Η Αφροδίτη με τη γούνα

Αρχείο Παίχτηκε από 08/10/2018 έως 15/01/2019
στο Θέατρο του Νέου Κόσμου
Διάρκεια: 70'
Συγγραφέας: Λέοπολντ Φον Ζάχερ-Μαζόχ
Μετάφραση: Νικολέτα Κοτσαηλίδου
Διασκευή: Νικολέτα Κοτσαηλίδου, Σπύρος Κυριαζόπουλος
Σκηνοθέτης: Σπύρος Κυριαζόπουλος
Σκηνογραφία: Ηλένια Δουλαδίρη
Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Μουσική: Αλέξανδρος Κασαρτζής
Ερμηνεύουν: Νικολέτα Κοτσαηλίδου, Σπύρος Κυριαζόπουλος
Παίζουν μουσική: Αλέξανδρος Κασαρτζής(Τσέλο)

Περιγραφή

Βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας του 19ου αιώνα το έργο του Μαζόχ, όπου οι απόψεις του για την ηδονή και τη σεξουαλικότητα συγκρούονται μετωπικά με  τον πουριτανισμό και τη χριστιανική ηθική του. Το περί ου ο λόγος έργο, «Η Αφροδίτη με τη γούνα», ήταν ο λόγος που ο ψυχίατρος Κραφτ Έμπινγκ καθιέρωσε τον όρο «μαζοχισμός», αναφερόμενος σε συμπεριφορές όμοιες με αυτές που περιέγραφε ο συγγραφέας.

Περισσότερα

Κάτω Χώρος

Εταιρεία Dum spiro spero

Σ’ ένα αριστοκρατικό περιβάλλον χλιδής, αισθησιασμού και ηδυπάθειας, εκτυλίσσεται μια ασυνήθιστη ερωτική ιστορία. Πρωταγωνιστές, ο Σεβερίν Φον Κουζίμσκι –το alter ego του συγγραφέα Μαζόχ– και η Βάντα Φον Ντουνάγιεφ, η γυναίκα που ο Σεβερίν λάτρεψε με πάθος και που της εκχώρησε τα πάντα, την ψυχή του, την ελευθερία του, την ίδια του την ύπαρξη.

Επιμέλεια κίνησης: Σεσίλ Μικρούτσικου
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελίνα Βερυκίου

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.

4 ΣΧΟΛΙΑ

  1. «Εκείνο τον καιρό ο έρωτας ήταν επακόλουθο κοιτάγματος, η ηδονή συνόδευε την ορμή. Κάθε τι άλλο, είναι απάτη, επιτήδευση, προσποίηση». -Από το κείμενο της παράστασης.

    Παρακολούθησα την παράσταση μετά από πρόσκληση του theatromania.gr την Τρίτη 04-12-18.
    Η πρώτη παρατήρησή μου που με χαροποίησε ήταν ότι ο σκηνοθέτης απέφυγε διακριτικά να παρουσιάσει το έργο σαν πορνογράφημα, γεγονός που αναμφίβολα θα το καθιστούσε πιο εμπορικό και “πιασάρικο” κατά τις σύγχρονες τάσεις του θεάματος. Αντίθετα έμεινε πιστός στις κόσμιες περιγραφές του συγγραφέα όπου εμφιλοχωρεί μια αριστοκρατική αύρα που αποτελεί και τη μήτρα της διάκρισης του αμιγούς πάθους από το χυδαίο και το επιφαινόμενο, όπως πια μαζικά πλασάρεται το σεξ.
    Ακόμα σπουδαιότερο επίτευγμα για το παραπάνω είναι η σπάνη των τεχνικών μέσων. Δυστυχώς οι πολυέλαιοι στο φόντο δεν ήταν αρκετοί για να αποτυπώσουν σκηνικά τις αριστοκρατικές κορυφώσεις και τους συνεπείς με αυτά τα πάθη τρόπους που βρίθουν στο βιβλίο ως εξπρεσιονιστικές μαρμαρυγές.
    Από την άλλη διέκρινα μια ασυνέπεια προς την ανωτέρω “αριστοκρατικότητα” με την υιοθέτηση ασθματικών ρυθμών στην εκφορά των διαλόγων των ηρώων, ίσως και προκειμένου να συμπυκνωθεί το μυθιστόρημα του Μαζόχ στο λίγο παραπάνω από μία ώρα που διαρκεί η παράσταση.
    Απόρροια αυτού ήταν να εστιάσει ο σκηνοθέτης περισσότερο στην ψυχοπαθολογία του υποκειμένου μέσω της άνευ όρων παράδοσης του Σέβεριν (δεν ξέρω γιατί, αλλά ο τονισμός μου αρέσει καλύτερα όπως τον απέδωσαν οι Velvet Underground στο Venus in furs!) παρά στη μυσταγωγία του κειμένου. Δεν παρουσιάστηκε κάποιο τελετουργικό όπως καθιερώθηκε από τον συγγραφέα στα ομώνυμα ήθη και η επανάληψη που είναι και το σύνηθες μοτίβο της μαζoχιστικής μυθολογίας είναι εμφανής μόνο σε δύο απαγγελίες βασανισμού του ήρωα από τις νέγρες υπηρέτριες.
    Επίσης, υποτίθεται ότι ο άντρας είναι ο διαφθορέας ως ενορχηστρωτής της φαντασίωσης ωστόσο ο κύριος Κυριαζόπουλος που τον ενσαρκώνει έχει μια μάλλον επιδερμική προσέγγιση στο προσχέδιο της διαφθοράς και της παρουσίασής της ως έργο τέχνης. Αντίθετα η κυρία Κοτσαηλίδου ήταν ιδιαίτερα αισθησιακή και κατορθώνει να τραβήξει την προσοχή πέρα από το αβανταδόρικα μοιραίο ρόλο της, ωστόσο την προδίδει η επιλογή να αναπαρασταθεί γοργά το έργο.
    Άλλωστε αυτή είναι και η δεύτερη ασυνέπεια προς το κείμενο καθ' αυτό. Η αναβολή και οι παλινδρομήσεις της Βάντα είναι που προσδίδουν πιο αργούς ρυθμούς στο βιβλίο, όμως οι ασθματικοί ρυθμοί που ενστερνίστηκε ο σκηνοθέτης συγκρουσιακά προς το πνεύμα του συγγραφέα, δεν καταφέρουν να μεταδώσουν στο θεατή τη συμπάθεια για το τελικώς θύμα της ιδιοτροπίας του, τον Σέβεριν αλλά μάλλον το αίσθημα μιας χαμέρπειας εγγύτερης με αυτήν στους ήρωες των βιβλίων του Σάντ.
    Προς υπεράσπιση του κυρίου Κυριαζόπουλου οφείλω να καταθέσω ότι προέκρινε την φροϋδική ανάγνωση του βιβλίου του Μαζόχ κατά την οποία “Ο μαζοχιστής μοιάζει με αβοήθητο και ανυπεράσπιστο παιδί, που έκανε την αταξία του και περιμένει να τιμωρηθεί. Πρόκειται για μια επιστροφή σε κάποιο τραύμα της παιδικής ηλικίας και για τη λειτουργία ενός μηχανισμού που θέλει αυτό το τραύμα να επαναλαμβάνεται και να ξαναβιώνεται και στην ενήλικη ζωή με άλλους όρους”. Αυτή η παιδική αναμονή της τιμωρίας δραματοποιήθηκε άριστα από τον Σέβεριν, σε βαθμό που προξενούσε την οργή του θεατή για αυτήν την αναπηρία, οργή θεμιτή αφού ο ενήλικας θεατής έχει απολέσει προ πολλού το ανεξήγητο της παιδικής ματιάς. Δηλαδή το βίωμα πέρα από τη λογική εξήγηση. Κάτι σαν το έρωτα ένα πράγμα 🙂
    Και αφού κατέφυγα στο Φρόυντ για να βρω την άκρη του νήματος, θα ήταν παράλειψη να μην καταθέσω την αριστοτεχνική συναρμογή από τον Μαζόχ του διπόλου έρωτα-θανάτου, σε μια ιστορία που συνυπάρχουν crystal clear τόσο η αρχή της ηδονής όσο και η ορμή προς θάνατον. Τόσα ψυχαναλυτικά εγχειρίδια συμπτυγμένα σε μερικές αράδες.
    Εξαιρετικό!
    Ευχαριστώ Θεατρομάνια!
    Νικήτας Μ.

  2. Πολύ προσεγμένη και καλαίσθητη παράσταση που αξίζει να την παρακολουθήσεις! Άριστη δουλειά από τον Σπύρο Κυριαζόπουλο και τη Νικολέτα Κοτσαηλίδου που ερμήνευσαν πειστικά τους ρόλους του Σεβερίν και της Βάντα. Υπέροχα τα κουστούμια εποχής και πολύ λειτουργικό το λιτό σκηνικό με την κουρτίνα και τους πολυελαίους, σε έβαζε στην ατμόσφαιρα του έργου. Πολύ καλός και ο μουσικός που έπαιζε βιολοντσέλο πίσω από την κουρτίνα κι εμφανιζόταν φευγαλέα ως ο εραστής της Βάντα. Συγχαρητήρια σε όλους!
    Παρακολούθησα την παράσταση την Τρίτη 4/12 και ευχαριστώ πολύ τη Θεατρομάνια για την πρόσκληση.