Oι δυο σκύλοι

Εξαιρετική παράσταση! Οι θεατρόφιλοι θα τη λατρέψουν!
Με ευαισθησία και αντιθέσεις αγγίζει σε βάθος διαχρονικές και πανανθρώπινες αξίες συγκινώντας και προβληματίζοντας.
Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές!
Ευχαριστούμε Θεατρομάνια!

ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ. ΦΕΥΓΕΙΣ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ ΓΙΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΝΕΙΣ.

Παράσταση που σε αφήνει ενθουσιασμένο. Ευχαριστώ ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ.

Καλησπέρα, θεατρόφιλοι φίλοι μου.

Το περασμένο Σάββατο παρακολούθησα την παράσταση «Οι δύο σκύλοι» χάρη στο Theatromania κι έχω να μοιραστώ αρκετά.

Οι αντιθετικοί χαρακτήρες και σωματικότητες των δύο πρωταγωνιστών προσέφεραν άφθονο γέλιο. Το έργο του Θερβάντες που μετρά πολλούς αιώνες ζωής μας φέρνει ενώπιον της ίδιας μας της -ανθρώπινης- φύσης, παρόλο που όλα τα αφηγούνται δύο σκύλοι.
Όσον αφορά τη σκηνοθεσία, ήταν πολύ κατώτερη των περιστάσεων, αφού υπήρχαν θέματα ρυθμού (αν και μικρή σχετικά σε διάρκεια η παράσταση, κούρασε σε αρκετά σημεία) και το τέλος είναι λίγο βιαστικό, ενώ θα έπρεπε να κορυφώνει όλη την προηγούμενη ένταση και αγωνία που έχει δημιουργηθεί. Οι μουσικές επιλογές που χρησιμοποιήθηκαν σαν χαλί κάλυπταν ως επί το πλείστον τις φωνές των ηθοποιών (και πρόκειται για μια πολύ μικρή θεατρική σκηνή) και διαρκούσαν πολύ περισσότερο από όσο θα έπρεπε.
Από την άλλη, η σκηνογραφία και η ενδυματολογία, ήταν τόση όση (χαμηλού bugdet προφανώς η παράσταση), αλλά απέδιδε ακριβώς αυτό που χρειαζόταν το έργο: δύο σκύλους πάνω σε μια σταθερή κατασκευή που παρέπεμπε σε μάντρα, ο ένας αρχοντικός από σπίτι με ουρά (δώστε προσοχή πώς αποδίδεται!) και ο άλλος αδέσποτος που πέρασε από λαϊκές οικογένειες -χωρίς ουρά, αλλά με μια καπαρντίνα που έχει πολύ ενδιαφέρον από άποψη μόδας. Οι φωτισμοί που δημιουργούνταν τόσο μέσα από τη σταθερή κατασκευή, όσο και οι ανακλώμενοι στον τοίχο που έφτιαχναν μια νυχτερινή πόλη με ψηλά κτήρια, ήταν αυτό ακριβώς που απαιτεί μια σύγχρονη μεταφορά του έργου.
Τέλος, μια μνεία στους ηθοποιούς θα πρέπει να γίνει ειδικά και ξεχωριστά. Ξεκινώντας με τον Πήτερ Ραντλ, τον «αρχοντικό», αν και σε πολλές φορές υπήρξε νευρικός, αφού οι τραυλισμοί του τον πρόδιδαν (θα τον δικαιολογήσω: είχε τεράστιους μονολόγους που δεν είχαν πάντοτε την αναμενόμενη κορύφωση λόγω διασκευής και σκηνοθετικής επιλογής, αλλά απλώς κούραζαν τόσο τον θεατή όσο και τον ίδιο τον ηθοποιό που αναμετρήθηκε μαζί τους), υποδύθηκε από την αρχή μέχρι το τέλος με συνέπεια την καταπιεσμένη, αλλά γεμάτη αρχές, αξίες και ιδεώδη, μορφή σκύλου-ανθρώπου. Ενώ ο Ιβάν Σβιτάιλο, όντας χορευτής, η σωματικότητα του αεικίνητου, παιχνιδιάρη και ανυπότακτου σκύλου ήταν ψωμοτύρι για τον ίδιο (το οποίο, παρεπιμπτόντως, κυριολεκτικά έφαγε, πράγμα που κατέστησε δυσκολότερη αυτήν τη σωματικότητα, αφού έπρεπε να χοροπηδήσει, να ξαπλώσει, να τρέξει και να χορέψει, ενώ παράλληλα, μασούσε τα πιροσκί του) και επίσης, ήταν παρών στη στιγμή με όλες του τις αισθήσεις (μέχρι που τραυματίστηκε από την υπερπροσπάθεια), τόσο για τον θεατή, όσο και για τον συμπαίκτη του, στον οποίο έδινε γενναιόδωρα όλη του την προσοχή και ύπαρξη, ακούγοντάς τον προσεκτικά (σπάνιο στις μέρες μας, τόσο στον χώρο του Θεάτρου όσο και στην πραγματική ζωή).

Υ.Γ.: Μετά την παράσταση γαβγίστε χωρίς ντροπή, άφοβα και ελεύθερα με την παρέα σας! Είναι απελευθερωτικό και λυτρωτικό.

Παρακολούθησα την παράσταση με αφορμή τις προσκλήσεις που κέρδισα από το Θεατρομάνια. Εξαιρετική παράσταση και φοβερές ερμηνείες και από τους δύο ηθοποιούς παρόλο που οι ρολόι ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα. Παράσταση που προσφέρει γέλιο αλλά και προβληματισμό! Την συστήνω ανεπιφύλακτα!

Πολύ καλή παράσταση... ευχαριστούμε για την ευκαιρία.

Πρώτα - πρώτα, να αντιμετωπίσουμε τον ελέφαντα στο δωμάτιο: όταν έργο έχει τη δύναμη να συνεχίσει να αγγίζει - έστω διασκευασμένο - αιώνες θεατών, μόνο δέος μπορείς να νιώσεις.
Παράλληλα, προκαλεί πάντα δέος ο ηθοποιός που παραδίδεται ψυχή τε και σώματι στο ρόλο του, κι εδώ έχεις δύο τέτοιους ηθοποιούς: σε διαμετρικά αντίθετους αλλά εξίσου εξαιρετικά ερμηνευμένους ρολους, με ατελευτητη ζωντάνια και αξιοζήλευτη παραστατικότητα, δημιουργούν ένα συγκρουσιακό δίπολο μεταξύ του διανοούμενου, καλοζωισμενου, υπαρξιακά φιλοσοφημένου που ο στοχασμός τον οδηγεί ψηλότερα από τη συνομοταξία του και του (από καλή ράτσα) κοπριτη, ηδονιστη, κυνικο (sic), του δρόμου, παραδεδομενου στο ένστικτο και μαθημενου στην επιβίωση - με τη σκληρή του όρου έννοια, που τους φέρνει μαζι ένα πράγμα: η κακιά η μοίρα, που είτε έρχεται άπαξ και ισοπεδωτικα είτε σε απανωτά, ανελέητα κύματα.
Η παράσταση είναι ένα αξέχαστο αφηγηματικό ταξίδι, μια πραγματική Οδύσσεια, είτε εσωτερική είτε εξωτερική, μια παραβολή για τη μόνη διέξοδο από την (καθολικά απαντωμεν)η δυστυχία: τη συντροφικότητα και την αίσθηση του ανήκειν.
Ολοθερμα συγχαρητήρια στη σκηνοθεσία, τους ηθοποιούς και όλους τους συντελεστές και ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Θεατρομανια.

Εξαιρετική παράσταση με βαθύτερα νοήματα. Την προτείνω ανεπιφύλακτα. Ευχαριστούμε το Θεατρομάνια για τις προσκλήσεις.

Πολύ καλή παράσταση με πολύ ωραίες ερμηνείες και από τους δύο ηθοποιούς! Αξίζει να τη δείτε. Ευχαριστώ πολύ το Θεατρομάνια για τις προσκλήσεις.

Μια βαθιά ανθρώπινη παράσταση. Εξαιρετικό το κείμενο και η απόδοση του από τους ηθοποιούς. Αξίζει να την δείτε! Συγχαρητήρια στους συντελεστές! Θεατρομάνια ευχαριστώ πολύ για τις προσκλήσεις!

Ευχαριστώ κιόλας για το 1+1, θεατρομανια.

Εξαιρετική η παράσταση, κείμενο και ηθοποιία υπέροχη, όσο για την σκηνοθεσία τι να πω, Κωνσταντίνα νικολαιδη εγγύηση, μην την χάσετε.