Αγαπημένε μου Χέρμπερτ

Συγγραφέας: Χέρμπερτ Άχτερνμπους
Σκηνοθέτης: Παντελής Δεντάκης
Ερμηνεύουν: Βίκυ Βολιώτη, Κατερίνα Λυπηρίδου, Αινείας Τσαμάτης

Περιγραφή

Το Θέατρο Τέχνης παρουσιάζει το αριστούργημα του Χέρμπερτ Άχτερνμπους «Αγαπημένε μου Χέρμπερτ» στη σκηνή της Φρυνίχου. Μέσα στη δίνη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η Λουίζε αποχωρίζεται τον 3χρονο γιο της Χέρμπερτ. Τον στέλνει να ζήσει στην επαρχία. Τα επόμενα 17 χρόνια μητέρα και γιος θα βρεθούν ελάχιστες φορές και ουσιαστικά η σχέση τους θα συνεχίσει να υπάρχει μέσα από την αλληλογραφία τους.

Περισσότερα

Όταν πια ο Χέρμπερτ πάρει το απολυτήριό του, θα έρθει να βρει τη Λουίζε για μια καινούργια αρχή ή για έναν τελευταίο αποχαιρετισμό. Μέσα στον εύθραυστο κόσμο της συνάντησης τους, εισβάλει η Έλλα, που θα λειτουργήσει ως καταλύτης και θα επισπεύσει τη λύση.

Σημείωμα του σκηνοθέτη:

«Αναγκάστηκα να έρθω στον κόσμο το 1938, διαλέγοντας εγώ ο ίδιος του γονείς μου.... ή .... Είμαι ένας εξωγήινος. Δεν έχω έρθει ακόμα στον κόσμο. Είμαι καθ' οδόν...», λέει σε ένα σημείωμά του ο Άχτερνμπους. Το «Αγαπημένε μου Χέρμπερτ» είναι ένα αυτοβιογραφικό έργο, που φανερώνει έναν άνθρωπο με πολύ δύσκολη και τραυματική παιδική ηλικία. Ο Άχτερνμπους γράφει για την εγκατάλειψη, για την παντοτινή αναζήτηση της Μητέρας, την αναζήτηση των Απαντήσεων. Οι ήρωές του – η Λουίζε, η Έλλα και ο Χέρμπερτ – είναι άνθρωποι ανήμποροι να αγαπήσουν, να δώσουν στοργή, άνθρωποι ευνουχισμένοι και έντονα τραυματισμένοι από την οικογένεια, άνθρωποι που με τη σειρά τους τραυματίζουν και εγκαταλείπουν εκείνους, που τους αγαπούν. Ο Άχτερνμπους θυμώνει με την εγωπάθεια των ανθρώπων, με την ανοησία τους, με την εγκληματική τους απάθεια. Αλλά κυρίως απελπίζεται με την συναισθηματική αναπηρία, με την ανικανότητα να δώσει χαρά ο ένας στον άλλο, γελώντας ταυτόχρονα με όλα αυτά, δίνοντας τον τόνο της γελοιότητας μέσα στην συντριβή. | Παντελής Δεντάκης

Μετάφραση: Έφη Ρευματά
Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης
Σκηνικά - Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Κίνηση: Ζωή Χατζηαντωνίου
Μουσική επιμέλεια: Νέστορας Κοψιδάς
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Γεωργουδάκη

15 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Στις 08-04-2016 παρακολουθησα την επισημη πρεμιερα της θεατρικης παραστασης "Αγαπημενε μου Χερμπετ" και πραγματικα προκειται για μια πολυ δυνατη παρασταση με σκληρες αληθειες!Η Λουιζε, ο Χερμπερτ και η Ελλα αναζητουν απεγνωσμενα την αγαπη...και οι τρεις κουβαλουν τραυματικες εμπει ριες απο το παρελθον, οικογενειακα βιωματα που τους εχουν στιγματισει και τους εχουν στοιχειωσει, τα οποια δεν τους αφήνουν να πορευτουν και να αφεθουν στο συναισθημα της αγαπης...Μου εμεινε απο την πσρασταση η φραση " Κι αν δεν μπορεις να πιασεις τη ζωη απο τα μαλλια, πιασε το γκαζι!Σε ευχαριστω πολυ θεατρομανια για την προσκληση!

  2. Πολύ καλοδουλεμένη ως παράσταση. Οι ερμηνείες των δύο γυναικών εξαιρετικές. Το έργο σαν κείμενο ψιλοαδιάφορο. Έντονη η γερμανική νοοτροπία σε αυτό. Πολύ έξω από την δική μας κουλτούρα. Επίσης υπήρχε ένα θέμα με τον ήχο που δεν έφτανε σωστά μέχρι το πάνω διάζωμα. Όπως και η οπτική δεν ήταν η καλύτερη εάν καθόσουν στο πλάι, με αυτό το σκηνικό! Εν ολίγοις, αν και υπήρχε μια ποιότητα στο θέαμα, δεν ένοιωσα να με αφορά και άρα θα το χαρακτήριζα μέτριο.

  3. Μια ιδιαίτερη και άκρως ενδιαφέρουσα παράσταση, αντάξια της φήμης του Θεάτρου Τέχνης. Εντυπωσιακές ερμηνείες από Βολιώτη και Λυπηρίδου, έβγαζαν και οι δυο πολύ συναίσθημα και έπλασαν δυο προσιτούς και πολύ ανθρώπινους χαρακτήρες που κέρδιζαν τη συμπάθεια του θεατή. Πετυχημένο και το λιτό σκηνικό που παρουσίαζε το σπίτι σαν κλουβί. Το μόνο αρνητικό (για μένα τουλάχιστον) ήταν η ένταση της μουσικής που σε κάποια σημεία κάλυπτε τις φωνές των ηθοποιών και δυσχέραινε την κατανόηση του απαιτητικού κειμένου.

  4. Αρρωστημένη εποχή, αρρωστημένοι χαρακτήρες, αρρωστημένες σχέσεις. Ένα αρκετά σκληρό έργο, στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου, δια χειρός Παντελή Δεντάκη., το "Αγαπημένε μου Χέρμπερτ", του γερμανού Χέρμπερτ Άχτερνμπους. 'Ενας γυιός, επισκέπεται το σπίτι της μητέρας του που τον εγκατέλειψε 3 ετών στη γιαγιά του,όταν ενηλικώνεται στα 20 Την ίδια μέρα επισκέπτεται τη μητέρα του και η αδερφή της, τρόφιμος ψυχιατρείου. Τρεις άνθρωποι πληγωμένοι, που λαχταράν να αγαπηθούν και να αγαπήσουν, αλλά και οι τρεις τυφλωμένοι από το παρελθόν τους, αρνούνται πεισματικά να το κάνουν. Τρεις άνθρωποι που για μια και μοναδική φορά στη ζωή τους συναντιούνται όλοι μαζί, για να πάρει ο καθένας το δρόμο του, αδιαφορώντας ο ένας για τον άλλο ενώ στην πραγματικότητα διψούν ο ένας για τον άλλο.
    Η Βίκυ Βολιώτη κάνει μια επιβλητική ερμηνεία, και μας υποβάλλει στη ψυχολογία του έργου με το καλημέρα σας.
    Θα ήθελα τον Αινεία Τσαμάτη, να μη "φωνάζει" τόσο...ώρες -ώρες δείχνει τόσο συνεπαρμένος από τον ρόλο του, που χάνει την αίσθηση του μέτρου και υπερβάλει εαυτόν.
    Η μεγάλη ερμηνεία έρχεται από την Κατερίνα Λυπηρίδου, με τον ρόλο-καταλύτη (ή μήπως είναι η άλλη πλευρά της μητέρας;) της τρελής. Κεντάει στην κυριολεξία και ανατριχιάζει. Κορυφαία η σκηνή του αυνανισμού παρουσία του ανηψιού της και κρυφά από την αδερφή της.
    Τα σκηνικά του Κωνσταντίνου Ζαμάνη λιτά, λειτουργικά, αλλά όχι φτηνιάρικα, δίνουν το βάρος να προσέξεις τις προσωπικότητες των ηρώων, κάτι που το πετυχαίνει με την αρωγή των ταιριαστών κοστουμιών (σε αφθονία θα έλεγα) που ο ίδιος έχει επιμεληθεί.
    Οι φωτισμοί από τη Στέλλα Κάλτσιου, είχαν κάποια προβληματάκια, αλλά δεύτερη μέρα ήταν, θα βουν το δρόμο τους..
    Εάν θέλεις να παρακολουθήσεις μια σπουδαία παράσταση, με ένα εξαιρετικά ποιητικό (αλλά βαρύ και μάλλον καταθλιπτικό) κείμενο, επισκέψου την οδό Φρυνίχου... .

  5. Το θέμα ήταν αρκετά ενδιαφέρον. Ωστόσο οι ερμηνείες θεωρώ ότι ήσαν αδύναμες. Η πρωταγωνιστρια Βίκυ Βολιώτη δεν έβγαζε το αναγκαίο συναίσθημα. Πολλές φορές μιλούσε εντελώς υποτονικά με αποτέλεσμα να μη φτάνει ο ήχος της φωνής της στα αυτιά μας. Δεν είναι μια παράσταση που θα συνιστούσα να παρακολουθήσει κάποιος. Ευχαριστώ ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ για την πρόσκληση.