Αίας

Ο Ρίτσος δεν αναπαριστά τον Αίαντα όπως τον ξέρουμε από τον Όμηρο και το Σοφοκλή, αλλά τον καλλιεργεί ως γη γόνιμη πάνω στην οποία αποθέτει το δικό του καημό, αφού στη ζωή του έζησε και με παρόμοιες εμπειρίες και πίκρες. Από αυτές επιδιώκει να καθαρθεί.

Η χλεύη και η αγνωμοσύνη των ανθρώπων τον πλήγωσαν. Σ’ αυτό δεν υπάρχει από μηχανής θεός. «…τίποτα ο φόβος δεν είναι του εχθρού μπροστά στο φόβο του φίλου που ξέρει τις κρυφές πληγές κι εκεί σημαδεύει»…