Κείμενο: Εμπνευσμένη από το θεατρικό έργο του Luigi Pirandello «Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα»
Διασκευή: Αγνή Χιώτη
Σκηνοθέτης: Αγνή Χιώτη
Σκηνογραφία: Μαρία Φιλίππου
Κοστούμια: Νικόλ Παναγιώτου
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Μουσική: Αναστασία Μανιάτη
Κίνηση: Mαρία Δελετζέ
Ερμηνεύουν: Καλή Δάβρη, Ανθούλα Ευκαρπίδου, Γιώργος Καρατζιώτης, Σήφης Μάινας, Κυριάκος Μαρκάτος, Κώστας Πιπερίδης, Κωνσταντίνος Τσονόπουλος, Ζαχαρένια Φραγκιαδάκη, Θάλεια Χαραρά
Περιγραφή
Η Θεατρική Ομάδα Repente σε συνεργασία με την Dominus Production παρουσιάζει στο θησείον, ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ, την παράσταση «6» εμπνευσμένη από το πιο διάσημο και ριζοσπαστικό έργο του Ιταλού συγγραφέα Luigi Pirandello σε σκηνοθεσία Αγνής Χιώτη.
Περισσότερα
Aπό τη Θεατρική Ομάδα Repente σε συνεργασία με την Dominus Production
εισβολή κάποιων –μη ολοκληρωμένων- θεατρικών ηρώων οι οποίοι αναζητούν την ιστορία τους.Το είμαι μπερδεύεται με το παίζω. Ο ίδιος άνθρωπος μπορεί να γίνει κάποιος άλλος μία στιγμή αργότερα.
Ποιος μπορεί να πει με βεβαιότητα ποιος είναι; Ένας πατέρας, μία κόρη, μία μάνα, ένας γιός. Ένας θίασος. Άνθρωποι που αναζητούν την αλήθεια τους. Εσύ; Ξέρεις; Είσαι σίγουρος; Υπάρχει μόνο μία αλήθεια;
Μια κωμωδία με δραματικές κορυφώσεις ή ένα δράμα με κωμικές πτυχές;
«Σε μια γωνία του δρόμου ένας ολόκληρος κόσμος. Στιγμές γεμάτες από γέλια.
Από ηδονή. Από ζήλεια. Από τρόμο. Από σιχασιά. Στιγμές αξέχαστες. Αχρείαστες.
Στιγμές ...Πόσες ζωές χωράει κάθε στιγμή άραγε;»
Βοηθός σκηνοθέτη: Νικολίνα Καραθύμιου
Bοηθός ενδυματολόγου: Στεφανία Λυμπεροπούλου
Art designer: Ιάσονας Καστόρης
Οργάνωση παραγωγής: Μαρία Καβαλλάρη
Προβολή - Επικοινωνία: Νατάσα Μακρογιαννέλ
ΩΡΑΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
ευχαριστω για τη προσκληση
καλες οι ερμηνειες
Δυστυχώς ενώ σαν θεατρικό έργο φαίνεται να εχει τεράστιες δυνατότητες,
η παράσταση σε αφήνει τελείως εξω απο τα συναισθήματα που υποτιθεται ότι έπρεπε
να σου δημιουργήσει.
Το τέλος δε, ήταν τόσο άχρωμο που εμεινα με την εντύπωση ότι πάμε για διάλειμμα..
Φραγκιαδάκη και Καρατζιώτης στα θετικά της παράστασης.
Μία καλή παράσταση, δοσμένη πολύ καλά ερμηνευτικά από όλη την ομάδα.
Όσοι αρέσκονται στον Πιραντέλο αξίζει, κατά την γνώμη μου, να την δουν.
Ευχαριστώ theatromania!
Πολύ καλές ερμηνείες και μουσική. Ευχαριστώ theatromania για την πρόσκληση.
Αν δεν γνωρίζεις το έργο ίσως και μην καταλάβεις τίποτα. Πάντα υπάρχουν δύο πλευρές για να δεις τα πράγματα. Τελικά η πραγματικότητα δεν είναι η πραγματικότητα που όλοι νομίζουμε;
6 ή 9; Από ποια πλευρά επιλέγεις να το δεις; Εγώ επέλεξα το 6. Εσύ; Απαντημένα και αναπάντητα ερωτήματα. Αξίζει να παρακολουθήσει την παράσταση. Μια από της αξέχαστες βραδιές μου. Ευχαριστούμε Θεατρομάνια!
Παρακολούθησα την παράσταση μετά από πρόσκληση του ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ στην πρεμιέρα της Τετάρτης 06/03/19. Ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό έργο του μεταθεάτρου, εμβάλλοντας σωρηδόν θέατρο μέσα στο θέατρο, φέρνει στην επιφάνεια ζητήματα όπως η αυτοτέλεια της δημιουργίας, η επιβίωση του έργου πέραν του δημιουργού, η απομυθοποίηση της ύπαρξης χάριν της μεταβλητότητας του εαυτού και των συναισθημάτων.
Καταρχάς κάτι χάνεται στις εισαγωγικές σκηνές, οι ηθοποιοί έχουν πολύ γρήγορη άρθρωση, δεν φαίνεται και τόσο φυσική η προγραμματισμένη πρόβα. Αυτό ίσως γίνεται για να χωρέσει το έργο στα 75 λεπτά της διάρκειας,
Η σκηνοθέτης επέλεξε να αφαιρέσει τα δύο βουβά πρόσωπα του έργου -το αγόρι και το κορίτσι- (και να συμπτύξει άλλους ρόλους) και παρότι προς τιμή της, άφησε το μεγαλύτερο κομμάτι του κειμένου να ακουστεί ατόφιο-παρόλη τη δραματουργική επεξεργασία- η ύστατη στιγμή του έργου και η τραγική του κατάληξη δεν γίνονται πλήρως αντιληπτά από κάποιον που δεν έχει διαβάσει το κείμενο. Η εμπλοκή και αλληλεπικάλυψη των προσώπων της σκηνής στερούν την ενάργεια που με πλήρεις σκηνικές οδηγίες κατευθύνει ο συγγραφέας. Μένει μόνο ένα θολό τραγικό περίγραμμα που ολοκληρώνεται από την κατακλείδα στα λόγια της Ζαχαρένιας Φραγκιαδάκη περί γνώσης και αγάπης του εαυτού. Παρότι εντυπωσιακή η τελευταία, παραλήφθηκε η ονειρική κατακλείδα με τις θεατρικές φιγούρες να αποχωρούν σαν οπτασίες που θα μπορούσε εύκολα να είναι το καλύτερο μέρος της παράστασης και να φορτίσει το θεατή κατά την έξοδό του. Η επιλογή αυτή ίσως να φωτίζει το έργο με μια πιο ψυχαναλυτική ματιά αλλά το αφήνει λειψό δραματουργικά και συγκινησιακά.
Εκτίμησα πολύ τις δύο εμβόλιμες χορογραφίες, η Φραγκιαδάκη ήταν κατά γενική ομολογία απολαυστική στο χορό, στο ύφος , στην επιτηδευμένη άρθρωση και το όλο στήσιμό της. Νομίζω ότι η χορογραφία της ήταν ο κύριος λόγος που σκηνοθετικά της αποδόθηκε ρόλος μεγαλύτερος απ’ότι περιέχεται στο κείμενο αλλά και από μόνη της είναι ένας πολύ καλός λόγος για να παρακολουθήσει κάποιος την παράσταση.
Η Καλή Δαβρή κάνει μια εξαιρετική προσπάθεια ως Κόρη, φαίνεται η δουλειά της να προσαρμόσει έναν κόντρα ρόλο στα ερμηνευτικά της εργαλεία και έτσι έχει δουλέψει το ρόλο με μπρίο, έχοντας κατορθώσει έναν προσωπικό τόνο. Ωστόσο μου φάνηκε ότι η μη φυσική παρουσία του αγοριού και του κοριτσιού της στερούσαν μια καίρια απεύθυνση καθότι αποτελούν μια ενότητα ως νόθα παιδιά και ως εκ τούτου αυτή η ενότητα εξέλιπε.
Ο Σήφης Μάινας ως πατέρας διακρίνεται από μια ερμηνευτική ωριμότητα, διατηρεί σωστά ένα κάπως απολογητικό ύφος στα καίρια χωρία του Πιραντέλλο περί της πολλαπλής υπόστασης του εαυτού και των συναισθημάτων ή της αντίληψης του καθενός-είναι τα πιο φιλοσοφικά κομμάτια και αυτά που απολαμβάνει κανείς περισσότερο στο έργο- , όμως του λείπει μία πυγμή εντός των δράσεων του έργου. Ας πούμε στην τελική σκηνή με γιο που είναι και αυτός χαμηλών τόνων χρειαζόταν λίγο παραπάνω ένταση με αποτέλεσμα να φτάσει ο τελικός σπαραγμός σχεδόν χωρίς καμία κλιμάκωση.
Πειστικότατος ο Γ.Καρατζιώτης ως θιασάρχης με την απαιτούμενη επιβολή αλλά και την λανθάνουσα ανησυχία για το τελικό αποτέλεσμα. Επίσης και η εξωτερική του εμφάνιση έχει κάτι σισιλιάνικο που σε συνδυασμό με την ορμή του δεν επιτρέπει αμφιβολίες για τη σωστή επιλογή του στο ρόλο.
Αξίζει να παρακολουθήσει κανείς την παράσταση, γιατί τα ψήγματα της σοφίας του Πιραντέλλο απαντώνται συχνότατα σήμερα που η πολλαπλότητα των ρόλων μας υπό κάθε περίσταση είναι αυτοσκοπός.
Ευχαριστώ Θεατρομάνια!
Νικήτας Μ.