Τo βράδυ που η Μαίρυλιν πέρασε στη λεωφόρο των αστεριών

Αρχείο Παίχτηκε από 28/10/2019 έως
στο Studio Κυψέλης
Διάρκεια: 120'
Κείμενο: Γιάννης Σολδάτος
Σκηνοθέτης: Γιώργος Λιβανός
Σκηνογραφία: Δέσποινα Βολίδη
Κοστούμια: Δέσποινα Βολίδη
Φωτισμοί: Γιώργος Λιβανός
Μουσική: Σάκης Τσιλίκης
Χορογραφία: Σίμωνας Πάτροκλος
Ερμηνεύουν: Καίτη Ιμπροχώρη, Νίκος Γιάννακας, Γιάννης Τσιώμου, Μάνος Χατζηγεωργίου, Σοφία Μπεράτη , Όλγα Πρωτονοταρίου,  Μαρία Δρακοπούλου, Σόνια Κωτίδου, Σωτήρης Αντωνίου, Φραγκίσκος Βαφειάδης, Μάνος Τσιβιλής, Γωγώ Φάκου

 Στον ρόλο της Μαίρυλιν η Νίνα Ακτύπη.

Περιγραφή

Οι «Θεατρίνων Θεατές», υπερασπιζόμενοι το θέατρο ρεπερτορίου κι έχοντας προσεγγίσει επιτυχώς άξιους συγγραφείς του ελληνικού και διεθνούς ρεπερτορίου, επιστρέφουν στον Γιάννη Σολδάτο. Μετά τον Pasolini και τον Fellini- που βραβεύτηκε σαν καλύτερη παράσταση στο «2nd Inter Balcan Festival» - ο Σολδάτος αγγίζει και πάλι τους μύθους (αυτή τη φορά του Ηollywood) στη φθορά τους,  ονομάζει το έργο του και ο Λιβανός καταπιάνεται με το είδος που αγαπά και γνωρίζει καλά, το μιούζικαλ!

Περισσότερα

Λίγα λόγια για το έργο

«Πού πάνε οι Ήρωες όταν δραπετεύουν από την καθημερινότητά τους; »,θα μπορούσε να ‘ναι ο υπότιτλος αυτού του σκληρού - ερωτικού μαύρου musical vaudeville, στο οποίο καλούμαστε να συν - ταξιδέψουμε με την ανθρώπινη πλευρά των Κινηματογραφικών Συμβόλων, με τον Ρεαλισμό και την Πτώση, την Αυταπάρνηση της Δημιουργίας και κυρίως τη Ματαιότητα της Επικοινωνίας, σε έναν κόσμο όπου οι Star επαναπροσδιορίζονται και μιλούν τη γλώσσα της Αλήθειας: ποιός πραγματικά είμαι και ποιός πρόβαλα ότι υπήρξα.

Παραμορφωτικοί καθρέφτες παντού και η αλήθεια της ύπαρξης γυμνή. Ένα εξαιρετικά φιλόδοξο μουσικό ανέβασμα ενός λυρικού κειμένου που ηρωοποιεί το φθαρτό. Ο θεατής θα κλιθεί να μπει από την κλειδαρότρυπα στον panoramic χώρο των Studios Hollywood. Η μήπως στη Μεταθανάτια αίθουσα Υποδοχής που δίνεται ένας ακόμα χορός;

H Μαίρυλιν συναντά τον Κλαρκ Γκαίημπλ, τη Ρίτα Χαίηγουορθ.  τον Τζέημς Στιούαρτ, τον Μάρλον Μπράντο, την Βίβιαν Λι, την Γκρέις Κέλι, τον Τζέημς Ντιν, τον Τζον Χιούστον, τον Ροδόλφο Βαλεντίνο, τη Μάρλεν Ντίτριχ, τη Γκλόρια Σβάνσον, τη Μπέττυ Ντέιβις, τον Τζόνι Βαϊσμίλερ, τον Άλφρεντ Χίτσκοκ, τη Τζην Χάρλοου, τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, τη Μαίρη Μάρεϊ, τον Τζον Γουέιν, τη Χέντι Λαμάρ, την Τίπι Χέντρεν και δεκάδες άλλους σ΄ένα τρελό party με απίθανη κατάληξη!

Να προσθέσουμε ότι όλο το θέατρο θα γίνει ένα τεράστιο studio, στο οποίο η εικονική πραγματικότητα θα «τρέχει» παράλληλα με τη ρεαλιστική. Η χρήση πολυμέσων θα βοηθήσει ν’ αποτυπωθεί καλύτερα η αλήθεια του διττού παιχνιδιού της ύπαρξης.

Με σταθερούς συνεργάτες οι «Θεατρίνων Θεατές» προετοιμάζουν τη νέα τους φιλόδοξη παραγωγή που θα κάνει πρεμιέρα την τελευταία Δευτέρα του Οκτώβρη στο ανανεωμένο Studio Κυψέλης - που και φέτος φιλοδοξεί να εκπλήξει , με μια σειρά από ιδιαίτερες συνεργασίες και σημαντικά έργα.

Κινηματογράφηση: Γιάννης Σολδάτος
Μοντάζ: Αντώνης Μανδρανής
Φωτογραφίες: Ζώης Τριανταφύλλου Σφακιανάκης & Κώστας Βολιώτης
Special effect- 3d animation: Γιώργος Λιβανός – Αντώνης Μανδρανής
Θεατρολογική ανάλυση: Μαρία Βλάχου
Γραφιστικά: Ειρήνη Γκολέμη
Βοηθός σκηνοθέτη: Νερίνα Καμπασάκη
Βοηθός χορογράφου: Μαρία Δρακοπούλου
Υποβρύχιες λήψεις : Χρήστος Σολδάτος
Φωτογραφίες μετώπης - προγράμματος : Ζώης Τριανταφύλλου Σφακιανάκης
Σύμβουλος παράστασης: Νότα Παρούση
Γραφιστικά: Ειρήνη Γκολέμη
Υποβρύχιες λήψεις: Χρήστος Σολδάτος
Υπεύθυνος αρχείου: Βασίλης Θεοδώρου
Υπεύθυνοι marketing: Χρύσα Πολυζώη – Γιάννης Βασιλειάδης
Κατασκευές σκηνικών:  Νίκος Τσεκούρας
Κατασκευή κοστουμιών- υποδοχή :Vania Alexandrova
Κατασκευές καπέλων - κοσμημάτων Αλίκη Δελλή
Πρόγραμμα:  Εκδόσεις Αιγόκερως
Επιμέλεια προγράμματος: Έφη Βενιανάκη
Προβολή-Επικοινωνία: Νατάσα Παππά

Τους στίχους υπογράφουν ο Γιώργος Λιβανός και η Μαριάννα Τόλη ( πρόκειται για επιλογή από στίχους που είχε γράψει η ίδια για την ομάδα).

Ζωντανά στο πιάνο θα συνοδεύει την παράσταση η Νίκη Γκουντούμη.
Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού.

 

Social Media

Facebook group παράστασης: https://www.facebook.com/groups/448746022382525/

Facebook group ομάδας «Θεατρίνων Θεατές»: https://www.facebook.com/groups/195324911946/

Προσωπικό Facebook group της Καίτης Ιμπροχώρη: https://www.facebook.com/groups/107774265993556/

 

 

Φωτογραφίες

Βίντεο

17 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Πολύ καλές ερμηνείες όλων των ηθοποιών !!! Απλά πρέπει μα αλλάξει η ώρα που αναγράφεται δεν είναι μόνο 2 ώρες !!! Επίσης η παράσταση πρέπει να ξεκινά στην ώρα της και όχι μισή ώρα μετά γιατί Με τη καθυστέρηση Τελειώνει πολύ αργά και έτσι Παρί παρά πολύ αργά μέχρι να φτάσουμε σπίτι ...

  2. Υπέροχη παράσταση εμπνευσμένο κείμενο, αριστοτεχνικες ερμηνείες! Αλλά όπως έλεγαν και οι αρχαιοι ημών πρόγονοι "παν μέτρον άριστον"! Η μεγάλη διάρκεια χωρίς διάλειμμα στα άβολα καθίσματα του θεάτρου, σου δημιουργεί ένα αίσθημα δυσαρέσκειας. Εκεί που έχεις χαθεί μέσα στη ζωή των αστεριών του χολυγουντ έρχεται η κούραση να σε επαναφέρει στη πραγματική ζωή. Αν μπορούσαν οι συντελεστές να μαζέψουν ένα μισάωρο θεωρώ ότι θα είναι από τα καλύτερα έργα που παιζονται. Τα συγχαρητήρια μου στους ερμηνευτές και συντελεστές. Ευχαριστώ για την πρόσκληση!

  3. Μια πολύ καλή παράσταση. Όντως η διάρκεια είναι αρκετή όμως η ερμηνεία των ηθοποιών έχει ροή και εμάς δεν μας κούρασε. Όλοι εξαιρετικοί επαγγελματίες ! Το πιάνο ανέβαζε τον πήχη της παράστασης . Τα κουστούμια ήταν προσεγμένα όπως και η μουσική !! Συγχαρητήρια σε όλους ! Το απολαύσαμε!

  4. Θα συμφωνήσω με το σχόλιο της Δήμητρας αλλά και με της Αικατερίνης ως προς την διάρκεια της παράστασης. Με διάρκεια δυόμιση ωρών χωρίς διάλλειμα, ήταν κουραστική αν και είχε καλές ερμηνείες από όλο το cast.

  5. Υπέροχη παράσταση από το σύνολο του θιάσου. Με δυνατή ερμηνεία της κας Ιμπροχώρη και Πρωτονωτάριου. Αξίζει πραγματικά να την δει κανείς. Όλοι οι ηθοποιοί ερμηνεύουν πλήθος χαρακτήρων μύθων του Χόλιγουντ με επιτυχία. Χορεύουν τραγουδούν με ζωντανή μουσική από την πιανίστα. Συγχαρητήρια!!!

  6. Μια πολύ καλή παράσταση. Ο Γιάννης Σολδάτος γράφει και οι «θεατρίνων θεατές», σε σκηνοθεσία Γιώργου Λιβανού, μεταφέρουν στο σανίδι «το βράδυ που η Μαίρυλιν πέρασε στη λεωφόρο των αστεριών». Ένας εξαιρετικός θίασος, που παίζει, χορεύει, τραγουδά, σε μια μικρή σκηνή στην οποία «γίνεται ένα» με τους θεατές, δίνει υπόσταση σε ένα musical vaudeville.
    Με τη Μαίρυλιν ως αφορμή, παρακολουθούμε μια συρραφή από θεατρικά και κινηματογραφικά έργα εποχής, με νεκρούς και απομυθοποιημένους σταρ του Χόλυγουντ, παραγωγούς και σκηνοθέτες, ανακατεμένα με κους – κους και «κίτρινα» σχόλια, που όμως δένονται σε ένα ενιαίο, ρωμαλέο, υπόστρωμα που καθηλώνει. Από τη μια μεριά το Χόλιγουντ, ως παραμορφωτικός φακός, ως τόπος κατασκευής ειδώλων της βιομηχανίας του θεάματος, ρετουσαρισμένων και εξαγιασμένων όσο κινούνται σε ανεκτά για το σύστημα πλαίσια. Κατασκευές θηλυκότητας και αρρενωπότητας, πατριωτισμού και μεγαλοψυχίας, διδακτισμού και φρονηματισμού, που λίγη σχέση έχουν με την πραγματική ζωή. Από την άλλη η πολιτική σκοπιμότητα και η υποταγή των πάντων στο κέρδος, η διαφθορά και η εκπόρνευση, ο βιασμός στη διάρκεια των γυρισμάτων, η μαζική διακίνηση ναρκωτικών και ο αλκοολισμός, οι αυτοκτονίες και τα αδιέξοδα εκείνων «που τα είχαν όλα», οι σχέσεις με τους νονούς και τη μαφία, με τους προέδρους των ΗΠΑ και τους παράγοντες που θυσιάζουν χιλιάδες ανθρώπων σε πολέμους, μέσα στον άκρατο πουριτανισμό στον οποίο υποβάλλουν τις χειραγωγημένες μάζες. Η παιδική αφέλεια και η απαστράπτουσα εικόνα σε αντιπαραβολή με την ωμότητα στις σχέσεις, τον εγωισμό και τη φιλαυτία, το στυγνό υπολογισμό. Η φιλικότητα και η πραότητα των αστεριών, η προαγωγή τους, απέναντι στο star system, που κρύβει πίσω το μακαρθισμό και τις καταδόσεις ηθοποιών, συγγραφέων και άλλων, που ζητά και επιβάλλει δηλώσεις μετάνοιας και πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, προκειμένου να προχωρήσει μπροστά ο γενναίος, νέος και, κυρίως, «δημοκρατικός» αμερικανικός κόσμος.
    Οι νεκροί σταρ παρομοιάζουν με τους ταλαιπωρημένους, βασανισμένους, έγκλειστους από τους ναζί παίκτες της Δυναμό Κιέβου και της Λοκομοτίβ, που έπαιξαν με τους επίλεκτους γερμανούς και τους κέρδισαν, γνωρίζοντας πως η νίκη αυτή θα τους οδηγήσει στο θάνατο. Αφού, προφανώς, δεν ήταν επιτρεπτό, να υπερβούν τη νόρμα της άριας υπεροχής και τους κανόνες λειτουργίας του ναζιστικού καθεστώτος. Η υπόθεση που αποδίδεται στην ταινία «η απόδραση», στη χολιγουντιανή εκδοχή του χάπι στόρι, έρχεται ξανά και ξανά στο έργο. Οι νεκροί σταρ πρέπει να διαφύγουν από τη νόρμα ενός συστήματος που αλλού ξαπλώνει πτώματα κι αλλού φτιάχνει αστραφτερά ψεύτικα είδωλα. Να βρουν τους εαυτούς τους. Να κάνουν πεθαμένοι εκείνο που δε μπόρεσαν να κάνουν ζωντανοί. Να αποδράσουν από την ειρκτή, συγκρουόμενοι ή ξεγελώντας, ως μεγάλοι ηθοποιοί, με σωστό σκηνοθετικό στήσιμο, τους δεσμοφύλακές τους.
    Η όλη σκηνική παρουσία, η σκηνογραφία, η ζωντανή μουσική με το πιάνο δίπλα στους θεατές, η χρήση των πολυμέσων, τα τραγούδια εποχής, η μουσική και τα υπέροχα κοστούμια, δένουν και βοηθούν το κλίμα της εποχής. Μέσα σε ένα συνολικά πολύ καλό καστ υποκλινόμαστε στην Καίτη Ιμπροχώρη [Ρίτα Χέιγουορθ, Τζάκυ Ωνάση, Μαρλέν Ντίτριχ] αλλά και σε νεότερους. Πολύ καλή η Όλγα Πρωτονοτάριου στο ρόλο του Χίτσκοκ και η Σοφία Μπεράτη [Γκρέις Κέλι, Γκρέτα Γκάρμπο]. Το πρόγραμμα, με πλήρες το σενάριο, έτσι κι αλλιώς αξίζει να το αγοράσετε….

  7. Να συμπληρώσω ότι το πρόγραμμα της παράστασης είναι εξαιρετικό, με ολόκληρο το κείμενο του έργου και ένα εξαιρετικό άρθρο για το Vaudeville. Δεν θα περίμενα τίποτα λιγότερο από τον Γιάννη Σολδάτο και τις Εκδόσεις ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ,

  8. Με "Το βράδυ που η Μέριλιν πέρασε στη Λεωφόρο των Αστεριών" (σαφής παραλληλισμός της πραγματικής λεωφόρου στο Χόλλυγουντ με τα ονόματα των αστέρων ένθετα στο πεζοδρόμιο με την "αστρική λεωφόρο" του άλλου κόσμου), ο Σολδάτος κι ο Λιβανός μας τραβάνε λίγο την κουρτίνα και μας επιτρέπουν να ρίξουμε μια ματιά στο vaudeville, αυτό το ιδιόμορφο θεατρικό είδος που γνώρισε μεγάλη άνθηση -κυρίως στην Αμερική- κατά τον 19ο αιώνα, για να εξαφανιστεί από την επέλαση του κινηματογράφου. Κι η ειρωνεία είναι μεγάλη, καθώς επιλέγουν μεγάλους Αμερικανούς κινηματογραφικούς αστέρες ως πρωταγωνιστές του έργου.

    Η παρακμή του είδους είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού, ήδη από την είσοδο στο μικρό θέατρο, όπου ένα συνονθύλευμα ετερόκλητων αντικειμένων σου δίνει την εντύπωση ότι βρίσκεσαι πίσω από την αυλαία, κάπου στις κουίντες του θεάτρου, όπου οι καλλιτέχνες του vaudeville αφήνουν τα "εργαλεία" της τέχνης τους. Ακόμα και τα φαντασμαγορικά και λαμπερά κοστούμια δεν είναι παρά φτηνές απομιμήσεις (πολύ σπάνια κάποιος έγινε πλούσιος από το vaudeville). Έχοντας αυτό κατά νου, μπορούμε να πούμε ότι η Δέσποινα Βολίδη (σκηνικά-κοστούμια) έκανε καλή δουλειά.

    Οι ηθοποιοί ακολούθησαν έντιμα τις σκηνοθετικές οδηγίες του Λιβανού και έδωσαν ένα πειστικό αποτέλεσμα. Νομίζω πως αν η διάρκεια του έργου ήταν κατά μισή ώρα μικρότερη, το όλο θέαμα θα ήταν πιο σφιχτό.

    Ευχαριστώ την Θεατρομανία για την πρόσκληση.