Σωτηρία με λένε

Σε συνεργασία με το ΚΘΒΕ
Κεντρική Σκηνή

Λίγες ώρες πριν από τη σοβαρή επέμβαση που είχε ως αποτέλεσμα να χάσει τη φωνή της, η μεγάλη λαϊκή ερμηνεύτρια δεν σταματά να μιλά για την πολυτάραχη ζωή της: τα πρώτα χρόνια στη Χαλκίδα, η αναχώρηση για την Αθήνα μια μέρα μετά το ξέσπασμα του ελληνοϊταλικού πολέμου, η συνεργασία με τον Τσιτσάνη…

Η σκληρότητα μπερδεύεται με την ευαισθησία, το παρόν με το παρελθόν, η αγάπη με το μίσος, αποκαλύπτοντας μια εκρηκτική προσωπικότητα που δεν χάνει, ούτε μια στιγμή, το χιούμορ και το πάθος της για τη ζωή.

Σημείωμα σκηνοθέτριας

Λίγα πράγματα μπορεί κανείς να προσθέσει  δίπλα στο όνομα της Σωτήρας -όπως την αποκαλούσαν οι φίλοι της- χωρίς να ακουστούν κοινότοπα και χιλιοειπωμένα. Η Σωτηρία Μπέλλου αγωνίστηκε σε όλη της την -αδιαμφισβήτητα μυθιστορηματική- ζωή ενάντια σε όσα το ένστικτο και η συνείδησή της της υπαγόρευαν, έχοντας μοναδικό σκοπό της να είναι και να νιώθει ελεύθερη.

Και αυτό είναι τρομακτικό.

Ακόμα πιο τρομακτικό είναι να βρίσκεσαι έγκλειστος σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου σχεδόν για ενάμιση χρόνο, ελπίζοντας πως δεν θα χάσεις τη φωνή σου και να ξημερώνει το πρωί που αυτό θα συμβεί.

Η Μπέλλου δεν φοβήθηκε ποτέ τον θάνατο.

Την αναμονή του φοβόταν.

Την βρίσκουμε κει που θα αποπειραθεί, όσο έχει ακόμα φωνή, να σκοτώσει αυτήν την αναμονή γεμίζοντας τον αέρα με τις λέξεις της.

Ένα αδάμαστο θηρίο στο κλουβί μιας ιδρυματικής ετεροτοπίας που κυοφορεί το απρόοπτο: εδώ τα πάντα μπορεί να συμβούν.

Χριστίνα Χατζηβασιλείου 

Προσαρμογή σκηνικού στο Θέατρο του Νέου Κόσμου: Μαρία Καραδελόγλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Λαζαρίδου
Ηχητική επιμέλεια: Γιάννης Πειραλής
Φωτογραφίες: Τάσος Θώμογλου
Φωτογραφία αφίσας: Νίκος Τασσούλας