Κατερίνα

"ΚΑΤΕΡΙΝΑ"
Ο γιος μου με βρήκε, ο γιος μου με βρήκε.....το πιο συγκλονιστικό, ανατριχιαστικό, ερμηνευτικό κρεσέντο που έχω δει σε παράσταση....έτσι ξεκινά η ιστορία της Κατερίνας....μάνα του Πέτρου ή αλλιώς του Αυγούστου Κορτώ....Μια γυναίκα που παλεύει με τους αμείλικτους δαίμονες της τρέλας και του θανάτου, που προσπαθεί να νικήσει το θεριό, που ακροβατεί ανάμεσα στο φως και στο ζόφο, που πάσχει από σχιζοφρένεια...Μια γυναίκα που αγαπάει υπερβολικά το γιο της....Μια γυναίκα που δίνει τέλος στη ζωή της για το γιο της....
Τα χάπια, το αλκοόλ, τα ψυχοφάρμακα και οι άντρες της αποτελούν τα κομμάτια του παζλ της πολυτάραχης και καταραμένης ζωής της διπολικής μητέρας του συγγραφέα...Μια ζωή γεμάτη αγάπη, πάθος, ένταση, μίσος, οργή, υπομονή και επιμονή.
Η Κατερίνα, προερχόμενη από μια οικογένεια όπου τα περισσότερα μέλη της νοσούν ψυχικά, δεν καταφέρνει να βγει νικήτρια...το μυαλό της την προδίδει και το κορμί της απλά ακολουθεί. Η ίδια αποφαίνεται στο τέλος πως "το ρήμα τρελαίνομαι είναι χειρότερο από το ρήμα πεθαίνω"..
Μας συστήνει τους συγγενείς της κρατώντας λευκές κόλλες με τα ονόματά τους γραμμένα με τρόπο ιλιγγιώδες. Μας αναφέρει στιγμές από τη ζωή της όπου τα πρώτα κρούσματα της αρρώστιάς της έκαναν την εμφάνισή τους. Γινόμαστε συνοδοιπόροι στους έρωτές της, στις αναρρίθμητες προσπάθειές της να υπερνικήσει τον "εχθρό" της, στις φοβίες της για την καθημερινότητά της, στις τύψεις και τις αμφιβολίες της για τη σωστή ανατροφή του μονάκριβου γιου της. Το έργο εκτός από την αυτοβιογραφική ιστορία, αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές των ψυχικών ασθενειών και της ομοφυλοφιλίας που αποτελούν μάστιγα όλων των εποχών και κάθε κοινωνίας.
Το σκηνικό λιτό, λευκό, τελείως γυμνό μα ουσιαστικό, γνήσιο και αληθινό. Η παράσταση βασίζεται σ' ένα απόλυτα επιτυχημένο τρίπτυχο: την υποκριτική, το φωτισμό και τη μουσική!!!!
Ο σκηνοθέτης Γιώργος Νανούρης κρατώντας ένα φακό στο χέρι δημιουργεί καταστάσεις, φωτίζει την Κατερίνα, δραματοποιει τις σκηνές σιωπηλός....Η πρωταγωνίστρια φαντάζει στα μάτια των θεατών μεγάλη, μικρή, αδύναμη, δυναμική, τέρας, αγία....Να ανυψώνεται αλλά και να γκρεμοτσακίζεται, να παρασύρεται πότε από την τρέλα του μυαλού της και πότε από τη δίνη της καρδιάς της....
Η μουσική του Λόλεκ συντελεί στην ψυχοσύνθεση της Κατερίνας. Η αισθαντική φωνή του, η βαθιά μελαγχολία του και η κατανυκτική μουσική του μας ταξιδεύει σε μια θάλασσα ποικίλων συναισθημάτων και δρα ανακουφιστικά στην ήδη φορτισμένη ατμόσφαιρα!!!
Τέλος η μοναδική, σπαρακτική ερμηνεία της πρωταγωνίστριας, Λένας Παπαληγούρα, απογειώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την παράσταση προκαλώντας ρίγη, συγκίνηση, σκέψεις, προβληματισμό....Ακροβατεί ανάμεσα στον πόνο, στην οργή και στον αυτοσαρκασμό χρησιμοποιώντας δεξιοτεχνικά τη φωνή της, τις εκφράσεις του προσώπου της, το κορμί της, την ψυχή της!!!! Νιώθουμε την ανάσα της, το κόμπιασμα στη φωνή της, τους παλμούς της, κάθε κύτταρο του κορμιού της και είναι έτοιμη να παραδοθεί στην ψυχική ακρότητα....
Καθηλωτική....συγκλονιστική.....καταπληκτική απλά....δεν έχω λόγια!!!!!
Μια σφιχτή αγκαλιά και ένα μεγάλο ευχαριστώ στο τέλος ήταν αρκετά για να της μεταφέρω αυτά που βίωσα καθ' όλη τη διάρκεια!!!!!!
Μια παράσταση που θα μου μείνει βαθειά χαραγμένη στην καρδιά μου για πολύ πολύ καιρό......

Όχι. Όχι, το "δίχως λόγια" είναι λίγο. Πέρα και πάνω από τα λόγια. Τούτο ταιριάζει στην "Κατερίνα". Η κα Παπαληγούρα αφεαυτής, η σκηνοθετική ευφυία του κου Νανούρη, η λυρική πλαισίωση του Λόλεκ και η αβάσταχτη Αλήθεια της παράστασης συνολικά, σε κάνουν -εκτός από το να ανατριχιάσεις- να πιστεύεις στο μέλλον του ελληνικού θεάτρου. Ευχαριστώ, από καρδιάς.

Πήγα και είδα την παράσταση χθες 07/01/2016 μπαίνοντας μέσα στην αίθουσα κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Τα φώτα έσβησαν και η κα Παπαληγουρα,μαζί με τον σκηνοθέτη κο Νανούρη και Λόλεκ στη μουσική, μπαίνει και "ξυπνάει" το κοινό με μια τρομαχτική, απότομη και έντονη εισαγωγή.

Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο. Σίγουρα υπάρχουν πτυχές που η παράσταση δεν κάλυψε. Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να αμφισβητήσω για ακόμα μια φορά την θεατρική ερμηνεία της κας Παπαληγουρα. Εξαιρετική!

Ο φακός από τον σκηνοθέτη και η μουσική παρέα της κιθάρας ήταν ναι μεν κάτι άγνωστο και περιεργο για μένα πρέπει όμως να παραδεχτώ ότι έδιναν στην αφήγηση και την ροή του έργου αυτό το....ψυχεδελικό στοιχείο γύρω από τη ζωή της Κατερίνας.

Σίγουρα ο κος Νανούρης πρωτοπόρησε βάζοντας έναν μόνο ηθοποιό στη σκηνή (από το να ανέβαζε την πλοκή του έργου μαζί με την παρουσία και του περιβάλλοντος της Κατερίνας).

Θα ήθελα μόνο να διαρκούσε παραπάνω. Να μαθαίναμε περισσότερες λεπτομερείς για αυτήν την γυναίκα, την Κατερίνα, και τους ανθρώπους στη ζωή της.

Σίγουρα πάντως με παρακίνησε μα διαβάσω το βιβλίο.