Σκηνοθέτης: BLITZ THEATER GROUP
Σκηνογραφία: ΕΦΗ ΜΠΙΡΜΠΑ
Κοστούμια: ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΡΟΖΑΝΑ
Φωτισμοί: ΤΑΣΟΣ ΠΑΛΑΙΟΡΟΥΤΑΣ
Κίνηση: ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ
Περιγραφή
«Αποφασίσαμε ότι το έργο θα λεγόταν “Late Night”. Αργά τη νύχτα δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Καταλάβαμε ότι η πραγματικότητα είναι πιο μεγάλη απ’ τις ερμηνείες της. Είχαμε πάντα την αίσθηση ενός κόσμου σκόρπιου. Θέλαμε, μέσα από τις αφηγήσεις των προσώπων του έργου, να περιγράφεται το ταξίδι τους κατά μήκος της Ευρώπης, με τον πολιτικό […]
Περισσότερα
«Αποφασίσαμε ότι το έργο θα λεγόταν “Late Night”. Αργά τη νύχτα δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Καταλάβαμε ότι η πραγματικότητα είναι πιο μεγάλη απ’ τις ερμηνείες της. Είχαμε πάντα την αίσθηση ενός κόσμου σκόρπιου. Θέλαμε, μέσα από τις αφηγήσεις των προσώπων του έργου, να περιγράφεται το ταξίδι τους κατά μήκος της Ευρώπης, με τον πολιτικό χάρτη διαλυμένο, τις ιδεολογίες σε πλήρες αδιέξοδο και τα υποκείμενα σε ένα διαρκή αγώνα μεταξύ των επιθυμιών τους και της ιστορικής αναγκαιότητας, μεταξύ της ανάγκης τους να αγαπηθούν και της σύγχρονης σύγχυσης, μεταξύ της επιμονής της μνήμης και της ανάγκης να ξεχάσεις και να ξεχαστείς. Σκεφτόμασταν ότι τα όνειρά μας μπορεί να είναι υπερβολικά, μπορεί να είναι γελοία, μπορεί να είναι ανέφικτα, όμως αυτά είναι. Αργά τη νύχτα ζούσαμε χιλιάδες ζωές ταυτόχρονα, αλλά αισθανόμασταν ακινητοποιημένοι.
Είδαμε πως η ιστορική μνήμη σχηματίζεται από τις αναμνήσεις και τη σύγχυση των προσώπων. Αποφασίσαμε αυτά τα πρόσωπα να είμαστε εμείς. Αρχίσαμε να μιλάμε για βομβαρδισμένους σταθμούς, για τάγματα εφόδου μέσα στη νύχτα, για εγκαταλελειμμένα αεροδρόμια, για ραντεβού σε πάρκα του Βερολίνου ή της Αμβέρσας, για ανθρώπους που χάθηκαν μέσα στο θόρυβο αυτού του κόσμου. Ποτέ δεν κατανοήσαμε αυτά που αγαπούσαμε. Έτσι μείναμε μόνοι. Είδαμε τις θάλασσες να ανεβαίνουν πάνω από τα κτίρια και τον πόλεμο να καταστρέφει ολόκληρες πόλεις. Ξέρουμε ότι όλα αυτά θα συμβούν. Αργά τη νύχτα δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Συνθέσαμε μια αφήγηση που δεν ολοκληρώνεται ποτέ, με τους ήρωες στο όριο μεταξύ παραίτησης και αντίστασης, με τις προσωπικές αναμνήσεις των προσώπων να συγκρούονται με το χάος της Ιστορίας. Καταλάβαμε ότι η σύγχρονη ζωή μοιάζει όλο και περισσότερο με μια σύγχυση που δεν θα προλάβουμε ποτέ να την κατανοήσουμε. Δεν υπάρχει χρόνος. Δεν υπάρχει ιστορία. Ο χρόνος της ζωής μας είναι σύντομος. Σκηνοθετήσαμε μια νύχτα πάνω από την Ευρώπη, με τον πόλεμο να έχει αρχίσει και να συνεχίζεται, τις μητροπόλεις να είναι κατεστραμμένες, τα δίκτυα να έχουν καταρρεύσει. Αργά τη νύχτα δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Συναντιόμασταν και δεν υποσχόταν τίποτα ο ένας στον άλλον.
Συναντιόμασταν με σκοπό να φτιάξουμε μια αποσπασματική αφήγηση μέσα σε μια αίθουσα χορού. Μιλούσαμε για ανθρώπους που εγκατέλειψαν τις ιδέες τους, που δεν πραγματοποίησαν τίποτα, που δεν έχτισαν τίποτα, δεν ολοκλήρωσαν τίποτα, κι έτσι ο κόσμος τους γέμισε με απάθεια. Πιστέψαμε ότι όλοι οι άνθρωποι πεθαίνουν με τη μουσική στο κεφάλι τους. Ότι όταν είναι όλα μακριά (άνθρωποι, τοπία, αναμνήσεις) υπάρχει ακόμη η μουσική μέσα μας. Αργά τη νύχτα δεν ξέραμε τι να κάνουμε.»
— blitz theater group
“Blitz” στα γερμανικά σημαίνει «κεραυνός». Εκτός, όμως, από την κυριολεκτική αυτή σημασία, η ονομασία της ελληνικής θεατρικής ομάδας παραπέμπει και στο περιβόητο Blitzkrieg, τον «Κεραυνοβόλο Πόλεμο», μια πολεμική τακτική βασισμένη στην ταχεία επίθεση και τον αιφνιδιασμό, την οποία επινόησε και εφάρμοσε τα πρώτα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ο Γερμανός στρατηγός της Βέρμαχτ, Χάιντς Βίλχελμ Γκουντέριαν (γνωστός και με το προσωνύμιο «ο γρήγορος Χάιντς»). Ο όρος “Blitzkrieg” επινοήθηκε από τους πολεμικούς ανταποκριτές και δημοσιογράφους, προκειμένου να περιγράψουν την «κεραυνοβόλο» στρατηγική επίθεσης των Γερμανών κατά την εισβολή στη Πολωνία τον Σεπτέμβριο του 1939.
Η ομάδα blitz σχηματίστηκε με βάση την κοινή πεποίθηση ότι το θέατρο είναι ένας χώρος ουσιαστικής συνάντησης ανθρώπων και ανταλλαγής ιδεών και όχι πια ένας χώρος επιδειξης δεξιοτήτων και ready made truths. Την ανάγκη τους να απαντήσουν στο ερώτημα τι ζητάει η κοινωνία από την τέχνη σήμερα και τι μπορεί να σημαίνει θέατρο στον 21ο αιώνα. Την ισότιμη σχέση των μελών σε ό,τι αφορά τη σύλληψη, τη συγγραφή, τη σκηνοθεσία, τη δραματουργία και την πεποίθηση ότι όλα είναι υπό αμφισβήτηση, ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο, ούτε στο θέατρο ούτε στη ζωή. Η ομάδα μπορεί να καυχιέται πως, μέσα σε μια επταετία, δραπέτευσε από τα σύνορα της χώρας και απέκτησε ευρωπαϊκή φήμη.
Η τετράωρη παράστασή τους «Γαλαξίας», αφού παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στην ΑΘΗΝΑ και τη Θεσσαλονίκη, παίχτηκε, με Γερμανούς ηθοποιούς αυτή τη φορά, στο Βερολίνο, στην περίφημη Schaübuhne, την άνοιξη του 2012. Η παράσταση, ένα υπερρεαλιστικό μνημόσυνο νεκρών προσώπων και παλιών ιδεών, αντικειμένων και ιστορικών στιγμών, εντάχθηκε στο ρεπερτόριο του βερολινέζικου θεάτρου.
Με τη στήριξη της Στέγης, η παράσταση των blitz “Guns! Guns! Guns!”, με θέμα την κωμικοτραγική εξιστόρηση της βίας στον 20ό αιώνα, παίχτηκε στο παρισινό Théâtre de la Ville τον Ιούνιο του 2012, στο πλαίσιο του 3ου φεστιβάλ «Εργοτάξια της Ευρώπης».
«Δον Κιχώτης» ήταν ο τίτλος της πιο πρόσφατης παράστασης των Blitz. Επρόκειτο για έναν ελεύθερο στοχασμό πάνω στους θεματικούς πυρήνες του εμβληματικού μυθιστορήματος του Θερβάντες. Παρουσιάστηκε στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών 2012.
Η Αγγελική Παπούλια και ο Χρήστος Πασσαλής συμπρωταγωνίστησαν στον «Κυνόδοντα» του Γιώργου Λάνθιμου, ταινία υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 2011.
Αμέσως μετά τις παραστάσεις στη ΣΤΕΓΗ, το “Late Night” θα περιοδεύσει σε γαλλικές πόλεις, αρχής γενομένης από το Μπορντώ (στο θέατρο La manufacture και στο πλαίσιο του φεστιβάλ Nov’Art).
ΚΥΡΙΑΚΗ 4 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Συζήτηση μετά την παράσταση με τα μέλη των Blitz theater.
