Η ομάδα νέων ηθοποιών της Ένωσης των Θεάτρων της Ευρώπης, ISO Theatre στο Sfumato Laboratory Theatre της Σόφιας

Benjamin-Lew Klondike (Γερμανία/Πολωνία), Αίγλη Κατσίκη (Ελλάδα), Petya Alabozova (Βουλγαρία), Angelique Zaini (Γαλλία).
Benjamin-Lew Klondike (Γερμανία/Πολωνία), Αίγλη Κατσίκη (Ελλάδα), Petya Alabozova (Βουλγαρία), Angelique Zaini (Γαλλία).
Benjamin-Lew Klondike (Γερμανία/Πολωνία), Αίγλη Κατσίκη (Ελλάδα), Petya Alabozova (Βουλγαρία), Angelique Zaini (Γαλλία).

Στο Sfumato Laboratory Theatre της Σόφιας πραγματοποιήθηκε από τις 27 Ιουνίου έως τις 2 Ιουλίου το εργαστήριο της ομάδας ISO (International Super Objective) της Ένωσης Θεάτρων της Ευρώπης, με τίτλο «Από δεύτερο χέρι» (Second Hand) και αντικείμενο τον κόσμο του Samuel Beckett, έπειτα από πρόσκληση των Καλλιτεχνικών Διευθυντών Margarita Mladenova και Ivan Dobchev.

Στην ομάδα ISO, που συστάθηκε το 2012 και πήρε το όνομά της από το γνωστό «υπερκείμενο» (Super Objective) της θεωρίας του Στανισλάφσκι, συμμετέχει το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος εκπροσωπούμενο από την ηθοποιό Αίγλη Κατσίκη, ιδρυτικό μέλος της ομάδας.

Αίγλη Κατσίκη
Αίγλη Κατσίκη

 Η ομάδα αναπτύχθηκε στο πλαίσιο της «Αποκεντρωμένης Ακαδημίας» της Ένωσης των Θεάτρων της Ευρώπης με αφετηρία ένα εργαστήριο που διηύθυνε, τον Νοέμβριο του 2012, ο σπουδαίος ρώσος σκηνοθέτης Lev Dodin με νέους ηθοποιούς από ολόκληρη την Ευρώπη και συνέχισε τις δραστηριότητές της συμμετέχοντας σε εργαστήρια και φεστιβάλ (στο Ludwigsburg της Γερμανίας το 2013, στο Φεστιβάλ Europolis που διοργάνωσε στη Ρώμη το Teatro di Roma την ίδια χρονιά, στο θέατρο του Πόρτο της Πορτογαλίας το 2014, στο θέατρο του Bochum της Γερμανίας το 2015).  Μετά την πρώτη τους συμμετοχή στο Small Season Festival του Sfumato Theatre Laboratory  στη Σόφια,  το 2015, η ομάδα ISO επέστρεψε φέτος για να εργασθεί ειδικότερα πάνω στον μονόλογο “Όχι εγώ” (Not I) του S. Beckett.

Την πορεία της δουλειάς περιγράφει η ηθοποιός του ΚΘΒΕ: «Ξεκινώντας από την επιλογή του ρουχισμού, διαλέγοντας ανάμεσα σε μεταχειρισμένα (second hand) ρούχα και θεατρικά κοστούμια, προχωρούμε στην επιλογή μιας δράσης και ενός συγκρουσιακού στοιχείου, γύρω από το οποίο θα δομηθεί ένας χαρακτήρας. Το κείμενο, με την ασθματική του ροή, πρωταγωνιστεί και επιβάλλεται στη σκέψη. Δεκατρείς μικροί μονόλογοι συνθέτουν ένα έργο με κοινά σημεία την παρουσία του παρατηρητή και τη στιγμή της αποκάλυψης. Τελικός σταθμός αυτής της περιπέτειας, η ανοικτή παρουσίαση της δουλειάς μας στο κοινό.»

Εκτός από τους ηθοποιούς του ISO Theatre, Petya Alabozova (Βουλγαρία), Sophie Lewisch (Γαλλία), Αίγλη Κατσίκη (Ελλάδα), Benjamin-Lew Klondike (Γερμανία/Πολωνία), Luis Puto (Πορτογαλία), Angelique Zaini (Γαλλία), Bilyana Georgieva (Βουλγαρία) και Boris Krastev (Βουλγαρία) συμμετείχαν επίσης οι Ivan Barnev, Hristo Petkov, Boyko Krastanov, Catalin Stareishinska και Nadia Keranova από τη Βουλγαρία καθώς και η Tjasa Ferma από την Αμερική.

url

Η Αίγλη Κατσίκη αναφέρει: «Το να βρίσκομαι ξανά με τα μέλη της ομάδας ήταν μια ευχάριστη εμπειρία. Φαίνεται πως μετά από τόσο καιρό που βρισκόμαστε και δουλεύουμε από κοινού γνωρίζουμε πλέον καλά ο ένας τον άλλον σε προσωπικό αλλά και θεατρικό επίπεδο. Το να συνεργάζεσαι με τη Margarita και τον Ιvan είναι πολύ δημιουργικό και συγκινητικό ταυτόχρονα. Η αισθητική τους δεν μου είναι τελείως άγνωστη, καθώς έχουν επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό την Βιlyana και τον Boris. Όμως το να δουλεύεις μαζί τους πάνω σε δικό σου υλικό είναι αποκαλυπτικό. Αναζητούν την ποίηση και το συμβολισμό μέσα από δράσεις, καθημερινές ή πιο σωματικές που απαιτούν γνώσεις κινησιολογίας. Νιώθεις ότι είναι αυστηροί στην κρίση τους, όμως την ίδια στιγμή δείχνουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, ασχολούνται, παθιάζονται και αναζητούν τρόπους να σε εμπνεύσουν και να σε βοηθήσουν. Η Margarita λειτουργεί περισσότερο σαν μια μητρική φιγούρα, ενώ ο Ivan είναι πιο δωρικός.

Για άλλη μια φορά, οι άνθρωποι στο Sfumato ήταν ιδιαιτέρως φιλικοί μαζί μας. Είναι εξαιρετικά συγκινητικό να βλέπεις τη φροντίδα που δείχνουν για τη δουλειά τους και το θέατρο το ίδιο,  ένα θέατρο φτωχό. Μεγάλο μέρος του προσωπικού είναι προχωρημένης ηλικίας και μοιάζει σαν να έχουν περάσει όλη τους τη ζωή μέσα σ’ αυτό το θέατρο. Λεπτομέρεια, αλλά όχι ασήμαντη, ο ηλικιωμένος φροντιστής που στέκεται καθ’ όλη τη διάρκεια της πρόβας πίσω από τη σκηνή, αόρατος σαν φάντασμα, αλλά παρών μόλις χρειαστεί.»