Ερμιόνη

Διάρκεια: 80'
Κείμενο: Ανδρέας Στάικος
Σκηνοθέτης: Ανδρέας Στάικος
Σκηνογραφία: Λίλη Πεζανού
Κοστούμια: Δημήτρης Ντάσιος
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Μουσική: Νίκος Ξυδάκης
Κίνηση: Κάτια Σαβράμη
Ερμηνεύουν: Νίκος Νίκας, Ελένη Ζαραφίδου, Εμμανουέλα Κοντογιώργου, Αιμιλία Μηλιού

Περιγραφή

Το καινούργιο θεατρικό έργο του Ανδρέα Στάικου, «ΕΡΜΙΟΝΗ» θα κάνει πανελλήνια πρεμιέρα στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Υπόγειο) από την Εταιρία Θεάτρου Σπίτι της, σε σκηνοθεσία Ανδρέα Στάικου και θα παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη από τις 17 Οκτωβρίου.

Περισσότερα

Η Ερμιόνη βρίσκεται για πρώτη φορά στη θέση του κεντρικού προσώπου μια και την γνωρίζαμε έως σήμερα στον μύθο του Τρωικού πολέμου σαν δευτερεύουσα ηρωίδα. Κόρη του Μενέλαου και της Ωραίας Ελένης, εκφράζει την αέναη μάχη της γυναίκας για ελευθερία και χειραφέτηση, όμως προσκρούει στα ανυπέρβλητα εμπόδια της αντίπαλης πλευράς, που παρουσιάζονται με τη μορφή της πατρικής εξουσίας και προστασίας, της ερωτικής εξουσίας και των εφήμερων γυναικείων συμφερόντων. Την Ερμιόνη περιστοιχίζει η Χρυσόθεμις, η αδιάφορη και ουδέτερη γυναίκα που αποφεύγει πάντα οποιαδήποτε σύγκρουση και διαρκώς νίπτει τας χείρας της. Ο Μενέλαος με τη μορφή του παντοδύναμου άνδρα, που καταλήγει να είναι θύμα της πραγματικής και υποτιθέμενης δύναμής του. Τη μυθική αυτή τριάδα συμπληρώνει η Κλεόνη, τροφός και παιδαγωγός του Λακεδαιμονιακού ανακτόρου, η οποία ως καλή ή κακή μοίρα κινεί τα νήματα και σκηνοθετεί κατά βούλησιν τη ζωή και το πεπρωμένο των επιφανών της κυρίων.

Ένα παιχνίδι χωρίς όρια που τελειώνει με το τέλος της ζωής.

Ήρωες και φαντάσματα ηρώων, επεισόδια και αντικατοπτρισμοί επεισοδίων από το πεδίο των μαχών και κυρίως από το παρασκήνιο του Τρωικού Πολέμου, ιδεώδες περιβάλλον για την αναζήτηση της θεατρικότητας. Οι πιο αρχέγονες αλλά και σύγχρονες όψεις της θεατρικότητας συνυπάρχουν για να προβάλλουν τα επιμέρους στοιχεία αυτής της θεατρικότητας (μεταμφιέσεις, μεταμορφώσεις, ανατροπές, εκπλήξεις κτλ.), συμβάλλουν στην γένεση του παιχνιδιού, αναγκαίας συνθήκης του θεάτρου, της ζωής και της ιστορίας.

 

Συντελεστές:

Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας

Trailer: Φοίβος Σαμαρτζής

Επικοινωνία: Αντώνης Κοκολάκης

Βοηθός σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Σαράντης

Φωτογραφίες

Βίντεο

6 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Αρκετά συμπαθητική η παράσταση. Ήταν κωμική αλλά πολύ εστιασμένη στο ερωτικό κομμάτι όσον αφορά την Ερμιόνη και την ξαδέρφη της, και όχι σαν κόρη του Μενέλαου.. Έβγαζε γέλιο και ήταν ανάλαφρη. Πολύ καλοί οι ηθοποιοί.

  2. Μια πολύ διαφορετική εκδοχή του αρχαίου μύθου, με χιούμορ, ευρηματικότητα και ωραίες ερμηνείες. Αφαιρετική σκηνοθεσία και σχεδόν ανύπαρκτο σκηνικό, που άφηνε τη φαντασία μας ελεύθερη, παρά το χαμηλοτάβανο του υπογείου που μας έπνιγε λίγο. Κρίμα που είχαμε λάθος ενημέρωση για την ώρα έναρξης της παράστασης (9 αντί για 9μιση) με αποτέλεσμα μια κουραστική 40λεπτη αναμονή, που δε μας επέτρεψε να απολαύσουμε στο έπακρο την όμορφη αυτή παράσταση.

  3. Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση του Α. Στάικου σε ένα παραλλαγμένο μυθικό αρχέτυπο. Ως απόπειρα θυμίζει αντίστοιχες παρεμβάσεις των κλασσικών ποιητών της αττικής τραγωδίας, με προεξάρχουσα αυτήν της Ελένης του Ευριπίδη που δεν πήγε ποτέ στην Τροία.
    Κατ’ αντιστοιχία και ο Μενέλαος ξεβράζεται σε κάποια ακτή της Σπάρτης και προσπαθεί να οργανώσει μια νέα ζωή μακριά από τα περασμένα μεγαλεία. Ενώ όμως εκφράζεται ενδελεχώς ο προβληματισμός του για την έλλειψη της αγάπης, από την εκφραστικότητα του σπουδαίου ηθοποιού Νίκου Νίκα, το κείμενο δεν εστιάζει κάπου οριστικά αλλά αμφιταλαντεύεται μεταξύ της εσώτερης συντριβής του ήρωα και μιας ελαφρότητας που επιτείνεται από την εναρκτήρια σκηνή αλλά και την υφολογική προσέγγιση της Ερμιόνης και της Χρυσόθεμιδος, περισσότερο ως νυμφίδια παρά ως καταλύτες του τραγικού μύθου. Π.χ. η αιμομικτική προσέγγιση που θα μπορούσε να απαλλάξει την Ερμιόνη αλλά και όλο το κείμενο από το –έστω και εσκεμμένως- βάναυσα δοσμένο κιτς των προσφωνήσεων και των γλειφιτζουριών δεν κλιμακώνεται ποτέ και μένει στο επίπεδο της ιδέας ή μιας πιθανής αναφοράς στον Ευγένιο Ο’Νηλ.
    Γενικά τα μέρη του έργου μου φάνηκαν κάπως άνισα, ακόμα και το μάλλον «εύκολο» τέλος. Βέβαια ο συγγραφέας ήθελε να γράψει ένα έργο που να προκαλεί αβίαστο γέλιο και σίγουρα τα καταφέρνει γιατί υπάρχουν πολλές catchy στιγμές και βιτριολικό χιούμορ, με τα οποία θα ευχαριστηθεί το κοινό, όπως επίσης και με τα ιντερμέδια των τραγουδιών ή τις απαγγελίες των στίχων, συνοδευόμενα από την πρωτότυπη και αναμφίβολα ταιριαστή-στο απολογιστικό κομμάτι του Μενελάου- μουσική του Ξυδάκη.
    Αξιόλογη η προσπάθεια όλου του θιάσου που κατορθώνει μια φρέσκια ματιά, απλώς η κειμενική εμμονή μου θα ανέμενε περισσότερα κατά τη διασκευή ενός μύθου, αναφορικά με το τραγικό σκέλος.
    Νικήτας Μ.