Rock story

Αρχείο Παίχτηκε από 02/05/2019 έως 26/05/2019
στο Αργώ
Συγγραφέας: Λεία Βιτάλη
Σκηνοθέτης: Γιάννης Καραχισαρίδης
Σκηνογραφία: Χριστίνα Κωστέα
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Ερμηνεύουν: Αιμιλία Υψηλάντη,Γιώργος Ζιόβας, Βασίλης Παναγιωτίδης, Δήμητρα Βαμβακάρη, Έλια Βεργανελάκη

Περιγραφή

Ενα έργο γραμμένο με συγκίνηση και χιούμορ που αναζητά τα αίτια πίσω από τον πρόωρο θάνατο ενός ροκ ειδώλου. Εμπνευσμένο από τον Παύλο Σιδηρόπουλο.

Περισσότερα

Το ροκ είναι επιλογή ζωής. Ενίοτε και θανάτου.

Ο Λέο, ο κεντρικός ήρωας οδεύει  από την απόλυτη ελευθερία και τον ασυμβίβαστο έρωτα στην αυτοκαταστροφή.

Οικογενειακό περιβάλλον, χημικές ουσίες, μουσικές, έρωτας και στο κέντρο ένας νέος άνδρας που ανυπομονεί να φθάσει στην κορυφή.

Ελλάδα του 80.   Μια ροκ συναυλία.  Ο ήρωας θα ξεπεράσει  τα όρια και θα αφήσει την τελευταία του πνοή πάνω στη σκηνή. Ποιος είναι; Τι ζητούσε από τη ζωή και πώς έφτασε εκεί; Στα τρία λεπτά που μεσολαβούν από τη ζωή στον θάνατο περνάει από μπροστά του όλη του η ζωή σαν ταινία του σινεμά.

ΓΙΑ ΤΟ ROCK STORY

Το Rock Story είναι εμπνευσμένο από τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Ο Παύλος είναι θρύλος. Δεν θα τελειώσει ποτέ. Και τώρα είναι ίσως ακόμη πιο σύγχρονος. Υπήρξε ένας επαναστάτης στην εποχή του, έφερε το νέο και το εξελλήνισε στη μουσική σκηνή κι ας μη γινόταν αποδεκτό το ροκ στην εποχή του ως πολύ αντιδραστικό. Ήταν ο μεγάλος ονειροπόλος που το σύστημα τον απέρριπτε και τον κέρδισαν οι ουσίες.

Όταν άρχισα να σχεδιάζω στο μυαλό μου το Rock Story, πίστευα ότι θα έγραφα την ιστορία ενός ροκ σταρ. Έβλεπα μπροστά μου την εικόνα ενός νέου ανθρώπου να τα δίνει όλα πάνω στη σκηνή. Να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα. Να αναζητά την απόλυτη ελευθερία. Να ονειρεύεται την επανάσταση. Και τον αυθεντικό έρωτα. Γιατί αυτό είναι το ροκ. Όχι απλώς μια μουσική αλλά στάση ζωής. Τουλάχιστον για τη δική μου «αμαρτωλή» γενιά. Όμως το Rock Story ήταν για μένα και αφορμή να μιλήσω και για κάτι άλλο που με έκαιγε. Το Rock Story, πιστεύω, είναι τελικά κάτι πιο πολύπλευρο από τη μαγεία του ροκ. Γράφοντας άρχισαν να ξεπετάγονται εικόνες οικογενειακής «ευtυχίας» (!) που σφράγισαν τον Λεό, τον ήρωα του έργου. Εμφανίστηκαν εικόνες δρόμου μέσα σε πλήθος που κυνηγιόταν από τανκς, ύστερα απελπισμένοι έρωτες που έσβηναν σε θαλασσοδαρμένες ακρογιαλιές... Ένας αληθινός κατακλυσμός από εικόνες, αισθήσεις, συναισθήματα, οδύνη, φόβο και πάθος. Μια συνεχής πάλη για το σπάσιμο του κατεστημένου που έχει αποδείξει ότι αποκλείει την ευτυχία του ανθρώπου. Αλλά το Rock Story μπορεί να κρύβει και άλλα μυστικά…

Στην πραγματικότητά μας η εποχή του ροκ είναι η εποχή της νιότης μας, της ιδεολογίας, της επανάστασης, των ψευδαισθήσεων. Μια αγαπημένη εποχή που την κουβαλάμε μέσα μας όσοι τη ζήσαμε. Συγχρόνως όμως το «Rock Story» είναι ένα βαθύτατα ψυχολογικό έργο που αναφέρεται στις ανθρωποφαγικές σχέσεις μέσα στην ταλαιπωρημένη από κάθε είδους προβλήματα Ελληνική οικογένεια όπου η βία, κρυφή και φανερή, βιάζει σε πάρα πολλές περιπτώσεις την προσωπικότητα των νεαρότερων μελών της σπρώχνοντάς τους στα άκρα.

Για μένα εντέλει το Rock Story  είναι μια ξέφρενη πορεία από την απόλυτη ελευθερία και τον ασυμβίβαστο έρωτα στην μετωπική σύγκρουση με τον θάνατο. Με όχημα το σώμα του ήρωά, το όνειρο και τη ροκ μουσική.

 ΛΕΙΑ ΒΙΤΑΛΗ

Είναι πλέον κοινώς παραδεκτό ότι το Rock δεν είναι μόνο μουσική, αλλά και τρόπος ζωής. Ήταν η απάντηση στον καθωσπρεπισμό. Ένα κίνημα που εκφράστηκε μέσα από τη μουσική, αλλά ταυτόχρονα ήθελε να σπάσει τα δεσμά των κανόνων της καθημερινής ζωής. Τα «πρέπει» μιας κοινωνίας που κατακτούσε την ευμάρεια βρήκαν τον αντίλογο τους. Οι γενιές κυρίως του ΄60 και του ΄70 αναζήτησαν τα μονοπάτια ενός είδους κοινωνικής απελευθέρωσης. Αναζήτησαν μια ψυχαναλυτική ελευθερία. Απασφάλισαν με κάποιον τρόπο το υποσυνείδητο, αρνούμενοι να το καταπιέζουν.  Οι ανοιχτές δυτικές κοινωνίες πολύ γρήγορα αποδέχτηκαν την αντιλογία των νέων και από τη δεκαετία του ΄80 το Rock έγινε πλέον mainstream. Αλλά το Rock, παρ’ όλη την ενσωμάτωση, παραμένει το σύμβολο του αντικομφορμισμού. Και χαρακτηρίζει όσους δεν βολεύονται με τα τετριμμένα και αναζητούν το νόημα σε πιο δύσβατες διαδρομές.

Το έργο της Λείας Βιτάλη επιδιώκει να εξερευνήσει αυτόν τον κόσμο, τον κόσμο του Rock. Είναι εμπνευσμένο από την προσωπικότητα του Παύλου Σιδηρόπουλου που ήταν το κατ’ εξοχήν rock symbol της δεκαετίας του ΄80. Αλλά το έργο δεν αποθεώνει το σύμβολο, ψάχνει τον ίδιο τον άνθρωπο. Μέσα από γεγονότα, συγκρούσεις, πίκρες και χαρές. Μέσα από μια απλή ιστορία. Το έργο αποκαλύπτει ότι ο αντικομφορμισμός δεν είναι μια ξένοιαστη λεωφόρος, αλλά ένα στοίχημα που χάνεται και κερδίζεται την κάθε στιγμή. Κι ότι η καθημερινή αντίσταση στη συνηθισμένη καθημερινότητα είναι μια περιπέτεια. Ένα βάρος που πότε μπορείς και το σηκώνεις και πότε υπερισχύει της δικής σου αντοχής.

Το έργο εστιάζει και στο βασικό τοπίο της σύγκρουσης, που ήταν η οικογένεια. Την εποχή που το Rock εισέβαλε στη ζωή των νέων προκάλεσε μια έντονη ενδοοικογενειακή διαμάχη κι αυτό που σήμερα ονομάζουμε «σύγκρουση γενεών» με τίποτα δεν μοιάζει με τη φωτιά που ξεπήδησε από την εξέγερση του Rock. Οι προηγούμενες γενιές που βγήκαν από την καταστροφή του τελευταίου μεγάλου πολέμου, προσπάθησαν μέσα από τα ερείπια να προσεγγίσουν την ευμάρεια. Την ήσυχη και τακτοποιημένη ζωή. Και κάπου εκεί ήρθε η ανήσυχη νεολαία του ΄60 και του ΄70 να ξεθεμελιώσει αυτές τις αρχές κι αυτές τις επιδιώξεις. Η Λεία Βιτάλη στο έργο της ξεδιπλώνει την οικογένεια του εξεγερμένου. Και καταγράφει τις αγωνιώδεις στιγμές, όπου και οι δύο γενιές, δεν συγκρούονται μόνο, αλλά προσπαθούν να προσεγγίσουν η μία την άλλη. Προσπαθούν να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει.

                                        -  Γιάννης Καραχισαρίδης- σκηνοθέτης

Boηθός σκηνοθέτη: Νίκη Σπανού
Φωτογραφίες- Video art:Γιάννης Βολιώτης
Video παράστασης: Διονύσης Σιδηροκαστρίτης
Επικοινωνία του θεάτρου ΑΡΓΩ: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου

Φωτογραφίες

40 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Ευχαριστώ πολύ το site theatromania για την πρόσκληση.
    Το έργο σε κάνει να σκεφτείς γιατί τίθενται θέματα όπως η εξάρτηση από παραισθησιογόνες ουσίες,η "αγάπη" της μητέρας προς το γιο σε ασφυκτικά πλαίσια,τα όνειρα που δεν έγιναν πραγματικότητα.Δυνατό έργο με δουλεμένες ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς.
    Ξεχωρίζει ο κοςΒασίλης Παναγιωτίδης στο ρόλο του ροκ σταρ καθώς και η καΥψηλάντη στο ρόλο της μητέρας.

  2. Πολυ καλή παράσταση με έντονα ψυχολογικά στοιχεία.Καλές ερμηνείες κι ενδιαφέρουσα σκηνοθετική γραμμή από τον Καραχισαρίδη.Ωραία ροκ μουσική.Θα ήθελα περισσότερα τραγούδια του Παύλου Σιδηροπουλου.Τα στοιχεία που δίνει το κείμενο είναι αληθοφανή.Δεν κατάλαβα αν είναι και αληθινά.Πάντως είναι μια παράσταση που αξίζει να τη δεις (ιδιαίτερα οι γονείς) και να εμβαθύνεις.

  3. Η έναρξη πραγματοποιήθηκε μετά από 15 λεπτά. Βρε παιδιά ακόμα και στο Broadway οι παραστάσεις ξεκινάνε στην ΏΡΑ τους. Απαράδεκτο. Στα του έργου. Ενδιαφέρουσα παράσταση. Υπερβολικός και υστερικός ο χαρακτήρας της μητέρας. Κενά είχαν και οι υπόλοιποι ρόλοι με αποτελεσμα να μην είναι καλά δομημένη η προσωπικότητα τους και να μην μπορείς να να τους "παρακολουθήσεις". Στα τραγούδια με αγγλικά στίχο δεν μπορούσες να καταλαβεις τον πρωταγωνιστή. Γενικότερα η μουσική υπόκρουση ήταν καλή. Οι ερμηνείες τόσο.. όσο επέτρεπε το χτίσιμο των χαρακτήρων. Μια παράσταση που ίσως θα μπορούσε να είναι και καλύτερη. Ευχαριστώ από για την πρόσκληση.

  4. ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ 3 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΙΔΑ ΦΕΤΟΣ (ΚΑΙ ΕΙΔΑ ΑΡΚΕΤΕΣ). ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ 5 ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ. ΕΦΥΓΑ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΟΠΩΣ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΔΟΥΛΕΜΕΝΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ. Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω

  5. Πολύ δυνατή παράσταση με κείμενο που σε προβληματίζει για την οικογένεια και τις σχέσεις μεταξύ των μελών της και πως επηρεάζονται τα παιδιά. Συγκλονιστικές οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών. Ευχαριστώ πολύ Θεατρομάνια για την ευκαιρία που μου έδωσες να την δω!!!!

  6. Δυνατές συγκινήσεις, σε μία παράσταση που δείχνει την γενιά του ροκ, η οποία έχει πλέον περάσει, και μόνο εμείς που ήμασταν εκείνης της εποχής μπορούμε να κατανοήσουμε τα νοήματά της. Αξιόλογες ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς. Σου έδιναν ερεθίσματα να σκεφτείς και εσύ, τι γονιός είσαι για το παιδί σου. Μόνο που κάποια στιγμή τα άβολα καθίσματα-στασίδια, σε έκαναν να θέλεις να σηκωθείς από τη θέση σου.
    Ευχαριστώ για τις προσκλήσεις.

  7. Μια ιστορία ενός ροκ σταρ, του Λεό, εμπνευσμένη από τον Παύλο Σιδηρόπουλο, που αφηγείται την πορεία του ανθρώπου προς την αμφισβήτηση και μια ελευθερία που απομακρύνεται μέσα από τα χιλιάδες κοινωνικά νήματα που κρατούν δεμένο εκείνον που θέλει να πετάξει. Η σχέση με την πρέζα που γίνεται «έρωτας» και μετατρέπει τον καλλιτέχνη σε δέσμιο, ανίκανο να αγαπήσει πέρα από τον εαυτό του, όπως λέει η Γιασεμί, η κοπέλα του. Η πορεία προς την αυτοκαταστροφή, περνάει μέσα από την αδυναμία «προσαρμογής» στα πλαίσια του κατεστημένου που όμως, τελικά, αναπαράγεται διαρκώς, ακόμη και μέσα από την αμφισβήτηση. Η φράση του Νίτσε πως «οι αδύναμοι αγαπούν» που εκστομίζει ο Λεό, βάζει το ερώτημα για το ποια είναι, τελικά, η δύναμη και ποια η αδυναμία για ανθρώπους που θέλουν να πετάξουν ψηλά, που θέλουν «να είναι πρώτα ροκ και μετά να κάνουν ροκ».
    Το σενάριο εστιάζει στη σχέση της πορείας αυτής με την οικογένεια.
    Ο πατέρας εργοστασιάρχης πρόσφυγας, «μια φορά χωρίς ρίζες για πάντα χωρίς ρίζες», με κατεσταλμένο όνειρο να γίνει καλλιτέχνης, συνεργάτης των «αρχών», κύριος φορέας της συντήρησης στο σπίτι, απόμακρος από την γυναίκα και τα παιδιά του, που αναρωτιέται και δεν μπορεί να απαντήσει το γιατί η κατάρρευση στις οικογενειακές σχέσεις. Πρόσωπο κλειδί αναδεικνύεται η μάνα, που ξέρει στο τέλος της ζωής της ότι ποτέ δεν έκανε πραγματικά έρωτα, μια γυναίκα που ήθελε να γίνει αρχιτέκτονας «για να χτίσει τον κόσμο από την αρχή», αλλά που τελικά δεν μπορεί να ακολουθήσει κανένα όνειρό της. Μόνη στο σπίτι, με το πιάνο παρηγοριά, βρίσκει στο γιο της τα χαρακτηριστικά που αναζητά η ίδια και που η ζωή της απαγόρευσε να έχει. Το οιδιπόδειο σε όλο του το μεγαλείο, φθάνει σε επίπεδο σχεδόν ερωτικό με το παιδί της, δίνει τα πάντα για τη σωτηρία του και, ταυτόχρονα, συμβάλλει στην καταστροφή του. Απομακρύνει την όποια γυναίκα μπαίνει στη ζωή του στα σοβαρά, πείθει τη Γιασεμί να κάνει έκτρωση στο παιδί του Λεό. Μέσα στο σπίτι είναι ο παράγοντας καταπράυνσης, συντήρησης της αυταπάτης και της υποκρισίας. Η αρρώστια της, την κάνει να μη μπορεί να κινήσει τα χέρια αρχικά και μετά την καθηλώνει στην καρέκλα. Η κόρη της και αδερφή του Λεό, έχει συμβιβαστεί στο ρόλο του ενδιάμεσου, με μια μάνα που δεν νοιώθει ότι την αγάπησε ποτέ και έναν πατέρα που του «κρατά» το δάρσιμο με το λουρί για το σχολείο. Δεν θέλει να κάνει γιο αλλά κάνει γιο, αναπαράγει τη μη επαφή με το σύζυγο που δεν εμφανίζεται στο έργο, όπως αναπαράγει την πεποίθηση πως ο γιος της θα γίνει ό,τι καλύτερο στον κόσμο. Η Γιασεμί είναι το μόνο πρόσωπο που αφήνει ανοικτό η συγγραφέας να έβαζε τη ζωή του Λεό σε μια διαφορετική τροχιά.
    Η έμφαση στην οικογένεια, με το κοινωνικό – πολιτικό πλαίσιο να επιδρά ελάχιστα, μια αναφορά στην επανάσταση και το τραγούδι (που είναι περιορισμένη και αφυδατωμένη), με αφορμή τον ξεσηκωμό των φοιτητών, η συχνή εμφάνιση αποκλειστικά της μουσικής πραγματικότητας, δημιουργεί μια «κοιλιά» στο έργο, αφού εξαντλείται στην ιχνηλάτηση των οικογενειακών επιδράσεων. Το έργο θα μπορούσε να συμπυκνωθεί σε πλευρές και να «ανοίξει» σε ευρύτερες αναζητήσεις, που μπορούσαν να ενισχύσουν και την αναζήτηση για την πορεία του καλλιτέχνη και να οριοθετήσουν καλύτερα τα οικογενειακά δεσμά και τα αδιέξοδα, αλλά και να προβάλλουν τη δυνατότητα μιας άλλης πορείας.
    Οι ηθοποιοί καταθέτουν τον καλύτερο εαυτό τους, είναι όλοι τους πολύ καλοί. Η κυρία Υψηλάντη αποδεικνύει, για μια ακόμη φορά, πως είναι μια μεγάλη κυρία του θεάτρου. Όμως κανένας δεν υπολείπεται. Ο πατέρας, με ιδιαίτερα δύσκολο ρόλο, ο Λεό, η αδερφή του, η Γιασεμί, ανταπεξέρχονται επάξια στη συνθετότητα των ρόλων. Καλύτερη μπορούσε να ήταν η ηχητική υποστήριξη των τραγουδιών.

  8. Έργο τροφή για διάφορες σκέψεις.
    Ήταν καλή προσπάθεια κι όλοι έπαιζαν αξιοπρεπώς, ταιριαστοί στους ρόλους τους.
    Ο μουσικός με ξένισε κάπως αλλά κατά τη διάρκεια της παράστασης τον συνήθισα.
    Είναι όμως αξιέπαινο που γράφτηκε και ανέβηκε ένα τέτοιο έργο.
    Ευχαριστώ Θεατρομάνια.

  9. Η παράσταση εστιάζει στις προβληματικές σχέσεις μιας οικογένειας, που με μαθηματική ακρίβεια οδηγείται στην καταστροφή!Ο ροκ πρωταγωνιστής έπαιξε καταπληκτικά και τραγούδησε ζωντανά.Η αδερφή του, η κοπέλα του και οι γονείς του , ήταν συγκλονιστκοί! Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση.

  10. Πολύ καλή παράσταση, με σκηνοθεσία που δίνει έμφαση στο συναίσθημα αποφεύγοντας ακρότητες και ωραιοποιήσεις. Μου άρεσε που το ροκ στοιχείο ήταν παντού, καθώς και η ζωντανή ερμηνεία γνωστών τραγουδιών από τον πρωταγωνιστή. Όλοι ανεξαιρέτως οι ηθοποιοί ήταν εξαιρετικοί, τους αξίζουν συγχαρητήρια!
    Παρακολούθησα την παράσταση την Τρίτη 16/4 κι ευχαριστώ πολύ τη Θεατρομάνια για την πρόσκληση.

  11. εξαιρετικές οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών. Εμπνευσμένη η παράσταση από την ζωή του Παύλου, κάποιος που ήξερε λεπτομέρειες γι ατη ζωή του μπορεί να εντοπίσει τις ομοιότηρες. Εστιασμένη η παράσταση στη οικογενειακή ζωή του Παύλου, και πως μεσω της βίας του πατέρα και του οιδοποδείου συμπλέγματος με τη μητέρα οδηγήθηκε στη χρήση ουσιών στην αναζήτηση πλασματικών παραδείσων και διαμόρφωσε τη συγκεκριμένη προσωπικότητα.

  12. Δυστυχώς η παράσταση δεν μου άρεσε.
    Ξεχειλωμένη χρονικά, με πολύ μέτριες ερμηνείες, σκηνοθετικά αδιάφορο.
    Σεναριακά κάτι μεταξύ "οικογενειακών ιστοριών" και εφηβικής σχολικής παράστασης.
    Πρώτη φορά που δεν μου άρεσε η κυρία Υψηλάντη.
    Τα μουσικά μέρη που ακούστηκαν, αποσπάσματα από πολυαγαπημένα τραγούδια, ήταν τόσο πρόχειρα και άτσαλα τοποθετημένα στη ροή του έργου.
    Οι live ερμηνείες όμως εκτελέστηκαν αξιοπρεπώς.
    Κρίμα...
    Ευχαριστώ Θεατρομάνια!

  13. Μια πολύ καλή παράσταση, στηρίζεται στην ζωή του Π. Σιδηρόπουλου, εστιάζει κυρίως στο οικογενειακό του περιβάλλον και στο ρόλο της μητέρας του, που εδω την αποκαλεί χαιδευτικά "ζαχαρένια". Πολύ καλός ο ηθόποιος που τον ενσάρκωσε καθώς οι ερμηνείες των υπολοιπων ηθοποιών. Ευχαριστώ πολύ το θεατρομάνια για την πρόσκληση.