Καγκουρώ

Από τον Κωνσταντίνο Πλατή.

Το νεοελληνικό έργο υπάρχει και εξελίσσεται.

Θυμάμαι όταν είχα πρωτοδεί «Το γάλα». Βγήκα έξω από το θέατρο και ένοιωσα να έχει γίνει μια έκρηξη μπροστά στα μάτια μου. Αυτή τη φορά η έκρηξη έγινε μέσα μου. Ο Βασίλης Κατσικονούρης κατάφερε να ενεργοποιήσει τα βαθύτερα αισθήματα και να φέρει στην επιφάνεια αυτό που ζούμε καθημερινά χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε.

Κάποτε έγραφα στα τετράδια μου στο Λύκειο και πάνω στην τσάντα μου μια φράση που αν και ήξερα τη μετάφραση της στα ελληνικά, δεν μπορούσα να αντιληφθώ ακόμα το νόημα της αλλά μου άρεσε πολύ το ηχόχρωμα της. Ήταν το λατινικό ρητό «Quod me nutrit me destruit». Τώρα πρόσφατα άρχισα να το αντιλαμβάνομαι και σήμερα το είδα και σε θεατρική παράσταση.

Το κείμενο το βρήκα εξαιρετικό. Είχε αυτή την ιδιομορφία όπου το ξεκίνημα της παράστασης το καταλαβαίνεις στο τέλος. Αυτή την αδράνεια που εξελίχθηκε σε απανωτές εκρήξεις που κατέστρεψαν τα πάντα στο πέρασμα τους. Το ξετύλιγμα των χαρακτήρων που σε εκπλήσσουν με την κυνικότητα των πράξεων τους. Ο συγγραφέας δεν επιδιώκει να τους αναγάγει σε πρότυπα καλά ή κακά αλλά να τους φέρει όσο πιο κοντά μπορεί στη ρεαλιστική τους υπόσταση και κρατάει από αυτούς τα μόνα στοιχεία που μπορούν να εκδηλώσουν πλέον. Την αυτοκαταστροφική δράση ή την εξίσου οδυνηρή αδράνεια.

Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά φώτισε ξεκάθαρε τις σκοτεινές πτυχές των χαρακτήρων και έδειξε στους ηθοποιούς το δρόμο της δικής τους δημιουργίας. Όπως πρέπει να ενεργεί κάθε σκηνοθέτης δηλαδή.

Τα σκηνικά της Δήμητρας Λιάκουρα παίζουν τον εξίσου πολύ σημαντικό έκτο ρόλο της παράστασης. Φανερώνουν αυτή τη διάσταση μεταξύ των ανθρώπων που όλο και μεγαλώνει όταν το πεδίο δράσης στο οποίο τους δίνεται η δυνατότητα να εξελιχθούν ως προσωπικότητες είναι εξαιρετικά μικρό.

Όσον αφορά τις ερμηνείες δεν μπορώ να σκεφτώ ποιοι ηθοποιοί θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν καλύτερα αυτούς τους ρόλους. Το παίξιμο τους όχι μόνο στο ρόλο τους αλλά και όταν βρίσκονταν σε δεύτερο πλάνο ήταν εξαιρετικό. Τέσσερις χαρακτήρες που συνθέτουν τον πέμπτο και πιο κεντρικό ρόλο αλλά και ένας κεντρικός ρόλος που αποδομείται από τους άλλους τέσσερις.

Οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου λειαίνουν εξαιρετικά τα χαρακτηριστικά των ρόλων.

Η μουσική και οι στίχοι του Παύλου Κατσιβέλη κατευθύνουν επιτελικά τον θεατή πάνω στις εικόνες της παράστασης.

Το τέλος αν και ίσως αναμενόμενο, δεν παύει να είναι σοκαριστικό αφού στο δρόμο που βαδίζουμε όλοι μας προς τον εξαγνισμό και την κάθαρση ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος να απελευθερώσουμε δυνάμεις που ο πρότερος βίος μας να τις καθιστά εξαιρετικά επικίνδυνες για τον ίδιο μας τον εαυτό.

Το πρόγραμμα της παράστασης βοηθάει εξαιρετικά το θεατή στην μετέπειτα διαδικασία της εύρεσης απαντήσεων στα ερωτήματα που τέθηκαν.