Η βίλα

Αρχείο Παίχτηκε από 07/10/2022 έως 27/11/2022
στο Μικρός Κεραμεικός

2ος χρόνος παραστάσεων
Συγγραφέας: Guillermo Calderon
Μετάφραση: Ελένη Δρίβα
Σκηνοθέτης: Λητώ Τριανταφυλλίδου
Σκηνογραφία: Γιώργος Λιτζέρης
Κοστούμια: Γιώργος Λιτζέρης
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Κίνηση: Αγγελική Τρομπούκη
Ερμηνεύουν: Νατάσσα Εξηνταβελώνη, Λίλα Μπακλέση, Αγγελική Πασπαλιάρη

Περιγραφή

Η σκηνοθέτις Λητώ Τριανταφυλλίδου σε συνεργασία με ένα ξεχωριστό θίασο ηθοποιών, την Νατάσα Εξηνταβελώνη, την Λίλα Μπακλέση και την Αγγελική Πασπαλιάρη, εξετάζουν τον απόηχο ενός τέτοιου τραυματικού γεγονότος στην σύγχρονη πραγματικότητά μας, καθώς και την παράδοση της συστημικής βίας πάνω στο γυναικείο σώμα. Η κληρονομιά μιας δικτατορίας που βαραίνει τους ήρωες του έργου δεν είναι άγνωστη σε εμάς. Μήπως είμαστε όλοι, τελικά, παιδιά μιας δικτατορίας κι έμμεσα ή άμεσα απόγονοι ενός τραύματος;

Περισσότερα

Πως θυμόμαστε την Iστορία;

Πως διαχειριζόμαστε ένα τραύμα;

Κι όταν η Iστορία είναι το τραύμα;

Τρεις γυναίκες που τις λένε “Αλεχάνδρα” συναντιούνται σε ένα δωμάτιο, επιφορτισμένες με το καθήκον να αποφασίσουν το μέλλον της Βίλας Γκριμάλντι, ενός υπαρκτού χώρου βασανιστηρίων και δολοφονιών της Χιλής κατά την δικτατορία του Αουγκούστο Πινοσέτ  (1973-1990). Με χιούμορ και δραματική μαεστρία, ο Χιλιανός συγγραφέας Guillermo Calderón, δημιουργεί τρεις σύγχρονους χαρακτήρες που ανυποψίαστοι μπαίνουν σε ένα παιχνίδι ανάκτησης της προσωπικης τους ιστορίας. Θα πρέπει η Βίλα να γίνει ένα μνημείο για τις κτηνωδίες που συνέβησαν εκεί; Να παραμείνει ένα ερείπιο, να ξεχαστεί; Να γίνει χώρος τέχνης; Κάθε μια επιλογή εκφράζει μια διαφορετική σχέση με την Ιστορία, αλλά και μια διαφορετική ανάγκη των θυμάτων της.

Ίσως η Βίλα πρέπει τελικά να γίνει θέατρο, για να φιλοξενήσει τις χαρές και τις λύπες που ξεπερνούν την φαντασία των δημιουργών της.

Φωτογράφος/Artwork: Χρίστος Συμεωνίδης

Βοηθός Σκηνογράφου - Ενδυματολόγου: Ανθή Παρασκευά Βελουδογιάννη

Προβολή / Επικοινωνία: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου

Οργάνωση Παραγωγής: Ραφαέλα Χαμπίπη

Παραγωγή: Olympia Culture

Φωτογραφίες

Βίντεο

6 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Όταν το προσωπικό τραύμα, τέμνεται με το συλλογικό κι όταν η Μνήμη διεκδικεί το χώρο και την υπόσταση που της αναλογεί, η ένωση των ανθρώπινων ψυχών, όσο ετερόκλητη κι αν είναι, μοιάζει μοιραία και αναπόφευκτη.
    Παρακολουθήσαμε μια παράσταση που εν μέσω θεατρικού πληθωρισμού - συχνά επιφανειακής και ακατέργαστης προέλευσης - αποτελεί θεατρική πυξίδα και λυτρωτικό φως που συνεχίζει να μάχεται ενάντια στο σκοτάδι και το τέρας του φασισμού.
    Η ταπεινότητα των σκηνικών με τον εξαίσιο πλούτο τους λόγω της εύστοχης επαλήθευσης τους και της σκηνοθετικής ανάγνωσης του κειμένου κι η συγκίνηση όταν τρία σώματα πάλλονται ενεργειακά και πνευματικά επί σκηνής, είναι σπάνια και γι' αυτό, εξαιρετικά πολύτιμη!
    Ευχαριστούμε πολύ τις τρεις ηθοποιούς αλλά και όλους τους συντελεστές πίσω από την σκηνή, για το μεράκι, την έρευνα που πραγματοποίησαν και το αδιαμφισβήτητο ταλέντο τους. Ευχαριστούμε που μοιράστηκαν μαζί μας (δίχως ίχνος συναισθηματικού εκβιασμού ή εντυπωσιασμού) με τον πιο μεστό, απλό και ουσιαστικό τρόπο, ένα κομμάτι της Ιστορίας, που αφορά κάθε πολιτικό ον, κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο που θέλει να αγκαλιάσει τις πληγές του, κοινωνώντας τις με τις πληγές των άλλων.
    Ένα διαμαντάκι κλεισμένο σε ένα μικρό , ''αθόρυβο'' θεατρικό πλαίσιο, όπως όλα τα όμορφα και σημαντικά. Δείτε το.

    Υ.Γ. Απο Μαρία Δερεμπέ

  2. Εξαιρετική παράσταση!!!
    Καταπληκτικό κείμενο, πολύ έξυπνο και καθηλωτικές ερμηνείες και απο τις τρείς ηθοποιούς. Λιτό σκηνικό κατέ πολύ σωστά για να αναδείξει τις πρωταγωνίστριες και να της φέρει στο φως. Αγκαλιάζει ένα τόσο δύσκολο και δυστυχώς επίκαιρο θέμα, χωρίς να το βαρύνει, χωρίς να κάνει επίκληση στο συναίσθημα. Οι ηθοποιοί το ένιωσαν και μας το κοινώνησαν αυτούσιο. Με μια λεπτή κοινωνική και ψυχαναλυτική οπτική.
    Θα'πρεπε αυτή την παράσταση να την παρακολουθήσουν σχολεία, ειναι πολύ φτωχά τα λόγια μου μπροστά σε αυτο που παρακολούθησα.
    Σας ευχαριστώ.

  3. Φοβερές ερμηνείες σε ένα δύσκολο και πυκνό κείμενο που απαιτεί συγκέντρωση για να το αποκρυπτογραφήσεις στην ολότητά του. Ο συγγραφέας ασχολούμενος με το τραύμα και την συλλογική μνήμη και την στάση μας απέναντι στην ιστορία, αλλά όχι μόνο με αυτά. Παίζει με το μυαλό των θεατών για να αποδείξει ποσό εύκολα μπορεί να χειραγωγηθεί το κοινό και πόσο τελικά ατομική και ξεχωριστή είναι η αντιμετώπιση των προσωπικών και κοινωνικών τραυμάτων. Η σκηνοθέτης επιλέγοντας στο τέλος να συνδέσει το έργο με το σήμερα και να το φωτίσει από την γυναικεία πλευρά ίσως να του στερεί το πανανθρώπινο χαρακτήρα του. Ίσως όμως και όχι.