Ερμηνεύουν: Αντιγόνη Σταυροπούλου, Αλεξάνδρα Σταμούλη, Αλέξανδρος Σάουκ, Νικόλας Ανδρουλάκης
Αφηγήτρια από μακριά, η Ράνια Οικονομίδου
Υπουργός πολιτικής προστασίας στα μεγάφωνα, ο Γιάννης Ζουγανέλης
Κι ίσως εμφανιστούν κρυφοί ηθοποιοί
Περιγραφή
Μια σπουδή του Θεάτρου της Πραγματικότητας σε ολόκληρο το σύμπαν της Λούλας Αναγνωστάκη. Με επίκεντρο το λογοκριμένο μονόπρακτο που γράφτηκε μια ανάσα πριν τη δικτατορία κι εκδόθηκε ακριβώς μετά. Για δυο νέα παιδιά. Ή χιλιάδες. Κι η δραματουργία θ' αποτυπώνει την ερώτηση κρίσεως του Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Περισσότερα
Ελλάδα, μεθαύριο
Μέσα σε ένα πολεμικό καταφύγιο. Ή σε ένα παραμυθένιο σπήλαιο.
Ή σε ένα κρυφό κρατητήριο. Ή σε ένα αντίσκηνο στην εξοχή.
Ή σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης.
Ή σε ένα βαρκάκι στη μέση του πελάγου.
Όπου μπορείς να φανταστείς όσα ξανοίγονται πέρα μακριά.
Έξω. Πλάι. Αντίκρυ. Μπρος μας.
Κι οι αναμνήσεις των γιορτών κι οι προσευχές, έτσι που σιγολιώνουν.
Ως να εισβάλλει μέσα αυτό το κάτι εκεί έξω που θεριεύει.
Για ενα έργο βαθιά προσωπικό. Και θα είμαστε όλοι λαμπραντόρ, διασταύρωση με τσοπανόσκυλο. Και θα πρωταγωνιστεί το αληθινό ένα. Για τα παράλογα και τα λογικά. Για τα πάθη και τα όνειρα. Ως τις ρίζες της ανθρώπινης συνύπαρξης.
Τρία χρόνια μετά τις κατάμεστες Κούκλες στον Θερμαϊκό, ο Νικόλας Ανδρουλάκης παρουσιάζει πρώτα στην Θεσσαλονίκη, για πρώτη φορά, ένα έργο πραγματικού παραλόγου. Σε έναν κόσμο που ψάχνει λόγο. Στην πόλη που συμβαίνουν φέτος οι μεγάλες κοινωνικές ζυμώσεις κι οι μετατοπίσεις. Για ένα μέλλον να μας αξίζει. Ή όπου φτάσουμε παρέα. Αγάπη μου. Πάνω στην τρέλα.
Έτσι που το μιλεί ο Μανόλης Αναγνωστάκης, σαν χάδι από το παρελθόν, ή χαστούκι απ' το μέλλον:
Κάθε πρωὶ
Καταργοῦμε τὰ ὄνειρα
Χτίζουμε μὲ περίσκεψη τὰ λόγια
Τὰ ροῦχα μας εἶναι μιὰ φωλιὰ ἀπὸ σίδερο
Κάθε πρωὶ
Χαιρετᾶμε τοὺς χθεσινοὺς φίλους
Οἱ νύχτες μεγαλώνουν σὰν ἁρμόνικες
-Ἦχοι, καημοί, πεθαμένα φιλιά.
(Ἀσήμαντες ἀπαριθμήσεις
-Τίποτα, λέξεις μόνο γιὰ τοὺς ἄλλους.
Μὰ ποῦ τελειώνει ἡ μοναξιά;)
