Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα

Αρχείο Παίχτηκε από 06/06/2016 έως 13/07/2016
στο Βρυσάκι
Διάρκεια: 90' (χωρίς διάλειμμα)
Κείμενο: Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα
Μετάφραση: Μαρία Σκαφτούρα
Σκηνοθέτης: Ένκε Φεζολλάρι
Ερμηνεύουν: Ιωάννα Μαυρέα, Μαρία Σκαφτούρα, Δήμητρα Κολλά, Χριστίνα Χειλά, Βίκυ Παπαδοπούλου, Αγάπη Παπαθανασιάδου, Βέφη Ρέδη, Φρύνη Θετάκη, Ξανθή Κρανίδη

Περιγραφή

Η παράσταση που κέρδισε θεατές, μικρούς και μεγάλους, άνδρες και γυναίκες, θεατρόφιλους και μη, το ασφυτικό καλοκαίρι του 2015, επιστρέφει τον Ιούνιο στο Βρυσάκι, Χώρος Τέχνης & Δράσης: Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα θα ανοίξει την πόρτα του για τον Ιούνιο, κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη, στην πιο όμορφη αυλή της Αθήνας κάτω από την Ακρόπολη.

Περισσότερα

Η Υπόθεση

Ανδαλουσία. Μετά την κηδεία του άνδρα της, η 60χρονη Μπερνάρντα Άλμπα, επιβάλλει στις πέντε κόρες της της πολύχρονο κατ’οίκον εγκλεισμό λόγω πένθους. Σε ένα σπίτι, χωρίς αντρική παρουσία, εισβάλλει ο Έρωτας και τα ανατρέπει όλα... Μία βαλκανική τραγωδία εννέα γυναικών, με αέρα αλμοδοβαρικό.

Σκηνοθετικό Σημείωμα

Αυτό το καλοκαίρι, συμπληρώνονται 80 χρόνια από το θάνατο του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα και ένας χρόνος μετά το Δημοψήφισμα. Επέτειοι που μας θυμίζουν ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει, αλλά τίποτα δεν είναι όπως παλιά: σε μια ισχνή δημοκρατία, δίχως καμιά πίστη στο συνάνθρωπο, Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα δεν είναι ένα έργο, που απλά μπορεί να μας αφορά, είναι ο κόσμος μέσα στον οποίο ζούμε.

Η Μπερνάρντα, η Αδέλα, η Πόνσια, η Μαρτύριο, η Ανγκούστιας, η Αμέλια, η Μαγδαλένα, η Προυντένσια κι ο πανταχού παρών, και γι' αυτό απών, Πέπε, είναι σάρκα από τη σάρκα μας. Μιλούν τη λογοκριμένη γλώσσα μας, ενώ η στεγνή, από τη στέρηση και τον εγκλεισμό, όψη τους καταμαρτυρά όσα οι λέξεις κρύβουν. Από τη μια κοινωνία σε κρίση, ας πούμε, την ισπανική, τις μέρες του '36 λίγο πριν το πραξικόπημα, στην ελληνική κοινωνία του 2016. Από το δυτικό άκρο της Μεσογείου, έως τις απότομες ακτές της Αδριατικής και της Μαύρης Θάλασσας, από τις ορκισμένες παρθένες της Αλβανίας έως τις ηρωίδες του Αλμοδόβαρ, οι ίδιες ακούραστες νότες, οι ίδιες υγρές και μεστές φωνές, οι ίδιες υποσχέσεις και το ίδιο σκληρό παιχνίδι με το θάνατο.

Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα είναι μια ανδαλουσιανή τραγωδία, με άλλα λόγια μια βαλκανική τραγωδία, που λαμβάνει χώρα στις εσχατιές του πολιτισμένου κόσμου. Η άνυδρη και διψασμένη γη, καθρεφτίζεται στα στερημένα από έρωτα γυναικεία πρόσωπα του έργου. Αφόρητη ζέστη δοκιμάζει τα όρια της ύπαρξης τους σε εγκλεισμό, ενώ μια πιθαμή έξω από το σπίτι - φυλακή, μοιάζει να απλώνεται ένα σύμπαν διαποτισμένο από αισθησιακές μουσικές και οσμές, κάθιδρων από το χορό, σωμάτων, που δεν παύουν ποτέ να ερωτεύονται. Αλήθεια ή ψέματα; Μια φαντασίωση που στήνει μοιραίες παγίδες στα θύματά της, ή μια αλήθεια, που όμως η κατάκτησή της χρειάζεται τόλμη και πόθο ή, ακόμα καλύτερα, duente;

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Σκηνοθεσία, μουσική επιμέλεια: Ένκε Φεζολλάρι
Δραματολογική Επεξεργασία: Ναταλί Μηνιώτη
Κοστούμια και Επιμέλεια Σκηνικού Χώρου: Χριστίνα Κωστέα
Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Μακιγιάζ: Κυριακή Μελίδου
Κομμώσεις:Τάσος Καστανιάς
Βοηθός Σκηνοθέτη: Χρήστος Χριστόπουλος
Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου
Βίντεο: Αντώνης Κωνσταντουδάκης
Σχεδιασμός Αφίσας: Βασιλική Χριστοπούλου

Ερμηνεύουν:

Ιωάννα Μαυρέα / Μπερνάρντα Άλμπα

Μαρία Σκαφτούρα/ Πόνθια

Δήμητρα Κολλά /Ανγκούστιας

Χριστίνα Χειλά – Φαμέλη / Αδέλα

Βίκυ Παπαδοπούλου / Μαρτίριο

Αγάπη Παπαθανασιάδου / Μαγκνταλένα

Βέφη Ρέδη / Μαρία Χοσέφα

Φρύνη Θετάκη / υπηρέτρια

Ξανθή Κρανίδη /Αμέλια

Παραγωγή: Λυκόφως

Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τη φάρμα αλόγων Γκοσδής για την παραχώρηση χώρου για την φωτογράφιση (gkosdishorses.gr).

** Το κείμενο της παράστασης κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Vakxikon.gr  (Ασκληπιού 17)

Τι γράψανε για «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα / 2015»:

Στην καρδιά ενός δύσβατου καλοκαιριού, είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε μια από τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς. (click@life)

Εκμεταλλευόμενος πιο πέρα κι απ’ το έπακρο το χώρο του,

εντοπίζοντας αφορμές για εκπλήξεις ακόμα και στους μεντεσέδες απ’ τα παραθυρόφυλλα σχεδόν, κατασκευάζει μια αγωνιωδώς αφυπνιστική, αλλά και ολότελα εγκολπωτική θεατρική εμπειρία.

(propaganda)

Έσεσθε έτοιμοι όμως θεατρόφιλο κοινό να παρακολουθήσετε μία εξαιρετική Αλμοδοβαρική προσέγγιση μακριά από τις κλασσικές και αναμενόμενες τρόπον τινά θεατρικές αποδόσεις του έργου.

(theatromania)

Συνολικά, πρόκειται για μια απολαυστική θερινή θεατρική εμπειρία που αξίζει.

(rev-ma blogspot.gr)

Μια παράσταση ενδιαφέρουσα, ζωντανή, αισθησιακή, πάλλουσα, άριστα οργανωμένη

και καθόλου βαρετή.  (episkinis.gr)

Τελικά αξίζει να δει κάποιος την παράσταση αυτή; Επιβάλλεται. Θεατρόφιλοι και μη, θα γοητευτείτε από την προσέγγιση του Φεζολαρι και θα προβληματιστείτε πολύ γύρω από την βία και το φασισμό που επικρατεί ακόμη και στις μικροκοινωνίες που περιφερόμαστε. (life.gr)

Ποίηση είναι ένας νέος σκηνοθέτης,  όπως ο Ένκε Φεζολλάρι, να πετυχαίνει τον απόλυτο Λόρκα.

Τον Λόρκα του κόκκινου φεγγαριού, του θρήνου και του στεναγμού, τα της ανάστερης σιγαλιάς, της τσιγγάνικης σαγήνης, της θάλασσας της πνιγμένης μες στην άμμο...  (catisart)

Μια παράσταση που ξεχωρίζει, καλοδουλεμένη, με φροντισμένους φωτισμούς,

εύστοχες μουσικές επιλογές και φυσικά με το δυνατό κείμενο του Λόρκα.

Το θέατρο για ακόμη μια βραδιά ασφυκτικά γεμάτο, απόδειξη πως το κοινό «αγκαλιάζει» τις αξιόλογες προσπάθειες.. (all4fun)

Η θεατρική έκπληξη του φετινού καλοκαιριού «συμβαίνει» σε μια από τις πιο ωραίες αυλές της Αθήνας, το Βρυσάκι...σε μια δουλεμένη παράσταση που κατάφερε να γίνει talk of the town για το φετινό καλοκαίρι!

(didee.gr)

Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες παραστάσεις της καλοκαιρινής σεζόν,

που ελπίζουμε να συνεχιστεί τον χειμώνα, βρίσκει «ανοιχτή» στέγη στο Βρυσάκι.

(presspublica.gr)

Η σκηνοθεσία του Ένκε Φεζολλάρι, μέσα από μια αλμοδοβαρική ματιά, με ήχους

και μουσικές των Βαλκανίων, αποτυπώνει ξεκάθαρα το πνεύμα του έργου

και καθηλώνει τον θεατή μέχρι το τελευταίο λεπτό.

Το φυσικό σκηνικό του χώρου αξιοποιείται πολύ σωστά και δημιουργεί μια ατμόσφαιρα υποβλητική, ακόμα και μυστηριακή (...) Μια παράσταση που αξίζει να τη δείτε!

(debop.gr)

Μετά το χειμερινό «Πλατόνοφ» -όπως και τώρα στο «Σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα»- γίνεται ολοένα και πιο καθαρό ότι ο Ενκε Φεζολάρι επιδιώκει να δημιουργεί ατμόσφαιρες στις παραστάσεις του•  να φτιάχνει μικρούς κόσμους όπου δίνουν την εντύπωση πως πράγματι  κατοικούνται από τους ήρωές του. Αυτό το πέτυχε και στην τελευταία του δουλειά, στα βαθιά νερά του Λόρκα, κάνοντας καταρχάς μια καλή επιλογή: Τοποθετώντας την παράσταση στη μικρή αλλά θαυματουργή αυλή του Βρυσακίου…

(tospirto.net)

 

Βίντεο

2 ΣΧΟΛΙΑ

  1. ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΜΠΕΡΝΑΡΝΤΑ ΑΛΜΠΑ
    Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα άνοιξε τις ερμητικά κλειστές πόρτες του για την κηδεία του δεύτερου συζύγου της, Αντόνιο - Μαρία Μπεναβίδες και γίναμε μάρτυρες της θλιβερής ιστορίας που εκτυλίχθηκε....Μια ιστορία που διψά για στοργή, αγάπη, έρωτα, ανεκπλήρωτους πόθους, χαρά, ήλιο, αέρα και καταλήγει σε τραγωδία...
    Πρωταγωνίστριες μια μητέρα με τις πέντε κόρες της...Μια μητέρα σκληρή, βίαιη, τυραννική, έτοιμη να επιβάλλει τους βάναυσους και συντηρητικούς κανόνες της περί τιμής, σεμνότητας και ηθικής ανωτερότητας στις κόρες της. Στην αντίπερα όχθη, πέντε θηλυκές φιγούρες διεκδικούν τον έρωτα, την ελευθερία, τη θηλυκότητα, τη μητρότητα, το δικαίωμα να είναι γυναίκες. Αισθάνονται χαμένες, δυσανασχετούν, ξαγρυπνούν, φαντάζονται τη ζωή τους έξω από το σπίτι, αγναντεύουν ράβοντας και ονειρεύονται διαρκώς.
    Και μήλο της έριδος...ο Πέπε Ρομάνο ο οποίος πλανάται στο χώρο, έτοιμος να κατασπαράξει την καρδιά και την ψυχή τους. Ένας έρωτας που αντί να τις αναζωογονήσει, γίνεται το τέρας που θα τις καταστρέψει και θα τις καταπιεί.
    Καθισμένη στον κήπο του σπιτιού, παρακολούθησα πόρτες και παράθυρα να ανοιγοκλείνουν διαρκώς κρύβοντας ένοχα μυστικά. Μαυροφορεμένες να ανεβοκατεβαίνουν τη σκάλα αναζητώντας μια διέξοδο. Άκουσα τις ανάσες τους, αισθάνθηκα τον πόνο τους, αφουγκράστηκα τις κραυγές τους. Η μουσική έντονη με ερωτικά τραγούδια και μοιρολόγια να πλαισιώνουν την πλοκή. Δραματικές σκηνές διαδέχονται η μία την άλλη με διάσπαρτο χιούμορ και γκριμάτσες να αποφορτίζουν την κατάσταση. Οι φωτισμοί συντελλούν σημαντικά στο να φανεί το πραγματικό σπίτι-κολαστήριο. Ο σκηνοθέτης, Ένκε Φεζολλάρι, αξιοποίησε το χώρο σπιθαμή προς σπιθαμή. Οι πρωταγωνίστριες έδωσαν ψυχή τε και σώματι πάνω στη σκηνή αποσπώντας δικαιωματικά και αντικειμενικά το δυνατό και συνεχές χειροκρότημα στο τέλος της παράστασης.
    Το αποτέλεσμα εξαιρετικό, μοναδικό, συγκλονιστικό.....μια καλοκαιρινή νύχτα του Ιουνίου κάτω από την Ακρόπολη, ήρθα αντιμέτωπη με το σκληρό και απάνθρωπο πρόσωπο της ζωής, με τον ανεκπλήρωτο έρωτα, με τη μοναξιά,με τη διαφορετικότητα των ανθρώπων, με τον ίδιο το θάνατο....Και κρατάω τα τελευταία λόγια της Μπερνάρντας:" το θάνατο πρέπει να τον αντιμετωπίζεις κατά πρόσωπο...και δεν θέλω κλάματα....σιωπή....μην πείτε λέξη, μόνο ΣΙΩΠΗ....."