Reigen - Δέκα διάλογοι για το Σεξ

Συγγραφέας: Άρτουρ Σνίτσλερ
Σκηνοθέτης: Αλίκη Δανέζη Knutsen
Σκηνογραφία: Πάρις Μέξης
Κοστούμια: Πάρις Μέξης
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Μουσική: Blaine Reininger
Κίνηση: Θανάσης Ακοκαλίδης
Ερμηνεύουν: Θεοδώρα Τζήμου, Γιώργος Χρανιώτης

Περιγραφή

Η Stefi & Lynx Productions παρουσιάζει στο «θησείον-ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ» σε σκηνοθεσία και μετάφραση της Αλίκης Δανέζη Knutsen, το πολυσυζητημένο έργο του Αυστριακού Άρτουρ Σνίτσλερ «Reigen-Δέκα διάλογοι για το Σεξ», που έγινε γνωστό στην Ελλάδα με τον τίτλο «Το Γαϊτανάκι του Έρωτα».

Περισσότερα

Ένα έργο για το σεξ και τις ανθρώπινες και κοινωνικές σχέσεις που αλλάζουν μορφή, μέσα από τις ιστορίες δέκα ζευγαριών. Όλους τους ρόλους υποδύονται η Θεοδώρα Τζήμου και ο Γιώργος Χρανιώτης, μέσα από ένα παιχνίδι μεταμορφώσεων και συνεχών εναλλαγών.

Μια περίτεχνη σκυταλοδρομία ερωτικών συνευρέσεων, όπου οι ήρωες κινούνται πέραν της κοινωνικής τους θέσης και της οικονομικής και οικογενειακής τους κατάστασης,  δημιουργώντας ένα κύκλο διαδοχικών ιστοριών, που σκιαγραφούν το πορτρέτο μιας ολόκληρης κοινωνίας.

To έργο γράφτηκε το 1897, εκδόθηκε το 1903 και στη συνέχεια απαγορεύτηκε ως προκλητικό και αιρετικό. Χρειάστηκε να περάσουν 20 χρόνια για να ανέβει για πρώτη φορά στη σκηνή.

Ακόμα και ο Φρόιντ παραδέχθηκε πως ο Σνίτσλερ, «καίτοι δεν διέθετε τα επιστημονικά εργαλεία, έψαυσε τα μύχια της σεξουαλικότητας».

Σε έργα του Άρτουρ Σνίτσλερ βασίστηκε το σενάριο σημαντικών ταινιών όπως το «Eyes Wide Shut» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, «360» του Φερνάρντο Μεϊρέγιες κ.α.

Την πρωτότυπη μουσική της παράστασης υπογράφει ο Blaine Reininger (Tuxedomoon).

 

Σημείωμα Αλίκης Δανέζη Κnutsen

 Το σεξ δεν έχει κάποιο βαθύτερο νόημα.

Όλοι θα θέλαμε να είχε. (Δρ. Μάρτιν Κλάιν, «The meaning of sex»)

Γραμμένο στη Βιέννη του 1900, το «Reigen» είναι ένα έργο για το σεξ. Ένα έργο για το σεξ  που, παράλληλα, φωτίζει τις πολλαπλές πτυχές της ανθρώπινης φύσης. Πολλά έργα αφορούν στο σεξ, όμως λίγα έχουν το σεξ στο επίκεντρο της πλοκής τους. Σαν ένας Άντρας και μια Γυναίκα να βρίσκονται σε ένα ερωτικό παιχνίδι ρόλων, να αποκαλύπτουν και δοκιμάζουν τις πολλαπλές τους «όψεις» σε διαφόρους συνδυασμούς μεταξύ τους, να προβληματίζονται για τις έννοιες της ζωής, της αγάπης και της ευτυχίας. Ο νάρκισσος, η γυναίκα αντικείμενο, η άπιστη σύζυγος, ο αποστασιοποιημένος διανοούμενος, η πόρνη, ο ορμητικός νεαρός και αρκετοί άλλοι χαρακτήρες, στροβιλίζονται σε ένα χορό  ερωτικής επιθυμίας και στη συνέχεια, παγιδευμένοι από τις κοινωνικές και ηθικές επιταγές, ψάχνουν απεγνωσμένα να δώσουν νόημα σε αυτό που έχει συμβεί, ζητώντας όρκους αγάπης και αφοσίωσης. Εκπληκτικό στοιχειό,  για ένα έργο γραμμένο στη Βιέννη στις αρχές του 20ου αιώνα, ότι οι χαρακτήρες, συχνά βγαίνουν έξω από τα στερεότυπα συμπεριφοράς και προσδίδουν στο έργο τον ανατρεπτικό και συχνά κωμικό χαρακτήρα του, ενώ παράλληλα εξερευνούν, με ένα βαθιά ψυχολογικό τρόπο, την πολυπλοκότητα των σχέσεων και της ίδιας της ύπαρξης τους.

Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Παπαναστασάτου
Κατασκευή κοστουμιών: Μαρία Σιαφάκα
Διεύθυνση παραγωγής: Αναστασία Γεωργοπούλου
Επικοινωνία: Ανζελίκα Καψαμπέλη
Παραγωγή: Stefi Productions-Γιάννης Μ. Κώστας

Φωτογραφίες

Βίντεο

51 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία που έφερνε τους ηθοποιούς δίπλα και μέσα στο κοινό και αν και διαπραγματευόταν την προσωπική σχέση ενός ζευγαριού τελικά απόδειξε τη διαχρονικότητά του. Εξαιρετικός ο κ. Χρανιώτης και πολύ καλή η κ. Τζήμου. Άριστη μουσική επένδυση και ο φωτισμός. Ευχαριστούμε τη θεατρομανία για την πρόσκληση!!!

  2. σκηνοθετική προσέγγιση. Η κ.Τζήμου έκανε την διαφορά με την αυθεντικότητά της και το υψηλό της επίπεδο. Πρόκειται για μια παράσταση που διαπραγματεύεται το θέμα του σεξ στην Βιέννη στις αρχές του 20ου αιώνα. Η υπόθεση εξελίσσεται μέσα από δέκα ιστορίες..Η μουσική επένδυση αλλά και τα κοστούμια εκείνης της εποχής κάνουν την διαφορά! Ευχαριστούμε πολύ το theatromania για την υπέροχη πρόσκληση που μας προσέφερε!!! Συνεχίστε με τον μοναδικό σας τρόπο να μας εμπνέετε στον μαγικό κόσμο του θεάτρου εμπλουτίζοντας την πολιτιστική μας ατζέντα με μοναδικές παραστάσεις

  3. Συγχαρητήρια για την ιδιαίτερη ερμηνευτική και σκηνοθετική προσέγγιση. Η κ.Τζήμου έκανε την διαφορά με την αυθεντικότητά της και το υψηλό της επίπεδο. Πρόκειται για μια παράσταση που διαπραγματεύεται το θέμα του σεξ στην Βιέννη στις αρχές του 20ου αιώνα. Η υπόθεση εξελίσσεται μέσα από δέκα ιστορίες..Η μουσική επένδυση αλλά και τα κοστούμια εκείνης της εποχής κάνουν την διαφορά! Ευχαριστούμε πολύ το theatromania για την υπέροχη πρόσκληση που μας προσέφερε!!! Συνεχίστε με τον μοναδικό σας τρόπο να μας εμπνέετε στον μαγικό κόσμο του θεάτρου εμπλουτίζοντας την πολιτιστική μας ατζέντα με μοναδικές παραστάσεις!

  4. Κατ' αρχάς ευχαριστώ την Θεατρομάνια για τις προσκλήσεις!
    Η παράσταση μας δείχνει 10 μικρές ερωτικές ιστορίες από ζευγάρια που εξελίσσονται τον προηγούμενο αιώνα. Σ' αυτές τις ιστορίες η εμφάνιση του ίδιου προσώπου ανά δύο ιστορίες κάνοντας το την μια θύμα και την άλλη θύτη είναι το κύριο χαρακτηριστικό στην προσπάθεια του έργου να σου δείξει ότι το σεξ δεν έχει βαθύτερα συναισθήματα. Πιστεύω, αν και η προσπάθεια τον ηθοποιών είναι πολλή καλή, να φέρεις ατμόσφαιρα στην παράσταση από προηγούμενο αιώνα χωρίς σκηνικά είναι πάρα πολύ δύσκολο. Αν γινότανε προσαρμογή του έργου στην σημερινή εποχή θα ήταν πιο προσιτό και θα 'χαν μεγαλύτερη αφομοίωση από τους θεατές αυτά που θέλει να πει. Η Θεοδώρα Τζήμου και ο Γιώργος Χρανιώτης όσο περνάει η ώρα της παράστασης κορυφώνουν και την απόδοσή τους ίσως κσι λόγω σεναρίου. Είναι μια παράσταση πάντως που αξίζει να την δεις.

  5. πολυ δυνατή παράσταση
    ενδιαφέρουσες οι ερμηνείες των ηθοποιών με μεγάλη εκφραστικότητα.
    πολύ ωραία και η μουσική επένδυση
    το κειμενο είναι ενδιαφέρον αλλά αρκετές απο τις ιστορίες για το σεξ βαρετές.
    Ευχαριστώ θεατρομανια

  6. Παρακολούθησα την παράσταση στις 27/11.
    Σίγουρα δεν είδα αυτό που περίμενα. Ωραία μουσική και ο Χρανιώτης πολύ καλός στην απόδοση. Δεν θα έλεγα το ίδιο για την παρτενέρ του που έχανε τα λόγια... Νευρικό παίξιμο κυρίως από αυτήν. Σκηνοθεσία μέτρια, χάναμε σκηνές επειδή παίζονταν συνήθως σε κάποια άκρη του πατώματος. Κοστούμια φτωχά! Μέτρια παράσταση.
    Ευχαριστώ πολύ θεατρομάνια!

  7. Παρακολούθησα την παράσταση την Τετάρτη έπειτα από παραχώρηση του κ. Ιωάννη Θεοδωροπούλου. Θα την χαρακτηριζα μετρια. Δέκα ιστορίες γύρω απο το σεξ τοποθετημενες στη Βιέννη του 1900. Κάποιες έχουν ενδιαφέρον, κάποιες είναι λίγο κουραστικές. Οι ηθοποιοί αξιοπρεπέστατοι. Λόγω της διαμόρφωσης του χώρου και του γεγονότος ότι πολλές σκηνές διαδραματίζονται στο πατωμα, αν δεν κάθεσαι στην πρώτη σειρά, χάνεις πολλά.

  8. Μία πολύ καλή παράσταση σε έναν ενδιαφέροντα χώρο. Πολύ καλές ερμηνείες των ηθοποιών, πολύ όμορφο ξεκίνημα της παράστασης. Οι διάλογοι μας ταξιδεύουν στο παρελθόν όπου φαίνονται πολύ έντονα οι εναλλαγές της αθωότητας και του πονηρού για να πετύχει ο καθένας τον σκοπό του.
    Πολύ πετυχημένο "μαύρο" όταν σβήνουν τα φώτα, πραγματικά δεν βλέπεις τίποτα!
    Ευχαριστούμε πολύ Θεατρομανια για τις προσκλήσεις!

  9. Ευχαριστώ θεατρομανία για τις προσκλήσεις. Η ερμηνεία των ηθοποιών ήταν πολύ καλή, αντίθετα το σενάριο και οι διάλογοι ήταν κατώτεροι των προσδοκιών μου. Μπορεί να οφείλεται στο ότι οι διάλογοι γίνονται σε κοινωνία προηγούμενων αιώνων που δεν έχει και πολύ σχέση με την σύγχρονη.

  10. Υπέροχη παράσταση !!ευχαριστώ πολύ Θεατρομάνια!! καταπληκτική κίνηση κ απόδοση κ από τους δυο ηθοποιούς όπως κ η μουσική!! ! το είχα δει κ παλιά στην πρωτότυπη του συγγραφή με τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο Μπράβο σε όλους τους συντελεστές!!!

  11. Ανάλαφρη παράσταση με πολύ καλές ερμηνείες. Εξαιρετική αφαιρετική σκηνοθεσία, που δίνει χώρο στις ερμηνείες δύο πολύ ικανών ηθοποιών,''ιδιαίτερα''κοστούμια κ ωραία μουσική.
    Έργο γραμμένο στις αρχές του 20ου αιώνα (1900) που ενώ ανήκει σε μια άλλη εποχή μπορεί να μιλάει για το σήμερα με τόσο απλό τρόπο, όπου οι χαρακτήρες του έργου,δημιουργούν ένα κύκλο διαδοχικών ιστοριών ερωτικής επιθυμίας . Παγιδευμένοι από τις κοινωνικές και ηθικές επιταγές,συχνά βγαίνουν έξω από τα στερεότυπα συμπεριφοράς και προσδίδουν στο έργο τον ανατρεπτικό και κωμικό χαρακτήρα , ενώ παράλληλα εξερευνούν,την πολυπλοκότητα των σχέσεων και σκιαγραφούν το πορτρέτο μιας ολόκληρης κοινωνίας.

  12. Παρακολούθησα την παράσταση μετά από πρόσκληση του theatromania.gr την Πέμπτη 24/10.
    Το Reigen όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος στα γερμανικά ή La Ronde όπως επικράτησε στα γαλλικά, μάλλον ως γαϊτανάκι (του έρωτα) θα το μεταφράζαμε ελληνικά. Πολύ πέραση εσχάτως ο Σνίτσλερ με συνεχή ανεβάσματα έργων του, ενώ αν συνυπολογίσω και τα αντίστοιχα του Βέντεκιντ φαίνεται ότι μετά τον περσινό βομβαρδισμό με τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης το ελληνικό θέατρο φέτος στοχεύει φέτος στην πρώιμη σεξουαλική απελευθέρωση των αστικών ηθών των γερμανόφωνων χωρών στα τέλη του 19ου-αρχές 20ου αιώνα.

    Παρακολουθώντας το έργο το κύριο ερώτημά μου είναι το κατά πόσον ανταποκρίνονται οι τότε αστικές ανησυχίες στη σημερινή κοινωνία που δεν εμφορείται πια από τις τυπικές αστικές επιδιώξεις παρά μόνο από την εμμονή για το χρήμα ανεξαρτήτως της προέλευσης αυτού. Εξού και οι τότε διαχωρισμοί των πάσης φύσεως εξουσιαστικών σχέσεων (κύριος-υπηρέτρια-κόμης-πόρνη) δεν έχουν αντίστοιχη βαρύτητα στον πολτό του σημερινού πολυπολιτισμικού mix and match. Δηλαδή στο σήμερα είναι πολύ ξεπερασμένο να προσπαθεί να αναδειχτεί μέσω ενός θεατρικού έργου ότι οι άνθρωποι κοιμούνται με περισσότερους από έναν ανθρώπους. Πόσο μάλλον όταν η πάλαι ποτέ αστική αξία της μονιμότητας των σχέσεων και της αρμονικής συμβίωσης έχει καταρρεύσει ακόμα και σαν ιδέα. Θα το θεωρούσα πιο βατό να δουλευτεί με τους όρους του θεάματος σε μεγάλη σκηνή με χορευτικά ή και επεμβάσεις στο κείμενο προσαρμόζοντάς το στα σημερινά δεδομένα όπου οι σεξουαλικές διαφοροποιήσεις έχουν εξελιχθεί έτη φωτός από την εποχή της συγγραφής του έργου. Άλλωστε όποτε επανακάμπτει στο εξωτερικό το έργο αυτό συμβαίνει με πειραγμένες εκδοχές ώστε να προσελκύσει το ενδιαφέρον. Με σοκάρει που το γράφω αυτό, εγώ που είμαι ο κατεξοχήν υπέρμαχος των κλασσικών ανεβασμάτων αλλά σε όλη τη διάρκεια της παράστασης αυτό με κατέτρυχε.

    Κατά τα άλλα η Τζήμου (που την εκτιμώ πολύ από τη Σαλώμη του Γλυνάτση) μου φάνηκε ότι μανιέριζε. Ειδικά στο πρώτο σκετς ήταν σαν να ξεπατίκωνε τον χαρακτήρα που ενσάρκωνε πέρσι στο Λα Πουπέ, ίδιο ηχόχρωμα, ίδιες γκριμάτσες. Θα περίμενα να κυμανθεί περισσότερο ανάλογα με το αρχέτυπο κάθε ρόλου και να είναι πιο διακριτή η εναλλαγή. Ο Χρανιώτης τίμιος σε κάθε σκετς μπόρεσε να μεταδώσει είτε την αρρενωπότητα, είτε την αφέλεια, είτε τον δεσποτισμό κάθε χαρακτήρα. Η σκηνοθεσία μου φάνηκε κάπως επίπεδη και διεκπεραιωτική χωρίς φαντασία πέρα από το προφανές ημίφως, δεν απέδωσε ούτε τη σαγήνη του απαγορευμένου όπως θα επιθυμούσε ο Σνίτσλερ, ούτε την αμαρτία που συνείρει η αποκάλυψη ενός οικογενειακού μυστικού. Τα κουστούμια επίσης ήταν λίγα και ανέμπνευστα συγκριτικά με την τελευταία παραγωγή της σκηνοθέτιδος που είχα παρακολουθήσει με τον Καλιγούλα. Τουλάχιστον τότε η πρόκληση είχε συμπλεύσει με το αισθητικό αποτέλεσμα και ήταν σαφώς επιτυχημένη.

    Εξαιρετική η μουσική πάντως, άψογα ταιριαστή με το κείμενο και την εποχή. Αν και για το τελευταίο ομολογώ τον εκ των προτέρων θαυμασμό μου για τον Blaine Reininger και από την προαναφερθείσα σκηνοθετική δουλεία.

    Καλή θεατρική σεζόν να έχουμε! Ευχαριστώ Θεατρομάνια!