Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε

Αρχείο Παίχτηκε από 04/10/2019 έως 27/10/2019
στο Τόπος Αλλού
Συγγραφέας: Λουίτζι Πιραντέλο
Διασκευή: Νίκος Καμτσής
Απόδοση: Νίκος Καμτσής
Σκηνοθέτης: Νίκος Καμτσης
Σκηνογραφία: Μίκα Πανάγου
Κοστούμια: Μίκα Πανάγου
Φωτισμοί: Αντώνης Εξαρχάκης
Κίνηση: Ania Giniewska, Marek Kosciolek
Ερμηνεύουν: Μάνια Παπαδημητρίου, Γιάννης Λασπιάς, Νίκος Καραστέργιος, Πασχάλης Μερμηγκάκης, Λαμπρινή Θάνου, Άντα Κουγιά, Δημήτρης Νικολόπουλος, Ασημένια Παπαδοπούλου, Βίκυ Αθανασίου

Φιλική συμμετοχή (σε βίντεο): Αντώνης Καφετζόπουλος, Πάνος Σκουρολιάκος

Περιγραφή

Η παράσταση «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε» (διαφορετικά κάντε ένα Google), σε σκηνοθεσία Ν. Καμτσή, λόγω της θερμής ανταπόκρισης του κοινού και των πολλών sold out παραστάσεων, επαναλαμβάνεται τον Οκτώβριο για 12 μόνο παραστάσεις.

Περισσότερα

Μια συμπαγής, μεγάλη σε διαστάσεις, μάζα όταν κινείται, καμπυλώνει το χωροχρόνο γύρω της, ώστε τα μικρότερης μάζας αντικείμενα να συμπαρασύρονται από αυτήν και να την ακολουθούν. Αυτό λέει ο Αϊνστάιν. Ο Πιραντέλλο, όμως, διατύπωσε την ίδια θεωρία,  που εφαρμόζεται στον κοινωνικό χωροχρόνο.

Γιατί υπάρχει και αυτός! Όταν ένας άνθρωπος με προσωπικότητα, με κύρος και αξία, κινείται, συμπαρασύρει και έλκει γύρω του άλλους ανθρώπους (ή ανθρωπάκια αν προτιμάτε) με προσωπικότητες λιγότερο αξιόλογες ή και ανύπαρκτες.

Είναι η περίπτωση της Κας ΦΡΟΛΑ  και του Κου ΠΟΝΤΖΑ που με όλο το συγκινησιακό εκτόπισμα τους  εισβάλλουν στην  καθημερινότητα της οικογένειας Αγκάτσι και όλης της μικροκοινωνίας τους και φέρνουν τα πάνω  κάτω.

Όλοι ψάχνουν να βρουν αν ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ για να καταλήξουν στο απογοητευτικό ΑΝ ΕΤΣΙ ΝΟΜΙΖΟΥΝ.

 

ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ, ΑΝ ΕΤΣΙ ΝΟΜΙΖΕΤΕ

(διαφορετικά κάντε ένα GOOGLE)

Ποιον από τους 9 πιραντελικούς ρόλους, που κυκλοφορούν πάνω στη σκηνή του ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ και λυσσάνε να μάθουν τι συμβαίνει με την Κα Φρόλα, μπορεί να ικανοποιήσει μια τέτοια συνθήκη;

Κανέναν.

Είναι όμως μια θαυμάσια ευκαιρία για τον Λαουντίζι να κάνει για χάρη μας ένα διασκεδαστικό πείραμα επί σκηνής, το οποίο, κανένας μέχρι τώρα δεν τόλμησε να διαψεύσει.

Ναι, η θεωρία της σχετικότητας συμβαίνει και στο κοινωνικό σύμπαν. Ο Αϊνστάιν και ο Πιραντέλο μπορούν κάλλιστα να συνυπάρξουν.

Όποιος δεν ικανοποιείται, ας κάνει ένα google.

To ETΣI ΕΙΝΑΙ ΑΝ ΕΤΣΙ ΝΟΜΙΖΕΤΕ (διαφορετικά κάντε ένα GOOGLE) είναι ένα γκροτέσκο σκηνικό πείραμα που θα προκαλέσει πολύ γέλιο και παράλληλα, θα θέσει και ουσιαστικά ερωτήματα στους θεατές.

  • Είμαστε αυτοί που νομίζουμε ότι είμαστε;
  • Είμαστε αυτό που νομίζουν οι άλλοι ότι είμαστε;
  • Είμαστε αυτό που λένε οι πράξεις μας ή οι προθέσεις μας;
  • Τελικά, είμαστε αυτό που λέει η αστυνομική μας ταυτότητα ή ξεγελάμε τον εαυτό μας και την αστυνομία συνακόλουθα;

 

Υπόθεση του έργου

Μια παρέα ανθρώπων αγωνιά να μάθει με κάθε τρόπο τι συμβαίνει πραγματικά στο σπίτι των νεοφερμένων γειτόνων τους. Οι πληροφορίες είναι αντικρουόμενες, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας καταθέτουν ο καθένας τη δική του άποψη για τα γεγονότα και οι περίεργοι προσπαθούν απεγνωσμένα να δουν ποια θέση πρέπει να κρατήσουν.

Ένα από τα πιο δημοφιλή έργα του Λουίτζι Πιραντέλλο, που θέτει με πολύ έξυπνο τρόπο το ζήτημα της σχετικότητας της «αλήθειας». Παράλληλα με τη γνωστή καυστική του γλώσσα περιγράφει τη διάθεση για κουτσομπολιό μιας μικρής κοινωνίας ανθρώπων που η περιέργειά τους παίρνει κανιβαλικές διαστάσεις.

Β. Σκηνοθέτη: Ήρα Μπράμη
Επικοινωνία-PR: Le Canard qui Parle: 

www.topos-allou.gr
https://www.facebook.com/ToposAllouAeroplio/

53 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Καυτηριάζει το κουτσομπολιό, την ανάγκη, την περιέργεια και την αδυναμία κάποιων να ρωτούν και να μαθαίνουν τα ...." κοινωνικά σχόλια"!
    Θαυμάσια υπόθεση με υπέροχο κείμενο.
    Ευρηματική σκηνοθεσία, καταπληκτικές ερμηνείες.
    Στο σύνολό της μια εξαιρετική παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε.
    Ευχαρίστως θα την ξανάβλεπα!

  2. Παρακολούθησα χθες την παράσταση.
    Αρκετά καλή θα έλεγα.
    Θα πρέπει λίγο το θέατρο να οργανώσει την ταξιθεσία θα έλεγα.
    Αυτό το άναρχο στυλ ''όποιος προλάβει να κάτσει'', χαλάει την ατμόσφαιρα ενός καλαίσθητου χώρου.

  3. Παρακολούθησαμε χθες 20/1 την παράσταση με μια καλή μου φίλη και και μας άρεσε πάρα πολύ η ευρηματικότητα της σκηνοθεσίας και τα αλληγορικά μηνύματα που περνούσε τόσο διασκεδαστικά η παράσταση... ευχαριστώ θεατρομάνια....

  4. Παρακολούθησα τη εξαιρετική παράσταση ''έτσι είναι έτσι νομίζετε'' με εξαιρετική σκηνοθεσία από τον Νίκο Καμτσή πρόκειται για ένα γκροτέσκο θεατρικό πείραμα που θέτει πολλά ερωτήματα. Το θέατρο τόπος αλλού και η φετική θεατρική πρόταση αποτελεί μια όαση και μια έκπληξη στα φετινά θεατρικά δρώμενα. Η μεγάλη ηθοποιός Μανια Παπαδημητρίου υποδύεται με μεγάλη επιτυχία το ρόλο της Φρόλας και ο υπόλοιπος θίασος αναδεικνύει άρτια τα νοήματα του Πιραντέλο.

  5. Η παράσταση παίχτηκε για πρώτη φορά το 1917, είναι ένα από τα πιο δημοφιλή και πιο αντιπροσωπευτικά θεατρικά έργα του Λουίτζι Πιραντέλλο.
    Η δράση του τοποθετείται σε ένα επαρχιακό κλειστοφοβικό περιβάλλον, με τους ήρωές του να προσπαθούν να αποδείξουν την αλήθεια των αντιφατικών ιστοριών τους, προκειμένου να ικανοποιήσουν τη νοσηρή περιέργεια και τη χωρίς όρια αδιακρισία της κοινής γνώμης για οτιδήποτε ξεφεύγει από τα καθιερωμένα.
    Το έργο το οπόιο είναι μια περίπλοκη, ιδιοφυής σάτιρα, ποιητική και συνάμα σκληρή, σαρωτική αλλά και γεμάτη οίκτο για την αδυναμία του ανθρώπου να κατανοήσει τα αληθινά κίνητρα ακόμη και των δικών του πράξεων, αποδόθηκε έξοχα από την ευρηματική σκηνοθεσία και τις μεστές ερμηνείες όλων των ηθοποιών.

  6. Υπέροχη παράσταση!!! Τέλειοι οι ηθοποιοί. Με έξυπνο τρόπο (σενάριο) συνδέει την θεωρία της σχετικότητας με το πώς βλέπει ο κάθε ένας μας την αλήθεια. Επίσης βγαίνει κ το συμπέρασμα ότι δεν είμαστε αυτό που εμείς νομίζουμε ότι είμαστε, αλλά αυτό που νομίζουν οι άλλοι ότι είμαστε..... Να πάτε οπωσδήποτε να τη δείτε!!!!!!!!

  7. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ!!! ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑ ΜΕΝΑ...
    Η ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΦΥΣΗ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΜΕΝΗ ΣΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ ΜΕ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΥΣ!!!
    ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΓΕΜΑΤΗ ΣΟΦΙΑ,ΜΕ ΕΝΑ ΠΥΡΗΝΑ ΓΕΜΑΤΟ ΑΠΟ ΥΠΑΡΞΙΑΚΑ ΣΩΜΑΤΙΔΙΑ....
    ΣΗΜΕΡΑ ΕΜΑΘΑ ΠΟΛΛΑ,ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΕΙΔΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ, ΣΑΝ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΝΑ ΜΕ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΦΙΗ
    ΕΥΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΙΡΑΝΤΕΛΟ...ΘΑΥΜΑΣΙΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ,ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ...ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ!!!

  8. Θετικά:
    Το απρόσμενο δώρο από τη ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ! Ευχαριστώ!
    Πρωτότυπη σκηνοθεσία!
    Ο Πιραντέλο πάντα ανήκει στα θετικά!
    Σωστή διάρκεια παράστασης (1 ώρα και 20 λεπτά)

    Αρνητικά:
    Το προσωπικό ("έταζε" στους θεατές καλή θέση και τελικά ήταν "όποιος προλάβει"!
    Κάποιοι ηθοποιοί έπαιζαν σαν ερασιτέχνες / σπουδαστές σχολής.

  9. Η παράσταση είναι πολύ καλή, με ωραία και πρωτότυπη σκηνοθεσία. Το κείμενο είναι εξαιρετικό. Βάζει το θεατή σε σκέψη με τρόπο ανάλαφρο. Οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών είναι πολύ καλές. Περάσαμε μια ευχάριστη θεατρική βραδιά. Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση Θεατρομάνια!

  10. Εξαιρετική παράσταση! Κινείται ανάμεσα στα όρια του κουτσομπολιού και της περιέργειας, του φαίνεσθαι και του είναι. Το αντικειμενικό και το υποκειμενικό συγκρούονται, τελικά ποιο κερδίζει; Σίγουρα ο θεατής.

  11. Σε ένα καλοστημένο κι έξυπνο σκηνικό εξελίσσεται η εξαιρετική παράσταση ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝ ΕΤΣΙ ΝΟΜΙΖΕΤΕ του Λουίτζι Πιραντελλο.Μια παράσταση που σε κρατά σε εγρήγορση από την αρχή μέχρι το Τέλος της με πολύ καλές ερμηνείες με μια Μανία Παπαδημητρίου απολαυστική και με μια σκηνοθεσία προσεγμένη και στη λεπτομέρειά της.Από τις πολύ καλές παραστάσεις της χρονιάς που φεύγει.Δύσκολα αλλά σπουδαία νοήματα που τα διευκόλυνε η ροή η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες της παράστασης.

  12. Φιλικό προσωπικό και ζεστός χώρος στο φουαγιέ. Δε θα ήθελα να ξεχωρίσω κάποια ερμηνεία, διότι νομίζω...ότι ο κάθε ηθοποιός έδωσε το καλύτερό του, δεδομένου του ρόλου του. Τα σκηνικά εξαιρετικά. Σαν καρφίτσα που τσιμπάει από το πουθενά. Τα κοστούμια αξιολάτρευτα. Το καθένα με τις λεπτομέρειες εκείνες, για να αναδείξουν το χαρακτήρα. Πολλές οι αφορμές για να γελάσει κανείς, ένας ο λόγος για να φύγει προβληματισμένος. Όποιος δε γνωρίζει ήδη την πλοκή, θα συναντήσει νωρίς το στοιχείο της ανατροπής, ξανά και ξανά.

  13. Πολυ καλή παρασταση, ερμηνευμενη με έναν ιδιαίτερο τρόπο από τους ηθοποιούς.Ο Πιραντελο κλασσική, καυστικη, δυναμική αξια στο χώρο του θεάτρου.Σε ευχαριστουμε Θεατρομανια για το όμορφο διπλό δώρο που μας χαρισες!!!

  14. Η αλήθεια δεν είναι "μία" ούτε "απόλυτη", είναι σχετική και ανάλογη με την ιδιοσυγκρασία και τις καταβολές του καθενός που επιχειρεί να την ερμηνεύσει, κατορθώνοντας απλά να την προσεγγίσει και ουδέποτε να την κατακτήσει πλήρως και κατ' αποκλειστικότητα. Ωστόσο η προσπάθεια και μόνο να προσεγγίσει κανείς την αλήθεια των πραγμάτων αξίζει περισσότερο και από την κατάκτησή της, αφού πρόκειται για μια πορεία συνδιαλλαγής με την οπτική των άλλων, την αντίθετη εκδοχή τους, απλά την άλλη γνώμη. Οι άνθρωποι βέβαια έχουμε υιοθετήσει κάποιες κοινές παραδοχές, ως αξιωματικές θέσεις, μόνο και μόνο προκειμένου να ξεκινήσουμε από κάπου και να οργανώσουμε ειρηνικά τη συνύπαρξή μας και όχι επειδή κατακτήσαμε την απόλυτη αλήθεια και συμφωνήσαμε όλοι προς αυτήν. Έτσι επικράτησε μια κρατούσα αντίληψη περί ηθικής, δικαιοσύνης, πολιτικής, ευημερίας, επιστήμης κ.λπ. και διαμορφώθηκαν οι αντίστοιχοι θεσμοί στην κοινωνία των ανθρώπων που ρυθμίζουν τη συμπεριφορά τους και οπωσδήποτε καθοδηγούν τις πεποιθήσεις του σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο σκέψης, σύμφωνο με την "κρατούσα αντίληψη". Ευτυχώς όμως, που σε αυτό το συγκεκριμένο πλαίσιο που επικράτησε χωρίς να κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια (πράγμα ανέφικτο), υπάρχει πάντα η "οπτική των άλλων" η "διαφορετική εκδοχή", η οποία θα οδηγήσει σε νέες κοινές παραδοχές ανατρέποντας πλήρως τις προηγούμενες ως εσφαλμένες, συγκριτικά πάντα με τη νέα γνώση που προέκυψε από την "οπτική των άλλων", και οι νέες αυτές παραδοχές θα εγκαταλειφθούν κάποτε και θα δώσουν τη θέση τους στις νεότερες που θα διαμορφωθούν τότε από την "οπτική των άλλων" κ.ο.κ. Κάθε νέα θέση που προκύπτει από την οπτική των άλλων προκαλεί αντιδράσεις καθώς εισβάλλει στην κρατούσα αντίληψη και απαιτείται χρόνος μέχρι αυτή να γίνει πρώτα κατανοητή και έπειτα αποδεκτή, απλά από τους περισσότερους και ποτέ από όλους, αφού και αυτή η νέα θέση θα είναι σχετικά ορθή. Ωστόσο η σχετικότητα των πραγμάτων είναι αυτό που ωριμάζει τη σκέψη και την πάει παρακάτω ... σε κάθε επόμενη θέση, επιδεκτική αμφισβήτησης από την οπτική των άλλων.
    Ένα πράγμα θα έλεγα κατά τρόπο απόλυτο και κατηγορηματικό, όσο και αν σχετικοποιούνται τα γεγονότα από την οπτική των άλλων: Η παράσταση είναι πάρα πολύ ωραία, όλοι οι ηθοποιοί εξαιρετικοί στο ρόλο τους, αστείοι και σοβαροί όσο έπρεπε προκειμένου να αποδώσουν τα παραπάνω νοήματα, κουστούμια, μακιγιάζ, φωτισμός και σκηνικό, όλα υπέροχα. Μου άρεσε πάρα πολύ ο συμβολισμός των αιωρουμένων αρχικά πρωταγωνιστών, ως κάτι το απειροελάχιστο στην ολότητα του σύμπαντος, άρα και κάτι σχετικά σημαντικό. Απολαυστικός στο ρόλο του ο Λαουντίζι, χαλαρός και ωραίος στη πολυθρόνα του να εκθέτει το αυτονόητο ότι "έτσι είναι αν έτσι νομίζετε". Επίσης άλλο θετικό και απόλυτο που αξίζει να σημειωθεί, το προσεγμένο περιβάλλον του θεάτρου και η ευγένεια των ανθρώπων του, πρόκειται για ένα χώρο καλαίσθητο και οικείο για το θεατή. Περάσαμε μιάμιση ώρα πολύ ευχάριστα και δημιουργικά. Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές της παράστασης!. Ευχαριστώ τη "θεατρομάνια" για αυτή τη πρόσκληση.

  15. Μετα από ευγενικη παραχωρηση προσκλησης από τον κ.Ιωαννιδη Αλεξανδρο,ειχα την τυχη να δω αυτή την καταπληκτικη παρασταση.Υπεροχη σκηνοθεσια,κειμενο,ηθοποιοι,ενα ζεστο κουκλιστικο θεατρακι το ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟΥ...Σπευσατε να το δειτε.Ευχαριστω ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ

  16. Εξαιρετική! Εξαιρετικότατη παράσταση! Από τις καλύτερες της φετινής χρονιάς και επειδή όλα είναι σχετικά κατά πως πραγματεύεται και η παράσταση, δε μένει παρά να τη δείτε και να διαμορφώσετε τη δική σας άποψη...
    Υγ: Υπέροχος χώρος.. φιλόξενο και γλυκύτατο προσωπικό!

  17. Από την θεατρολόγο Μαρία Μαρή

    Στο έργο του Πιραντέλλο κυριαρχούν οι αντιθέσεις,  το «είναι» και το «φαίνεσθαι», το άτομο και η κοινωνία, οι διαφορετικές οπτικές και το κάλεσμα για ενδοσκόπηση.

    Ο Λουίτζι Πιραντέλλο λέει ότι «Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε», καθώς ο Λαουντίζι (Γιάννης Λασπιάς) υποστηρίζει την άποψή ότι η ανιψιά του η Ντίνα (Άντα Κουγιά), που την έχει κιόλας βαφτίσει, έχει άμεση σχέση με τη Θεωρία της Σχετικότητας. Μια συμπαγής, μεγάλη σε διαστάσεις, μάζα όταν κινείται, καμπυλώνει το χωροχρόνο γύρω της, ώστε τα μικρότερης μάζας αντικείμενα να συμπαρασύρονται από αυτήν και να την ακολουθούν. Αυτό λέει ο Αϊνστάιν.  Ο Πιραντέλλο διατύπωσε την ίδια άποψη για τον κοινωνικό χωροχρόνο.  Η Ντίνα, ένα κάπως τροφαντό κοριτσάκι χοροπηδά ανέμελο πάνω σε μικρό τραμπολίνο όσο εκείνος μιλά για την «καμπύλωση που το πλασματάκι αυτό κάνει στο χώρο και το χρόνο». Όλα αυτά σε ένα υπέροχο παιχνιδιάρικο σκηνικό, όπου οι υπόλοιποι πέντε ήρωες είναι καθισμένοι σε καροτσάκια του σούπερ μάρκετ μετασκευασμένα σε πολυθρόνες και κρεμασμένοι με τροχαλία από την οροφή. Είναι όπως αυτό που θα εξηγήσει παρακάτω ότι όλα είναι σαν την κίνηση των ουρανίων σωμάτων, των αυτόφωτων και των ετερόφωτων. Των σημαντικών και των ασήμαντων.»

    Αμέσως διαμορφώνεται μια ατμόσφαιρα μυστηρίου, «παραξενισμού» και κωμικού παροξυσμού. Το κοινωνικό σώμα, μέσω του καταναλωτισμού και του ελέγχου της συμπεριφοράς, ενυπάρχει σε αυτά τα μυστηριώδη καροτσάκια, που εξυπηρετούν την εμφάνιση των ηρώων και τη καθυπόταξή τους σε μια κοινώς αποδεκτή θεώρηση της πραγματικότητας που τους περιβάλλει. Οι φίλες Αμάλια Αγκάτσι (Λαμπρινή Θάνου), η κυρία Σιρέλλι (Ασημένια Παπαδοπούλου) και η φίλη της τελευταίας η κυρία Τσίννι(Βίκυ Αθανασίου), κουτσομπόλες και περιορισμένης διάνοιας, προσπαθούν να εντάξουν στον υποτιθέμενο συλλογισμό τους και τη μικρή Ντίνα(Άντα Κουγιά), που ακολουθεί πιστά. Πολλοί οι υπαινιγμοί του Πιραντέλλο.

    «Αν ο άνθρωπος ανακαλύψει τρόπο να ελέγξει αυτή τη λύσσα ( εννοεί του  κουτσομπολιού), η δύναμη της θα είναι χιλιάδες φορές πιο καταστροφική από την ατομική ενέργεια του Άλμπερτ. Εδώ δεν ξέρουμε τι συμβαίνει στο ίδιο μας το σπίτι θα ξέρουμε τι γίνεται στα άλλα; Όσο και να προσπαθεί ο Λαουντίζι να τις πείσει ότι δεν υπάρχει μόνο μια αλήθεια, μια αντικειμενική αλήθεια, εκείνες  δεν πείθονται. «Να πιστεύετε στα μάτια σας , αλλά να λαμβάνετε υπ΄όψιν σας και αυτό που βλέπουν τα μάτια των άλλων.»

    Η κυρία Φρόλα, αν και έρχεται από καταστροφή, από έναν μεγάλο σεισμό, φορά κόκκινο φόρεμα κι έχει ένα επιτηδευμένα δραματικό στυλ χωρίς όμως να δείχνει καθόλου χτυπημένη από αυτήν την συμφορά, αν και εκείνη θεωρεί το αντίθετο για τον εαυτό της και τη ζωή της.

    Ο σύζυγός της, ή και γαμπρός της, την παρουσιάζει σχιζοφρενή και  δημιουργεί μια περίεργη πλεκτάνη γύρω από τη σχέση τους. Την παρουσιάζει πεθερά του , που αγνοεί ότι έχει πεθάνει η κόρη της. Ενώ διατηρεί μια σχέση μακρόθεν μαζί της, με συναντήσεις από το μπαλκόνι και με ανταλλαγή σημειωμάτων. Τι να πιστέψει κανείς; Ούτε τον εαυτό του κάποιος δεν μπορεί να εμπιστευτεί. Ποιος αλήθεια είναι ο καθένας από όλους επί σκηνής και κάτω από αυτή.

    Η κοινωνική κατακραυγή είναι μια τρομερή βία, που ασκείται στο άτομο, που πρέπει να αποδείξει την εικόνα του και να την κάνει αποδεκτή από το σύνολο γύρω του. Η κυρία Φρόλα ( Μάνια Παπαδημητρίου) αποφεύγει να αντιπαρατεθεί  επικαλούμενη διάφορες δικαιολογίες, όπως εξάλλου και ο γαμπρός της, κύριος Πόνζα(Νίκος Καραστέργιος). Και οι δύο υπερασπίζονται τη δική τους αλήθεια και παρουσιάζουν μια εικόνα τρελού από την αρχή. Και οι δύο έχουν δημιουργήσει, άλλος περισσότερους και άλλος λιγότερους, οπαδούς. Όπως και να έχει το κοινωνικό σώμα διχάζεται, ο καθένας υπεραμύνεται της δικής του αλήθειας και σε αυτό προστίθεται επιτυχώς η πολιτική με το πρόσωπο του Νομάρχη, ένα πρόσωπο κύρους (Πάνος Σκουρολιάκος ) αλλά και τα όργανα της Τάξης με το πρόσωπο του αστυνόμου- ερευνητή Τσεντούρι, ενός λαϊκού ανακριτή της παλιάς γειτονιάς των νεοφερμένων γειτόνων  (Αντώνης Καφετζόπουλος). Όλοι επιδεινώνουν το πρόβλημα, το οποίο παραμένει άλυτο ή για κάποιους εξαρχής λυμένο. Η εξουσία, ο Νομάρχης θέλει μια εικόνα αντικειμενική, που θα καθησυχάζει την κοινωνία και δε θα ταράζει τα πράγματα. Ο Πάνος Σκουρολιάκος, στην βιντεοσκοπημένη παρέμβασή του, αποδίδει πιστά αυτό το προφίλ της εξουσίας. Το ίδιο προσπαθεί και ο κ. Πόνζα, ακόμα και βασιζόμενος στη μαρτυρία ενός αστυνομικού περιορισμένης ευθύνης, όπως τον ενσαρκώνει ο Αντώνης Καφετζόπουλος που κι εκείνος εμφανίζεται σε βιντεοπροβολή, παραπέμποντας στον κρίσιμο ρόλο των media. Όλα πρέπει να είναι ελεγχόμενα και ήσυχα, ακόμα και αν εξαπατούμε τον εαυτό μας.

    Κάποιος είναι αυτός που νομίζει ο ίδιος ότι είναι, αυτό που θα ευχόταν να είναι, αυτό που δηλώνει ότι είναι, αυτό που οι άλλοι βλέπουν ότι είναι, αυτό που η Διοίκηση, οι Αρχές νομίζουν ότι είναι ή αυτό που εκείνος έχει δηλώσει στις Αρχές ότι είναι; Περί ταυτότητας λοιπόν το έργο με ωραία σκηνικά, ωραίες ερμηνείες , ξεχωριστές αυτές του Λαμπέρτο Λαουντίζι(Γιάννης Λασπιάς), από την αρχή καλωσορίζει τους θεατές με νεύμα στο χώρο υποβάλλοντας έτσι την εγγύτητα και το άμεσο του θέματος προς συζήτηση στη σκηνή, επιμένοντας βέβαια σθεναρά στην πολυπρισματικότητα της αλήθειας. Η κα. Φρόλα (Μάνια Παπαδημητρίου) μέσα στη γενικότερη σύγχυσή της, με υπέροχη κίνηση και έξοχο μελαγχολικό παίξιμο στο πιάνο, η Ντίνα, η κόρη (Άντα Κουγιά) στην αρχή αγνό κοριτσάκι, μετά κάτω από τη γενικότερη καθοδήγηση αρχίζει σταδιακά να ταυτίζεται με τη μητέρα της Αμάλια Αγκάτσι( Λαμπρινή Θάνου) και τις φίλες της κυρία Σιρέλλι  (Ασημένια Παπαδοπούλου) και κυρία Τσίννι(Βίκυ Αθανασίου). Οπότε η μικρή αρχίζει να διεκδικεί τη γνώση της «αλήθειας» ή να επιβάλλει τη «δική» εκδοχή για αυτή, κατόπιν επιρροής των υπολοίπων και συνταύτισης με το γυναικείο φύλο. Όλες τους σε κάποια σκηνή έχουν μια κίνηση σαν κινούμενες κούκλες, γύρω από άξονα, γεγονός, που επιτείνει την αίσθηση του παιχνιδιού, μιας καθημερινότητας σε διαφορετική περίπτωση ανιαρής, με την οποία ασχολούμαστε.

    Η υπηρεσιακή έρευνα του κύριου Αγκάτσι, ο πατέρας της Ντίνας και προϊστάμενος της έρευνας (Πασχάλης Μερμηγκάκης) για το τι συμβαίνει πραγματικά στο σπίτι των νεοφερμένων γειτόνων τους, που εμπλέκει τον Αστυνομικό και το Νομάρχη δε φαίνεται να επιλύει το ζήτημα. Υπάρχουν  αδιαμφισβήτητα παράλληλα σύμπαντα.

    Πόσο αστείοι ή και τραγικοί μοιάζουμε όλοι μέσα στην αστειότητά μας. Στο τέλος όλα τα πρόσωπα ανεβαίνουν στην πρότερη θέση τους με τα κρεμασμένα καροτσάκια, όλοι  σαν κρεμασμένες κούκλες, μαριονέτες, χειραγωγούμενες και ανόητα κενές. Σε αυτό συνηγορούν και τα αντίστοιχα καταπληκτικά, κοστούμια εποχής. Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Μίκας Πανάγου ακολουθούν τη σκηνοθετική γραμμή και υπηρετούν το στόχο του συγγραφέα.

    Ωστόσο ο Πιραντέλλο, δεν αντιμετωπίζει τον άνθρωπο επικριτικά, δεν τον ταρακουνά, όπως ο Μπρεχτ. Και τους 9 ρόλους που δημιουργεί τους βλέπει τρυφερά, με μια χαρμολύπη, διαπιστώνει  τα όρια αντίληψής τους, και τους κοινωνικούς φραγμούς, που τους ελέγχουν.

    Στο τέλος η κα Φρόλα και ο κος Πόνζα φτάνουν στα όριά τους, όταν ο καθένας θέλει να μάθει τα πάντα για αυτούς, νομίζουν και αυτοί ότι  ο καθένας ξέρει τον εαυτό του. « Αν εμάς μας αρέσει να ζούμε όπως ζούμε, εσάς τι λόγος σας πέφτει;» Η κα Φρόλα στο τέλος: «Μη με ρωτάτε ποια είμαι για τον εαυτό μου. Δεν είμαι ένα πρόσωπο. Είμαι γεγονότα αν θέλετε…και ..ναι τα γεγονότα είναι αντικειμενικά. Εγώ όμως όχι».