Τέλος του παιχνιδιού (Endgame)

Το αριστουργηματικό «Τέλος του Παιχνιδιού (Endgame)» του Samuel Beckett  ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Μάκη Παπαδημητρίου, σε μια παράσταση που επιλέγει να δει κατάματα την ανάγκη των ανθρώπων να επικοινωνήσουν, ακόμα και όταν όλα γύρω τους – και μέσα τους – μοιάζουν κατεστραμμένα. Ο Μάκης Παπαδημητρίου συναντά επί σκηνής τον Γιώργο Χρυσοστόμου, οκτώ χρόνια μετά την προηγούμενη εκρηκτική τους συνύπαρξη στη σκηνή, για να ερμηνεύσουν ένα από τα πιο χαρακτηριστικά ντουέτα του παγκοσμίου θεάτρου.

Το εντυπωσιακό σκηνικό μας μεταφέρει σε ένα καταφύγιο, μετά το τέλος του κόσμου. Ένα παιχνίδι φτάνει στο τέλος του… ή μήπως το τελευταίο κομμάτι μιας παρτίδας που ξαναρχίζει; Η σκηνοθετική προσέγγιση του Μάκη Παπαδημητρίου εστιάζει στον βαθιά ανθρώπινο πυρήνα του έργου: τέσσερις χαρακτήρες σε έναν ερειπωμένο κόσμο, που προσπαθούν να γεφυρώσουν τις αποστάσεις με λέξεις, βλέμματα, σιωπές. Σιωπές, οι οποίες – όπως όρισε ο ίδιος ο Beckett – τηρούνται ευλαβικά, όχι από τυπολατρία, αλλά γιατί μέσα τους κρύβονται όλα τα αναπάντητα ερωτήματα της ύπαρξης.

Στην παράσταση το κωμικό στοιχείο κυριαρχεί. Σημειώνει ο σκηνοθέτης σχετικά: «Και ναι, υπάρχει και χιούμορ. Πολλές φορές σκοτεινό, άλλες φορές υπόγειο, πάντα αιχμηρό. Ο Beckett δεν γελάει για να ξεχάσει — γελάει για να αντέξει. Κι εμείς προσπαθούμε να τιμήσουμε αυτό το χιούμορ όπως του αξίζει: με ειλικρίνεια και μέτρο, χωρίς να προδώσουμε τη σιωπή του».

Το «Τέλος του Παιχνιδιού (Endgame)» αποτελεί μια καλλιτεχνική σύμπραξη δημιουργικών συντελεστών, όπου χορογραφία, μουσική, σκηνογραφία και φωτισμοί συντονίζονται με ακρίβεια, δημιουργώντας έναν κόσμο λιτό, ασφυκτικό και συνάμα βαθιά ποιητικό, όπου όσο κι αν όλα δείχνουν χαμένα, η ανάγκη να ειπωθεί κάτι και να ακουστεί κάτι, επιμένει.