Η μέση διάρκεια ζωής των πλυντηρίων

Αρχείο Παίχτηκε από 01/11/2019 έως
στο Πρόβα
Συγγραφέας: Elise Wilk
Μετάφραση: Βαγγέλης Δουκουτσέλης
Σκηνοθέτης: Νίκος Σακαλίδης
Μουσική: Αλέξανδρος Μέντης
Ερμηνεύουν: Μαίρη Ραζή , Σωτήρης Τσόγκας, Κωνσταντίνα Κουτουλάκη

Περιγραφή

Αρχές Νοεμβρίου ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου «ΠΡΟΒΑ», η σύγχρονη κωμωδία «Η Μέση Διάρκεια Ζωής των Πλυντηρίων» της νέας και πολυβραβευμένης Ρουμάνας θεατρικής συγγραφέως Ελίζε Βίλκ.

Περισσότερα

Τους βασικούς ρόλους ερμηνεύουν η Μαίρη Ραζή,ο Σωτήρης Τσόγκας και η Κωνσταντίνα Κουτουλάκη. Την σκηνοθεσία υπογράφει ο Νίκος Σακαλίδης και την μετάφραση ο Βαγγέλης Δουκουτσέλης. Την πρωτότυπη μουσική συνθέτει ο Αλέξανδρος Μέντης.

«Η Μέση Διάρκεια Ζωής των Πλυντηρίων» δεν έχει ξαναπαιχτεί στην Ελλάδα. «Η Πράσινη Γάτα» είναι το πρώτο έργο της Ελίζε Βίλκ που παρουσιάστηκε στο ελληνικό κοινό από το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης το 2018 σε σκηνοθεσία Γιάννη Παρασκευόπουλου και απέσπασε θερμότατες κριτικές.

 Το Θέατρο «ΠΡΟΒΑ» διανύει τον 36ο χρόνο συνεχούς καλλιτεχνικής πορείας και έχει στο ενεργητικό του 85 παραγωγές, συμμετοχή σε 4 διεθνή Φεστιβάλ, πολλές διακρίσεις και πολλά βραβεία συνόλου και ατομικά.

Περίληψη του Έργου

Η «Μέση διάρκεια ζωής των πλυντηρίων» είναι η ιστορία μιας τριμελούς οικογένειας που ζει και εργάζεται σε μία επαρχιακή πόλη. Το «εργάζεται», βέβαια, είναι σχετικό. Ο καταθλιπτικός πατέρας ερωτοχτυπημένος με τη Μαντόνα, η μπουχτισμένη μητέρα εθισμένη στις τηλεαγορές κι η εγκλωβισμένη κόρη σε παράνομο δεσμό με τον παντρεμένο γείτονα. Καθένας κάνει τα δικά του όνειρα. Τι είναι όμως αυτό που τους αλλάζει τη ζωή;

Βοηθός Σκηνοθέτη: Φλάβιος Νεάγκου
Φωτογραφίες: Μάνος Γαρυφάλλου
Υπεύθυνη Επικοινωνίας Θεάτρου ΠΡΟΒΑ: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου

Σημείωμα του Σκηνοθέτη

Η Elize Wilk είναι θεατρική συγγραφέας, Ρουμάνα, νέα, πολυβραβευμένη. Ξεκίνησε να γράφει για το θέατρο το 2008 με μεγάλη επιτυχία και τα έργα της έκτοτε έχουν ανέβει στη Ρουμανία, στην υπόλοιπη Ευρώπη και στην Αμερική. Θεωρείται από τις πιο ενδιαφέρουσες νέα ευρωπαίες θεατρικές συγγραφείς.

Το έργο της «Η Μέση Διάρκεια Ζωής των Πλυντηρίων» (2010) έχει σαν πρώτη διευκρίνιση τη λιτή δήλωση: «Η δράση ξεκινάει στις αρχές του 2008 και ολοκληρώνεται τον Αύγουστο του 2009 σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, όπου μερικά χρόνια πριν, το κλείσιμο του ενός και μόνο εργοστασίου έστειλε χιλιάδες ανθρώπους στην ανεργία». Γίνεται αμέσως  σαφές ποια είναι η βασική αιτία όλων αυτών που θα παρακολουθήσουμε στη διάρκεια του, άλλωστε το κλείσιμο του εργοστασίου θα υπενθυμίζεται συνεχώς κατά την εξέλιξη της δράσης. Έχουμε να κάνουμε λοιπόν, με ένα έργο κοινωνικού προβληματισμού. Αλλά η συγγραφέας αποφεύγει την παγίδα της σοβαροφάνειας και της πολιτικής μπροσούρας κι επιλέγει έναν πιο επικίνδυνο δρόμο: αυτόν της σάτιρας, της υπερβολής, της κωμωδίας, παντρεύοντας στοιχεία επιφανειακά αταίριαστα: νατουραλιστικές νύξεις και σουρεαλιστικές εκρήξεις, στιγμές αυθεντικού λυρισμού και ανθρωπιάς με παρανοϊκά ξεσπάσματα τόσο των ηρώων, όσο και των πραγμάτων που τους περιβάλλουν και που αποτελούν σύμβολα μιας ακραίας καταναλωτικής συμπεριφοράς, η ποία τους έχει επιβληθεί.

«Ένα κομμάτι ζωής» μιας οικογένειας σε μια κοινωνία σε κρίση: ο πατέρας, η μητέρα, η κόρη. Αδυναμία ουσιαστικής επικοινωνίας, παραίτηση ή λάθος διεκδικήσεις, φυγή στις ψευδαισθήσεις, στις εμμονές, στους απατηλούς στόχους. Ο πατέρας με έναν εμμονικό έρωτα για τη ροκ σταρ Μαντόνα, αυταπόδεικτα απατηλό, παραιτημένος από οτιδήποτε άλλο, η μητέρα εγκλωβισμένη ανάμεσα στην παραδοσιακή της θέση στην οικογένεια, ξεπερασμένη εκ των πραγμάτων, και στη μανία της για κατανάλωση μέσω τηλεαγορών, πραγμάτων άχρηστων και στα όρια του γελοίου, η κόρη αιχμάλωτη ενός ρομαντικού, προφανώς δικής της επινόησης, έρωτα για έναν παντρεμένο, «επιτυχημένο» γείτονα. Και η πραγματικότητα, η οποία βεβαίως εκδικείται, χωρίς να μαθαίνουμε στο τέλος αν  αυτή της η «εκδίκηση» θα αφυπνίσει τους ήρωες, θα τους κάνει να συνειδητοποιήσουν την κατάσταση τους, να κάνουν κάτι γι’ αυτήν ή αν θα συνεχίσουν στον ίδιο ή έναν παραπλήσιο φαύλο κύκλο.

‘Έργο με ενδιαφέροντα προβληματισμό, με μια φόρμα που παίζει με τα είδη, ανθρωποκεντρικό και διασκεδαστικό, φωτεινά απαισιόδοξο, με τρείς ισότιμους ρόλους που κάτω από την τρέλα τους κρύβουν βαθιές, ακαθοδήγητες ανθρώπινες ανάγκες, καλεί σε μια παράσταση αντισυμβατική και εξωφρενική, ποιητική και αφαιρετική. Ένα από τα πολλά δείγματα σύγχρονης θεατρικής γραφής, που περιμένει τη σκηνική του πραγμάτωση.

Νίκος Σακαλίδης

 

Σημείωμα Συγγραφέα

Είμαι πολύ χαρούμενη που ένα έργο που έγραψα το 2010 εξακολουθεί να παίζεται και να είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. «Η Μέση διάρκεια ζωής των πλυντηρίων» παίχτηκε αρκετές φορές στη Ρουμανία (το πιο πρόσφατο ανέβασμα ήταν αυτό στη πόλη Πιτέστι), αλλά και στη Γερμανία, όπου η Μαντόνα αντικαταστάθηκε από μία Γερμανίδα τραγουδίστρια που ήταν δημοφιλής τη δεκαετία του '80, την Nena. Το κείμενο παρουσιάστηκε με επιτυχία υπό μορφή αναλογίου στη Νέα Υόρκη και το Όσλο, παρόλο που το κοινό δεν ήταν πολύ εξοικειωμένο με την κατάσταση στη Ρουμανία (με το κλείσιμο πολλών εργοστασίων δημιουργήθηκε ένα μεγάλο ποσοστό ανεργίας και αρκετοί άνθρωποι μετανάστευσαν στο εξωτερικό) .

Χάρηκα πάρα πολύ που το κείμενο θα παρουσιαστεί στην Ελλάδα. Είχα μια θαυμάσια εμπειρία στην Ελλάδα, όταν ο Γιάννης Παρασκευόπουλος ανέβασε ένα άλλο έργο μου, την «Πράσινη Γάτα» στο Δημοτικό Θέατρο της Κοζάνης. Τώρα περιμένω με ανυπομονησία την παράσταση της Αθήνας στο Θέατρο Πρόβα.

Ήμουν πολύ χαρούμενη όταν επισκέφτηκα το Θέατρο Πρόβα  τον Μάιο όταν βρισκόμουν στην Αθήνα. Όλη η ομάδα της παραγωγής με υποδέχτηκε  με μεγάλη ζεστασιά. Χαίρομαι που γνωριστήκαμε και ελπίζω να έχουμε μια πολύ όμορφη συνεργασία.

Ελίζε Βιλκ

Φωτογραφίες

68 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Έργο με ενδιαφέροντα προβληματισμό, ανθρωποκεντρικό και διασκεδαστικό, φωτεινά απαισιόδοξο, με τρείς ισότιμους ρόλους που κάτω από την τρέλα τους κρύβουν βαθιές, ακαθοδήγητες ανθρώπινες ανάγκες,σε μια παράσταση αντισυμβατική και εξωφρενική, ποιητική και αφαιρετική.

  2. Αξιοπρεπής παράσταση σου αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση . Έχει πολλά κωμικά στοιχεία με αφορμές σύγχρονες καταστάσεις . Ίσως αρκετοί αναγνώρισαν στοιχεία της δικής τους ζωής στους ήρωες. Σύγχρονο έργο με καλές ερμηνείες, που προσφέρει γέλιο αλλά και αφορμές για σκέψη και προβληματισμό. Ευχαριστούμε πολύ.

  3. Ευχαριστούμε για την πρόσκληση θεατρομάνια!
    Μια ευχάριστη παράσταση με καθημερινούς διαλόγους μιας μικροαστικής οικογένειας που ψάχνει να χωρέσει τα όνειρα και τις μύχιες προσωπικές προσδοκίες του καθενός εν μέσω οικονομικής κρίσης. Ιδιαίτερα ξεχωρίζει η ερμηνεία της αγαπημένης κυρίας Ραζή!

  4. Ευχαριστούμε για την πρόσκληση Θεατρομάνια. Το έργο δεν είναι κωμωδία, παρότι σε μερικά σημεία γίνεται τόσο υπερβολικό που σε κάνει να χαμογελάς. Ωστόσο είναι μάλλον επίπεδο και δεν καταφέρνει να σε συμπαρασύρει, παρά τις καλές του προθέσεις
    Βρήκα την ερμηνεία της Κας Ραζή, υπερβολικά τονισμένη, χωρίς να υπάρχει λόγος κατά την άποψή μου.
    Ο χώρος του θεάτρου χρήζει επειγώντως ανακαίνισης. Άβολα καθίσματα, κακή οπτική και ηχητική.

  5. Ευχάριστη παράσταση για όλη την οικογένεια, πολυ ωραία τα μηνυματα που θελει να περασει για τον συγχρονο τροπο ζωης. extra bonus οι προσκλησεις που μας δωθηκαν για τις υπολοιπες παραστασεις του θεατρου στη μιση τιμη! ευχαριστουμε πολυ και το θεατρο αλλα και τη θεατρομανια φυσικα! 🙂

  6. Παρακολούθησα μια πολύ καλή παράσταση για ένα έργο κοινωνικό με πολύ καλές ερμηνείες. Αξιέπαινη η προσπάθεια των συντελεστών της παράστασης να ανεβάσουν ένα έργο το οποίο δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό στο ευρύ κοινό. Συγχαρητήρια στη κ.Ραζη και τους συνεργάτες της για τις πάντα αξιόλογες παραστάσεις που ανεβαζει!

  7. Ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων, για να είναι ικανοποιημένοι?
    Αυτές που αναδεικνύει ο Maslow στην πυραμίδα του, αυτές που γεννιούνται καθημερινά από το κοινωνικοοικονομικό επίπεδο και περιβάλλον του καθενός, η αυτές που μας επιβάλλονται από την πληθώρα των socialmedia?
    Ας υποθέσουμε, ότι ικανοποιούμε τις περισσότερες από αυτές τις υλικές ανάγκες μας. Είμαστε χαρούμενοι, ευτυχέστεροι η μπαίνουμε σε ένα φαύλο κύκλο κυνηγώντας μάγισσες? Αυτό ακριβώς πανέξυπνα και διορατικά διαπραγματεύεται, το έργο. Αναδεικνύει κάτω από κωμικοτραγικά πρόσωπα και καταστάσεις , την δυστυχία και την απομόνωση του ανθρώπου. Το κουκούλωμα της άθλιας πραγματικότητας, που ο καθένας επιβάλλει στον εαυτό του, είτε με εκκεντρική αμέλεια (κ.Τσόγκας) είτε με παρωχημένη λογική (κ.Ραζή), είτε με νεανική άγνοια (κ. Κουτουλάκη).
    Συγχαρητήρια στους ηθοποιούς, πολλά μπράβο στην συγγραφέα κ. Βιλκ, που μας υπενθύμισε τον επιπόλαιο, πρόσκαιρο και αφελή τρόπο ζωής μας.
    Εξαιρετική παράσταση, την προτείνω ανεπιφύλακτα.
    ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΖΗΒΑ

  8. Εξαιρετικη παρασταση.
    Μια τριμελης οικογενεια,με καθε μελος της να ζει το δικο του προσωπικο δραμα.
    Μετα απο πολλα σκαμπανεβασματα στην ψυχολογια ολων των χαρακτηρων,ερχονται αντιμετωποι με την πραγματικοτητα που τοσο φοβουνται.
    Μια κυκλικη ιστορια αντλημενη απο την καθημερινοτητα μιας οικογενειας,ερχεται να δωσει στον θεατη προβληματισμο αλλα και γελιο.
    Αυτα ερχονται να τα δεσουν αξιοσημειωτες ερμηνειες απο ολους τους ηθοποιους και μια ευστοχη audio-visual επενδυση.
    Συστηνω ανεπιφυλακτα,για ολη την οικογενεια.

  9. καλησπρρα σας. μετα απο συνεννοηση με το θεατρο ειδε την παρασταση ο γυιος μου εγω δεν μπορεσα να παω επειδη με χρειαζοταν η μικρη μου που ειναι σε λοχεια . ηλθε κατενθουσιαζμενος απο τη παρασταση και μου ευχηθηκε να μπορεσω να την δω . τα λογια του ηταν :ΥΠΕΡΟΧΗ , ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ, ΕΝΘΟΥΣΙΩΔΗς........Σ ευχαριστουμε απο καρδιας θεατρομανια !

  10. Οι ερμηνείες ήταν αξιοσημείωτες, σκιαγραφόταν άψογα το μοντέλο της σύγχρονης οικογένειας. Το κάθε μέλος ζεί σε μια δική του πραγματικότητα και συμπεριφέρεται με εντελώς διαφορετικό τρόπο σύμφωνα με τα δεδομένα αυτής. Η παράσταση μας άρεσε και την προτείνουμε.

  11. Μια ξεχωριστή παράσταση. Σενάριο εύστοχο και εύστροφο, με κοινωνικό – πολιτικό ρεαλισμό, που σχοινοβατεί μεταξύ της κωμωδίας, της σάτιρας και της τραγωδίας. «Η Μέση Διάρκεια Ζωής των Πλυντηρίων», της Ρουμάνας θεατρικής συγγραφέως Ελίζε Βίλκ, αποτελεί μια τομή στα θεατρικά δρώμενα. Τρεις άνθρωποι, ο πατέρας [Σωτήρης Τσόγκας], η μητέρα [Μαίρη Ραζή] και η κόρη [Κωνσταντίνα Κουτουλάκη], παγιδευμένοι στα αδιέξοδα της «νέας κατάστασης» των ανατροπών στη Ρουμανία. Η Βίλκ χτίζει περισσότερο τρεις τύπους, με στερεοτυπικές συμπεριφορές και μια μανιέρα που χαρακτηρίζει τα καρτούν, ώστε να δοθεί η έμφαση στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα που τους καθορίζει. Αυτό ακριβώς αποδίδουν έντεχνα οι ηθοποιοί, του μεγέθους της Ραζή και του Τσόγκα αλλά και με την αξιόλογη παρουσία της Κουτουλάκη. Η απλή απόδοση του διαμερίσματος της εργατικής πολυκατοικίας που μένουν, το στρίμωγμα και το άκομψο της παρακμιακής αισθητικής, η μουσική [Αλέξανδρος Μέντης], βοηθούν την κλασική σκηνοθετική ματιά [Νίκος Σακαλίδης].
    Στο φόντο μιας αλλοτινής σταθερότητας στη δουλειά, όταν το εργοστάσιο πρόσφερε δουλειά και οι όροι ζωής είχαν μια κανονικότητα, αναδεικνύεται το μοτίβο των διαρκών εναλλαγών του νέου καπιταλιστικού κόσμου και των αξιών που φέρνει. Η οικογένεια βιώνει μια βαθιά και πολύπλευρη κρίση.
    Η ανεργία του πατέρα, μόνιμο στοιχείο παραπόνου για τη μάνα, η παραίτησή του για μεγάλο διάστημα από κάθε ενεργό δράση και προσφορά στο σπίτι, η έλλειψη χρημάτων ακόμη και για την αντικατάσταση ενός χαλασμένου πλυντηρίου, ο τζόγος των προσφορών και η τύχη, η αναζήτηση - μέσω αγγελίας - μιας δουλειάς με λίγο κόπο και πολλά λεφτά (να βάζει μάτια και γούνα σε ζωάκια!!!), συνθέτουν το σύγχρονο απόκληρο. Έναν απόκληρο που η γυναίκα του, αφενός, τον απαξιώνει και, αφετέρου, δηλώνει πως δεν τον χωρίζει, αφού και πάλι θα ήταν αναγκασμένοι να συζούν, μιας και δεν διαθέτουν το χρήμα για νέα σπίτια. (Κι όμως τον άνδρα αυτό τον νοιάζεται, κατά περίπτωση). Έναν απόκληρο για τον οποίο η Βίλκ αντιστρέφει το παραμύθι της βασιλοπούλας που αναμένει τον πρίγκηπα. Ο πατέρας αναμένει (ανεπιτυχώς, ασφαλώς) τη Μαντόνα, την «αδελφή ψυχή», να αγγίξει και να μεταμορφώσει τη ζωή του. Ζει το φαντασιακό, μέσω του διαδικτύου και των ειδήσεων, ξεφεύγει από την πραγματικότητα με ένα άλλου είδους αλκοόλ, χτίζει μια «κρυφή» ζωή για να βρει υπόσταση σε έναν κόσμο και ένα σπίτι που του την στερεί.
    Η μάνα, επαίρεται που είναι εκείνη που συντηρεί το σπίτι, φτιάχνοντας φέρετρα για χάμστερ, τα οποία αγοράζουν γερμανίδες. Οι «νέες αξίες» του ατομισμού και της ανέλιξης την αγγίζουν, την καταχτούν, μέσα από τη χειραγωγημένη ενημέρωση. Διαρκώς αναζητά τις καλές τηλε-προσφορές, στις οποίες είναι εθισμένη, λέει πως αυτή μπορεί να βλέπει τις σειρές που θέλει στην τηλεόραση μιας κι αυτή πληρώνει, έχει ως υπόδειγμα οικογένειας τους γείτονες που δεν τσακώνονται (παταγωδώς λανθασμένη εκτίμηση, όπως αποδεικνύεται), και ως υπόδειγμα πετυχημένης κόρης εκείνη που (όσο χαζή κι αν είναι) κάνει μάστερ στο Λονδίνο ή στη Νέα Υόρκη και κατοχυρώνει έναν πετυχημένο γάμο. Οι κρέμες της, όλες αγορασμένες τηλεοπτικά, για την περιποίηση και την ομορφιά, σμίγουν με τις αγορές για την «καλή τύχη» (τις κινέζικες κουκουβάγιες) και τη μεταφυσική για το «μαγικό δάσος» που θα βγάλει, δήθεν, την οικογένεια από τα αδιέξοδα. «Μην ασχολείσαι με τα προβλήματα των άλλων», «ασχολήσου με τον εαυτό σου», «δες θετικά τα πράγματα», «αν το θες μπορεί να γίνει», μαζί με «αυτοσυγκέντρωση» και γιόγκα, με μάζεμα ξερών φύλλων στο δάσος… Όλα συντείνουν στο να βρει δρόμους παράκαμψης της σκληρής και αδυσώπητης πραγματικότητας, εναρμονισμένα, σε βιβλία και συνταγές, συντηρώντας το σάπιο κόσμο που δηλητηριάζει τις ζωές τους. Και μέσα σε αυτό το «καινούριο» κρατά και τις παλιές αρχές, της επιτήρησης της 25χρονης κόρης, των αρχών για το ντύσιμο, της ώρας που επιστέφει σπίτι από τα μπαρ, μακριά από κάθε ουσιαστική επαφή μαζί της, από τον προβληματισμό και τη δυνατότητα να τη βοηθήσει στις καταστάσεις που καιροφυλακτούν σε βάρος της.
    Το ζήτημα της μιντιακής καθοδήγησης και χειραγώγησης, ειδικά στις περιπτώσεις της μάνας και του πατέρα, αναδεικνύονται σε όρους της «νέας ζωής». Μια κοινωνία που υπάρχει μέσα από τον παραμορφωτικό αντικατοπτρισμό της στο γυαλί… Μια κοινωνία που υπάρχει μέσα από την κατασκευή της κυρίαρχης θεώρησης για το παρόν και το μέλλον….
    Και η κόρη; Το νέο αίμα, η γενιά που διαμορφώνεται, που ερωτεύεται και ζει στη νέα εποχή; Ενδοοικογενειακές συγκρούσεις (περισσότερο μητέρας – κόρης), δουλειά με διαρκή αξιολόγηση και αβέβαιη προοπτική, έρωτας στη σχισμάδα των υποκριτικών οικογενειακών σχέσεων του παντρεμένου με παιδί, στα σεντόνια με τα ξεβαμμένα ελεφαντάκια, ραντεβού των πέντε λεπτών στο πάρκο, έρωτας αυταπάτη, συνήθειες που μεταγγίζονται, όνειρο για ένα Παρίσι (με σπουδές;), όπου το εισιτήριο είναι, τελικά, ψεύτικο και ο παρτενέρ αγκαζαρισμένος με άλλη.
    Η Βίλκ αποδομεί και κατακρεουργεί το περιβάλλον των ψεύτικων δικαιωμάτων, μιας ζωής παρακμιακής και εμβόλιμης, μιας κοινωνίας υποκρισίας, με αξίες και όνειρα που δεν ανήκουν στον κόσμο της δουλειάς, στους φτωχούς και στους αδικημένους. Μέσα από τις διαψεύσεις, η οικογένεια συναντιέται βουβά στο τέλος, εικόνα μιας περισυλλογής, μιας περίσκεψης, για το πού βρισκόμαστε και πού βαδίζουμε…

    • Πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση με καλές ερμηνείες.Επιτυχημένο το πορτραίτο της οικογένειας σε κρίση.Ο χώρος του θεάτρου χρειάζεται ανανέωση.Η ανανέωση θα βοηθήσει πολύ τις πολύ σημαντικές παραστάσεις που "ανεβάζει".Συγχαρητήρια στους ηθοποιούς για τις ερμηνείες τους!

  12. Ωραία παράσταση που τη βλέπεις με ένα μειδίαμα, υπάρχουν στιγμές γέλιου αλλά και ο προβληματισμός προς το τέλος για τα μυνήματα που θέλει να περάσει και αφορούν τον σύγχρονο τρόπο ζωής. Σας τη προτείνω ανεπιφύλακτα. Ευχαριστω πολύ θεατρομάνια για τις προσκλησεις

  13. Το Σάββατο 14 Δεκεμβρίου, παρακολουθήσαμε τη συγκεκριμένη παράσταση στο θέατρο Πρόβα. Οι ηθοποιοί ως βετεράνοι του είδους, έδωσαν ρεσιτάλ ερμηνείας, αλλά παρ'όλη την έξοχή τους προσπάθεια, δυστυχώς το σενάριο υστερούσε ... ειδικά στα σημεία όπου έπρεπε να υπάρχει σασπένς δεν μπορούσαμε να ταυτιστούμε με την κ. Ραζή, γιατί ξέραμε ήδη από πριν πού είχανε πάει τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Το έργο χαρακτηριζότανε ότι ανήκει στην κατηγορία της κωμωδίας, αλλά θεωρώ ότι ανήκει στο χώρο του μελοδράματος.
    Επίσης ο χώρος του θεάτρου ήτανε αρκετά αποπνικτικός και νιώσαμε έντονα την έλλειψη οξυγόνου.
    Παρ'όλα αυτά, ευχαριστούμε πολύ τη Θεατρομάνια, γιατί πάντα μία παρακολούθηση θεατρικής παράστασης είναι εποικοδομητική.

  14. ‘Έργο με ενδιαφέροντα προβληματισμό, ανθρωποκεντρικό και διασκεδαστικό, φωτεινά απαισιόδοξο, με τρείς ισότιμους ρόλους που κάτω από την τρέλα τους κρύβουν βαθιές, ακαθοδήγητες ανθρώπινες ανάγκες,σε μια παράσταση αντισυμβατική και εξωφρενική, ποιητική και αφαιρετική. Εξαιρετική η Κωνσταντίνα Κουτουλάκη στο ρόλο της κόρης.Μου άρεσε πολύ!!!

  15. Κατα΄αρχήν ευχαριστώ τη ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ που μου έδωσε την ευκαιρία να δω αυτή την ενδιαφέρουσα παράσταση. Πρόκειται για ένα κοινωνικό έργο, με γλυκόπικρη γεύση. Σύγχρονο και ταυτόχρονα διαχρονικό. Οι σχέσεις μιας τριμελούς οικογένειας (μπαμπάς, μαμά, κόρη) που λειτουργούν σε ένα παράλληλο σύμπαν. Ευρηματικός ο ανεκπλήρωτος έρωτας του πατέρα με τη Μαντόνα. Θίγεται το θέμα της απιστίας, σε ένα ονειρικό επίπεδο. Η κόρη ζει κι αυτή μια απαγορευμένη αγάπη, χωρίς ανταπόκριση. Η μητέρα την επικρίνει συνεχώς, ακυρώνοντας κάθε της επίτευγμα. Είναι συγκινητική η στιγμή που η μητέρα αποφασίζει ότι αυτό που θέλει είναι ο άντρας της κι όχι τα υλικά αγαθά (όταν αυτός γυρίζει απογοητευμένος από μια συναυλία της Μαντόνα). Είναι σημαντικό πως μια νέα συγγραφέας θίγει τόσο βαθιά και ουσιαστικά το θέμα των ανθρωπίνων σχέσεων. Όσο για το χώρο του θεάτρου "Πρόβα", αποτελεί μια όαση για το κέντρο της Αθήνας. Ένα παλιό, διαμορφωμένο κτίριο που ξυπνά αναμνήσεις. Ωραίες ερμηνείες από τους βετεράνους Μαίρη Ραζή και Σωτήρη Τσόγκα, ωραία σκηνοθεσία που αξιοποιεί το μικρό χώρο του θεάτρου, πολύ ωραία η μετάφραση του πολυτάλαντου Βαγγέλη Δουκουτσέλη.

  16. ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ. ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΕΡΓΟ ΓΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ . ΠΟΛΥ ΚΑΛΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ. ΜΠΡΑΒΟ ΠΟΥ ΔΙΑΛΕΞΑΝ ΕΡΓΟ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΡΟΥΜΑΝΑΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ.
    ΟΜΩΣ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ. ΠΙΣΩ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΥΤΕ ΒΛΕΠΕΙΣ ΟΥΤΕ ΑΚΟΥΣ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΝΑΠΑΥΤΙΚΕΣ.

  17. Μια υπέροχη και ανάλαφρη σύγχρονη κωμωδία δίχως ίχνος άσκοπων υπερβολών που σε καθηλώνει με εύστοχο χιούμορ στην καθημερινότητα μιας τριμελούς οικογένειας στην περίοδο της κρίσης…
    Σας το προτείνω δίχως ενδοιασμούς για όσους έχουν ανάγκη να δραπετεύσουν σε έναν προβληματισμό της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε αλλά πλαισιωμένα έντεχνα από μια σάτιρα μοναδική με απρόσμενες εναλλαγές…
    Στέλιος Κοντοδήμος.

  18. Ενδιαφέρουσα παράσταση. Μέσα από μια χιουμοριστική προσέγγιση παρουσίασε προβλήματα της σύγχρονης αστικής οικογένειας. Πολύ καλές ερμηνείες. Ευχαριστούμε τόσο την Θεατρομάνια όσο και το Θέατρο Πρόβα.

  19. Πολυ ευχαριστη η παρασταση, με αρκετες στιγμες γελιου.
    Μεσα απο την σοβαροτητα των καταστασεων ξεπηδουσε ολο το κωμικο στοιχειο, με τετοιο τροπο, που την βλεπαμε με πολλη ευχαριστηση χωρις να μας καταθλιβει. Τα θεματα της ειναι η κριση, οι κοινωνικες καταστασεις, η θεληση της φυγης απο αδιεξοδα αναζητωντας το ονειρο και το απιαστο, οι εμμονες ( προσπαθεια φυγης απο την πραγματικοτητα και αναζητηση ομορφιας μεσα στη μιζερια), η πιστη για αλλαγη ροτας και η απογοητευση.. Παρα πολυ καλη η Κων/να Κουτουλακη. Μαζι επισης με την κα Ραζη με τον κο Τσογκα κρατησανε το ενδιαφερον για την παρασταση ως το τελος.. Εβλεπες το θεατρικο με ενα χαμογελο μονιμο στα χειλη!!

  20. Αξιόλογη η προσπάθεια και των τριών ηθοποιών σε ένα έργο που πραγματεύεται ανθρώπινα αδιέξοδα. Άνθρωποι εγκλωβισμένοι σε ένα έντονα κλειστοφοβικό περιβάλλον που προσπαθούν να δραπετεύσουν μέσα από τη φαντασία τους από την καταθλιπτική πραγματικότητα που δημιούργησε η οικονομική κρίση και όχι μόνο. Θεατρομάνια ευχαριστούμε πολύ για τη διπλή πρόσκληση.