Τί σας ενέπνευσε να γράψετε το έργο «Πιρούνια σε Ακριβά Σπορτέξ»;
Το έλλειμμα που γεννά η καθημερινότητα και το ζόρικο ρουτίνιασμα. Μία ανάγκη να ανοίξει ενδιάμεσος χώρος. Ένας τόπος που σου επιτρέπει να σταθείς, να αναπνεύσεις. Σαν το Πλάσμα της ιστορίας που βρίσκει την ευκαιρία και μπουκάρει στη σκηνή με τον μπόγο του.
Να ανοίξει ο χρόνος, να ξαναβρεί λίγο τη φωνή του. Ένα τραγούδι του Τσιτσάνη που τραγουδά η Καίτη Γκρέυ. Μία Κυριακή. Απλά πράγματα φέρνουν έμπνευση, τίποτα το πολύ διακεκριμένο.
Ένα Πρόσωπο, μόνο σε μία σκηνή λίγο πριν από μία κρίσιμη ακρόαση, αναμετριέται με τον εαυτό του. Σε αυτή την αναμέτρηση υπάρχει νικητής;
Αν νίκη είναι να αποδεχθείς τις ήττες σου, τότε ναι. Μια χαρά τα πάει.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος του ήρωα;
Να συστηθεί.
Είστε και ηθοποιός, κατά πόσο οι προσωπικές σας εμπειρίες εμφανίζονται στο πρόσωπο του ήρωα;
Αναπόφευκτα γράφοντας κάτι τσιμπάς κι από σένα. Ωστόσο, τόσο το έργο όσο και η σκηνοθετική γραμμή της παράστασης, με αφορμή τον τρόμο της έκθεσης - εστιάζουν περισσότερο σε ζητήματα ζωής. Η τέχνη γίνεται το μέσο να κοινωνήσεις τα «βαθιά» σου.
Τί σκέφτεται ο ήρωας λίγο πριν την ακρόαση;
Όλο το έργο εκεί εστιάζει. Σε μία διαπραγμάτευση. Το Πλάσμα της ιστορίας ταλαντεύεται διαρκώς ανάμεσα στο φευγιό και τις μνήμες του, ενώ παράλληλα μεταμορφώνεται ψάχνοντας το όπλο του.
Ποιο μήνυμα θα θέλατε να περάσετε μέσω της παράστασης;
Κι αν το παιχνίδι είναι χαμένο… Τόλμα.
Πληροφορίες για την παράσταση: εδώ
