Από την θεατρολόγο Μαρινέλλα Φρουζάκη
Μια εξαιρετική παράσταση είχαμε τη χαρά να απολαύσουμε στον μοναδικό χώρο του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά από τον Γιάννη Κακλέα.
Η μουσική του Σταύρου Γασπαράτου σε συνδυασμό με τα σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη και τους φωτισμούς του Αλέκου Γιάνναρου, ήταν καθηλωτικά και δημιουργούσαν μια μοναδικά σκοτεινή, επιβλητική, ελισαβετιανή ατμόσφαιρα. Τα κοστούμια της Ηλένιας Δουλαρίδη ήταν σύγχρονα και λιτά με στοιχεία που παρέπεμπαν μεν στην ατμόσφαιρα της εποχής, επισημαίνοντας δε, το εκσυγχρονιστικό στοιχείο της παράστασης. Τα βίντεο, ωστόσο, του Νίκου Δημητριάδη, δεν είχαν κάτι να προσθέσουν στο συνολικό κλίμα.
Καθηλωτικές ήταν οι ερμηνείες του Ιερώνυμου Καλετσάνου και την Ελένης Τοπαλίδου ως βασιλικού ζεύγους. Οι στυλιζαρισμένες κινήσεις σε αργή κίνηση, ειδικότερα τις στιγμές του σεξουαλικού συμβολισμού, που ήταν ακριβώς τόσο όσο έπρεπε προκλητικές, αποτέλεσαν την αποκορύφωση της σκηνοθετικής προσέγγισης του Κακλέα. Ωστόσο, μου έλειψε η ραδιούργα πλευρά της Γερτρούδης. Η μηχανική κινησιολογία της Αγγελικής Τρομπούκη λειτούργησε άψογα σε κάθε στιγμή της παράστασης. Η Ευγενία Δημητροπούλου ενώ ξεκίνησε ήπια, στο ξέσπασμα της στιγμής της τρέλας της Οφηλίας, έδωσε ρεσιτάλ ερμηνείας, καταφέρνοντας παρ’ όλ’ αυτά να μην γίνει υπερβολική. Η ερμηνεία του Κωνσταντίνου Ασπιώτη είχε αρκετές έντονες και δυνατές στιγμές, ωστόσο θεωρώ ότι η σκηνοθετική προσέγγιση του Κακλέα, όσον αφορά στον Αμλετ αποδυνάμωσε το στοιχείο της πρωτοτυπίας , καθώς τόσο ερμηνευτικά και κινησιολογικά όσο και στην εκφορά του λόγου του ο Ασπιώτης, θύμιζε έντονα την ερμηνεία του στο «Κουρδιστό Πορτοκάλι», κάτι που τόσο ευχάριστα πρωτόγνωρο μας φάνηκε τότε.
Ωστόσο, δεν παύει να αποτελεί μια εξαιρετική παρουσίαση του Άμλετ, πιστή στο κείμενο του Σαίξπηρ, βασισμένη στην πολύ καλή μετάφραση του Διονύση Καψάλη, αποπνέουσα την εποχή αναφοράς της με καίριες προβολές στο σήμερα.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
Εκπληκτική παράσταση.