη και αντικειμενική κριτική αντιμετώπιση, ενός ποιητικού έργου, τόσο μεγάλης σημασίας, όπως του Μαγιακόφσκη. Άχαρο, απ’ το γεγονός ότι ο κριτικός,από θέση, παίρνει μια στάση επόπτη, ελεγκτή, ερευνητή και το χειρότερο, διδασκάλου, απέναντι του ποιητή, όταν μάλιστα ένα μεγάλο μέρος των κριτηρίων του έχει διαμορφωθεί κάτω από την επίδραση του κρινόμενου έργου. Αυτή η αντιστροφή-ο δειδαχθείς να παρουσιάζεται διδάσκων τον διδάσκαλόν του- είναι κάτι περισσότερο από έλλειψη ήθους...”

Έτσι ξεκινά ο Γιάννης Ρίτσος και προλογίζει με 23 ολόκληρες σελίδες τα“Ποιήματα Μαγιακόφσκη” των εκδόσεων “Κέδρος”, μέρος των οποίων χρησιμοποιούμε στην παράστασή μας.

Εμείς ας περιοριστούμε σε δυο λόγια, για τη δική μας προσπάθεια. Το κυριότερο στοιχείο που διαμορφώνει και το γενικό πλαίσιο της παράστασής μας, είναι η επιλογή του χρόνου. Μεταφερόμαστε στις τελευταίες στιγμές του ποιητή, ο ποιητής αναβάλλει για λίγο το μοιραίο, κι εμείς στήνουμε  “θεατρική αδεία” μια τελευταία του αναπόληση/αποχαιρετισμό (που για το κοινό είναι παρουσίαση) επιλεγμένων έργων του.

Τα υπόλοιπα επί σκηνής. (Σ.Δ.)