La vita nuova (Η νέα ζωή)

Αρχείο Παίχτηκε από 06/07/2019 έως 07/07/2019
στο Πειραιώς 260
Διάρκεια: 50'
Σύλληψη: Romeo Castellucci
Συγγραφέας: Claudia Castellucci
Σκηνοθέτης: Romeo Castellucci
Κοστούμια: Grazia Bagnaresi
Μουσική: Scott Gibbons
Ερμηνεύουν: Sedrick Amisi Matala, Abdoulay Djire, Siegfried Eyidi Dikongo, Olivier Kalambayi Mutshita, Mbaye Thiongane

Περιγραφή

Η νέα δημιουργία του κορυφαίου ιταλού δημιουργού και αγαπημένου του Φεστιβάλ Αθηνών Ρομέο Καστελλούτσι (Romeo Castellucci) πρωτοπαρουσιάστηκε στον παλιό εκθεσιακό χώρο αυτοκινήτων της Σιτροέν στις Βρυξέλλες και αντλεί έμπνευση από τη φιλοσοφική πραγματεία του Ερνστ Μπλοχ Το πνεύμα της ουτοπίας.

Περισσότερα

Πέντε άντρες (τους ερμηνεύουν ερασιτέχνες ηθοποιοί αφρικανικής καταγωγής) συναντιούνται σ’ ένα μεγάλο, σκονισμένο πάρκινγκ. Είναι αδέλφια. Σκοπεύουν να ξεκινήσουν μαζί ένα ταξίδι προς μια καλύτερη ζωή. Νιώθουν αποκομμένοι από τον κόσμο, τις δουλειές τους, την πολιτική και την τέχνη. Δεν πιστεύουν πλέον στον σύγχρονο τρόπο ζωής. Η πραγματικότητα φαντάζει φτωχή και αδιάφορη. Δεν υπάρχει περιθώριο να ανακαλυφθεί εκ νέου μια Εδέμ.

Eξεγείρονται απέναντι στη δικτατορία των συνηθειών, τον κορεσμό των εμπειριών, την ασφυξία και την απώλεια των αισθήσεων. Δεν κυνηγούν ούτε το κενό ούτε την πληρότητα. Αντιπαθούν τους καλλιτέχνες, γιατί μιλούν ακατάπαυστα αντί να πράττουν. Τι πρέπει να γίνει; Τα αδέλφια προτείνουν την «τέχνη του ζην» στη θέση του «ζην με τέχνη». Μια αίσθηση ότι κάτι φρέσκο γεννιέται πλανάται στον αέρα. Στέκονται ακίνητοι και αφουγκράζονται τη βιολογική πορεία των πραγμάτων αντί να στέκονται σε ουρές για να δουν εκθέσεις τέχνης. Και καταφεύγουν σε ό,τι υλικό έχουν εύκαιρο: στο εδώ και τώρα, στο πάρκινγκ με τα αμάξια και τη σκόνη. Τα σιωπηλά, ακίνητα αυτοκίνητα είναι ο σπόρος της υπόσχεσης για το μέλλον που τα αδέλφια, ως προφήτες μια νέας ζωής, καλούνται να φυτέψουν.

Με ελληνικούς και αγγλικούς υπέρτιτλους

Βοηθός σκηνοθέτη: Filippo Ferraresi
Γλυπτά - Αυτόματα: Istvan Zimmermann, Giovanna Amoroso - Plastikart studio
Τεχνική διεύθυνση: Paola Villani
Τεχνικός σκηνής: Andrei Benchea
Τεχνικός φωτισμών: Andrea Sanson
Ήχος: Nicola Ratti
Τεχνική παραγωγή: Eugenio Resta με τους Carmen Castellucci, Daniele Magnani
Επίβλεψη παραγωγής: Benedetta Briglia, Giulia Colla
Βοηθός παραγωγής: Caterina Soranzo 
Επικοινωνία - Διανομή: Gilda Biasini
Φωτογραφίες: Stefan Glagla
Βίντεο: Luca Mattei
Εκτέλεση παραγωγής: Societas
Συμπαραγωγή: Bozar, Center For Fine Arts (Βρυξέλλες), Kanal Centre Pompidou (Βρυξέλλες), La Villette (Παρίσι)
Υποστήριξη: Υπουργείο Πολιτισμού, Διαμέρισμα Emilia Romagna, Δημοτικό Συμβούλιο της Τσεζένα

Φωτογραφίες

1 ΣΧΟΛΙΟ

  1. Από τη θεατρολόγο Τζούλια Κόγκου

    Οι δημιουργοί Καστελούτσι στην παράσταση «La vita nuova (Η νέα ζωή)» καταπιάνονται με το ρόλο της τέχνης και μιας διαφορετικής προοπτικής της, εμπνεόμενοι από To πνεύμα της Ουτοπίας του Ernst Bloch, ενός από τους μεγαλύτερους μαρξιστές φιλοσόφους στις αρχές τους 20ου αιώνα, γερμανικής καταγωγής. Ο E.Bloch, στο έργο αυτό, προσπαθεί να επανεξετάσει την ιστορία των δυτικών πολιτισμών ως διαδικασία επαναστατικών αναταραχών και να επανεκτιμήσει τα έργα τέχνης, τις θρησκείες και τη φιλοσοφία αυτής της παράδοσης, ως κίνητρα για τη συνέχιση της διαδικασίας ανατροπής. Παράλληλα, αναζητά ένα νέο τρόπο ζωής και κοινωνικοπολιτικής χειραφέτησης των ασθενέστερων κοινωνικών τάξεων. Στα πλαίσια αυτά, η ιστορία των Καστελούτσι επικεντρώνεται στη ζωή πέντε Αφρικανών ανδρών που βρίσκονται στη φάση αναθεώρησης της ζωής και σε αναζήτηση κάτι νέου, με “όχημα” την τέχνη σε αντιπαραβολή με την καθημερινότητα.

    Η σκηνοθεσία στηρίχθηκε στη δημιουργία εικόνων και την ενεργοποίηση των αισθήσεων, πλάθοντας μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα στον μη θεατρικό χώρο της αίθουσας Α (Πειραιώς 260) του Φεστιβάλ Αθηνών. Η μεταμόρφωσή του χώρου ήταν αισθητή με την είσοδο του κοινού στο ομιχλώδες λευκό τοπίο. Οι Καστελούτσι συνέθεσε ένα μοναδικό σύμπαν όπου οι παραστατικές τέχνες αντιπαρατίθενται προς την καθημερινότητα και, συνάμα, την εμπλουτίζουν (ή vice versa), μέσα από τη επινόηση ενός τεχνικού τοπίου και συγκεκριμένα, ενός γκαράζ αυτοκινήτων όπου το κοινό αποτελεί μέρος του. Οι εικόνες ήταν εξελίξιμες. Ένας μηχανικός – performer, σταδιακά, μεταμόρφωσε το πάρκινγκ σε ένα τελετουργικό μη-τόπο ενσωματώνοντας το κοινό σε αυτόν αβίαστα. Η σκηνική του αφήγηση – μαζί με τους υπόλοιπους τέσσερις άνδρες –προσέδιδε στο τοπίο χαρακτηριστικά ονείρου ή παραδείσου και, ίσως – κάποιες στιγμές - κόλασης ή εφιάλτη. Το βασικό σκηνικό μοτίβο - καμιά 15αριά σταθμευμένα και κουκουλωμένα από άσπρα υφάσματα αυτοκίνητα - αποτελούσαν το σκηνογραφικό «χαλί» για τη δημιουργία ενός πολυσήμαντου σύμπαντος, που μας ταξίδευε από τη ζωή στο θάνατο και από την ύπαρξη στην ανυπαρξία. Τα πέντε όμοια σώματα κινούνταν με ακρίβεια και οικονομία εξισορροπώντας τις σκηνικές δυναμικές, ενώ διαμόρφωναν ανάλογα το χώρο. Τα υπόλοιπα λίγα σκηνικά αντικείμενα και ο ήχος εμπλούτιζαν σημειολογικά τις διάφορες δράσεις (π.χ. ο χρυσός κρίκος σε μέγεθος τιμονιού μετασχηματιζόταν σε φωτοστέφανο ή σε κρίκο αλυσίδας Αφρικανών σκλάβων) που εξελίσσονταν μπροστά και μαζί με το κοινό προσπαθώντας να το μυήσουν στο ταξίδι και τελικά στον νέο τρόπο ζωής.

    Η performance θα μπορούσε να χωριστεί σε δύο μέρη: στο πρώτο, όπου το κοινό παρακολουθεί την σκηνική αφήγηση της ομάδας, σε όρους τελετουργίας, να δημιουργεί εικόνες καθημερινότητας ή μετάβασης μέσα από διάφορες δράσεις. Και στο δεύτερο μέρος, όπου επιχειρείται - σε παραλληλία με το αναποδογύρισμα αυτοκινήτων και τη μετατροπή του κάτω μέρος ενός σε χώρο έκθεσης της τέχνης ή της ύπαρξης - η αναστροφή-ανατροπή του πρίσματος μέσα από το οποίο πρέπει να αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα. Επίσης, εξετάζεται η σχέση ζωής - τέχνης και η ανάδειξη του τεχνικού εξοπλισμού ως κομμάτι ενός καλλιτεχνήματος ανώτερου, αφού υπερβαίνει την καθιερωμένη χρήση του. Ένας από τους performers παίρνει το ρόλο του αφηγητή για να ερμηνεύσει και αναθεωρήσει σκέψεις, εικόνες και στόχους από την πεζή πραγματικότητα του σύγχρονου δυτικού κόσμου. Η επανάληψη της φράσης «δεν υπάρχει ελευθερία εδώ» μας υπενθυμίζει ότι ακόμη η ελευθερία ως υπέρτατη αξία της ανθρώπινης ύπαρξης εξακολουθεί να είναι σκοπός και όχι κατάκτηση. Οπότε, κτίζει σταδιακά την ανάγκη και το χώρο για μία νέα τέχνη που να αφορά τη ζωή καθαυτή και έναν νέο δρόμο για τους πέντε άντρες.

    Ίσως, η συγκεκριμένη δουλειά να μην ξεχώρισε ανάμεσα σε τόσες άλλες των Καστελούτσι, σίγουρα όμως κατάφερε η θεματολογία της να μας κερδίσει. Η αναζήτηση των Καστελούτσι για ένα νέο τρόπο ζωής μέσα από την τέχνη έπλασε μια νέα διάσταση για εκείνην προκειμένου να υπηρετήσει την καθημερινότητα. Σίγουρα οι αναζητήσεις αυτές βρίσκουν ανταπόκριση στην καλλιτεχνική Αθήνα, που ενώ η τέχνη ακμάζει, ο σκοπός της παραμένει αβέβαιος και το αποτέλεσμα μετέωρο αρκετές φορές. Και αυτό, μάλλον, γιατί η προσωπική τοποθέτηση και δράση, βασικά συστατικά για την οποιαδήποτε κοινωνικό-πολιτική αλλαγή, απουσιάζουν.