Faux Dario

Ο Βαγγέλης Δουκουτσέλης παραδίδει στα χέρια του σκηνοθέτη Βασίλη Τσικάρα ένα θεατρικό έργο, το «Faux Dario», που «αντιπαρατίθεται» στο έργο του Ντάριο Φο «Ελεύθερο ζευγάρι». Δύο νέοι ηθοποιοί, που υποδύονται το ζευγάρι, ο ένας στο ρόλο του σκηνοθέτη [Γιάννης Λαζαρίδης] και η άλλη στο ρόλο της ηθοποιού [Ευτυχία Ψωμά], ταυτίζονται με τους χαρακτήρες αυτούς και κάνουν τα πάντα για να επιλεγούν από την πραγματική σκηνοθέτη [Χριστίνα Λίρα Ασλανίδη].
Η παρακολούθηση του έργου του Ντάριο Φο «Ελεύθερο ζευγάρι» γίνεται αφορμή στους δύο νέους να μιλήσουν για τη δική τους σχέση. Η γυναίκα ενθουσιασμένη από την ιδέα μιας ανυπόκριτης ανοιχτής σχέσης, αποθεώνει το Ντάριο Φο, ενώ ο άνδρας εξ αρχής εκφράζει το συντηρητισμό του και την απέχθεια στο συγγραφέα. Παρότι υπάρχει σαφής αναφορά πως μια δήθεν ελεύθερη σχέση, μπορεί να αποτελεί στην ουσία έναν άλλο τρόπο και όχημα μεταβίβασης σχέσεων εξουσίας, εντούτοις, συνολικά η έννοια της ανυπόκριτης συνύπαρξης γίνεται το σημείο μιας διαρκούς σύγκρουσης ανάμεσα στο ζευγάρι.
Ο άνδρας παραδοσιακός, από τα βιβλία και τα θεατρικά έργα που επιλέγει για τη βιβλιοθήκη και τα σκηνοθετικά όνειρά του, έως την βαθύτερη ουσία των απόψεών του. Η γυναίκα υποτίθεται ανοικτή, μέχρι που να αποδειχθεί πως ακολουθεί τη συνταγή ότι «η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο». Ο άνδρας νοσταλγεί τη γυναίκα που ξέρει να φτιάχνει φαγητό και που φροντίζει το σπίτι, έχει σαν πρότυπο, σημείο καταφυγής και αναφοράς τη μητέρα του, ακολουθεί τους κλασικούς κανόνες και αρχές στα περί επιλογής γυναίκας αλλά και συμπεριφοράς απέναντί της όταν τα πράγματα «ζορίζουν». Όταν εκείνη, δήθεν, του αποκαλύπτει πως τον έχει απατήσει, ως απάντηση σε δικό του «παραστράτημα», βγαίνει από τα ρούχα του και ζητά από τη γυναίκα να φύγει από το σπίτι. Σκέφτεται μέχρι και να βιαιοπραγήσει πάνω της. Την «εκθέτει» στη μάνα της, ενώ θεωρεί πως όλη η οικογένεια και η αδερφή της που τραγουδά στα μπουζούκια δεν έχουν σχέση με ηθική και σωστά οικογενειακά πλαίσια.
Η γυναίκα κρατά τον έλεγχο στην πορεία των πραγμάτων, υλοποιεί υπολογισμούς, μέσα στα δικά της αδιέξοδα και διαψεύσεις. Η ανέλιξη και η συνδιαλλαγή είναι μέρος αυτού του παιχνιδιού. Μέσα από μια σύγκρουση που εξυφαίνεται με άξονα την συζυγική απάτη και μέσα από τα έμφυλα στερεότυπα, αναζητά κανείς τη σχέση ή και την αφετηρία ενός έρωτα. Κάτι τέτοιο δεν υπάρχει, πέρα από ελάχιστα σημεία…
Διαπιστώνουμε πως οι άνθρωποι είναι δέσμιοι των καταστάσεων, των κοινωνικών προτύπων και της συνήθειας, που αναζητούν την ερμηνεία στην αφορμή, μακριά από το ίδιο το είναι, τα «θελω» και το γίγνεσθαι της προσωπικότητας και των εαυτών τους. Μοιάζουν, τελικά, με έντομα πιασμένα στον ιστό της αράχνης που κατασπαράσσει το ένα το άλλο μέσα στον εγκλωβισμό του. Η φωνή της μητέρας της ηθοποιού [Κική Σπύρου], μιας γυναίκας που η υπόστασή της καθορίζεται από τη ρύθμιση της επιτήρησης της μικρής εγγονής της, ενός κοριτσιού «αγνώστου πατρός» και τις χαρτοπαιχτικές ενασχολήσεις της, υπογραμμίζει τη συνολική οικογενειακή υπαγωγή. Το ίδιο και με τη μητέρα του σκηνοθέτη.
Ο Δουκουτσέλης δίνει μέσα από την αντιφατικότητα της έννοιας του καλλιτεχνικού ζευγαριού, του υποτιθέμενου προοδευτικού και ριζοσπαστικού για το κοινωνικό πλαίσιο, το βάρος μιας παράδοσης που εγκλωβίζει αλλά και μια αμφισβήτησής του που αφομοιώνεται αυτοκαταστροφικά. Στην παράσταση αυτή η αμφισημία δίνεται με ένα χιούμορ, αλλού πιο «λαϊκό» και χοντροκομμένο αλλού πιο λεπτεπίλεπτο και διεισδυτικό, που δίνει ανάσες στον βαρύ προβληματισμό γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις, γενικότερα, στην εποχή μας.

Σ'αυτο το γλυκο λιλιπουτειο θεατρακι παιζεται μια απο τις πιο ωραιες παραστασεις της σεζον. Μια κωμωδια, περισσοτερο θα ελεγα ενα κοινωνικο εργο, μας καθηλωσε με την ομορφια του, οπως με την ενεργεια καθως και την υποκριτικη ικανοτητα των πρωταγωνιστων του. Τοσο ζωντανο, τοσο επικαιρο, τοσο ανατρεπτικο, τοσο πλουσιο, τοσο περιεκτικο.. Και ολα αυτα μεσα σε 1 ωρα.. Θαυμασιο κειμενο, μη προβλεψιμο τελος. Μιλαει στις καρδιες των θεατων με την αληθεια του (ποσοι δεν δεν εχει ζησει παρεμφερεις καταστασεις..). Σκηνοθετικα αρτιοτατο. Βρισκεται μεσα σ'ενα πολυχωρο που δημιουργηθηκε με πολυ μερακι, με χρωματα, με ιδιαιτερη κατασκευη και ντεκορ.. Σε παραπεμπει σε παλιοτερες εποχες που τις αναβιωνει με φωτογραφιες, με μαυροπινακα, με ξεχωριστα επιπλα απο εργοστασιο ξυλειας και πολυ ζεστη ατμοσφαιρα. Αξιζει να ο επισκεφθει κανεις μιας και γινονται κι αλλες εκδηλωσεις..

«Faux Dario»,σε σενάριο Βαγγέλη Δουκουτσέλη και σκηνοθεσία Βασίλη Τσικάρα,μία αρκετά ωραία στημένη κωμωδία που βλέπεται ευχάριστα,βασισμένη στο «Ελεύθερο Ζευγάρι» του Ντάριο Φο και της Φράνκα Ράμε, η οποία περιγράφει τα ένοχα μυστικά ενός ζευγαριού που αποκαλύπτεται καθώς επιστρέφει στο σπίτι, μετά από μία παράσταση του παραπάνω έργου.
Σεναριακά ,πρόκειται για ένα κείμενο με αρκετά κωμικά στοιχεία αλλά και ανατροπές, που παρεμβάλλονται στην πλοκή και συμβάλλουν δραστικά στην εξέλιξη, αποδεικνύοντας πως, κάποιες φορές ,δεν είναι όλα όπως φαίνονται.
Σκηνοθετικά, η κωμωδία αποδίδεται με ορισμένα έξυπνα τεχνάσματα που την αναβαθμίζουν, ενώ τις εντυπώσεις κλέβει ο πρωταγωνιστής Γιάννης Λαζαρίδης, ο οποίος φάνηκε να αξιοποιεί υποκριτικά όλες τις κωμικές πλευρές του κειμένου,χωρίς να υπολείπεται και η πρωταγωνίστρια Ευτυχία Ψωμά.
Στα θετικά της παράστασης εντάσσεται και το σκηνικό, που έχει αξιοποιήσει κατάλληλα τον χώρο της σκηνής για τις ανάγκες του σεναρίου, αναπαριστώντας το σαλόνι του σπιτιού του ζευγαριού. Ο μικρός, αλλά «ζεστός» χώρος του θεάτρου, δημιουργεί μία ζεστή ατμόσφαιρα, που επιτρέπει στους θεατές να κοιτούν συνωμοτικά μέσα από την "κλειδαρότρυπα" του σπιτιού, παρεμβαίνοντας αρκετές φορές αυθόρμητα,μα και γελώντας με τις κωμικές καταστάσεις και περιγραφές των δύο πρωταγωνιστών.
Σε ευχαριστώ πολύ Θεατρομανία για την πρόσκληση.