Μετάφραση: Ελένη Βαροπούλου
Διασκευή: Ελένη Βαροπούλου
Σκηνοθέτης: Σίμος Κακάλας
Σκηνογραφία: Kenny MacLellan
Κοστούμια: Kenny MacLellan
Φωτισμοί: Παναγιώτης Λαμπής
Ερμηνεύουν: Μιχάλης Βαλάσογλου, Νίκος Γιαλελής, Σίμος Κακάλας, Χαρά Κότσαλη, Κωνσταντίνος Μωραΐτης, Μάνος Πετράκης, Φελίς Τόπη
Περιγραφή
Ο καταποντισμός του εγωιστή Γιόχαν Φάτσερ, ένα κείμενο που ανεβαίνει σπάνια στο θέατρο, υπηρέτησε για τον Μπρεχτ μια άσκηση διάρρηξης των ορίων προς το αδύνατο, το ουτοπικό. Πρόκειται για ένα έργο που εξασφαλίζει τη θέση του στο πεδίο του σύγχρονου πειραματισμού για τη θεατρική εμπειρία σε κάθε της έκφανση, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει η Ελένη Βαροπούλου που υπογράφει τη μετάφραση.
Περισσότερα
στην Πειραματική Σκηνή -1 του Εθνικού Θεάτρου
Ο σκηνοθέτης της παράστασης Σίμος Κακάλας πιστός στην ανήσυχη ιδιοσυγκρασία του, απαντά στην πρόκληση του μπρεχτικού κειμένου με μια παράσταση που αποδεικνύει ότι οι καινοτόμες ιδέες του Γερμανού δραματουργού παραμένουν αφετηρία προς γόνιμες αναζητήσεις, ενώ την πρωτότυπη μουσική της παράστασης υπογράφει ο Γιάννης Αγγελάκας στην πρώτη του συνεργασία με τον Σίμο Κακάλα και το Εθνικό Θέατρο.
Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ έγραψε το έργο μεταξύ 1926 και 1931 αφήνοντάς το ημιτελές, αποσπασματικό, ανοιχτό. Περιλαμβάνει σκηνές, σημειώσεις, χορικά, λυρικά κομμάτια και κείμενα φιλοσοφικού περιεχομένου. Είναι ένα «λατομείο» ιδεών και μορφών που προσφέρεται για διασκευές, πολιτικό στοχασμό και σκηνικούς πειραματισμούς.
Τέσσερις Γερμανοί στρατιώτες λιποτακτούν από το Δυτικό Μέτωπο του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου. Ανάμεσά τους, ο Γιόχαν Φάτσερ, πρόσωπο με ιδιαίτερα εγωιστική συμπεριφορά που δημιουργεί προβλήματα στο εσωτερικό της ομάδας. Οι λιποτάκτες κρύβονται στην πόλη Μιλχάιμ και καταποντίζονται καθώς ο ευρηματικός ατομικιστής Γιόχαν Φάτσερ, με την ανεύθυνη συμπεριφορά του, τινάζει την ομάδα, το μικρό «κολλεκτίφ», στον αέρα.
Επιμέλεια Ήχου: Coti Κ.
Βοηθός Σκηνοθέτης: Δημήτρης Καλακίδης
Μάσκες: Μάρθα Φωκά
Φωτογράφος παράστασης: Κάρολ Τζάρεκ
Στο πρώτο τέταρτο, γεννιέται αυτό το ερωτηματικό που είναι και ζητούμενο σε κάθε παράσταση.
Στο μισάωρο αυτό το ερωτηματικό, η απορία, μετατρέπεται σε αμφιβολία.
Στη μία ώρα κοιτάζεις το ρολόι σου και την έξοδο.
Δυστυχώς είναι δύο γεμάτες ώρες και όχι 105' που έλεγε το αθηνόραμα.
Καλή (;) προσπάθεια για παράσταση του 3ου πειραματικού γυμνασίου..., σίγουρα όχι για να ανέβει στην πειραματική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.
Μία προσπάθεια κάποιου να πει κάτι, που ούτε αυτό δεν καταφέρνει να είναι.
Μία προσπάθεια, μία απόπειρα.
Αντιθέτως, μία αποτυχημένη παρωδία, ενός σκηνοθέτη, δήθεν αστείου, που επεμβαίνει διαρκώς με μία ληγμένη κονσέρβα - κασέτα stand up comedy και καταστρέφει και την ύστατη ερμηνευτική προσπάθεια των πρωταγωνιστών.
Κρίμα.
Κρίμα για το υπέροχο cast, χορευτών - ηθοποιών.
Κρίμα τα 2 ωραία τραγουδάκια που έγραψε ο Αγγελάκας, το μόνο φωτεινό σημείο του έργου. Α, ναι και έναν μονόλογο 15 δευτερολέπτων, τον οποίο βλέπω να αναπαράγουν σε κάποιες κριτικές, μπας και σώσουν κάτι που δεν μπορεί να σωθεί.
Όλα τα υπόλοιπα ανοησίες, απολυτότητες και αφορισμοί πάνω στο έργο του Μπρέχτ αλλά και τον ίδιο.
Χρυσό βραβείο σε όποιον βγάλει όλη την παράσταση.
σσ. Ο ίδιος ο Αγγελάκας, μόλις παίχτηκε και το δεύτερο τραγούδι του αποχώρησε από τις θέσεις των θεατών.
Προσωπικά, τα μόνα που με κράτησαν ως το τέλος ήταν η λανθασμένη εκτίμηση διάρκειας του έργου που είχα από το αθηνόραμα και το νευρικό γέλιο 3 κοριτσιών πίσω μου από τη μέση και μετά της παράστασης που ...το απόλαυσαν!
Σαν να είχαν βρεί το μυστικό...
Εξαιρετική παράσταση. Μοντέρνο και αντισυμβατικό. Ο σκηνοθέτης πραγματικά σε βάζει μέσα στο έργο του Μπρεχτ και συμμετέχει με μοναδικό τρόπο. Δίωρη παράσταση χωρίς διάλειμμα.