Το κινητό

Αρχείο Παίχτηκε από 30/11/2019 έως 02/03/2020
στο Άλμα
Διάρκεια: 90’
Συγγραφέας: Sergi Belbel
Μετάφραση: Κατερίνα Χριστοδούλου
Σκηνοθέτης: Γιάννης Νταλιάνης
Σκηνογραφία: Άρτεμις Φλέσσα
Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος
Ερμηνεύουν: Μαριλίτα Λαμπροπούλου, Χριστίνα Θεοδωροπούλου, Ελίζα Σκολίδη, Βασίλης Βούνος

Φιλική συμμετοχή στο video: Γρηγόρης Βαλτινός, Νίκος Κουρής, Ζέτα Μακρυπούλια

Περιγραφή

Το ΚΙΝΗΤΟ του  Sergio Belbel, μια ψηφιακή κωμωδία ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε παραγωγή της 5ης Εποχής στην ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ του Θεάτρου ΑΛΜΑ από τις 30 Νοεμβρίου και φιλοδοξεί να κατακτήσει το κοινό... 

Περισσότερα

Ο συγγραφέας

Ο συγγραφέας είναι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους ισπανούς συγγραφείς και καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου της Καταλονίας. Μας παρουσιάζει μια εξωφρενική κωμωδία με γρήγορους κινηματογραφικούς ρυθμούς, που διερευνά με τόλμη τις σεξουαλικές σχέσεις των ανθρώπων. Μια παράδοξη κωμωδία διαρκών ανατροπών και αποκαλύψεων... Σαν ένα σενάριο του Αλμοδοβάρ ή μια ταινία του Γούντυ Άλλεν.

Το έργο

Μια νέα γυναίκα και ένας νέος άνδρας, θύματα και οι δυο των προβληματικών οικογενειακών σχέσεων και της αποξένωσης, ξεπροβοδίζουν τις μητέρες τους, που ετοιμάζουν να ταξιδέψουν με αεροπλάνο. Πρόκειται για δυο τελείως διαφορετικές γυναίκες αλλά εξίσου εξαρτημένες από τα παιδιά τους.

Ένα τρομοκρατικό χτύπημα όμως στο αεροδρόμιο επιβάλλει κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Η έκρηξη στην αίθουσα αναμονής προκαλεί ένα ντόμινο από κωμικοτραγικές εκρήξεις στον ψυχισμό των ηρώων. Ανατρέπονται οι υπάρχουσες ισορροπίες. Τα κινητά γίνονται για λίγο πρωταγωνιστές στην ιστορία. Μετατρέπονται σε μάσκες που δίνουν στους ανθρώπους την ευκαιρία να μιλήσουν, να πουν αυτά που δεν τολμούσαν να ομολογήσουν στους άλλους και στον ίδιο τους τον εαυτό.

Βοηθοί  σκηνοθέτη | ΚΑΛΗ ΒΟΙΚΛΗ |  ΧΡΥΣΑ  ΝΤΑΗ
Φωτογραφίες | ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΟΚKΟΒΕ
Παραγωγή | 5η Εποχή

Φωτογραφίες

10 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή

    Το έργο «Το κινητό» του Sergio Belbel, ενός από τους σημαντικότερους σύγχρονους ισπανούς συγγραφείς ο οποίος φέρει και την ιδιότητα του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου της Καταλονίας, είναι μια σπαρταριστή κωμωδία με γρήγορους κινηματογραφικούς ρυθμούς, που διερευνά με τόλμη τις προσωπικές και σεξουαλικές σχέσεις των ανθρώπων.

    Μια παράδοξη κωμωδία διαρκών ανατροπών και αποκαλύψεων που θυμίζει σενάριο του Αλμοδοβάρ ή ταινία του Γούντυ Άλλεν, η οποία όμως ενώ έχει πολλά κινηματογραφικά στοιχεία, με την εμπνευσμένη σκηνοθετική καθοδήγηση του Γιάννη Νταλιάνη διαφυλάττει τον θεατρικό της χαρακτήρα περνώντας από καταστάσεις μελαγχολίας, κυριαρχίας, φόβου, διεκδίκησης, αλλαγής ρόλων, μασκαρεμάτων, παρεξηγήσεων και κωμωδίας.

    Το έργο, που απαρτίζεται από 28 σκηνές παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε παραγωγή της 5ης Εποχής στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου Άλμα.

    Δυο γυναίκες πολύ διαφορετικές μεταξύ τους ξεκινούν ένα ταξίδι για τη Σιγκαπούρη. Η μια, η Σάρα, γύρω στα 55 (Χριστίνα Θεοδωροπούλου), φοβική, παρακινείται από την κόρη της Ρόσα (Ελίζα Σκολίδη) να κάνει το ταξίδι αυτό και να περάσει τέλεια. Νιώθει άβολα που πρέπει να πάει τόσο μακριά ταξίδι μόνη της, όμως μιας και η κόρη της αρνείται είναι υποχρεωμένη να πάει. Η Κλαούντια (Μαριλίτα Λαμπροπούλου) είναι μια σύγχρονη γυναίκα επιχειρηματίας ιδιαιτέρως απαιτητική από το γιο της, με τον οποίο η σχέση δεν ήταν από την αρχή ξεκάθαρη. Μέχρι να γίνει κατανοητό ότι ήταν γιος και όχι σύντροφος, έχει μια συμπεριφορά που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από διεκδικητική έως τυραννική. Εκείνη σχεδόν τον ζηλεύει, δεν του λέει πότε θα επιστρέψει για να μην κάνει σχέδια με τη φίλη του, σα να ζηλεύει την ερωμένη του. Ο γιος της ο Χουάν (Βασίλης Βουνός), έχει οικονομική εξάρτηση από τη μητέρα του. Της επιτρέπει να τον κρατά όμηρο με τα ακριβά δώρα που του τάζει. «Τσακίσου και έλα ηλίθιε !», του λέει. Ακυρώνει το ραντεβού με τη φίλη του τη Σόνια για να πάει να πάρει την μητέρα του από το αεροδρόμιο. «Τι θες να κάνω Σόνια; Να τα χάσω όλα;», λέει εκείνος στη φίλη του. Μια έκρηξη στο αεροδρόμιο πυροδοτεί απανωτές εκρήξεις στη ζωή των τεσσάρων πρωταγωνιστών. Η χειριστική μητέρα του Χουάν απαιτεί να έρθει στο αεροδρόμιο και δεν τον πιστεύει ότι έπαθε ατύχημα παρά μόνο όταν της στέλνει στο κινητό την φωτογραφία από το νοσοκομείο. Η Κλαούντια είναι υστερική και απαιτητική. Νομίζει δε, ότι μπορεί να ελέγχει τα πάντα.

    Μετά την έκρηξη όλα τα κινητά μπλοκάρουν και όλοι προσπαθούν να επικοινωνήσουν με τους δικούς τους. Η Ρόσα προσπαθώντας πανικόβλητη να επικοινωνήσει με τη μητέρα της χωρίς αποτέλεσμα και τρελαμένη από την αγωνία της και την ευθύνη που ένιωθε μιας και εκείνη την παρότρυνε να κάνει το ταξίδι στην Σιγκαπούρη τηλεφωνεί στον πατέρα της , που δεν ζει μαζί τους. Έξυπνο σκηνοθετικό εύρημα η προβολή του κινητού της όπου βλέπουμε στον αριθμό του πατέρα να γράφει «προφεσόρε», σανίδα σωτηρίας στον πανικό της που αποτελεί ωστόσο πρόκληση για την επόμενη προσωπική της έκρηξη, αυτή τη φορά καθώς αποκαλύπτεται η λάθος σχέση των γονιών της, η απαξίωση ενός πατέρα που τους παράτησε και η ταύτισή του με τον φίλο της, που ενήργησε παρόμοια. Εκνευρισμένη με αυτούς, αλλά πιο πολύ με τον εαυτό της και τις λάθος επιλογές της, καθώς και αγανακτισμένη από τα βάσανα της μητέρας της ξεσπά στο κινητό με βία.

    Όλοι κινούνται με ένα κινητό στο χέρι. Σα να είναι ένας ομφάλιος λώρος, σα να είναι μια σωσίβια λέμβος, ένας βράχος να σταθούν. Ξεσπούν σε αυτό, χωρίζουν, ή συνάπτουν σχέσεις μέσω αυτού, επικοινωνούν ή όχι μέσω αυτού, αφήνουν μηνύματα σε τηλεφωνητές, μιλούν με το μηχάνημα αυτό, που έχει υποκαταστήσει την ανθρώπινη επαφή, την πραγματική επικοινωνία. Όλοι με ένα «γκατζετάκι» στο χέρι και με σχέσεις κατεστραμμένες μετά από εκρήξεις ρεαλιστικές, ή προσχηματικές.

    Η σχέσεις μετά από μια καταστροφή και τη συνάντηση με τον θάνατο διαμορφώνονται διαφορετικά. Έχει ανάγκη κανείς το άγγιγμα, την αγκαλιά, κάμπτεται η άτρωτη πλευρά του και η θνητή φύση του ζητά την αποζημίωσή της.

    Βλέποντας η Κλαούντια τον γιο της, που αποκαλεί διαρκώς « ηλίθιο» να αγκαλιάζει μια ξένη γυναίκα νιώθει παραμελημένη και απαιτεί να την αγκαλιάσει λέγοντας ότι έχουν κλονιστεί τα νεύρα της από την έκρηξη και τους νεκρούς, πως βοήθησε ανθρώπους και ανέβηκε στο δωμάτιό της να περιποιηθεί λίγο το πρόσωπό της γιατί δεν υπάρχει «κάτι χειρότερο από το αφυδατωμένο δέρμα.»

    Όσα χρεώνει η Ρόσα στον πατέρα της χρεώνει ο Χουάν στη μητέρα του, που μετά τον θάνατο του πατέρα του, εκμεταλλεύτηκε όλες του τις γνωριμίες για να συντηρήσει τις επιχειρήσεις του και κρεμάστηκε στην κυριολεξία πάνω στο γιο της.

    Όλοι οι ρόλοι λειτουργούν σαν ντόμινο. Πέφτει ο ένας πάνω στον άλλο, το δράμα του ενός επηρεάζει τον διπλανό του και ίσως και τον πιο κάτω. Η Κλαούντια (Μαριλίτα Λαμπροπούλου), υπέροχη στο ρόλο της μητέρας - δυνάστη, μαχήτρια με τα δικά της όπλα και με δεκανίκι το γιο της, η Σάρα (Χριστίνα Θεοδωροπούλου), επίσης αγωνίστρια αλλά από άλλη πλευρά, με πολλές ευαισθησίες και με αυτοκαταστροφική τάση, με μια πονεμένη μελαγχολία, επιβαρύνει με βαρύ συναισθηματικό και όχι μόνο φορτίο την κόρη της, όπως και η Κλαούντια τον γιο της. Τα δυο παιδιά, αρχικά η Ρόσα, με την Ελίζα Σκολίδη να δίνει ένα ρεσιτάλ ηθοποιίας, ειδικά όταν καταλαβαίνει ότι τείνει να καταστρέψει τη ζωή της η μητέρα της, την οποία μπορεί να συμπονά, όμως αυτή της έχει ρημάξει τη ζωή, και εν συνεχεία ο Χουάν (Βασίλης Βουνός), προσπαθώντας κι εκείνος να βρει την ισορροπία του, αρχικά χωρίζοντας με την κοπέλα του, που για τις ανάγκες του έργου εμφανίζεται στο ρόλο αυτό σε βίντεο η Ζέτα Μακρυπούλια, όπως αντίστοιχα ως πατέρας της Ρόσα εμφανίζεται ο Γρηγόρης Βαλτινός, ή ο Νίκος Κουρής στο ρόλο του φίλου της που τη χώρισε. Φιλική συμμετοχή αυτών των ηθοποιών σε βίντεο για τις ανάγκες της παράστασης. Ο Χουάν μπορεί να ξαναβρεί τον εαυτό του και τη μητέρα του μέσα από την επαφή του με τη Σάρα.

    Τα σκηνικά και τα κοστούμια της παράστασης της Άρτεμις Φλέσσα νεανικά με χαρακτήρα. Τα κοστούμια των ηρώων είναι ενδεικτικά της ψυχολογίας και του χαρακτήρα τους. Στυλιζαρισμένο κοστούμι, σικ για την Κλαούντια, ενώ πιο ροκ και παραμελημένο για τη Σάρα. Η κόρη, η Ρόσα, στο «χάσιμό» της έχει μια ροκ αμφίεση και ένα δυναμικό παίξιμο, ενώ ο γιος, Χουάν, νεανικό καθωσπρέπει ντύσιμο. Τα σκηνικά πολυμορφικά και ευέλικτα, προσαρμόζονται σε αίθουσα αεροδρομίου και σε υποδοχή ξενοδοχείου διευκολύνουν την εξέλιξη σε διαφορικά μέρη χωρίς καμιά επιβάρυνση για την ομαλή και εύρυθμη εξέλιξη του έργου.

  2. Ξεκινά κακά ενώ από το μέση και μετά γίνεται ευτυχώς μέτριο προς συμπαθές (εώς και λίγο αστείο) σε στιγμές του. Οι ηθοποιοί επαρκείς στους ρόλους τους που δεν προσφέρονται και για πολλά (όπως άλλωστε και το όλο κείμενο). Δε θα το πρότεινα αν και μέρος του κοινού (ίσως συνηθισμένο σε πιό ελαφρά θεάματα και ελληνικές κωμικές σειρές) φάνηκε να το χαίρεται με την καρδιά του.