Καραϊσκάκενα, o Θρύλος

Αρχείο Παίχτηκε από 09/10/2022 έως 29/01/2022
στο Vault Theatre Plus

2ος χρόνος παραστάσεων
Διάρκεια: 65' (χωρίς διάλειμμα)
Συγγραφέας: Σοφία Καψούρου
Σκηνοθέτης: Δημήτρης Καρατζιάς
Σκηνογραφία: Γιώργος Λιντζέρης
Κοστούμια: Γιώργος Λιντζέρης
Φωτισμοί: Βαγγέλης Μούντριχας
Μουσική σύνθεση: Μάνος Αντωνιάδης
Ερμηνεύουν: Σοφία Καψούρου

Περιγραφή

Μετά τη θερμή υποδοχή από κοινό και κριτικούς, ο μονόλογος της Σοφίας Καψούρου «Καραϊσκάκενα, o Θρύλος», βασισμένος στη ζωή της μητέρας του Γεώργιου Καραϊσκάκη επιστρέφει στον Πολυχώρο VAULT από την Κυριακή 9 Οκτωβρίου, και κάθε Κυριακή στις 18:15, για 15 ακόμη παραστάσεις. Ο Δημήτρης Καρατζιάς σκηνοθετεί τη Σοφία Καψούρου σε έναν εκρηκτικό μονόλογο για τον πολυτάραχο και εντυπωσιακό βίο της Ζωής Διαμάντως Διμισκή, της περιβόητης Καλόγριας.

Περισσότερα

Ένα αντιπολεμικό έργο σε καιρό πολέμου.

Ένα έργο ύμνος στη γυναίκα και την ελευθερία της.

Φόρος τιμής στο ποδόσφαιρο και την ομορφιά του.

Η Καραϊσκάκενα, Μάνα του ήρωα Καραϊσκάκη, δεν γέννησε μόνο την Επανάσταση, η Καραϊσκάκενα είναι η Επανάσταση.

Το έργο ξεκινάει με την απόλυτη ανατροπή: Η Καραϊσκάκενα η Καλόγρια, στο κελί της, παρακολουθεί έναν ποδοσφαιρικό αγώνα ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τη Φενέρμπαχτσε. Ένθερμη οπαδός του Ολυμπιακού, της ομάδας που έδρα της είναι το στάδιο που φέρει το όνομα του Γιου της, του σπουδαίου αρχιστράτηγου της Επανάστασης, άριστη γνώστρια της ιστορίας της ομάδας, αιώνια θαυμάστρια του αείμνηστου Θανάση Μπέμπη και της ντρίμπλας του, αφηγείται τη ζωή της, τις δυσκολίες που συνάντησε για να αναθρέψει τον μικρό Γιώργη και ξαναζεί τη γέννηση του Γιου της αλλά και τον θάνατό του. Ο αγώνας τελειώνει με τους Έλληνες νικητές. Ο Ολυμπιακός βάζει γκολ. Ο αθλητισμός είναι ο μεγάλος νικητής.

Η Μάνα Καλόγρια. Η Μάνα Φίλαθλος. Η Μάνα Γυναίκα.

Η Μάνα που δεν έγινε ποτέ σύζυγος. «Μ’ όποιον θέλω τον έκανα. Με τον Θεό τον έκανα», απαντάει περήφανη στην Ιστορία. Η Καραϊσκάκενα κάθε Κυριακή πάει στο Φάληρο, στο Γήπεδο Καραϊσκάκη να μυρίσει το γρασίδι, να μυρίσει το παιδί της. Να τιμήσει τον γιο της. Τον Γιώργη της. Τον Αϊ-Γιώργη των Ελλήνων.

Πώς γεννιούνται οι ήρωες; Πώς πεθαίνουν; Πώς τους θυμόμαστε;

Το πιο σημαντικό για τον άνθρωπο είναι η μήτρα. Από πού έρχεται, ποιος είναι, πού πάει. Ποιον πολεμάει. Τη ρίζα του ή τη σκιά του. Μέσα από τις θεατρικές συντεταγμένες χαρτογραφείται το τοπίο της Επανάστασης, αποκαλύπτονται οι αντιφάσεις της εποχής, η θέση της γυναίκας τότε. Όλα τόσο επίκαιρα, γιατί… ό,τι ήταν όμορφο μία φορά, είναι για πάντα. Ό,τι ήταν άσχημο μία φορά, θα ’ναι για πάντα.

«Καραϊσκάκενα, Ο Θρύλος»

Αρκούν έντεκα για έναν Θρύλο; Και ποιοι είναι αυτοί; Και σε ποια εποχή ανήκουν;

Ό,τι είναι αθώο μία φορά, είναι για πάντα. Η Καραϊσκάκενα συνθέτει την ιδανική ενδεκάδα: «Θανάσης Μπέμπης, Ηλίας Υφαντής, Ηλίας Ρωσίδης, Γιώργος Σιδέρης, Γιώργος Δαρίβας, Ανδρέας Μουράτης, Μπάμπης Κοτρίδης, Μπάμπης Δρόσος, Μίμης Στεφανάκος, Νίκος Γιούτσος –Έμπαινε Γιούτσο!!– και στο τέρμα Παναγιώτης Κελεσίδης. Αυτοί είναι οι άντρες σου, Γιώργη μου. Αυτοί είναι οι άντρες του Καραϊσκάκη. «Θ ρ ύ λ ο ς!».

Λόγος «έφιππος» όπως η εικόνα του Καραϊσκάκη. Γλώσσα εξομολογητική, παραστατική, ποιητική, με ακαριαίες και ακραίες εναλλαγές χιούμορ και συγκίνησης. Σκηνοθεσία ανθρωποκεντρική, αντισυμβατική, με ευαισθησία, σκηνική ειλικρίνεια, αμεσότητα. Μουσική πρωτότυπη, εξωκοσμική, με αναφορά στους βυζαντινούς ψαλμούς και σύγχρονο μυστικιστικό ήχο. Σκηνικά εμπνευσμένα από τον εσωστρεφή μοναστηριακό βίο. Ενδυματολογικός κώδικας με συμβολικές άχρονες λεπτομέρειες.

Η Ζωή είναι αγώνας. Η Μάνα του Καραϊσκάκη, η Καραϊσκάκενα, ερυθρόλευκη στην ψυχή και στο πάθος, αυθόρμητη και αθυρόστομη, αιχμηρή και ανυπόταχτη, ερωτική και αιρετική, ανορθόδοξη πιστή της ορθοδοξίας, μια «ροκ» προσωπικότητα σε εξορία, θα γίνει ένα με όλους.

Λίγα Λόγια για το Φεστιβάλ «Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ... »

Η «Καραϊσκάκενα, o Θρύλος» είναι η τρίτη παράσταση με την οποία επανεκκινεί το θεατρικό project «Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ... », ένα θεατρικό φεστιβάλ μονολόγων, με εμπνευστή και καλλιτεχνικό διευθυντή τον Δημήτρη Καρατζιά, που φέρνει επί σκηνής μάνες σπουδαίων Ελλήνων. Ήδη παρουσιάζονται στο VAULT «Η Μάνα Αυτουνού...Έλλη Ζάχου Ταχτσή» (βασισμένη στη ζωή της μητέρας του Κώστα Ταχτσή) της Κικής Μαυρίδου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Λάσκαρη, με τη Ράνια Σχίζα στον ρόλο της Έλλης Ζάχου Ταχτσή και η «Χαρίκλεια Καβάφη» (βασισμένη στη ζωή της μητέρας του Κωνσταντίνου Καβάφη) σε κείμενο-σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη, με την Ασπασία Κράλλη στον ρόλο της Χαρίκλειας Καβάφη.

Το φεστιβάλ «Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ... » είναι αφιερωμένο στη μνήμη της αγαπημένη μας συνεργάτιδας Χρύσας Σπηλιώτη. Εγκαινιάστηκε το 2017. Περιλάμβανε πέντε έργα που έγιναν παραστάσεις και γνώρισαν μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία.

Κατασκευή Σκηνικού: Κώστας Μπακάλης

Αγιογραφίες: Κική Μαυρίδου

Κατασκευή κοστουμιού: Παναγιώτα Τσομπανάκη (Ατελιέ Τσομπανάκη)

Φωτογραφίες παράστασης: Χριστίνα Φυλακτοπούλου

Αφίσα παράστασης: Γιάννης Κεντρωτάς

Trailer / Κινηματογράφηση: ORKI Productions

Πρόγραμμα παράστασης: Εκδόσεις Αιγόκερως

Επικοινωνία / Προώθηση παράστασης: Χρύσα Ματσαγκάνη

Βοηθοί σκηνοθέτες: Ελένη Μαζνώκη, Χρήστος Παναγιώτου, Κατερίνα Πουλέα, Όλγα Σούρσου, Δημήτρης Τζούκας, Λάμπρος Τζώρας

Παραγωγή: Team Vault AMKE

*Το φεστιβάλ «Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ... » πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη και την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού

*Το έργο της παράστασης θα εκδοθεί από τις εκδόσεις Αιγόκερως σε πρόλογο Γιώργου Βέλτσου

*ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ

*Κατά την είσοδό τους στο θέατρο οι θεατές οφείλουν να επιδεικνύουν πιστοποιητικό εμβολιασμού ή νόσησης, καθώς και πιστοποιητικό ταυτοπροσωπίας (αστυνομική ταυτότητα, διαβατήριο, δίπλωμα οδήγησης). Στην παράσταση θα τηρηθούν όλα τα προβλεπόμενα μέτρα προστασίας από τον Covid-19.

Φωτογραφίες

1 ΣΧΟΛΙΟ

  1. Από τη θεατρολόγο Ραφαέλα Χαμπίπη

    Το ισχυρό αρχέτυπο γειώνεται και γίνεται θρύλος ανθρώπινος, βλάσφημος, οικείος και ξεκαρδιστικός στο δυναμικό γυναικείο μονόλογο της Σοφίας Καψούρου, Καραϊσκάκενα ο θρύλος, σε ερμηνεία της ίδιας και σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά.

    Η μητέρα του ήρωα Γεώργιου Καραϊσκάκη ξεδιπλώνεται και άφοβα εκθρονίζει τα είδωλα, και απομυθοποιεί τους θρύλους. Όλους εκτός του Ολυμπιακού φυσικά, εκείνου που εκμαιεύει από τους ανθρώπους - και από την ίδια - τις πιο αγοραίες, ειλικρινείς και πηγαίες αντιδράσεις. Αυτές που τη χαρακτηρίζουν και χαρακτήρισαν και τον αγωνιστή γιο της. Όμως του ποδοσφαίρου είναι οι μόνοι αγώνες με τους οποίους παθιάζεται ως άλλη οπλαρχηγός αυτή η μάνα. Η Ζωή Διαμάντω Διμισκή γέννησε τον γιο της αλλά δεν είναι εκείνος. Αρνείται με σθένος την αγιοποίηση κι ας ζει καλόγρια, ανάμεσα στις εικόνες, κι ας μιλά με την ίδια την Παναγία. Αρνείται τον πόλεμο κι ας έθεσε τη γενιά της στο βάθρο. Εκείνη, αθυρόστομη και θνητή, κατεβαίνει από αυτό και αφηγείται τη ζωή της, και όσα δεινά μπορούν να παρουσιαστούν ως «επιλογές» για μία γυναίκα. Καθώς όποια και αν είναι η γενιά, όποιος κι αν είναι ο απόγονός της, εκείνη δεν αποτέλεσε εξαίρεση στους κανόνες μιας πατριαρχίας, η οποία βέβαια επιμένει να λατρεύει με θρησκευτική ευλάβεια το ισχυρό αρχέτυπο της μάνας.

    Η Καραϊσκάκενα μπορεί να γέννησε μία συλλογική Επανάσταση ανδρών αλλά η ίδια αντιπροσωπεύει όλες τις μικρές ατομικές Επαναστάσεις των ανθρώπων. Σπάζοντας μέρα τη μέρα την καταπίεση και υποφέροντας στωικά τις συνέπειες, η Καραϊσκάκενα μετουσιώνεται σε μαρτυρική φιγούρα, σύμβολο της προσωπικής Επανάστασης και μητέρα του πόνου. Γεννά για να θάψει ως άλλη Παναγία. Και ως άλλη Ελισάβετ Α’ της Αγγλίας, με πολλούς εραστές αλλά με το προσωνύμιο «Παρθένα Βασίλισσα» καθότι ανύπαντρη, η Καραϊσκάκενα αρνείται τις συμβάσεις και υποφέρει από αυτές. Καλόγρια σε μοναστήρι παραμένει παρθένα, δίχως να ενδιαφέρεται για το σπέρμα που γέννησε το γιο της, τον μοναδικό άνδρα που ως κλασσικό αρχέτυπο μάνας αγάπησε σχεδόν ερωτικά, με πρωτόγνωρο πάθος. Η σεξουαλική ταύτιση με τον άνδρα γιο σαρκώνεται στη φράση είχα πολλούς (εραστές) και είχες πολλες (ερωμένες) και αποτελεί κορφαία ένδειξη απελευθέρωσης και ισότητας. Μία παθιασμένη «άμωμος σύλληψη» οδηγεί σε μια μητρική αγάπη γεμάτη ερωτισμό. Η μάρτυρας γραπώνεται από τον άνδρα που η ίδια γέννησε και υπομένει – υποφέρει τα πάντα για χάρη του. Μέχρι να τον πενθήσει και να ζήσει μέσα από τη μνήμη του, τον Θρύλο που άφησε πίσω του.

    Η ερμηνεία της Σοφίας Καψούρου είναι αισθαντική αλλά δίχως φόβο για εξωτερίκευση. Γεμάτη πάθος, όπως και ο ρόλος που υποδύεται και δίχως την παραμικρή συστολή. Κινείται στο χώρο σχεδόν χορευτικά με αυτοπεποίθηση και απόλυτα ώριμη θηλυκή ενέργεια. Καταφέρνει με επαγγελματική γενναιότητα να αποδώσει μία ηρωίδα τόσο γήινη όσο και «άπιαστη».

    Το σκηνικό και το κοστούμι του Γιώργου Λιντζέρη, ταιριάζουν απόλυτα στην ετεροτοπία όπου βρίσκεται η ηρωίδα, ανάμεσα σε μνήμες θνητών και σκιές αγίων. Με ένα πορφυρό ράσο, κυρίαρχο σημείο αναφοράς του πάθους, της θυσίας αλλά και της θηλυκότητας, σε ένα κελί διαφορετικό από τα άλλα. Οι επιβλητικές αγιογραφίες της Κικής Μαυρίδου δεν είναι παρά πρωταγωνιστές στην παράσταση, θρυλικές – εξυψωμένες προεκτάσεις της ηρωίδας και του γιου της. Από τη μία η γλυκιά υπενθύμιση της μητρότητας με την εικόνα της Παναγίας βρεφοκρατούσας και από την άλλη η επιβολή του ηρωισμού με την εικόνα του Αγ. Γεωργίου που σκοτώνει τον Δράκο. Η μάνα και ο γιος σε ταύτιση αλλά και σύγκρουση. Ο ένας απέναντι στον άλλον, έτοιμοι να αναμετρηθούν αλλά και να σμίξουν.

    Μία παράσταση φόρος τιμής στο μεγαλείο του αντι-ηρωισμού σε μια εποχή πολέμων και αγιοποίησης.