Κείμενο: Δήμητρα Παπαδήμα
Σκηνοθέτης: Δήμητρα Παπαδήμα – Γιάννης Μποσταντζόγλου
Σκηνογραφία: Χριστίνα Οικονόμου
Κοστούμια: Χριστίνα Οικονόμου
Μουσική: Χρήστος Στεργίου (επιμέλεια)
Ερμηνεύουν: Δήμητρα Παπαδήμα, Μαζί της ο Γιάννης Μποσταντζόγλου
Περιγραφή
Η Μαρίκα Κοτοπούλη, η μεγάλη ιέρεια του θεάτρου, η παθιασμένη, η ασυμβίβαστη, η ελεύθερη γυναίκα, το γεννημένο «αγοροκόριτσο», το ΑΓΡΙΜΙ, ανεβαίνει στη σκηνή του Θεάτρου Αλκμήνη και τα λέει όλα έξω από τα δόντια. Μιλάει για τον μεγάλο και παθιασμένο της έρωτα με το Ίωνα Δραγούμη, τις αδυναμίες της, τα πάθη της, αυτοσαρκάζεται, καταριέται, βρίζει, πάσχει.
Περισσότερα
Όταν έμαθε για το θάνατο του αγαπημένου της Ίωνα – 23 μέρες της το κρατούσαν κρυφό – γαντζωμένη στο σανίδι του θεάτρου ουρλιάζει «Μήτσο την αλήθεια, όταν παίζω στην Ορέστεια βγάζω τέτοιο σπαραγμό....;» Αυτή είναι η θεατρίνα. Της απομένει ακόμα μια «παράσταση».Το Αγρίμι, η Μαρίκα Κοτοπούλη, αψηφά τα προσχήματα και μας ...ανοίγει τα μάτια! Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την πορεία της στα άγνωστα μονοπάτια της ζωής.... Όμως, κάπου ανάμεσα στο κοινό, που δεν την αφήνει από τα μάτια του, βρίσκεται ένας άντρας για να ακουμπήσει πάνω του τη μοναξιά της. Ο Γιώργος Χέλμης, ο επίσημος εραστής όλων αυτών των χρόνων. Τον προειδοποιεί πως καίει σαν φλόγα και ξεκαρδίζεται στα γέλια... Το γέλιο είναι ό,τι απόμεινε μέσα στις στάχτες!
Φωτογράφος: Κωνσταντίνος Σκούρτης
Χθες ήταν η πρώτη φορά που παρακολούθησα παράσταση με την Δήμητρα Παπαδήμα και έχω να πω ότι υπέστην ένα τεράστιο ευχάριστο καλλιτεχνικό σοκ. Επί μια ώρα και είκοσι λεπτά η κυρία Παπαδήμα μεσουρανούσε και μεγαλουργούσε επί σκηνής με όλη της την ψυχή. Με τεράστια δύναμη απέδιδε στους θεατές όλο το ταμπεραμέντο αλλά και όλη την ένταση των ενδοψυχικών συγκρούσεων της Μαρίκας Κοτοπούλη. Λάμβανα σε υπέρτατη αμείωτη ένταση διαρκώς και συγχρόνως την ανάγκη για αγάπη και τον φόβο για τον πόνο της εγκατάλειψης. Την αμφιθυμία, την αγάπη και ταυτόχρονα το μίσος για το πρόσωπο αγάπης, τον Ίωνα Δραγούμη. Την ελπίδα για ζωή και την αυτοκαταστροφή. Την παθιασμένη δύναμη και την κατάρρευση. Έναν αέναο κύκλο ενός φλογερού φοίνικα που κάτω από το φως της πανσελήνου ξανά και ξανά πέθαινε και αναγεννιόταν από τις στάχτες του. Ένα αγρίμι που απεγνωσμένα διψούσε για αγάπη. Είναι συγκλονιστικό πως όλα αυτά μπορούσε να τα εμπεριέξει και με σφοδρότητα να τα μεταδώσει στο κοινό μια ηθοποιός μόνη της επί σκηνής επί τόση ώρα. Και στο τέλος της παράστασης να σε κάνει να βιώσεις την πολυπόθητη και λυτρωτική κάθαρση. Εφεξής σκοπεύω να ακολουθώ κάθε της θεατρικό βήμα. Ένα τεράστιο μπράβο και ένα θερμό ευχαριστώ στην κυρία Παπαδήμα για την συγκλονιστική εμπειρία μέσα στην οποία με έβαλε χθες και προπάντων για την θεραπευτική εμπειρία της κάθαρσης. Ευχαριστώ και μπράβο.