Συγγραφέας: Λεία Βιτάλη
Σκηνοθέτης: Λεία Βιτάλη
Ερμηνεύουν: Μαίρη Νάνου, Βασίλης Μπατσακούτσας, Ντομένικα Ρέγκου
Σχετικά
ΓΙΑ ΔΥΟ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ «ΑΠΟΛΛΩΝ»
ΤΡΙΤΗ 24 ΜΑΪΟΥ, ΤΕΤΑΡΤΗ 25 ΜΑΪΟΥ (9.30 μ.μ.)
Τηλ. 2610 273313, 273613
Μια αλλοδαπή.
Ένας νεαρός Έλληνας νεοναζί.
Μια πρώην μετανάστρια στην Γερμανία που έγινε αφεντικό στην Ελλάδα.
Ποιος θα προλάβει πρώτος να σηκώσει το όπλο του; Ο βιαστής, το θύμα ή ο ηθικός αυτουργός;
Ένα έργο για τη σύγχρονη βία του ρατσισμού και την απελπισμένη ανάγκη μας για αγάπη.
Χώρος δράσης: μια ταβέρνα στην Εθνική Οδό. Η Αντρίκα, μια σκληροτράχηλη ταβερνιάρισσα -πρώην μετανάστρια στη Γερμανία-, ο Ζάχος, ο γιος της που δεν μπορεί να είναι «κορέκτ», και η Ρούντη, η ξένη, που ήρθε ματωμένη διεκδικώντας νέα ζωή σε μια μη πατρίδα, μπλέκονται σ’ ένα παιχνίδι ακραίας βίας προσπαθώντας να επιβιώσουν, ενώ αυτό που επιζητούν με πάθος είναι ν’ αγαπηθούν.
Η νύχτα στην Εθνική κρύβει ένοχα μυστικά και βία. Παράνομους και φοβισμένους. Όνειρα που ματώνουν ντελαπάροντας.
Στην ταβέρνα της Εθνικής οδού, ανάμεσα στην καμένη μυρωδιά της ασφάλτου και τη λιγωτική ευωδιά απ’ τα μπαχάρια της κουζίνας, τα λάγνα τσιφτετέλια και έναν ανεξέλεγκτο ερωτισμό, 3 άνθρωποι κινούνται στα όρια.
Μπορεί το μίσος να μετατραπεί ποτέ σε αγάπη ανάμεσα σε ανθρώπους που η σημερινή παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα φέρνει αντιμέτωπους;
Με άλλοτε σκληρό και άλλοτε τρυφερό τρόπο, χιούμορ και βαθιά ψυχολογημένους σύγχρονους χαρακτήρες, η Λεία Βιτάλη αποκαλύπτει τα βίαια παρασκήνια του σήμερα στην Ελλάδα, παραδίνοντας το πιο βαθιά πολιτικό της έργο.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
*Από τις ελάχιστες φορές που το ελληνικό θέατρο μας δείχνει επί σκηνής Έλληνα νεοναζί και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο. Μια σπαρακτική φιγούρα που θα συζητηθεί.
* Μια ξένη χωρίς στον ήλιο μοίρα, μια πρώην γκασταρμπάϊτερ ελληνίδα μαμά, ένας προβληματικός νέος, απελπισμένος για αγάπη, που καταφεύγει σε ακραίες συμπεριφορές. Ένας εκρηκτικός συνδυασμός σε ένα έργο που αποφεύγει το άσπρο και το μαύρο και αγαπά όλους τους τόνους του γκρι. Στο έργο της Βιτάλη, τα όρια μεταξύ καλού και κακού μπλέκονται και ανατρέπονται κάθε στιγμή.
* Η Λεία Βιτάλη συμπληρώνει φέτος 30 χρόνια στο θέατρο και τη λογοτεχνία. Το έργο «Νύχτα στην Εθνική» ανεβαίνει σε δική της σκηνοθεσία.
* «Η Νύχτα στην Εθνική» πρωτοπαρουσιάστηκε πέρυσι για λίγες μόνο παραστάσεις στο Αγγέλων Βήμα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ διαρκείας Ελληνικού θεατρικού έργου του 21ου αιώνα. Η νέα παράσταση ανεβαίνει με νέα ξαναδουλεμένη και εμπλουτισμένη μορφή.
* ΠΡΟΣΟΧΗ: Η παράσταση είναι κατάλληλη για άτομα από 15 ετών και άνω.
ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΛΕΙΑ ΒΙΤΑΛΗ
Γιατί επιλέξατε την Εθνική Οδό ως χώρο δράσης; Και γιατί ταβέρνα κι όχι φερ΄ ειπείν σκυλάδικο;
«Η νύχτα στην εθνική οδό κρύβει πολλά ένοχα μυστικά. Για μένα είναι ένας συμβολικός τόπος όπου διακινούνται ουσίες, κορμιά, όπλα, λαθρομετανάστες, τα πάντα. Και φυσικά παράνομα. Αυτή την ατμόσφαιρα ήθελα για να εντάξω τους ήρωές μου που κινούνται στην κόψη. Όσο για την ταβέρνα ή το σκυλάδικο προτίμησα το πρώτο γιατί διαθέτει μιαν επίφαση… αθωότητας. Εύκολα όμως μπορεί να κατρακυλήσει στο παράνομο».
Η μητέρα, ρόλος κλειδί στο έργο, έχει υπάρξει και η ίδια, υπό δύσκολες μάλιστα συνθήκες, μετανάστρια στην Γερμανία. Γιατί λοιπόν φέρεται με τόση σκληράδα στην ξένη που παίρνει στην δούλεψή της;
«Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Είναι ανθρώπινος “νόμος”. Η ψυχή του αδικημένου είναι γεμάτη οργή και διψάει για εκδίκηση που αργά ή γρήγορα θα την πάρει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Θα στραφεί εναντίον του άλλου. Αν ο ίδιος είναι αδύναμος, θα στραφεί εναντίον του εαυτού του. Η βία γεννάει τη βία και η σκληράδα τη σκληράδα. Ο εγκληματίας έχει υποστεί κάποιο έγκλημα. Μπορεί να ακούγεται αιρετικό αλλά αν εμβαθύνεις θα δεις πως είναι η πραγματικότητα. Αντίθετα, αν έχουμε πάρει αγάπη, αγάπη θα έχουμε να δώσουμε στον άλλο”..
Έχουμε συνηθίσει σε σκληρούς εργοδότες άντρες. Γιατί επιλέξατε μια γυναίκα;
«Όλο και σπανιότερα βλέπουμε πλέον τη διαφορά. Τώρα πια γνωρίζουμε πολύ καλά ότι για να σταθείς «εκεί ψηλά» πρέπει να υιοθετήσεις έναν συγκεκριμένο τρόπο άσκησης της εξουσίας. Σ’ αυτό το σημείο φοβάμαι πως οι γυναίκες έχουν εξομοιωθεί με τους άντρες. Ίσως κατά βάθος να μη το θέλουν, να μην είναι η πρώτη επιλογή τους αλλά ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος και δεν σου αφήνει περιθώρια …πονοψυχίας. Ο συναισθηματισμός σπάνια συνάδει με την εργοδοσία. Συνήθως οδηγεί στην αποτυχία. Δεν συμφωνώ αλλά σαν συγγραφέας θέλω να εκφράζω την πραγματικότητα».
Ο γιος της, παιδί διαταραγμένο και διψασμένο για αγάπη, μια αγάπη που ουδέποτε του προσέφερε η σκληρή μητέρα του, ενδίδει στους «μπρατσαράδες», όπως τους χαρακτηρίζετε, και υποκύπτει στην νεοναζιστική ιδεολογία. Κάπως έτσι βλέπετε τους νέους που προσελκύει η ΧΑ σήμερα; Χαμένες ψυχές; Παιδιά συναισθηματικά στερημένα; Αυτό βέβαια δεν δικαιολογεί τα υψηλότατα ποσοστά τους στις εκλογές…
«Θεωρώ ότι κάθε τέτοιας φύσεως οργάνωση ψαρεύει οπαδούς ανάμεσα σε άτομα που «πάσχουν». Είναι στερημένα, απαξιωμένα, προβληματικά, ανήκουν σε χώρους που δεν κυριαρχούν οι αξίες, δεν υπάρχει ανθρωπιστική κουλτούρα. Είναι πιο εύκολα θύματα. Σ’ αυτούς τους ανθρώπους μπορείς πιο εύκολα να περάσεις την ιδεολογία της «ανώτερης και εκλεκτής φυλής» γιατί μέσα τους υπάρχει η ανάγκη να «γίνουν» ανώτεροι ξεφεύγοντας από την όποια μιζέρια τους. Δεν είναι τυχαίο που ο ναζισμός επιβλήθηκε στη Γερμανία από τον Χίτλερ όταν η χώρα ήταν εξαθλιωμένη μετά από τους πολέμους. Γι’ αυτό και σήμερα θεωρούμε επικίνδυνο το φαινόμενο λόγω της εξαιρετικής εξαθλίωσης μεγάλων ομάδων του πληθυσμού. Σίγουρα το ποσοστό είναι μεγάλο αλλά ευτυχώς που δεν είναι μεγαλύτερο».
Ο τρόπος που αντιμετωπίζετε την λαθρομετανάστρια είναι εξαιρετικά ενδιαφέρων, μακριά από πολιτικές ορθότητες. Είναι θύμα, ναι, αλλά είναι και θύτης: κλέβει, σκοτώνει, αξιοποιεί τις ευκαιρίες για να βγάλει λεφτά. Δεν φοβηθήκατε την εξ αριστερών κριτική που συνήθως αρέσκεται στο να παρουσιάζει τους μετανάστες μόνο ως θύματα;
«Αν λογοκρίνεται η τέχνη παύει να εξυπηρετεί τον σκοπό της που για μένα είναι η αποκάλυψη της βαθύτερης αλήθειας. Ο άνθρωπος –λαθρομετανάστης ή μη- δεν παύει να παραμένει ο ίδιος. Θα κλέψει ένα καρβέλι ψωμί αν πεινάει. Το θέμα δεν είναι να απενοχοποιούμε κάποιες ομάδες ανθρώπων αλλά να προσπαθούμε να μην εξωθούμε αυτές τις ομάδες στα άκρα βρίσκοντας τρόπους ένταξής τους. Αυτό είναι αριστερή τοποθέτηση. Η κάνω λάθος;».
Η αλήθεια είναι πως στο έργο σας όλοι είναι ταυτόχρονα και θύτες και θύματα. Τραγικά πρόσωπα και τα τρία. Πώς καταφέρατε να ισορροπήσετε;
«… Ψάχνοντας ανακαλύπτεις ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, ούτε άσπρο ούτε μαύρο. Κάτι ανάμεσα. Ο εγκληματίας έχει τους λόγους του, ο άγιος έχει τη σκοτεινή πλευρά του, η γυναίκα έχει μέσα της τον άντρα, ο άντρας τη γυναίκα, και όλοι αυτό που διακαώς επιζητούν είναι ν’ αγαπηθούν. Ουδείς εκών κακός, αν έχει αγαπηθεί, προσθέτω».
(Πηγή: enetpress.gr)
Σκηνοθεσία: ΛΕΙΑ ΒΙΤΑΛΗ
Σκηνικός χώρος: ΝΙΚΟΛΑΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΓΚΕΣΚΕΡ
Επιμέλεια φωτισμών: ΜΕΛΙΝΑ ΜΑΣΧΑ
Κοστούμια: Λ.ΒΙΤΑΛΗ
Βίντεο: ΝΙΚΟΛΑΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΓΚΕΣΚΕΡ
Βοηθός σκηνοθέτη: ΤΙΝΑ ΒΑΡΒΑΡΕΣΣΟΥ
Βοηθός σκηνογράφου: ΦΟΥΛΗ ΜΙΤΣΙΑΛΗ
Ερμηνεύουν:
ΜΑΙΡΗ ΝΑΝΟΥ, ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΠΑΤΣΑΚΟΥΤΣΑΣ, ΝΤΟΜΕΝΙΚΑ ΡΕΓΚΟΥ
Τραγουδά ζωντανά η Ντομένικα Ρέγκου και παίζουν: ακορντεόν ο Χάρης Σταυρακάκης και τουμπερλέκι η Καίτη Αναστασιάδου.
Ακατάλληλο για θεατές κάτω των 15 ετών.
Εισιτήρια: Γενική είσοδος: 10 ευρώ