Οιδίπους τύραννος

Δύο από τα πιο δημοφιλή και συγκινητικά έργα της αρχαίας γραμματείας, ο «Οιδίπους Τύραννος» και ο «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή, παρουσιάζονται φέτος το καλοκαίρι με τη μορφή ενιαίας παράστασης, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, με την υπογραφή του σπουδαίου Έλληνα σκηνοθέτη Γιάννη Χουβαρδά, σε μια συμπαραγωγή υψηλών προδιαγραφών από το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου και τον Πολιτιστικό Οργανισμό ‘Λυκόφως’, που τιμά τα 70 χρόνια του ιστορικού θεσμού.

Το νέο έργο με τον τίτλο «ΟΙΔΙΠΟΥΣ» ενώνει τις δύο αρχετυπικές ιστορίες, ξεκινώντας μάλιστα από το τέλος και προχωρώντας προς την αρχή, οδηγώντας τον θεατή σε ένα ανεπανάληπτο ταξίδι αυτογνωσίας. Επί σκηνής ένας θίασος αρίστων: Νίκος Καραθάνος, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Στεφανία Γουλιώτη, Νίκος Χατζόπουλος, Ορέστης Χαλκιάς, Γιάννης Κότσιφας, Κωνσταντίνος Μπιμπής, Πηνελόπη Τσιλίκα, Έκτορας Λυγίζος, Άγγελος Τριανταφύλλου, Θεόβη Στύλλου, Πολυξένη Παπακωνσταντίνου.

Γιορτάζοντας τα 50 χρόνια συνεχούς επαγγελματικής παρουσίας στο θέατρο, ο σκηνοθέτης Γιάννης Χουβαρδάς μεταφράζει και σκηνοθετεί τον «Οιδίποδα Τύραννο» και τον «Οιδίποδα επί Κολωνώ» σε μια ενιαία παράσταση, και μάλιστα ως ένα έργο.

Μια ομάδα σημαντικών ηθοποιών και συντελεστών, κάτω από την καθοδήγηση του έμπειρου Έλληνα σκηνοθέτη, και με ζωντανή μουσική, θα αφηγηθούν την συγκλονιστική ιστορία του Οιδίποδα ξεκινώντας από το τέλος και πηγαίνοντας πίσω προς την αρχή του κακού. Ο Οιδίπους και όλοι οι στενοί του συγγενείς, φτάνουν -όπως περιγράφεται στον «Οιδίποδα επί Κολωνώ»- σε έναν τόπο μυστηρίου διάσπαρτο με ταφικά μνημεία, για να γνωρίσουν μέσω θεϊκής αποκάλυψης τα ιερά απόκρυφα που θα τους δώσουν την γνώση γιατί έζησαν μια τόσο βασανισμένη ζωή. Στην διάρκεια αυτής της διαδικασίας, τα πρόσωπα αναβιώνουν -μαζί με τον ίδιο τον Οιδίποδα- τις βασικές σκηνές από τον «Οιδίποδα Τύραννο» και περνούν μέσα από τις διαδικασίες προσέγγισης του θεϊκού πνεύματος όπως δίνεται στον «Επί Κολωνώ», μέχρι την τελική ανύψωση και ανάληψη του Οιδίποδα στους ουρανούς.

Τα δύο έργα -πολύ διαφορετικά σε δραματουργική σύλληψη και ύφος και γραμμένα με μεγάλη χρονική απόσταση το ένα από το άλλο- είναι αναγνωρίσιμα στην διάρκεια της παράστασης, αποδίδοντας αρμονικά την αίσθηση μιας ενιαίας ιστορίας, πιστή στο πνεύμα του κορυφαίου αρχαίου μας τραγικού ποιητή Σοφοκλή.