Σύλληψη: Ελένη Παργινού
Δραματουργική επεξεργασία: Ελένη Παργινού
Σκηνοθέτης: Ελένη Παργινού
Σκηνογραφία: Αλεξάνδρα Νιάκα (Ψηφιακή )
Ερμηνεύουν: Σοφία Κορώνη, Νεφέλη Ανανιάδη, Ελένη Παργινού
Live electronics: Κώστας Φραντζής
Περιγραφή
Ένα πρόσωπο-σύμβολο μιας προσωπικής/συλλογικής πληγής που προσπαθεί να βρει την ακολουθία της σ’ ένα ασαφές σήμερα.
Περισσότερα
Η παράσταση αντλεί έμπνευση από το συγγραφικό σύμπαν της Λούλας Αναγνωστάκη και με τη χρήση νέων μέσων αφηγείται την ιστορία της Σοφίας Αποστόλου, της ηρωίδας του ομώνυμου έργου, που ισορροπεί αριστοτεχνικά στα μεταιχμιακά δίπολα της συγγραφέως. Η Σοφία Αποστόλου μοιάζει να αρθρώνεται ανάμεσα στο συλλογικό και το προσωπικό, το ιδιωτικό και το δημόσιο, την προσδοκία και την απελπισία, ανάμεσα σ’ ένα παρελθόν και ένα παρόν, ένα διαρκές μέσα-έξω όπου το ένα επιδρά στην ουσία του άλλου.
Ένα πρόσωπο-σύμβολο μιας προσωπικής/συλλογικής πληγής που προσπαθεί να βρει την ακολουθία της σ’ ένα ασαφές σήμερα.
Σκηνοθετικό Σημείωμα:
Στο έργο Ουρανός Κατακόκκινος γνωρίζουμε μία από τις (αντι) ηρωίδες της Λούλας Αναγνωστάκη, την Σοφία Αποστόλου. Στην ιστορία της ηρωίδας αναγνωρίζουμε την προσωπική ματαίωση αλλά και την συλλογική διάψευση. Απορρίπτοντας έναν κόσμο, που την έχει πρώτος απορρίψει, η Σοφία Αποστόλου μέσα από την ιστορία κοινωνικής παρέκκλισης του γιου της, σηκώνει τη σημαία ενός παραστρατημένου που θέτει τον εαυτό του εκτός της «υγιούς» και «καλοκαρδισμένης» κοινωνίας. Σ’ αυτό το «εκτός», η ηρωίδα θα αναγνωρίσει την δική της φύση, την δική της «ροπή προς το κακό» και αυτό το «εκτός» θα γίνει τελικά η φωνή της δικής της επανάστασης. Η μνημονική διαδικασία της ηρωίδας, στην παράστασή μας, αποκτά την λειτουργία σπασμένου καθρέφτη που αντανακλά ανεστραμμένα και θραυσματικά την δική της.
Φωτογραφίες: Δήμητρα Παπαγεωργίου
Σχεδιασμός αφίσας: Φωτεινή Μασίκα
Βοηθός παραγωγής: Γιάννης Γκιώνης
Επικοινωνία: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας
Παραγωγή: Ομάδα Kentro
Live electronics: Κώστας Φραντζής
Live visuals: Αλεξάνδρα Νιάκα
Η δράση πραγματοποιείται υπό την αιγίδα και με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού.
Ευχαριστώ για την πρόσκληση. Μέτρια παρασταση.
Μια παράσταση που διαπραγματεύεται κοινωνικά και πολιτικά ζητούμενα, χωρίς όμως να παραμερίζει την ουσία της ύπαρξης ενός εκάστου από μας. Η επιτυχία της παράστασης νομίζω βρίσκεται στον άμεσο λόγο που αναδεικνύει τόσο τα αδιέξοδα, όσο και το τραγικό των φαντασιώσεων που μας καταδιναστευουν ακόμη την ελληνική πραγματικότητα.
Περιμέναμε ένα τέταρτο για να μπούμε, λες και ήταν κάποια παράσταση του Εθνικού θεάτρου (όχι φυσικά ότι εκεί δικαιολογείται). Τρεις γυναίκες ηθοποιοί συμμετείχαν. Το έργο δεν είχε καμία συνοχή, καμία σύνδεση, καμία ουσία. Σκόρπιες κουβέντες με τις κοπέλες να ματαιοπονουν και χωρίς συναισθηματική ποιότητα. Η παράσταση ήταν 50 λεπτά και αποδείχθηκε αφάνταστα κουραστική, σχεδόν εξαντλητική. Αν δεν έχετε κάτι καλύτερο, απλά σκεφτείτε το για να πάτε. Ειλικρινά, οι παρακάτω κριτικές απλά δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Ευχαριστώ για την πρόσκληση.