Victims

Αρχείο Παίχτηκε από 06/11/2019 έως 04/03/2020
στο Studio Κυψέλης

2ος χρόνος παραστάσεων
Διάρκεια: 110' (χωρίς διάλειμμα)
Συγγραφέας: Michael Howard
Μετάφραση: Σωτήρης Αντωνίου
Σκηνοθέτης: Γιώργος Λιβανός
Σκηνογραφία: Γιοβάννα Πρασσίνου
Κοστούμια: Γιοβάννα Πρασσίνου
Φωτισμοί: Γιώργος Λιβανός
Κίνηση: Σίμωνας Πάτροκλος
Ερμηνεύουν: Μιχάλης Ιατρόπουλος, Σόνια Κωτίδου

Περιγραφή

Το έργο «Victims» (Θύματα) του Michael Howard, σε σκηνοθεσία Γιώργου Λιβανού, με τον Μιχάλη Ιατρόπουλο και τη Σόνια Κωτίδου, που αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς την περασμένη θεατρική χρονιά,
επιστρέφει από την Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2019 και κάθε Τετάρτη στις 21.30, στο Studio Κυψέλης.

Περισσότερα

Λίγα λόγια για το έργο

Πρόκειται για ένα τολμηρό, πολιτικό θρίλερ, γραμμένο το 1980 από τον Michael Howard (Μιchael Schnessel) και πολυπαιγμένο παγκοσμίως. Αφορά την ιδιόρρυθμη συνάντηση ενός ζωγράφου με ένα γυμνό μοντέλο, μέσα από την οποία προκύπτουν εφιαλτικές αλήθειες για τη ζωή των δύο ηρώων. Αλήθειες που τους επηρεάζουν τόσο…. ώστε την επόμενη μέρα κανείς από τους δύο δεν θα είναι ίδιος. Οι κοινωνικές συμβάσεις που μάς καθορίζουν, οι οικογενειακές επιβολές, τα θέλω και τα πρέπει σε έναν περίεργο χορό με το σήμερα και τις δικές του ανάγκες καθώς και μια ενηλικίωση που εισβάλλει απρόοπτα εν μια νυκτί, αποτελούν κυρίαρχα στοιχεία του έργου. Θεωρείται ένα από τα αρτιότερα ψυχολογικά θρίλερ.

Σύμβουλος: Ζωρζέτ Μιρόν
Βοηθός σκηνοθέτη: Νερίνα Καμπασάκη
Κινηματογράφηση: Αντώνης Μανδρανής
Γραφιστικά: Ειρήνη Γκολέμη
Φωτογραφίες: Ζώης Τριανταφύλλου Σφακιανάκης & Κώστας Βολιώτης
Προβολή-επικοινωνία: Νατάσα Παππά

Φωτογραφίες

Βίντεο

29 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Πολύ άρτια και αξιόλογη δουλειά από όλες τις απόψεις. Συγκλονιστικές ερμηνείες, δυνατό και εύστοχο κείμενο, νευραλγική εναλλαγή του ρόλου θύματος-θύτη, ανατροπές και στο τέλος επεύλεση της κάθαρσης και μιας ανάσας εξιλέωσης. Εξαιρετική παράσταση, συγχαρητήρια στους πρωταγωνιστες και σε όλους τους συντελεστές!

  2. πολυ εντονη παρασταση,και ο μικρος χωρος την εκανε ακομη πιο ζωντανη. οι εναλλαγες των θεσεων εξουσιας σε κρατανε συνεχως σε εγρηγορση.
    ανα στιγμες,η ερμηνεια του Μιχαλη μου φανηκε λιγο βεβιασμενη,αλλα σιγουρα στη δευτερη "φαση" της παραστασης αυτο εξαφανιζεται.
    (μεσα στο προγραμμα υπαρχουν ολοι οι διαλογοι της παραστασης)
    Θα το προτεινα,και θα το ξαναεβλεπα. Μπραβο σε ολους τους συμμετεχοντες.

  3. ΤΟ ΕΡΓΟ ΔΥΝΑΤΟ ΟΙ ΕΡΜΗΝΙΕΣ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΥΡΙΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΑΤΡΟΠΟΥΛΟΥ ΠΟΥ ΣΕ ΕΝΑ ΤΕΤΟΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΜΙΚΡΟ ΠΟΥ Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΘΟΠΟΙΟ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΡΥΤΙΔΑ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΤΟΡΘΩΣΕ ΝΑ ΞΕΓΥΜΝΩΣΕΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΠΟΥ ΚΟΥΒΑΛΑΜΕ ΟΛΟΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ.ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ

  4. Δυνατή παράσταση ,η έννοια της εξουσίας εξαιρετικά δοσμένη όπως και η σχέση θύτη και θύματος δίνει τροφή για ατομικό και συλλογικό στοχασμό. Το πάθος και η κατάρρευση ερμηνευτικά απογειώνεται μέσα από την σκηνοθετική ματιά.
    Ευχαριστώ πολύ για τις προσκλήσεις ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ.

  5. Εξαιρετικό έργο, εξαιρετικοί ηθοποιοί, εξαιρετική παράσταση.
    Τι κρύβεται πίσω από έναν πίνακα ζωγραφικής και ένα έργο τέχνης, ποια η σχέση δημιουργού – μοντέλου – δημιουργήματος. Πώς το δημιούργημα αποκτά πνοή και φλόγα, ξεφεύγει από τα συνηθισμένα, γίνεται εξαιρετικό; Ο συγγραφέας χτίζει πάνω στο μύθο του Πυγμαλίωνα με τη Γαλάτεια. Ο Πυγμαλίωνας αναζήτησε το τέλειο στη γυναίκα και το βρήκε μόνο στο έργο που δημιούργησε, που το ερωτεύθηκε και το παντρεύτηκε. Έτσι κι ο ήρωάς μας, παιδί μιας συντηρητικής εβραϊκής οικογένειας, χασάπης και παιδί χασάπη, ασκούμενος σε σχολή ζωγραφικής, αναζητά μια τέτοια τελειότητα. Στην τέχνη του μετασχηματίζει τον εαυτό του, τα τραύματα και τις ενοχές του, χτίζει μια «ανθρώπινη» σχέση με το μοντέλο του. Κι όταν σε στοιχειώνει η θρησκεία, όταν η πατρική υποκρισία σε χρησιμοποιεί σαν υποχείριο καθωσπρεπισμού, όταν «γίνεσαι άνδρας» μέσα από το να αφαιρέσεις την παλλόμενη καρδιά του σφαγίου και να κάνεις περιτομή, φθάνεις στην πατροκτονία για να λυτρωθείς και να βρεις το δρόμο σου, αναζητώντας ένα έργο τέχνης που θα κάνεις δώρα σε μια μάνα – σκιά στη ζωή σου, που διαπιστώνει έντρομη την ανθρωποθυσία, για να μεταβεί ξανά στη σκιά των ηρεμιστικών χαπιών. Τα σύμβολα του πατέρα – αφέντη κουβαλούνται στην αθλητική τσάντα, για να μετατρέψουν το θύμα της πατριαρχίας σε φορέα της και θύτη.
    Στην αναζήτηση της ανθρώπινης σχέσης με το μοντέλο που θα δώσει πνοή στο έργο, υπεισέρχεται ο ανδρικός σχεδιασμός της απομόνωσης και αποκλειστικότητας της γυναίκας που θα ποζάρει, όχι πια για την ομάδα αλλά για τον ένα. Υπεισέρχεται ο ανταγωνισμός που κουρελιάζει τις υπόλοιπες ζωγραφικές εκδοχές που υπήρξαν ως ανάξιες. Η σχέση, ακόμη κι όταν το μοντέλο ξεφεύγει από τον κανόνα του «δε μιλώ με το ζωγράφο», μπλοκάρει από την προσπάθεια να αντλήσει την ανθρώπινη ατέλεια για να την μετατρέψει σε αψεγάδιαστη τελειότητα. Η έμπνευση είναι στιγμές και το μοντέλο πρέπει να υποταχθεί σε αυτές, στο χρόνο και τη διάθεση του εντολέα, που πληρώνει και προσδιορίζει το πώς θα στηθεί και για πόσο, φτιάχνοντας σχέση ιδιοκτησίας. Μιας ιδιοκτησίας που βγάζει μαχαίρι, προκειμένου να επιβάλλει την υποταγή στην αφύπνιση και τη διαμαρτυρία, που γυρεύει να υποτάξει, να εξουσιάσει, που μετατρέπει την πραγματική ζωή σε υποκατάστατο των ενοχών και της πατριαρχικής αναζωπύρωσης από το ζωγράφο.
    Άραγε πόσο ένα έργο του Μιχαήλ – Άγγελου μπορεί να συγκριθεί με το έργο της καταστροφής του, όπως έγινε με εκείνον τον τουρίστα που έσπασε την «πιετά»; Τι μπορεί να ώθησε στην αγανάκτηση και στην πράξη του βανδαλισμού και πόσο μπορεί να κριθεί ως τέτοια; Γιατί το κλειδωμένο μοντέλο, βρίσκει, τελικά, όταν κάθε άλλη κραυγή απελπισίας και προσπάθεια εξαντλείται, το μονόδρομο του εκβιασμού του ζωγράφου, κρατώντας ένα μαχαίρι κι απειλώντας να ξεσκίσει το πορτρέτο της, το τέλειο δημιούργημα. Αυτό είναι το μόνο που μπορεί να «πιάσει» στον εξουσιαστή, που μπορεί να τον καθηλώσει, να τον γυμνώσει, να τον κάνει να αισθανθεί έστω και εικονικά τον εξευτελισμό των βλεμμάτων πάνω στο κορμί του, στο πέος του, να νοιώσει την «ευαρέσκειά» του προς το δημιουργό που του προσθέτει «πόντους» ή που δεν εμφανίζει την περιτομή του στο ευρύ κοινό. Έτσι το μοντέλο, εκείνο το ίδιο που κάποτε στην αρχαιότητα έδωσε πνοή στα κλασικά γλυπτά, παίρνει μια ενεργητική εκδίκηση για το παρελθόν και το παρόν των καταπιεσμένων, κάνει τον εξουσιαστή – εξουσιαζόμενο αλλά όχι θύμα με την τρέχουσα έννοια του όρου.
    Το έργο είναι πολιτικό διότι θέτει το ζήτημα των σχέσεων ιδιοκτησίας και εξουσίας, των κοινωνικών αδιεξόδων που δημιουργούν τέρατα και σωρεύουν μια αγανάκτηση που αναζητά έκρηξη και αναδημιουργία αλλά που μπορεί και να μετατραπεί σε νέα αδιέξοδα και να μετασχηματιστεί σε μεγαλύτερες τυραννίες. Είναι ακόμη πολιτικό, διότι θέτει ζητήματα για την οικογένεια και τη μεταφυσική ως καταπίεση αλλά και ως λύτρωση, παρηγοριά, ως όπιο του λαού. Η σχέση γυναίκας και άνδρα, καταπιεστή – καταπιεζόμενου, θύματος και θύτη, είναι στο επίκεντρο. Το θρίλερ, αν μπορεί να το ονομάσει κανείς έτσι, βρίσκεται στην ερμηνεία, στην εξήγηση, που δεν είναι απλή και στην οποία οι ανατροπές και οι αμφισημίες γίνονται κομμάτια του παζλ που πρέπει να λυθεί.
    Όλη αυτή η ατμόσφαιρα δίνεται μέσα από τις ερμηνείες. Δωρική, χωρίς εξάρσεις και αποτελεσματική είναι Σόνια Κωτίδου. Χωρίς ψεύτικες εξάρσεις, καταφέρνει να μεταβάλλει τη γκάμα των περιστάσεων στην οποία πρέπει να κινηθεί. Ο Μιχάλης Ιατρόπουλος, δίνει ρεσιτάλ στο δύσκολο ρόλο, κινούμενος ανάμεσα στην αποφασιστικότητα και στην πλήρη κατάρρευση, ανάμεσα στον καλλιτέχνη και στον εργοδότη - σφαγέα, ανάμεσα στον καλό γιο και τον πατροκτόνο… Το σκηνικό, οι φωτισμοί και οι σκιές, η κίνηση, όλα άψογα τοποθετημένα σκηνοθετικά αποδίδουν ένα έργο που θα μετρήσει διαχρονικά στα θεατρικά δρώμενα.

  6. Είδα την παράσταση την ΤΕΤΑΡΤΗ το βράδυ και την ευχαριστηθηκα και ενας λόγος ήταν ότι την είδα μετά απο μια καταπληκτική παράσταση, το ΜΙΣΑ-ΜΙΣΑ όπου γελάσαμε πολύ κι ενα ψυχολογικό θρίλερ ηταν οτι έπρεπε για την συνεχεια. Είχε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο, σκηνοθεσία καλή σε σύγκριση με τον περιορισμενο- πιεσμενο χώρο και ερμηνείες ικανοποιητικες. Χωρίς να δω καμία τρομερή παράσταση έμεινα ευχαριστημενος που την παρακολουθησα.Και ευχαριστώ την θεατρομανια για την πρόσκληση!!!!

  7. Πολύ ωραία παράσταση και εξαιρετικές οι ερμηνείες από τους ηθοποιούς! Μου άρεσε ιδιαίτερα η ανατροπή του θύτη-θύματος και το πως εναλλάσσονταν οι ρόλοι! Ο χώρος του θεάτρου πολύ ιδιόρρυθμος αλλά και λίγο κλειστοφοβικο θα έλεγα... Ευχαριστούμε πολύ για τις προσκλήσεις!

  8. Ενδιαφέρουσα παράσταση, ενδιαφέρον και το έργο, επίκαιρο κατά μία έννοια, καθώς ο κάθε θεατής μπορεί να το αναγάγει και να το προσαρμόσει σε όλες τις εξουσίες/ιδέες/θρησκείες.

    Παρόλα αυτά, εξαιρετικά φλύαρη προσαρμογή του, καθώς η διάρκεια των 2 ωρών είναι υπερβολική, σε σχέση με το περιεχόμενο και τα μηνύματα.

    Η σκηνοθεσία του κ Λιβανού καλή, όπως πάντα, αν και έχω μερικές ενστάσεις, κυρίως για την έλλειψη διαλείμματος.

    Τώρα αναφορικά με τους ηθοποιούς και τις ερμηνείες, θα σταθώ μόνο στον κ. Ιατρόπουλο, η ερμηνεία του οποίου ήταν απλώς αξιοπρεπής.

    Ευχαριστώ θερμά τη Θεατρομανία για την πρόσκληση!

  9. ΔΥΝΑΤΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ. ΜΠΡΑΒΟ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ...Η ΚΥΡΙΑ ΣΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΠΟΛΥ .ΕΥΓΕΝΙΚΗ...Ο ΚΥΡΙΟΣ ΙΑΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΠΟΛΥ ΑΝΕΤΟΣ ΤΥΠΟΣ,ΜΙΛΗΣΑΜΕ ΛΙΓΟ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ STUDIO ΠΕΡΙ ΑΘΛΗΤΙΚΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ...ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ...