Η Ψιλικατζού

Αρχείο Παίχτηκε από 27/10/2019 έως 27/01/2020
στο Vault Theatre Plus

2ος χρόνος παραστάσεων
Διάρκεια: 70'
Συγγραφέας: Κωνσταντίνα Δελημήτρου
Διασκευή: Δημήτρης Καρατζιάς
Δραματουργική επεξεργασία: Δημήτρης Καρατζιάς
Σκηνοθέτης: Κωνσταντίνα Δελημήτρου
Σκηνογραφία: Καρατζιάς Δημήτρης – Μάνος Αντωνιάδης
Κοστούμια: Μάριος Βουτσινάς
Φωτισμοί: Βαγγέλης Μούντριχας
Μουσική: Μάνος Αντωνιάδης
Ερμηνεύουν: Ελένη Ουζουνίδου, Άννα Ψαρρά

Περιγραφή

Ο Πολυχώρος VAULT, γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, στις 8 Μαρτίου με την πιο γυναικεία του παράσταση τη φετινή σεζόν, την «Ψιλικατζού», προσφέροντας απεριόριστο κρασί σε όλες τις γυναίκες θεατές του, και περνώντας το μήνυμα ότι καμία γυναίκα δεν πρέπει να σταματά να διεκδικεί τα δικαιώματα της και να προσπαθεί να πραγματοποιήσει τα όνειρα της, όποια κι αν είναι αυτά.

Περισσότερα

Μια γλυκόπικρη παράσταση, με τη συγκίνηση και το γέλιο να εναλλάσσονται ασταμάτητα. Μια Ψιλικατζού (Ελένη Ουζουνίδου) που με τη βοήθεια της αδερφής της (Άννα Ψαρρά) θα μας αφηγηθεί την ιστορία της μέσα από το μαγαζάκι της. Την απίστευτη ιστορία μιας γυναίκας που το μόνο που ήθελε ήταν να γίνει μητέρα. Και που με πολύ ανθρώπινο, αυθόρμητο και ειλικρινή τρόπο βγάζει από μέσα της όλα εκείνα που νιώθει και σπάει τη σιωπή για ένα θέμα – ταμπού, την υπογονιμότητα. Μια κατάθεση ψυχής, μια βαθιά κι αληθινή εξομολόγηση.

Λίγα λόγια για το Βιβλίο

Ένα εξαιρετικό βιβλίο, με δύο όψεις. Η πρώτη είναι αυτή του e-ημερολογίου της «ψιλικατζούς». Η δεύτερη αυτή των προσπαθειών της να τεκνοποιήσει. Ένας αριστοτεχνικός συνδυασμός, χαράς – λύπης, εύθυμου – σοβαρού. Ένα βιβλίο χωρισμένο σε δύο κόσμους, βασισμένο σε δύο ημερολόγια. Από τη μια το διαδικτυακό της ημερολόγιο, βασισμένο σε ένα blog που έκανε πάταγο (https://xpsilikatzoy.wordpress.com/), (http://psilikatzoy.blogspot.com/) και από την άλλη το προσωπικό της.

Μια κοπέλα που γράφει μέσα από ένα ψιλικατζίδικο για την καθημερινότητά της. Ιστορίες από τη Νίκαια, παράξενοι πελάτες, μια Αθήνα που δεν τη βλέπουμε στις ειδήσεις, μια Ελλάδα που αναγνωρίζουμε κάπως σφιγμένοι επειδή συνήθως προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχει. Έτσι, με μπόλικες δόσεις χιούμορ μαθαίνουμε για τους τύπους των πελατών, την ξενοφοβία, τον ρατσισμό στην γειτονιά της, τα καμώματα των μικρών μαθητών, για την περίοδο που έβαφε νύφες, τα παιδικά της χρόνια.

Παράλληλα μια προσπάθεια δέκα χρόνων να κάνει παιδί. Τα κέντρα γονιμότητας, οι εμβρυολόγοι, οι γυναικολόγοι, οι αίθουσες αναμονής, οι εξωσωματικές και οι ιατρικές εξετάσεις, το ταξίδι από μήνα σε μήνα από τη μια υπόσχεση στην άλλη, τα άγχη, οι αγωνίες, οι ελπίδες, οι απογοητεύεις.

Tα blogs πρόδρομοι των sites

Πολύ πριν τα πολλά και μεγάλα sites στο Ελληνικό διαδίκτυο, υπήρχε μία μικρή μπλοκόσφαιρα.   Ήταν η εποχή που οι πρώτοι χρήστες δοκίμαζαν δεξιότητες και αρθρογραφία ή έστω τρόπο να επικοινωνήσουν και να ανταλλάξουν απόψεις μέσω των blogs: μία καινοτόμα πλατφόρμα που αφέθηκε ανοιχτή στο κοινό για να λειτουργήσει ως ένα όμορφο κι εθιστικό πείραμα.

Έτσι δεκάδες διαδικτυακές περσόνες άφησαν τα συγγραφικά τους ταλέντα να ξεδιπλωθούν. Ανάμεσα τους γρήγορα αναδείχτηκαν ο γνωστός «πιτσιρίκος», η «ψιλικατζού», ο «ναυτίλος», ο «χοιροβοσκός», ο «Αθήναιος», ο «oistros», o «oldboy», ο «μαύρος γάτος»κ.α.

Η ιστορία της Ψιλικατζούςξεκίνησε στις 18 Μαίου του 2005 όταν η Κωνσταντίνα Δελημήτρου άρχισε να καταγράφει από το ψιλικατζίδικο της στη Νίκαια το χρονικό της καθημερινότητας των απλών ανθρώπων της γειτονιάς της. Ένα e-ημερολόγιο που ξάφνιασε με τη δροσιά και την πρωτοτυπία του. Αμέσως ξεχώρισε για τη ματιά με την οποία η blogger έβλεπε τον κόσμο, έκλεβε πλήθος χαμόγελα και αποτελούσε πραγματική όαση στο τότε διαδίκτυο. Οι ιστορίες της γινόντουσαν ανάρπαστες. Η επιτυχία και η απήχηση της Ψιλικατζούςήταν πρωτοφανής. Είχε προκαλέσει έναν μικρό σεισμό στο χώρο του διαδικτύου. Μαζί με την αναγνώριση στο internet και την μεγάλη επισκεψιμότητα ήρθε και η πρόταση για την έκδοση ενός βιβλίου. Το αποτέλεσμα ήταν η Κωνσταντίνα να εκδώσει το πρώτο της βιβλίο. Το εξαιρετικό «Η Ψιλικατζού».

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα

Η Κωνσταντίνα Δελημήτρουγεννήθηκε το 1973 στον Πειραιά και έκανε το ντεπούτο της στον συγγραφικό χώρο από το πουθενά. Ή μάλλον μέσα από ένα ψιλικατζίδικο και το θρυλικό της blog  Ψιλικατζού, που έγινε ομώνυμο βιβλίο (Intro Books, 2007) και αμέσως best seller. Το βιβλίο περιελάμβανε ιστορίες από το ψιλικατζίδικο που δημοσίευε καθημερινά στο blog αλλά και την – αδημοσίευτη ως τότε – δεκαετή προσπάθειά της να κάνει παιδί. Ακολούθησε το βιβλίο «Υπόκοσμοι» (Λιβάνης, 2011) και η συμμετοχή της στο συλλογικό έργο «11 λέξεις» (Καλέντης 2013) μετά από διάκριση σε λογοτεχνικό διαγωνισμό. Το τελευταίο της βιβλίο «ex – έλληνες»  κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες από τις εκδόσεις Διάπλαση. Πλέον εργάζεται και ζει μόνιμα με την οικογένειά της στην Λεμεσό της Κύπρου.

Πρωτότυπη μουσική – Τραγούδι παράστασης:Μάνος Αντωνιάδης
Κοστούμια – Installation “Ψιλικά -Τσιγάρα”*: Μάριος Βουτσινάς
Βοηθός:Αναστασία Δάλμα
Κατασκευή Κοστουμιών:Γεωργία Σάντυ
Σκηνικά: Καρατζιάς Δημήτρης – Μάνος Αντωνιάδης
Σχεδιασμός φωτισμών: Βαγγέλης Μούντριχας
Βοηθός φωτιστή:Θοδωρής Μαργαρίτης
Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Παραγωγή: VAULT

Φωτογραφίες

Βίντεο

3 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Εξαιρετική, ευχάριστη και συνάμα συγκινητική παράστασή!!!
    Συγκλονιστικές ερμηνείες, θαυμάσια σκηνοθεσία, υπέροχο κείμενο!
    Προσεγγίζει με ευαισθησία το πρόβλημα της στειρότητας που απασχολεί πολύ κόσμο!
    Θερμά συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές!
    Ειλικρινά την απόλαυσα αυτή την παράσταση!
    Μην τη χάσετε!

  2. Από την θεατρολόγο Μαρία Μαρή

    Η Οδύσσεια της Κωνσταντίνας Δελημήτρου για τεκνοποίηση, αποτυπώθηκε με μεγάλη επιτυχία στο βιβλίο της, που έγινε Best Seller και μεταφέρθηκε εμπνευσμένα στη σκηνή του πολυχώρου Vault από έναν καταξιωμένο σκηνοθέτη, τον Δημήτρη Καρατζιά, και από μια ταλαντούχα ηθοποιό την Ελένη Ουζουνίδου στο ρόλο της ψιλικατζούς, ενώ στην εξομολόγησή της η αδελφή της (Άννα Ψαρρά), κρατά κατά περίπτωση αντιστικτικό ή εμφατικό ρόλο σχετικά με τη στενοχώρια, τη σύγχυση, το θυμό, τον πόνο, την ατελείωτη θλίψη της πρωταγωνίστριας. Λειτουργική η ερμηνεία της Άννας Ψαρρά η οποία ντυμένη με μια μαύρη τουαλέτα αναδεικνύει τις δυσκολίες μιας δύσβατης διαδρομής.

    Το σκηνικό ένα κανονικό κουκλιστικό ψιλικατζίδικο, διαμορφωμένο έτσι που να φαίνεται ότι έχει φτιαχτεί με μεράκι και αγάπη. Εκεί η ψιλικατζού ξεδιπλώνει τη ζωή της: τα κοριτσίστικα όνειρά της, τις προσδοκίες της και τελικά την οδυνηρή ματαίωσή τους.

    Τα ράφια γεμάτα πράγματα, με το κίτρινο χρώμα της χαράς να κυριαρχεί. Το κοστούμι της Ψιλικατζούς παρμένο, θαρρείς, από ηρωίδα παραμυθιού. Μια Χιονάτη με ένα καταπράσινο φόρεμα, σε μια συμβολική αποτύπωση της ελπίδας απ’ την οποία εμφορούνταν όταν ξεκίνησε τη ζωή της κάνοντας τόσα όνειρα για το μέλλον. Ένα παραμύθι μέσα σε ένα ψιλικατζίδικο στο οποίο κατάστρωναν σχέδια για τη ζωή τους, εκείνη και ο «πρίγκιπάς» της.

    Πριν γίνει ψιλικατζού απασχολούμενη ως αισθητικός καλλώπιζε μέλλουσες νύφες ώσπου ήρθε η ώρα και του δικού της γάμου στο Δημαρχείο.

    Πρωτότυπη η μουσική πλαισίωση για την παράσταση καθώς και το τραγούδι, συνθέσεις του Μάνου Αντωνιάδη, σχολιάζουν με επιτυχία το κείμενο αποδίδντας πιστά το συναίσθημα.

    «Κοίτα να δεις, πού βρίσκεται η ευτυχία, σε πράγματα ωραία, που μοιάζουν τόσο απλά».

    Στην πρώτη απόπειρα τεχνητής γονιμοποίησης της πρωταγωνίστριας η μουσική είναι ονειρική.

    Στο χαρμόσυνο νέο της εγκυμοσύνης η μουσική υπερθεματίζει τη χαρά με τραγούδι: «Ώσπου νάρθεις, εγώ θα περιμένω…»

    Και πιο μετά άλλο τραγούδι ρομαντικό σχετικό με την παρουσία ανθρώπων στη ζωή μας: «γίνονται όλα ωραία, όταν είμαστε αγκαλιά».

    Μέσα στον πολύχρωμο χώρο του ψιλικατζίδικου, περνούν διάφοροι άνθρωποι με τα προβλήματά τους, τις ανησυχίες τους, τη φτώχεια τους και αφήνουν το στίγμα τους στη ψιλικατζού, που τους αντιμετωπίζει άλλοτε με συμπάθεια και συγκατάβαση κι άλλοτε ψυχρά διεκπεραιωτικά. Η περιγραφή των πελατών γίνεται με τη χρήση κωδικών ονομασιών. Ευφυέστατη η περιγραφή και έξοχη η Ελένη Ουζουνίδου στην αλλαγή του ύφους για κάθε περίπτωση πελάτη.

    Όλες οι μικρές, σοβαρές ή αστείες ιστορίες, ακολουθούν μετά από κάθε προσπάθεια αυτής της γυναίκας να κάνει ένα παιδί.

    Η περιρρέουσα φτώχεια κι η εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου, δεν σταματούν την βαθιά επιθυμίας αυτής της γυναίκας να κάνει παιδί κι ας πέφτει συνέχεια θύμα εξαπάτησης από γυναικολόγους, εμβρυολόγους και κέντρα γονιμότητας. Παραστάτης πάντα ο σύζυγός της, παρά την σκηνική του απουσία. Η αδελφή της, ο άλλος ρόλος, εξαιρετικό σκηνοθετικό εύρημα. Ένα πρόσωπο που την ακολουθεί από την παιδική της ηλικία μέχρι τώρα και μοιράζεται άδολα τον καημό της, ή εκφράζει με το σιωπηρό κλάμα της το πόνο της, ή με το φωτεινό πρόσωπό της τη χαρά της, μπαίνοντας σε ρόλους, υποδυόμενη εκείνη την κάπως λούμπεν γυναικολόγο ή την εμβρυολόγο.

    Παράλληλα με το κεντρικό θέμα του παιδιού, ενδιαφέρον έχει το κοινωνικό πλαίσιο, του οποίου το ψιλικατζίδικο είναι ο καθρέφτης. Τα παιδιά των μεταναστών αξιοπρεπείς πελάτες σε αντίθεση με τους περισσότερους έλληνες, ενώ το ψιλικατζίδικο γίνεται υποκατάστημα Κ.Ε.Π καθώς η ψιλικατζού βοηθά τους ανθρώπους αυτούς, που δεν ξέρουν καλά ελληνικά προερχόμενοι από εξαθλιωμένες χώρες αναζητώντας μια καλύτερη τύχη.

    Και οι δυο αδελφές καταρρέουν όταν η Ψιλικαντζού αποβάλλει το παιδί φέρει στην κοιλιά της.

    Την ίδια ώρα, υπάρχει ορφανοτροφείο απέναντι από το ψιλικατζίδικο και ένα σωρό οικογένειες εγκαταλείπουν τα παιδιά τους, ενώ μια τοξικομανής μητέρα φυλακίζει τα παιδιά της στο απέναντι μπαλκόνι. Η υιοθεσία στην Ελλάδα μια ατελείωτη ταλαιπωρία κυρίως για τους μη έχοντες.

    Χάνει το παιδί, και πιάνει τον εαυτό της να παραλογίζεται καθώς το θέλει ακόμα και νεκρό. « Θέε μου! Πόσο ακόμα;»

    Εκτός του βάρους και της οδύνης που φέρει η ματαίωση της βαθιάς αυτής επιθυμίας για τη μητρότητα, καλείται να διαχειριστεί και την πίεση απ’ τους υπαινιγμούς του κοινωνικού περιβάλλοντός της, που αρχίζει να αλλάζει στάση απέναντί της. Έπιασε και η κρίση, κι έτσι «οι φίλοι χάθηκαν, το σπίτι άδειο, το μαγαζί άδειο, όπως και οι ψυχές τους».

    Πρέπει να αλλάξει τη ζωή της και δίνει το μαγαζί. Την πονά που ο νέος ιδιοκτήτης της λέει ότι θα γίνει τέλειο το μαγαζί του. Αυτό το κυνικά διατυπωμένο κτητικό «του», για το δικό της μαγαζί, που σε κάθε γωνιά του είχε στεγάσει τη ζωή της, τη καταρρακώνει, αλλά μέσα της αντιδρά: «Ναι ρε φίλε δικό σου το μαγαζί! Θέλω να τα ξεχάσω όλα και να προχωρήσω».

    Η αγωνία πολλών γυναικών, αυτή την απάνθρωπη πίεση από τον κοινωνικό περίγυρο για το τι είναι κοινωνικά σωστό για την κάθεμιά, η ψυχική και σωματική ταλαιπωρία, η οικονομική επιβάρυνση που συχνά εξελίσσεται σε οικονομική καταστροφή στην προσπάθειά τους να αποκτήσουν παιδί, η περίοδος της κρίσης και τα κοινωνικά δεδομένα που διαμορφώθηκαν, όλα αυτά πήραν μορφή από την εξαιρετική ερμηνεία, την κίνηση, τη φωνή, την παραστατική έκφραση της Ελένης Ουζουνίδου.

    Το κείμενο στηρίχτηκε από μια εξαιρετική ερμηνεία, κατάλληλα σκηνικά και θαυμάσια μουσική πλαισίωση.