The Shell Game

Αρχείο Παίχτηκε από 20/01/2020 έως
στο Από Μηχανής
Στίχοι: Έρι Κύργια(λιμπρέτο)
Σκηνοθέτης: Ράια Τσακηρίδη
Σκηνογραφία: Παύλος Θανόπουλος
Κοστούμια: Παύλος Θανόπουλος
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης
Μουσική: Γιώργος Δούσης
Κίνηση: Κορίνα Κόκκαλη
Ερμηνεύουν:

Διανομή
              Α’ Γυναίκα: Αμάντα Κριτσωτάκη
Β’ Γυναίκα: Σοφία Παπαδημητροπούλου
Α’ Άνδρας: Στρατής Στηλ
Β’ Άνδρας: Μιχάλης Ψύρρας  
Παίζουν μουσική: Δημήτρης Μαρίνος(Πιάνο), Μαρία Μυλαράκη(Πιάνο)

Περιγραφή

Μετά την μεγάλη επιτυχία της νέας όπερας «Έντα Γκάμπλερ» των Γιώργου Δούση-Έρις Κύργια στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο ΚΠΙΣΝ, η ομάδα μουσικού θεάτρου The Medium Project παρουσιάζει τη μουσική παράσταση  «The Shell Game» των Γιώργου Δούση και Έρις Κύργια στο Από Μηχανής Θέατρο από τη Δευτέρα 20 Ιανουαρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 20:00.

Περισσότερα

«… Life would be at ease to tease…»

 Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Ράια Τσακηρίδη, τη μουσική διεύθυνση ο Φώτης Μιχαλάκης, τα σκηνικά και τα κοστούμια ο Παύλος Θανόπουλος, τους φωτισμούς ο Γιώργος Αγιαννίτης, την κίνηση η Κορίνα Κόκκαλη, και τις φωτογραφίες ο Πάτροκλος Σκαφίδας.

To «The Shell Game» είναι μια συμπαραγωγή της Loopa Production και του Από Μηχανής Θεάτρου.

Ο τίτλος του «The Shell Game» είναι εμπνευσμένος από το τυχερό παιχνίδι του παπά, του οποίου μια εξωτική εκδοχή χρησιμοποιεί κοχύλια και έναν καρπό μπιζελιού ή αρακά. Το έργο εξετάζει με σύγχρονη, ψύχραιμη και με ακρίβεια χειρουργικού νυστεριού ματιά το αδιέξοδο(;) των σχέσεων των δύο φύλων. Και το παρουσιάζει όπως ακριβώς είναι: ως ένα τυχερό παιχνίδι που προσφέρει ψεύτικη ζωντάνια αλλά ταυτόχρονα «μαδάει» την τσέπη και αδειάζει συναισθηματικά τους παίκτες του. Πρόκειται για ένα λυρικό έργο για 2x2 εαυτούς που μονολογούν, συζητώντας.

Η μουσική του έργου αποδίδεται με μια μουσική γλώσσα άμεση, στον απόηχο της λυρικότητας του ύστερου Ρομαντισμού, αλλά και του ρυθμικού πλούτου του ευρύτερου χώρου της jazz μουσικής. Λιτή και διαυγής, αλλά συνάμα δυναμική, ενθουσιώδης και παρορμητική, η μουσική σκιαγραφεί δύο ρόλους από δύο διαφορετικές οπτικές γωνίες: οι εσωτερικές ψυχολογικές διεργασίες που δημιουργεί ο έρωτας, το πάθος, η ζήλεια και το μίσος, η άνοδος και παρακμή των ανθρώπινων σχέσεων εξιστορούνται υπό το πρίσμα μιας σύγχρονης μουσικής θεώρησης.

Η ομάδα μουσικού θεάτρου  The Medium Project, για άλλη μια φορά, προ(σ)καλεί το κοινό της στο βίωμα μιας μοναδικής ολοκληρωμένης εμπειρίας. Κοινό και συντελεστές δημιουργούν χώρο για να ζήσουν όλοι μαζί...την όπερα αλλιώς!

Μουσική διεύθυνση: Φώτης Μιχαλάκης
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Μετάφραση λιμπρέτου: Παναγιώτης Μπουμπουράκας
Βοηθός Σκηνοθέτη :Μαρία Ιωσηφίδου
Βοηθός παραγωγής: Σίλια Κόη
Βοηθός Σκηνογράφου: Σοφία Παπαγεωργίου

Ευχαριστούμε το Ωδείο Αθηνών για την υποστήριξη του, τον Φίλιππο Νάκα για την ευγενική χορηγία του πιάνο και την Dance & Ballet School Elisavet Georgoudi .

Συμπαραγωγή της Loopa Production και του Από Μηχανής Θεάτρου 

  

Βιογραφικό «Η ομάδα όπερας The Medium Project»

Η ομάδα όπερας The Medium Project ιδρύθηκε το 2013 ύστερα από πρωτοβουλία της σκηνοθέτιδος Ράιας Τσακηρίδη και του αρχιμουσικού Ανδρέα Τσελίκα. Στόχος της είναι η παρουσίαση λυρικών έργων του 20ου και 21ου αιώνα. Πειραματισμός, εφευρετικότητα και δημιουργικότητα είναι οι λέξεις

που οδηγούν την ομάδα με όραμα να φέρει τη σύγχρονη όπερα πιο κοντά στο ευρύ κοινό και να αναδείξει τις αξίες της στη σημερινή πραγματικότητα.

Στο ενεργητικό της ομάδας περιλαμβάνονται οι παραγωγές: «Το Μέντιουμ» του ΤζιανΚάρλο Μενότι, που ανέβηκε για τρεις διαδοχικές σαιζόν ξεκινώντας τον Οκτώβριο του 2013 με τεράστια επιτυχία στο θέατρο BETON7, στο Από μηχανής θέατρο και στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Το “Bon Appetit!” του αμερικανού συνθέτη Lee Hoiby που παρουσιάστηκε  το Σεπτέμβρη του 2015 στο Τελόγλειο Ίδρυμα Τεχνών ΑΠΘ σε πρώτη πανελλήνια, και ακολούθησε τον Μάρτιο του 2016 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, και στο Θέατρο Στροβόλου στην Κύπρο. Το «Hin und Zuruck» του Paul Hindemith το 2015 στη Βοστώνη με το σύνολο ALEA III. Την όπερα του Γιώργου Δούση σε λιμπρέτο Έρις Κύργια «The Shell Game», μετά από ανάθεση της ομάδας στους δημιουργούς για νέα όπερα από Έλληνες καλλιτέχνες, τον Νοέμβρη του 2015 στο Θέατρο OLVIO αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές από τον τύπο και το κοινό. Το δημοφιλέστατο «Trouble in Tahiti» του Leonard Bernstein που παρουσιάστηκε με αξιοσημείωτη επιτυχία στο θέατρο Σημείο, και στο Φεστιβαλ Μεγάρου Γκύζη Σαντορίνης σημειώνοντας παράταση παραστάσεων, από τον Νοέμβριο του 2016 εως τον Φεβρουάριο του 2017. Την επιβλητική «Έντα Γκαμπλερ»  του Γιώργου Δούση σε λιμπρέτο Έρις Κύργια μετά από ανάθεση της ομάδας στους δημιουργούς για νέα όπερα στην Εναλλακτική σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής τον Ιανουάριο του 2019. Στα μελλοντικά σχέδια της ομάδας ανήκουν συνεργασίες με σημαντικούς φορείς της Ελλάδας και του εξωτερικού.

Φωτογραφίες

8 ΣΧΟΛΙΑ

  5. Η όπερα έχει πολλές φορές κατηγορηθεί για τα μη πειστικά λιμπρέτα της και την υπερβολική της μουσική γλυκύτητα που “την απομακρύνουν από την πραγματικότητα και τα προβλήματά της”. Η όπερα δωματίου “The shell game” είναι ένα εμπνευσμένο και ολοκληρωμένο έργο άξιο να το παρακολουθήσει κανείς όχι μόνο για την υπέροχη μουσική του αλλά και για την διαλεκτική που εγείρει σχετικά με το αιώνιο και γι' αυτό επίκαιρο ζήτημα των ανθρωπίνων σχέσεων. Δύο ζευγάρια, δύο εκφάνσεις της ανδρικής και της γυναικείας φύσης συνδιαλέγονται επάνω στην σκηνή χάρη στην τέχνη, η οποία μπορεί να παρουσιάσει κάθε δύσκολο και πικρό θέμα – και αυτό είναι ίσως το δυσκολότερο όλων, διότι ο καθένας το βιώνει και όμως προσπαθεί να το αποφύγει – με απίστευτη απλότητα/αμεσότητα που προκαλεί συγκίνηση.
    Η όπερα χωρίζεται σε επτά σκηνές. Κάθε μία αποτελεί ένα ξεχωριστό στάδιο σε μία σχέση – από την αρχή, έως το τέλος. Σε κάθε σκηνή προδιαγράφεται η τελική πορεία και ο χωρισμός: ενώ αρχίζει λυρικά, θυμίζοντας την οπερατική παράδοση του belcanto, εξελίσσεται και καταλήγει πιο στριφνά, στραβινσκικά. Όσο το έργο προχωρούσε, το δεύτερο κομμάτι καταλάμβανε όλο και μεγαλύτερο μέρος της σκηνής. Όσον αφορά στην μουσική αυτή καθεαυτή είναι αξιοσημείωτο το ότι έχει συνδυάσει τόσο κλασικές όσο και μοντέρνες επιρροές. Και ενώ η ουβερτούρα ήταν πολύ απλή – σχεδόν μινιμαλιστική – η συνέχεια επεφύλασσε συνταρακτικούς διαλόγους και εντυπωσιακά tutti, με τις φωνές των ηθοποιών να γεμίζουν τον χώρο. Παρ' όλο που η ενορχήστρωση ήταν όσο πιο λιτή γινόταν – μόλις ένα πιάνο – το σύνολο του έργου ήταν εξαιρετικά πλήρες. Οι άριες και τα ντουέτα είχαν πολύ μεγάλη μουσική και συναισθηματική ποικιλία. Οι τέσσερις φωνές ήταν πολύ χρήσιμες σε αυτό, οι λυρικοί σοπράνο και τενόρος που πρωταγωνιστούσαν αρχικά παραχώρησαν την πρωτοκαθεδρία σε μία ηρωϊκή μέτζο και σε έναν δραματικό βαρύτονο.
    'Ενα τέτοιο έργο δεν θα μπορούσε να είναι καλό αν δεν στηριζόταν επάνω σε ένα δυνατό λιμπρέτο. Το “παιχνίδι με τα τρία όστρακα”, η αρχική μορφή του παιχνιδιού του “παππά”, που δηλώνει το απρόβλεπτο και αναπάντεχο της ζωής: το ποιόν θα συναντήσεις, και ακόμα περισσότερο με τον ποιόν θα συνδεθείς είναι εντελώς τυχαίο. Στην αρχική γνωριμία το δεύτερο ζευγάρι λειτουργεί ανασχετικά για την επαφή του πρώτου: είναι απλώς το περιβάλλον ή ο δεύτερος εαυτός; Το έργο τελειώνει πικρά, ο χωρισμός λόγω της καθημερινής τριβής και αποσάθρωσης είναι αναπόφευκτος. Αυτό δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά μάλλον αποτελεί την πλειονότητα των περιπτώσεων. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο η τελευταία άρια – που εξελίσσεται σε χορωδιακό – απαντά ότι αυτή απλώς είναι η ζωή, και δεν υπάρχει λόγος παραίτησης και απομάκρυνσης από αυτήν, γιατί τι άλλο έχει να κάνει ο άνθρωπος πέρα από το να ζήσει;
    Συνοψίζοντας, εξαιρετική παράσταση που ξεπέρασε τις προσδοκίες μας. Σ' ευχαριστούμε, Θεατρομάνια, για τη διπλή πρόσκληση που μας προσέφερες!