Από την θεατρολόγο Τζούλια Κόγκου
Το έργο Αντιγόνη του Ανούιγ επανεξετάζει τον ελεύθερο, επαναστατικό χαρακτήρα της μικρότερης κόρης του Οιδίποδα Αντιγόνης που αντιστάθηκε στην εξουσία και αποποιήθηκε την ευτυχία προκειμένου να πράξει το δίκαιο και σωστό. Η καταδίκη της, τελικά, οδηγεί στην επανάληψη του μοτίβου της αυτό-«τύφλωσης»: ο ηγεμόνας της Θήβας «τυφλώνεται» καταστρέφοντας, αυτή τη φορά, ένα διαφορετικό κομμάτι του εαυτού του, το γιο του.
Το έργο γράφτηκε σε μία περίοδο που η Γαλλία βρισκόταν κάτω από το γερμανικό ζυγό, γεγονός που – προφανώς - ενεργοποίησε την σκηνοθέτιδα στην επιλογή του. Στην Αντιγόνη της, η σκηνοθέτιδα Ε. Ευθυμίου επιδίωξε να υπονομεύσει περαιτέρω την υπόσταση της Εξουσίας - που προσέβλεπε στην εδραίωσή της εθελοτυφλώντας μπροστά στην πραγματικότητα - μεταφέροντας τον κόσμο του έργου σε ένα σύμπαν αυτιστικό, σωματικά και νοητικά ανάπηρο που χρήζει ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.
Η ευρηματικότητα της σκηνοθετικής πρότασης δεν παρέμεινε στη μεταφορά της αποπνικτικής ατμόσφαιρας ενός θεραπευτηρίου αλλά ενισχύθηκε με την υιοθέτηση μιας πρωτότυπης προσέγγισης του κοινού επιλέγοντας ηθοποιούς απλούς και καθημερινούς στους δεύτερους ρόλους (π.χ Ισμήνη, φρουροί, Ευρυδίκη κ.α.). Η αμεσότητα, αυτή, ενισχύθηκε με το ρόλο του Χορού που εξηγούσε και ενέτασσε το κοινό στο κόσμο του έργου ενώ παρακολουθούσε τη δράση μέσα από το δωμάτιο των νοσηλευτών.
Η μουσική της παράστασης ενίσχυσε την αποστασιοποιημένη θέση του έργου ενώ η ενδυματολογία λειτούργησε καταλυτικά στην εξισορρόπηση των αντίρροπων δυνάμεων του σκηνογραφικού σύμπαντος με την πραγματικότητα του Κηποθεάτρου στην περιοχή Παπάγου. Η κινησιολογία (κυρίως της Β. Τρουφάκου) καθώς και οι χορογραφίες χρωμάτιζαν αρμονικά τη σκηνική παρουσία των ηθοποιών.
Η Β. Τρουφάκου προσέγγισε την Αντιγόνη έχοντας μία εσωτερική δύναμη που ξετυλιγόταν σταδιακά σε μία πολύπλευρη μελέτη του ρόλου με όχημα τη νεανικότητα της ηρωίδας, χωρίς ακρότητες και σε ποικίλους ρυθμούς (αν και υπήρξαν φορές που ο ρυθμός της γινόταν μονότονος και η σκηνική της παρουσία ανεπαρκής).
Ο Στ. Μάινας ανέπτυξε τα στοιχεία εκείνα στον υπό κατάρρευση χαρακτήρα ενώ ενισχύθηκε η διάσταση του με το alter ego - υπηρέτη του. Συνυπήρξε αρμονικά με τη εύρυθμη παρουσία της Τρουφάκου συνθέτοντας μια μελωδική παρτιτούρα ενισχυμένη από το μοναδικό παλμό των υπόλοιπων ηθοποιών. Η σύνθεση αυτή μαζί με τα υπόλοιπα στοιχεία π.χ. τραγούδια, φωτισμό δημιούργησαν μία μοναδική παράσταση.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
