Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής
Πως αποφασίσατε να δημιουργήσετε και να σκηνοθετήσετε μία παράσταση με θέμα την μανιοκατάθλιψη ;
Δε μπορώ να πω με βεβαιότητα ποια είναι η στιγμή που επιλέγω ένα καινούριο project. Εξαρτάται από πολλά .Νομίζω ότι με βρίσκει το ίδιο το project. Από κει και πέρα είναι ένα συνεχές παζλ που συμπληρώνεται και ολοκληρώνει σταδιακά την εικόνα. Σίγουρα ως δημιουργός και ερμηνεύτρια, ελκύομαι από ρόλους - μη-κανονικούς αν μπορώ να το πω έτσι. Και η αλήθεια είναι ότι δε με ενδιαφέρει να παρουσιάσω στο θέατρο μια πραγματικότητα με την οποία ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος καθημερινά. Η συχνότητα της ασθένειας στο γενικό πληθυσμό είναι στο 1%. Αρκετά μικρό ποσοστό. Αυτό φυσικά δε λειτουργεί αποτρεπτικά, το αντίθετο. Μια σχετικά αθέατη μορφή ανθρώπινης συμπεριφοράς είναι πολύ δελεαστική σε επίπεδο έρευνας και όχι μόνο.
Κάνατε κάποια είδους έρευνα έτσι ώστε να έχετε και μια επιστημονική άποψη για το θέμα πέρα από την βιωματική η οποία υπάρχει στα κείμενα ;
Ο ΑΥΤΟΧΕΙΡΑΣ είναι μια σκηνική σύνθεση. Φυσικά και εκτός από τα κείμενα και τις μουσικές που αποτέλεσαν πηγές έμπνευσης, έχοντας αφετηρία τους στίχους από το βιβλίο του Στάυρου Σταυρόπουλου "Καπνισμένο Κόκκινο", έψαξα και άλλες πιο εξειδικευμένες πηγές όπως συγγράμματα, ντοκιμαντέρ κλπ. Σημειώνω εδώ , ότι στον ΑΥΤΟΧΕΙΡΑ επιχειρώ να οδηγήσω το κοινό, να δει μέσα από τη ματιά της μανιοκαταθλιπτικής ηρωίδας και όχι από τη δικιά του.
Για τον ηθοποιό υπάρχει αυξημένος βαθμός δυσκολίας όταν καταπιάνεται με τέτοιου είδους κείμενα και ειδικά όταν ο ίδιος δεν έχει βιώσει παρόμοια κατάσταση ;
Ολοι οι ρόλοι είναι δύσκολοι εκτός αν παίζεις τον εαυτό σου . Δε θεωρώ ότι υπάρχουν εύκολοι και δύσκολοι ρόλοι. Είναι μια μακρά προσωπική διαδρομή που όταν φτάσεις στο τέρμα της σε εκπλήσσουν οι αποκαλύψεις με τις οποίες έρχεσαι αντιμέτωπος.
Σκοπός σας είναι να προσεγγίσετε θεατές που γνωρίζουν τι θα δουν ή θα θέλατε και κοινό που θα σκεφτεί ότι πάει να δει απλώς ένα «ψυχολογικό δράμα» ;
Δε θα το έλεγα ψυχολογικό δράμα, αν χρειαζόταν οπωσδήποτε μια ετικέτα θα έλεγα "Ψυχεδελικό Δράμα" .Ουσιαστικά ο θεατής στον Αυτόχειρα. ,μπαίνει στο κόσμο των παραισθήσεων της ηρωίδας .Εκεί όλα είναι πιθανά .Ο ρεαλισμός δεν υπάρχει. Μόνο αναλαμπές ενός μπερδεμένου χωροχρόνου .Δε πιστεύω ότι κάποιος γνωρίζει εκ των προτέρων τι θα δει, πιστέψτε με. Φυσικά και απευθύνομαι και σε αυτούς που είναι κάπως σχετικοί, αλλά καλώ και τους θεατές που δεν έχουν καμιά επαφή με το θέμα να τολμήσουν να γνωρίσουν ένα άλλο κόσμο. Αυτή είναι άλλωστε η έννοια του θεάτρου κατ εμέ. Να μας φέρνει κοντά με καινούριους κόσμους.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
