Σκηνογραφία: Μαρία Πανουργιά
Κοστούμια: Μαρία Πανουργιά
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Κίνηση: Γιάννης Νικολαϊδης
Ερμηνεύουν: Εύη Σαουλίδου, Ελίνα Ρίζου, Φιντέλ Ταλαμπούκας, Θοδωρής Πέντίδης, Γιώργος Βαλαής
Περιγραφή
Μια παράσταση του Γιώργο Βαλαή, που επανέρχεται με τη δική του πλέον ομάδα στη Φρυνίχου, 5 χρόνια μετά τον “Vanya- 10 χρόνια μετά”, που είχαν παρουσιάσει οι blitz.
Περισσότερα
Πέντε άτομα αναπλάθουν όλη τη ζωή τους μέσα σε ένα living room. Αναπαριστούν κινηματογραφικές σκηνές που τους σημάδεψαν, ακούνε ξανά τη μουσική που ακούγανε κάποια στιγμή στο παρελθόν τους, εφευρίσκουν παιχνίδια προσπαθώντας να ξαναβρούν αυτό που έχει χαραχτεί στην μνήμη τους, δημιουργώντας μια αίσθηση φαντάσματος από το παρελθόν στο παρόν. Προσπαθούν να ανακατασκευάσουν το παρελθόν, να φτιάξουν καινούργιες αναμνήσεις, να βρούν την ταυτότητα τους μέσα από το δίπολο πλαστού και αυθεντικού, διαμεσολαβημένου (mediated) και εμπειρικού για να οδηγηθούν σε ένα μέλλον που ποτέ δεν ήρθε.
Πρόκειται για μια άλλη μορφή νοσταλγίας, την νοσταλγία μιας ανάκλησης για τις δυνατότητες ενός μέλλοντος που έχουν καταστεί παρωχημένες από την πορεία του χρόνου. Προσπαθούν να παγιδευτούν σε ένα χωροχρόνο που δεν είναι πια δικός τους. Είναι ένας χρόνος χωρίς ηλικία.
Η μνήμη μας σαν κοινωνία γίνεται όλο και περισσότερο στοιχειωμένη από όλα αυτά που έχουμε δημιουργήσει στο παρελθόν. Η μνήμη μας δεν ισούται κατ’ ανάγκη μόνο με την ταυτότητά μας μετά την έκρηξη των media. Η μνήμη μας είναι παγιδευμένη (και αποθηκευμένη μέσα στις συσκευές μας) μέσα σε ένα κόσμο που συνεχώς αλλάζει, και φαίνεται να μας στερεί τη δυνατότητα για μια ανάγκη μεταμόρφωσης, ανάγκη για ένα ολοκαίνουργιο παρόν για να υπάρξουμε.
Είμαστε αληθινοί εμείς οι ίδιοι ή τα αντανακλαστικά μας και ότι ονειρευόμαστε, είναι αποτελέσματα ενός πολιτιστικού νοήματος που εμείς οι ίδιοι παράγουμε;
Οι ήρωες της παράστασης κάνουν αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε διασκέδαση ή λήθη, μεταξύ ανθρώπων που είναι μέλη μιας κοινωνίας της λήθης, της λήθης του θανάτου, της διαπίστωσης ότι η ζωή δεν έχει νόημα παρά μόνο εκείνο το οποίο εμείς είμαστε ικανοί να της δώσουμε. Οι κοινωνικές μας σχέσεις, η μουσική, ο κινηματογράφος, η τέχνη γενικότερα λειτουργούν για να διευκολύνουν, να αποκαλύπτουν και να επικαλύπτουν αυτή τη λήθη. Παρόλα αυτά, το πέρασμα του χρόνου, βιώνεται από όλους μας σε όλες τις πτυχές και σε κάθε ηλικία.
Το πέρασμα του χρόνου είναι η βασική μας ανθρώπινη εμπειρία, ο τόπος συνάντησης του εαυτού μας με τους άλλους και ταυτόχρονα ένας περίπλοκος, αντιφατικός τόπος, στον οποίο ο καθένας από εμάς θα μπορούσε, αν είχαμε την υπομονή και το θάρρος, να αποτιμήσουμε τα ψέματα και τις αλήθειες που επιβαρύνουν τη ζωή μας.
Δραματουργία: Γιώργος Βαλαής-Voltnoi Brege
Συμπαραγωγή: One plant productions-Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν
Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού
