Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου

Αρχείο Παίχτηκε από 30/10/2015 έως 24/04/2016
στο Χώρα
Διάρκεια: 90' (χωρίς διάλειμμα)
Συγγραφέας: Πέτρος Ζούλιας
Σκηνοθέτης: Πέτρος Ζούλιας
Ερμηνεύουν: Νένα Μεντή

Περιγραφή

6ος Χρόνος. Η Νένα Μεντή θα παραμείνει για λίγες ακόμα παραστάσεις, στο θέατρο Χώρα για να συναντήσει τους παλιούς και νέους της φίλους και να ξαναζωντανέψει μαζί τους την συγκινητική ιστορία της μεγάλης «στιχουργού και ποιήτριας» του ελληνικού τραγουδιού. Μια Παράσταση – Σταθμός. Μια ιστορία με μοναδικά τραγούδια, που γράφτηκαν με ψυχή από μια γυναίκα που έζησε με πάθος τη ζωή, μια ιστορία που συνδέεται με τις μεγάλες και ιστορικές στιγμές της πολιτικής και κοινωνικής εξέλιξης στην Ελλάδα.
Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου μονολογεί, συνομιλώντας με τα επτά πρόσωπα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή της και το έργο της σαν στιχουργού: τη Μαρίκα Κοτοπούλη, το Γιώργο τον άντρα της, τη Μαίρη την κόρη της, τον Τσιτσάνη, το Χιώτη, τη Ρέα την εγγονή της και τη Μαριόγκα τη μητέρα της.

Περισσότερα

Όλοι έχουμε τραγουδήσει τα τραγούδια όπως: Είμαι αητός χωρίς φτερά, Όνειρο απατηλό, Η φαντασία, Ηλιοβασιλέματα, Όλα είναι ένα ψέμα, Πήρα απ΄τη νιότη χρώματα, Πετραδάκι πετραδάκι, Μαλάμω, Τι έχει και κλαίει το παιδί, Περασμένες μου αγάπες, αλλά δεν ξέραμε οι περισσότεροι ότι ήταν δικά της, δεν ξέραμε μέχρι τώρα την ιστορία που έκρυβαν αυτά τα τραγούδια. Δεν ξέραμε ότι κουβέντες που πέρασαν από το στόμα μας, από γενιά σε γενιά, ήταν δικές της. Λαϊκή ποίηση αυθεντική. Απόσταγμα ζωής και σκέψης. Δεν ξέραμε τη δύναμη, τον πόνο, αλλά και την όρεξη για ζωή που είχε μέσα της η μεγάλη Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου.

Λίγα λόγια για την παράσταση
Το 2007 η ανάγκη για την παράσταση βγήκε μέσα από την επιθυμία για ένα ταξίδι στη μνήμη μιας εποχής και σαν καταβολή ελάχιστου φόρου τιμής στην πρώτη μεγάλη Ελληνίδα στιχουργό, την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου.

Σήμερα έχουμε την ανάγκη να ξανασυναντηθούμε με την Ευτυχία... Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, εκπροσωπεί τον Έλληνα, που η ψυχή του έχει δύναμη, στέκεται στα πόδια του, χαμογελάει και αγωνίζεται να ξεπεράσει την σκληρή πραγματικότητα. Διαπιστώσαμε από τη συμμετοχή του κοινού, πόσο βαθιά ριζωμένες μνήμες έχουν αυτά τα τραγούδια στη ψυχή του Έλληνα και πόσο σημαντική ήταν η συμβολή τους στην περιγραφή μιας κοινωνικής και ενίοτε πολιτικής και πολιτιστικής πραγματικότητας.

Η Ευτυχία θέλει να συναντηθεί ξανά με τους φίλους της, που τόσο την αγάπησαν, αλλά και να γνωριστεί με καινούργιους, που δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να την συναντήσουν μέχρι τώρα.

Το βιβλίο της Ρέας Μανέλη «Η γιαγιά μου η Ευτυχία» (εκδόσεις Άγκυρα), με τη δύναμη και την αμεσότητα της προσωπικής μαρτυρίας προσέφερε το υλικό της θεατρικής αφήγησης. Μιας αφήγησης αποσπασματικής και ακροβατικής, ανάλογης της προσωπικότητας που βιογραφείται.

Μέσα από την πολυτάραχη ζωή της Παπαγιαννοπούλου ξεδιπλώνεται όλη η νεότερη ιστορία της Ελλάδας, αλλά και η σύγχρονη ιστορία του λαϊκού μας τραγουδιού. Η ιστορία της Ευτυχίας συναντά την εθνική τραγωδία μιας χαμένης πατρίδας, της Μικράς Ασίας, περνά από την εποχή των μπουλουκιών και της Αθηναϊκής επιθεώρησης, για να φτάσει ως τα καταγώγια του ρεμπέτικου και την άνθιση του έντεχνου λαϊκού τραγουδιού.

Η παράσταση αναπαριστά στιγμιότυπα, σχέσεις και καταστάσεις σαν ένα αφηγηματικό παζλ, που σκοπό έχει να αναδείξει τη βιωματική λαϊκή ποίηση και την πολυδιάστατη μοναδική προσωπικότητα της πρωτοπόρας, για την εποχή της, δημιουργού.

Η Ευτυχία έγινε η φωνή της ψυχής ενός ολόκληρου λαού και με τον στίχο της εκφράζει τους καημούς και τις ελπίδες του. Χθες, σήμερα, αύριο.

Η Ευτυχία, σαν ένας άλλος Ζορμπάς, μυρίζει Ελλάδα και μας οδηγεί γραμμή στις ρίζες, σε ότι αυθεντικό έμεινε από αυτό που λέμε γνήσια ελληνική ψυχή και λεβεντιά.

Συντελεστές:
Κείμενο - Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας
Σκηνικά κοστούμια: Αναστασία Αρσένη
Φωτισμοί: Ανδρέας Μπέλης
Επιλογή τραγουδιών: Ελεάνα Βραχάλη
Μουσική επένδυση: Γιάννης Χριστοδουλόπουλος
Φωτογραφίες: Γιώργος Καβαλλιεράκης

Βίντεο

2 ΣΧΟΛΙΑ

  1. ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ
    Σάββατο βράδυ, στο θέατρο Χώρα, σ' ένα κατάμεστο θέατρο, η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου-μία από τις σπουδαιότερες στιχουργούς του ελληνικού λαικού τραγουδιού-παίρνει σάρκα και οστά για ακόμα μία φορά παρασύροντάς μας στο πολυτάραχο ταξίδι της.
    Μία γυναίκα που ξεριζώθηκε από την πατρίδα της, μεγάλωσε τα παιδιά της, έζησε με πάθος, πόνεσε, έκλαψε. Μία γυναίκα που έγραψε στο χαρτί τους στίχους που αντικατοπτρίζουν όλα όσα έζησε, την ιστορία της, τους καημούς και τις ελπίδες της. Μία γυναίκα που έζησε τη ζωή της όπως ήθελε, που δεν αρνήθηκε το πάθος της για τη χαρτοπαιξία και αποδέχθηκε τις συνέπειες αφού πέθανε φτωχή.
    Κάθε φορά που η δυστυχία χτυπούσε την πόρτα της, εκείνη με θάρρος φώναζε στον εαυτό της "Aγάντα Ευτυχία" για να βρει κουράγιο να συνεχίσει το δύσκολο δρόμο της ζωής της. Και όσο περνούν τα λεπτά νιώθεις τον πόνο, τη θλίψη, το γέλιο που εναλλάσονται διαρκώς και αφήνεσαι στο συγκλονιστικό ρεσιτάλ ερμηνείας της κ. Μεντή, η οποία δεν παίζει την Ευτυχία, είναι η Ευτυχία....Ανατρέχει στο παρελθόν της συνομιλώντας με τον άντρα της, την κόρη της, την εγγονή της, τη μητέρα της, τη Μαρίκα Κοτοπούλη, τον Τσιτσάνη, το Χιώτη...και σιγά σιγά το κορμί της βαραίνει από τα βάσανα, καμπουριάζει από το γήρας...όμως ο λόγος της είναι σοφός και η όρεξή της για ζωή μεγάλη!!!!
    Ποιος δεν έχει τραγουδήσει τα τραγούδια της; Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, εκπροσωπεί τον Έλληνα που η ψυχή του έχει δύναμη, στέκεται στα πόδια του, χαμογελάει και αγωνίζεται να ξεπεράσει την σκληρή πραγματικότητα.
    Η παράσταση είναι απλά καθηλωτική, συγκλονιστική, τέλεια καλοδουλεμένη από μία ηθοποιό που δίνει την ψυχή της σε ένα ρόλο ζωής!!!! Η σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια, η σκηνογραφία, οι φωτισμοί, τα τραγούδια την απογειώνουν στο έπακρο έχοντας μπροστάρισσα τη Νένα Μεντή που στα μάτια μας είναι η ΕΥΤΥΧΙΑ....
    Το εκτενές χειροκρότημα του κοινού στο τέλος που πετάχτηκε από τα καθίσματά του ήταν ο καλύτερος τρόπος επιβράβευσης και επιβεβαίωσης για όλα τα συναισθήματα που βιώσαμε καθ'όλη τη διάρκεια....δεν έχω να πω τίποτα άλλο, απλά αισθάνομαι τυχερή και ευλογημένη που παρακολούθησα ένα τέτοιο θέαμα!!!!!