The Odyssey

Αρχείο Παίχτηκε από 15/05/2018 έως 16/05/2018
στο Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση
Κείμενο: Εμπνευσμένο από την Οδύσσεια του Ομήρου
Σκηνοθέτης: Leonardo Moreira
Ερμηνεύουν: Aline Filócomo, Aura Cunha, Fernanda Stefanski, Luciana Paes, Maria Amélia Farah, Paula Picarelli, Thiago Amaral

Περιγραφή

 Με το ομηρικό έπος ως πηγή έμπνευσης, η ξεχωριστή κολεκτίβα από τη Βραζιλία επανέρχεται στη Στέγη. Επτά ηθοποιοί, σαν σύγχρονοι ραψωδοί, αφηγούνται προσωπικές και συλλογικές οδύσσειες, ισορροπώντας στα όρια ρεαλισμού και φαντασίας. Η ζωντανή εμπειρία αυτής της οριακής αφήγησης αμφισβητεί τη διάκριση πραγματικότητας-μυθοπλασίας αλλά και κοινού-ηθοποιών. Γιατί ίσως, τελικά, να είμαστε όλοι εξίσου μυθικοί όσο και τερατώδεις.

Περισσότερα

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΣΤΕΓΗΣ

ONASSIS FAST FORWARD FESTIVAL 5 – ATHENS

Leonardo Moreira & Cia. Hiato

Παγκόσμια Πρεμιέρα

Eμπνευσμένο από την ομηρική Οδύσσεια και συνδεδεμένο με προσωπικές εμπειρίες των ηθοποιών είναι το The Odyssey της ομάδας Hiato από το Σάο Πάολο της Βραζιλίας, που παρουσιάζεται σε παγκόσμια πρεμιέρα στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση στις 15 και στις 16 Μαΐου. Σε αυτό το ραψωδικό έργο, το κοινό παίρνει τη θέση του απόντος πρωταγωνιστή: του Οδυσσέα. Έτσι, το κοινό μπορεί να είναι ένας ξένος επισκέπτης που ακούει σύγχρονες ιστορίες, αλλά θα μπορούσε να είναι και ένας μετανάστης, ένας πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης, ένας στρατηγικός αναλυτής, ένας ποιητής, ένας σύζυγος, ένας πατέρας, ένας μοιχός, ένας άστεγος, ένα γουρούνι, ένας στρατιώτης με τραυματικό παρελθόν, ένας κλέφτης, ένας ψεύτης, ένας αποικιοκράτης εισβολέας, ένας ιδιοκτήτης σπιτιού, ένας πρόσφυγας, ένας κατά συρροή δολοφόνος ή ένας ήρωας πολέμου.

Ο Λεονάρντο Μορέιρα και οι ηθοποιοί του χώρισαν το έργο σε επτά μέρη που αντιστοιχούν σε έναν συγκεκριμένο κάθε φορά χαρακτήρα από την Οδύσσεια: τον Τηλέμαχο, τον εγκαταλειμμένο γιο του· τη νύμφη Καλυψώ, η οποία του προσέφερε την αθανασία και την αιώνια αγάπη· τη μάγισσα Κίρκη, η οποία τον οδήγησε μέχρι τον κόσμο των νεκρών· την Πηνελόπη, τη γυναίκα του που τον περιμένει· τους πολυάριθμους συντρόφους του Οδυσσέα που πέθαναν χωρίς να καταφέρουν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους και τους αναρίθμητους σκλάβους στο παλάτι του Οδυσσέα, πολλοί από τους οποίους δεν αναφέρονται ποτέ ονομαστικά.
Όπως και στο έπος, επτά ηθοποιοί αφηγούνται τις δικές τους, προσωπικές ιστορίες –κάποιες αληθινές, άλλες ψεύτικες, όνειρα, αναμνήσεις και αμφιβολίες– υφαίνοντας και ξηλώνοντας μια πολυεπίπεδη αφήγηση που είναι απλή και συγχρόνως πολυμήχανη στη σύνθεσή της. Βουτώντας στις «ιστορίες που αφηγούμαστε», αυτό μπορεί να μας βοηθήσει να επανεξετάσουμε τον απείρως περίπλοκο σύγχρονο κόσμο μας – τα δεινά ενός λαού που θέλει να θυμάται ότι δεν υπάρχουν όρια μεταξύ της κανονικής ζωής και της μυθολογίας.
Συλλαμβάνοντας τις μικρές, κωμικοτραγικές λεπτομέρειες της σύγχρονης ζωής, αλληλένδετες με τις αρχαιοελληνικές σκέψεις για την ανθρώπινη κατάσταση, η εμπειρία του The Odyssey είναι μια οικεία ανταλλαγή, μεταξύ ηθοποιών και κοινού, δυνατών συναισθημάτων, όπως είναι η αγάπη, η θλίψη, ο έρωτας, η εγκατάλειψη και η οργή.
Εμπνευσμένο από την Οδύσσεια του Ομήρου

Σκηνοθεσία: Leonardo Moreira
Γραμμένο από τους: Aura Cunha, Aline Filócomo, Fernanda Stefanski, Leonardo Moreira, Luciana Paes, Maria Amélia Farah, Paula Picarelli, Thiago Amaral
Ερμηνεύουν: Aline Filócomo, Aura Cunha, Fernanda Stefanski, Luciana Paes, Maria Amélia Farah, Paula Picarelli, Thiago Amaral

Συν-σκηνοθεσία: Luciana Paes
Βοηθός Σκηνοθέτη: Aura Cunha
Δραματουργία: Mariana Delfini
Σκηνογραφία & Σχεδιασμός Φωτισμών: Marisa Bentivegna
Κοστούμια: Chris Aizner
Βοηθός Σκηνογράφου & Χειρισμός Βίντεο: Cezar Renzi
Σχεδιασμός Ήχου & Μουσική: Miguel Caldas
Οπτικοακουστική Σκηνοθεσία & Σχεδιασμός Γραφικών: Laerte Késsimos
Φωτογραφίες: Ligia Jardim
Μετάφραση: Γιάννης Παπαδάκης
Διεύθυνση Παραγωγής (Ευρώπη): Judith Martin - Ligne Direct
Εκτέλεση Παραγωγής (Ευρώπη): Jonathan Offereins  Connecting Creativity

Παραγωγή: Cia. Hiato and Onassis Culture/FFF
Συμπαραγωγή: SESC-SP, Grand Theatre Groningen, Prefeitura Municipal de São Paulo, Governo do Estado de São Paulo

 

Διαβάστε περισσότερα

Hiato στα πορτογαλικά σημαίνει «χάσμα». Η ομάδα Hiato είναι οι: Aline Filócomo, Aura Cunha, Fernanda Stefanski, Leonardo Moreira, Luciana Paes, Maria Amélia Farah, Marisa Bentivegna, Paula Picarelli, Thiago Amaral, Yumi Ogino.

Η Cia. Hiato, η ομάδα που ιδρύθηκε από τον σκηνοθέτη και θεατρικό συγγραφέα Λεονάρντο Μορέιρα, θεωρείται μια από τις πιο υποσχόμενες και ταλαντούχες θεατρικές συλλογικότητες της Βραζιλίας. Ο Μορέιρα συγκέντρωσε γύρω του μια ομάδα ηθοποιών, με τους οποίους άρχισε να δουλεύει από το χάσμα μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας. Έχει λάβει εγκωμιαστικές κριτικές εντός και εκτός Βραζιλίας για το λυρισμό της γραφής του, τη συνθετική δύναμη των παραστάσεών του και την ουμανιστική θεματική του. Σύμφωνα με τον ίδιο, πρόκειται κατά βάση «για μια δραματουργία της μνήμης». Στην πορεία των ετών, δημιούργησαν μαζί ένα σώμα έργων που απέσπασε αρκετά βραβεία στη Βραζιλία.

Το Cachorro Morto (2008) ήταν υποψήφιο για δύο βραβεία FEMSA (Καλύτερου Έργου και Καλύτερης Σκηνογραφίας). Το Escuro (2009) απέσπασε τρία Shell Awards το 2011: Καλύτερου Θεατρικού Συγγραφέα, Καλύτερης Σκηνογραφίας και Καλύτερων Κοστουμιών.

Το 2012, το O Jardim, το τρίτο του έργο, ήταν υποψήφια για 19 από τα κορυφαία βραβεία στη Βραζιλία και κέρδισε, μεταξύ άλλων, το Shell Award 2012, Καλύτερου Θεατρικού Συγγραφέα. Το O Jardim έχει ανακηρυχθεί καλύτερο έργο των τελευταίων ετών από διάφορους κριτικούς. Ακολούθησε η διεθνής περιοδεία του, με ένα ολλανδικό περιοδεύον φεστιβάλ σε επιμέλεια της Frie Leysen και παραστάσεις στο Under the Radar της Νέας Υόρκης, στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση στην Αθήνα, στο HAU του Βερολίνου, στο Mousonturm της Φρανκφούρτης, στο Hellerau της Δρέσδης, στο Festwochen της Αυστρίας κ.α.

Το Ficção (2012), αποτελούμενο από έξι ωριαίους μονολόγους από καθέναν από τους βασικούς ηθοποιούς της ομάδας, προσκλήθηκε στο Theater Der Welt το 2012 και, αργότερα, συμμετείχε στο Projeto Brasil που περιόδευσε στη Γερμανία το 2016. Το 2014, μετά από πρόσκληση του KunstenFestivalDesArts (Βρυξέλλες), η ομάδα δημιούργησε το 2 Fictions (2014), που παρουσιάστηκε στο φεστιβάλ αυτό και κατόπιν στη Βραζιλία.
Το πιο πρόσφατο έργο, Amadores (2017), ήταν υποψήφιο για βραβείο Εξαιρετικής Σκηνοθεσίας από την Ένωση Κριτικών Τέχνης του Σάο Πάολο (APCA) και ανακηρύχθηκε ένα από τα καλύτερα έργα που εμφανίστηκαν στη Βραζιλία, από οποιαδήποτε μορφή τέχνης.
Το 2018 η ομάδα γιορτάζει τα 10 χρόνια ύπαρξής της, με την παρουσίαση διαφόρων έργων της στο Σάο Πάολο, καθώς και με την πρεμιέρα της έβδομης παραγωγής της, The Odyssey.

Στα πορτογαλικά, με ελληνικούς & αγγλικούς υπέρτιτλους.

 

Onassis Fast Forward Festival 5 - Athens

Η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση έχει στον πυρήνα της ύπαρξής της την Αθήνα. Από τις 2 έως τις 16 Μαΐου μας καλεί να ανακαλύψουμε το 5ο Onassis Fast Forward Festival Athens. Από το Μουσείο της Ακρόπολης έως το Εθνικό Θέατρο, από τη Διπλάρειο Σχολή έως την Ίριδα, από το Αναγνωστήριο του Βαλλιάνειου κτιρίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος έως μια παλιά κατοικία στη Δεριγνύ, από τη Βιβλιοθήκη της Νομικής Σχολής (Παλαιό Χημείο) έως το Πεδίον του Άρεως και τους χώρους της Στέγης, το Onassis Fast Forward Festival 5 – Athens, με αναθέσεις, διεθνείς συμπαραγωγές και παγκόσμιες πρεμιέρες, ανιχνεύει τις ρωγμές του χρόνου στα όρια του μύθου και της μαρτυρίας, της εμπειρίας και της φαντασίας.

Καλλιτέχνες και ερευνητές από διάφορα μέρη ανά τον κόσμο διερευνούν τον καθοριστικό ρόλο της αρχαιολογίας στην κατασκευή των εθνικών αφηγήσεων και της συλλογικής μνήμης, αλλά και τη διαλεκτική σχέση της με την πολιτιστική κληρονομιά.

Στο FFF5 συμμετέχουν: Kader Attia, Matthew Barney, Ali Cherri, Chto Delat (Tsaplya Olga Egorova, Nina Gasteva, Nikolay Oleynikov, Dmitry Vilensky), Hikaru Fujii, Joana Hadjithomas & Khalil Joreige, Iceland Dance Company (Erna Ómarsdóttir & Valdimar Jóhannsson), Anton Kats, Ragnar Kjartansson, Μέντη Μέγα, Leonardo Moreira, Rabih Mroué, Markus Öhrn, Walid Raad, Ho Rui An, Rayyane Tabet, Mark Teh, Ho Tzu Nyen, Akram Zaatari, Robert Zhao Renhui κ.ά.

Καλλιτεχνική Επιμέλεια Φεστιβάλ: Κάτια Αρφαρά
Γενική Διεύθυνση Παραγωγής: Δήμητρα Δερνίκου
Γενική Τεχνική Διεύθυνση: Λευτέρης Καραμπίλας
Εκτέλεση Παραγωγής: Βασίλης Παναγιωτακόπουλος
Οργάνωση Παραγωγής: Χριστίνα Πιτούλη
Γενικός Συντονισμός & Έρευνα: Μαρίνα Τρουπή
Συντονισμός Συζητήσεων και Εργαστηρίων: Μυρτώ Λάβδα, Ελεάννα Σεμιτέλου, Μαρίνα Τρουπή
Βοηθοί Εκτέλεσης Παραγωγής: Δέσποινα Σιφνιάδου, Ειρηλένα Τσάμη, Γιώργος Λιναρδάκης, Κωστής Λεβάντης

 

Σημείωμα Αφροδίτης Παναγιωτάκου, Διευθύντριας Πολιτισμού Ιδρύματος Ωνάση

Το Onassis Fast Forward Festival 5 – Athens διεκδικεί την έκπληξη στην πόλη που νομίζουμε ότι ξέρουμε. Δημιουργεί πεδία πειραματισμού για τους καλλιτέχνες και τους πολίτες, για να καταλάβουμε όσα μας συνδέουν και όσα μας χωρίζουν, για να δημιουργήσουμε παρά να προσδιορίσουμε μια κοινή επικράτεια, για να πυροδοτήσουμε συζητήσεις γύρω από το τι σημαίνει να ζει κανείς σήμερα σε πόλεις τραυματισμένες, ανήσυχες και, γι’ αυτό, ζωντανές. Το Onassis Fast Forward Festival 5 είναι εδώ για να διεγείρει την περιέργεια και να άρει την άρνηση για ό,τι συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας, μέσα μας, γύρω μας.

Ένα φεστιβάλ τοπικό, γι’ αυτό και παγκόσμιο, εντοπισμένο και οικουμενικό. Ένα φεστιβάλ που θέλει να συνομιλήσει όχι μόνο με τον χώρο, αλλά κυρίως με την κατάσταση, συμπυκνώνοντας τον χρόνο και τον τόπο, βασισμένο στα ίδια τα υλικά της πόλης, που δεν είναι άλλα από τα διανύσματα της ζωής των ανθρώπων της. Έτσι, κυκλοφορεί στον δημόσιο και τον κοινωνικό χώρο, καταλαμβάνει κτίρια, επαναπροσδιορίζει το περιεχόμενό τους.

Η Αθήνα των πολυκατοικιών και των νεοκλασικών, της Ιστορίας και της αρχαιολογίας, της μνήμης και του παρόντος, του ματαιωμένου μεγαλείου και της παραπλανητικής νοσταλγίας, η Αθήνα των διαστρωματώσεων και των στρωματογραφικών κενών, με τα δικά της ίχνη βίας και καταστροφών, με τις δικές της ιστορικές ασυμφωνίες, αποκαλύπτεται.

Αναθέσεις, διεθνείς συμπαραγωγές και παγκόσμιες πρεμιέρες συνδέουν πρόσωπα και οργανισμούς, συγκεντρώνοντας στο κέντρο της πόλης εκείνους που θέλουν να αναρωτηθούν, αλλά κυρίως όσους η τυχαιότητα, και όχι η πρόθεση, τους φέρει κοντά σε όσα θα συμβούν.

Καλλιτέχνες του κόσμου, με αφετηρία τους τη Βηρυτό, το Βερολίνο, την Κουάλα Λουμπούρ, το Παρίσι, το Ρέικιαβικ, το Σάο Πάολο, τη Σιγκαπούρη, τη Στοκχόλμη και το Τόκυο –σε συνεργασία με Έλληνες καλλιτέχνες, ερευνητές και κατοίκους– ανασκάπτουν και επαναπροσδιορίζουν το αρχαίο και πρόσφατο παρελθόν της Αθήνας, έτσι όπως αυτό ψιθυρίζει ή κραυγάζει στο παρόν.

Σημείωμα Κάτιας Αρφαρά, Καλλιτεχνικής Διευθύντριας Θεάτρου & Χορού του Ιδρύματος Ωνάση

Σε μια χρονική περίοδο πολιτιστικού ιμπεριαλισμού και νεοαποικιακής ρητορικής, το 5ο FFF διερευνά το πεδίο μιας διευρυμένης αρχαιολογίας, που αμφισβητεί επιστημονικές βεβαιότητες και ιστορικές γραμμικότητες. Μέσα από επιτόπια και αρχειακή έρευνα, επιστημονική μεθοδολογία, επαναδράσεις και επανοικειοποιήσεις του αρχαίου και πρόσφατου παρελθόντος της Αθήνας, οι καλλιτέχνες αρθρώνουν έναν κριτικό στοχασμό πάνω στα μνημεία, τα τέχνεργα και τα κατάλοιπα. Αναθέσεις, συμπαραγωγές και επιτόπιες καλλιτεχνικές παρεμβάσεις σε δημόσιους οργανισμούς και ανοιχτούς χώρους της πόλης ανιχνεύουν τον σημαίνοντα ρόλο της αρχαιολογίας και της πολιτιστικής κληρονομιάς στη διαμόρφωση εθνικών και θρησκευτικών ταυτοτήτων και, κατά συνέπεια, στην ερμηνεία της ιστορίας.

Με την εκταφή λανθανουσών αφηγήσεων, το φετινό φεστιβάλ μεταμορφώνεται σε παλίμψηστο, αποκαλύπτοντας τις χρονικές και χωρικές διαστάσεις των υλικών τεκμηρίων και τις πολλαπλές «αλήθειες» τους. Πώς μπορεί η τέχνη να διατηρήσει μια κριτική θέση απέναντι σε ρητορικές που στιγματίζουν το δημόσιο χώρο; Πώς μπορεί ένα καλλιτεχνικό έργο να αμφισβητήσει την αυταρχική κληρονομιά της δημόσιας μνήμης; Μπορούμε να επαναδιαπραγματευτούμε έννοιες όπως η πολιτιστική κληρονομιά σε μια πόλη σαν την Αθήνα, όπου τα κατάλοιπα του παρελθόντος θεωρούνται ως τα φυσικά τεκμήρια της αδιάλειπτης συνέχειας του ελληνικού πολιτισμού;

Με ένα δεκαπενθήμερο πρόγραμμα εγκαταστάσεων, περφόρμανς, εκθέσεων, προβολών, εργαστηρίων και δημόσιων διαλόγων, το φεστιβάλ επιχειρεί να δημιουργήσει ένα δυναμικό κοινό πεδίο ή, όπως το έθεσε ο Édouard Glissant, έναν ανοιχτό χώρο «ποιητικής αναγκαιότητας» όπου παράγονται συνεχώς σχέσεις μεταξύ των ιδεών και των φαντασιακών του ενός μέρους και των αντίστοιχων ενός άλλου.