Ο Έρωτας στα χιόνια

…ακούγεται μόνο ο στεναγμός του …και το φύσημα του ανέμου

«Kαρδιά του χειμώνος. Xριστούγεννα, Άις-Bασίλης, Φώτα.

Kαι αυτός εσηκώνετο το πρωί, έρριπτεν εις τους ώμους την παλιάν πατατούκαν του, το μόνον ρούχον οπού εσώζετο ακόμη από τους προ της ευτυχίας του χρόνους, και κατήρχετο εις την παραθαλάσσιον αγοράν, μορμυρίζων, ενώ κατέβαινεν από το παλαιόν μισογκρεμισμένον σπίτι, με τρόπον ώστε να τον ακούη η γειτόνισσα:

― Σεβτάς είν' αυτός, δεν είναι τσορβάς...· έρωντας είναι, δεν είναι γέρωντας.

Tο έλεγε τόσον συχνά, ώστε όλες οι γειτονοπούλες οπού τον ήκουαν τού το εκόλλησαν τέλος ως παρατσούκλι: «O μπαρμπα-Γιαννιός ο Έρωντας».

Διότι δεν ήτο πλέον νέος, ούτε εύμορφος, ούτε άσπρα είχεν. Όλα αυτά τα είχε φθείρει προ χρόνων πολλών, μαζί με το καράβι, εις την θάλασσαν, εις την Mασσαλίαν…»

Το διήγημα «Ο Έρωτας στα χιόνια» δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά την Πρωτοχρονιά του 1896 στην εφημερίδα Ακρόπολις. Ο Παπαδιαμάντης ήταν σεμνός στη ζωή του αλλά λυρικός, με φλόγα στα ερωτικά διηγήματά του, ειδικά στον «Έρωτα στα χιόνια» για τον ανεκπλήρωτο έρωτα του μοναχικού Μπάρμπα-Γιαννιού.

Ο Παπαδιαμάντης στράφηκε προς τους ηττημένους της ζωής που ζουν παράμερα από τους ‘πολιτισμένους’ ανθρώπους, συναισθανόμενος τον αγώνα τους κόντρα στην αρρώστια, το θάνατο, τον κοινωνικό αποκλεισμό. Βρήκε το υλικό του στις καρδιές των παιδιών, των γυναικών, των ανίσχυρων γερόντων και το ένωσε με την ομορφιά της θάλασσας και της Σκιάθου. Κατάφερε να αναδείξει το ντόπιο ήθος σε αισθητικό και πνευματικό γεγονός, μπολιάζοντας με τις παιδικές του αναμνήσεις, τα δικά του βάσανα, την ευαισθησία του και τον ποιητικό του οίστρο.

Φωτογραφίες: Αριστέα Ανύση

Από το «Θέατρο των Ανθρώπων»