Συγγραφέας: Στέφαν Τσβάιχ
Διασκευή: Γιάννης Γιούλης
Σκηνοθέτης: Γιάννης Γιούλης
Σκηνογραφία: Μπέττυ Λυρίτη
Κοστούμια: Μπέττυ Λυρίτη
Φωτισμοί: Δημήτρης Κοντοδήμος
Ερμηνεύουν: (αλφαβητικά) Γιάννης Γιούλης, Διονύσης Θεοδόσης, Δημήτρης Κοντοδήμος, Πάτροκλος Λεβαδίτης, Δήμητρα Παπαδημητρίου, Αγγελική Τσαπάρα, Γιώργος Φώσκολος
Περιγραφή
Ο συγγραφέας της αριστουργηματικής "Σκακιστικής ιστορίας" αναπτύσσει, με μεγαλειώδη τρόπο, το θέμα του πνευματικού εγκλεισμού, που δεν μπορεί να βρει διέξοδο παρά στην τρέλα. Το πνεύμα βρίσκεται σε μόνιμη πάλη με τη σύγχρονη βαρβαρότητα.
Περισσότερα
Από τον Θίασο Θύρσο
Κάθε κύμα, άσχετα από το πόσο ψηλά και ορμητικά βρυχάται, θα καταρρεύσει μέσα του. ΣτέφανΤσβάιχ
Το έργο εξελίσσεται σε ένα πλοίο, όπου στήνεται αγώνας μεταξύ ενός παγκόσμιου πρωταθλητή στο σκάκι κι ενός Αυστριακού εξόριστου, ο οποίος είχε χρησιμοποιήσει το παιχνίδι σαν πνευματικό καταφύγιο την εποχή που ήταν κρατούμενος της Γκεστάπο.
Σύγκρουση δύο μυστηριωδών προσωπικοτήτων. Η μία προσωπικότητα εσωστρεφής, αλλά λαμπρή και η άλλη εύθραυστη και σχιζοφρενική. Ποια από τις δύο θα υπερισχύσει; Είναι το σκάκι «…Το μοναδικό παιχνίδι που ανήκει σε όλους τους λαούς και σε όλες τις εποχές, και για το οποίο κανείς δεν ξέρει ποιος θεός το έφερε στη γη για να σκοτώνει την πλήξη, για να οξύνει το πνεύμα και να ευφραίνει την ψυχή…» όπως υποστηρίζει ο Τσβάιχ;
Μόνο ο άνθρωπος που έχει γνωρίσει φως και σκοτάδι, πόλεμο και ειρήνη, κορυφή και πτώση, μόνο αυτός ο άνθρωπος έχει γνωρίσει πραγματικά τη ζωή.
Μουσική επιμέλεια – Τραγούδι: Ζαννέτα Καλοσκάμη
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Καταλιακού
Σκακιστικός σύμβουλος: Ελισσαίος Βλάχος
Φωτογραφίες: Στέλιος Δανέζης
Επικοινωνία: Αντζυ Νομικού
Σημείωμα σκηνοθέτη για «Σκακιστική Ιστορία»
Ο Στέφαν Τσβάιχ Αυστριακός συγγραφέας με πολυσύνθετο έργο, ειρηνιστής και ανθρωπιστής θεωρούσε την καταστροφή της Ευρώπης σαν την καταβαράθρωση όλου του έργου του.
Αισθάνεται παραλυμένος σε μια Ευρώπη που χάνεται σιγά σιγά από τον χάρτη. Περιπλανώμενος από χώρα σε χώρα καταφεύγει τελικά στη Βραζιλία, όπου συγγράφει λίγο πριν την αυτοκτονία του τον Φεβρουάριο του 1942 το αριστούργημά του Σκακιστική νουβέλα που τη διασκεύασα θεατρικά.
Στο έργο του αυτό, ο Τσβάιχ χρησιμοποιεί το σκάκι σαν αλληγορικό στοιχείο. Ο ήρωας του έργου, ένας ιδιαίτερα ευαίσθητος και σκεπτόμενος άνθρωπος, όπως και ο ίδιος, προσπαθεί να ξεφύγει από τον παραλογισμό και τον εξευτελισμό ενός βάρβαρου καθεστώτος βρίσκοντας στήριγμα σε ένα βιβλίο σκακιού το οποίο, αντί για τη λύτρωση τον οδηγεί σε εφιάλτη. Έναν εφιάλτη που συνεχίζεται και στο πλοίο που ταξιδεύει από τη Νέα Υόρκη στο Μπουένος Άιρες. Εδώ, αντιμετωπίζει συγκυριακά τον απόμακρο και άξεστο παγκόσμιο πρωταθλητή του σκακιού που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι το αποτέλεσμα.
Η σκακιστική νουβέλα είναι ένας τρόπος, για να καταθέσει στο χαρτί ο Τσβάιχ όλα αυτά που τον συγκλόνισαν στα τελευταία χρόνια της ζωής του και τα οποία τον οδήγησαν τελικά στην αυτοκτονία…
