Τυφλή, τυφλή φοράδα, πού πας;

Περιπλανήσεις στην Αθήνα και την επαρχιακή μεθόριο, τυχαία βλέμματακαι κουβέντες που λάμπουν απρόσμενα θερμαίνοντας την καρδιά, ο καθημερινόςπόνος των ανθρώπων αλλά ενίοτε και ο πόνος των ζώων.

Η 1+1=1 και η Angelus Novus ανεβάζουν την παράσταση «Τυφλή,τυφλή φοράδα, πού πας;», σε σκηνοθεσία Δαμιανού Κωνσταντινίδη και ερμηνεία Δέσποινας Σαραφείδου, από 8 Μαΐου 2025 και για 8 μόνο παραστάσεις κάθεΠέμπτη και Παρασκευή στις 21:00 στο Θέατρο Φούρνος. Το έργο σε μορφή μονολόγου αποτελείται από πέντε διηγήματα του Σωτήρη Δημητρίου, ενός από τους σημαντικότερους νεοέλληνες συγγραφείς. Το έργο του, βαθιάανθρώπινο, περιγράφει με ποίηση και ρεαλισμό μια κοινωνία ρημαγμένη, με πρόσωπαμοναχικά, έκκεντρα και αποσυνάγωγα, τραυματισμένα από τη ζωή.

Στις πέντε ιστορίες του Σωτήρη Δημητρίου (Ντιάλιθ’ιμ, Χριστάκη, Βαλέρια, Η φλέβα του λαιμού, Γλύκα στο στόμα, Κάι, κάι,θεούλη μου), τα πλάσματα που πρωταγωνιστούν κουβαλούν μιαν αντίδικη μοίρακαι πορεύονται ακυβέρνητα αναζητώντας κάπου ν’ ακουμπήσουν.

Μια γυναίκαεγκλωβισμένη σ’ ένα ασφυκτικό οικογενειακό περιβάλλον ξαναβρίσκει τη γλώσσα τηςκαθώς θρηνεί το χαμένο παιδί της. Μια φτωχοπουτάνα που πουλάει το γιο της γιαδυο χιλιάρικα στη Συγγρού συνδέεται ξανά με τις ρίζες της την ώρα της ύστατηςαπώλειας. Μια φλέβα που χορεύει άτσαλα αποκαλύπτει τη δύναμη και το χαμόγελομιας μάνας αφοσιωμένης στην άρρωστη κόρη της. Ένα νεκροταφείο γίνεται τοσκηνικό για την ερωτική συνεύρεση δυο μοναξιασμένων που καταφάσκει τη ζωή.Τέλος, τα ζώα που υποφέρουν τα πάνδεινα σ’ έναν μακρινό ναύσταθμο καταλήγουν ναείναι μια αλληγορία για τις αδέσποτες τύχες όλων μας.

Αντί σκηνοθετικού σημειώματος

Πλάσματα, άνθρωποι, ζώα,αδιακρίτως φύλου, βασανισμένα, βασανίζοντα, πιασμένα όλα στο δόκανο ενόςανελέητου θεού, παλεύοντας απελπισμένα να ξεφύγουν, εξεγερμένα ή ικετεύονταςμάταια οίκτο, ή, σπανιότερα, κερδίζοντας με κόπο μια στιγμή γαλήνης ή,ακόμη-ακόμη, μιαν ελευθερία μέσα από τη συντριβή. Αυτό είναι, με μια φράση, τοσυνδετικό, οντολογικό, νήμα των 5 σύντομων ιστοριών που απαρτίζουν το Τυφλή,τυφλή φοράδα, πού πας;, και που είναι αλιευμένες από τρεις διαφορετικέςσυλλογές διηγημάτων του Σωτήρη Δημητρίου.

Πώς αυτό το λογοτεχνικό υλικόμπορεί, χωρίς να αλλοιωθεί, να γίνει θέατρο; Πώς μπορεί να ξεφύγει η παράστασήτου από έναν χαρακτήρα αναλογίου; Όπως μου συνέβη παλιότερα ανεβάζονταςΠαπαδιαμάντη, τον οποίον περιέργως ο Δημητρίου μού τον θυμίζει αν και εκ πρώτηςόψεως δεν του μοιάζει καθόλου, ανακαλύπτω μια δραματική, δηλαδή καθαράθεατρική, ένταση στην ίδια τη γλώσσα και όχι μόνο στο ιστορημένο γεγονός. Είναιμια γλώσσα με γερές ρίζες στη γη και στην καρδιά, που ανακαλεί βιώματα καιπροσκαλεί σε μια βιωματική απόδοσή της.

Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο,χρειάζεται ένας ερμηνευτής, μια ερμηνεύτρια ιδιαίτερης ευαισθησίας και μεγάληςακρίβειας, που βρήκα στο πρόσωπο της Δέσποινας Σαραφείδου. Επωμίζεται μόνη της το φορτίο των συνταρακτικών αυτών ιστοριών και των όχι λιγότερο συνταρακτικώνηρώων τους, επιδιδόμενη σε μια εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στην αφήγηση και τηνυπόδυση, στον έλεγχο και το χάσιμο.

Είναι ίσως αναγκαίο να θυμίσω πωςαυτή η δουλειά, φτιαγμένη με ελάχιστα μέσα, χειροποίητα, φερμένη μπροστά στο κοινό από μία μόνο ηθοποιό, είναι μια δουλειά συνόλου, μια δουλειά συνάντησηςπαλιών και νέων συνεργατών, φίλων, αποτέλεσμα κοινής κατάθεσης, αγάπης: Σωτήρη,Δέσποινα, Ίριδα, Μαρία, Στέβη, Κυριακή, Ελιόνα, Γιώργο, Δημήτρη, Dennis, Ράνια, σας ευχαριστώ.

Δ.Κ.